บทที่ 9 รุกถึงปากประตู

บทที่ 9 รุกถึงปากประตู

เฝิงซีเวียนเพิ่งจะเดินจากไป ก็มีคนเคาะประตูเบาๆ

“มีใครอยู่ไหมคะ?” เสียงที่ไพเราะและอ่อนหวานของ หญิงสาวพร้อมด้วยคำพูดนุ่มนวลน่ารื่นรมย์อันเป็น เอกลักษณ์ของเจียงหนาน นั้นคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก

ดวงตาของซันสวี้หยาวหรี่มืดลงแล้วเขาก็ยืนขึ้น

เพราะให้เฝิงซีเยวียนทำแผลให้ ซั่นสวี้หยาวจึงเพิ่งจะ ถอดกางเกงออก ในเวลานี้เขาสวมเพียงแค่กางเกงบอก เซอร์แบบขาสั้นเท่านั้น

ด้วยจิตใต้สำนึก สายตาของเขาเหลือบมองไปยัง กางเกงที่ยับยู่ยี่บนโซฟา เขาลังเลเล็กน้อย ท้ายที่สุด ซั่นสวี้หยาวเลือกที่จะยอมแพ้

กางเกงนั้นยับย่นจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้นยังเปื้อนเลือด ถ้า หากเขาสวมมันไปแบบนี้ มันก็จะสกปรกและน่ารังเกียจ เกินไป อย่างไรก็ตามถ้าคนที่มาเป็นหล่อน เขาก็ไม่ใส่ใจ หรอก
ซันสวีทยาวก้าวเท้ายาวๆไปที่ประตูแล้วเปิดออก

หญิงสาวเปลือยแผ่นหลังที่เรียบเนียนราวกับพอร์ซเลน ชั้นดี และความหอมหวานราวกับน้ำนม มันกระโจนเข้าสู่ ดวงตาอย่างรุนแรงทันที ดวงตาของซั่นสวี้หยาวปรากฏสี สดใสอยู่ภายใต้ชั้นหมอกที่ลอยปกคลุมอยู่

เขารู้สึกร้อนขึ้นมาเล็กน้อย สายของเขาเลื่อนมองไปที่ แนวโค้งกระดูกสันหลังของหญิงสาว แล้วหยุดลงตรงร่อง ก้นของเธอ ในชั่วขณะนี้ซั่นสวี้หยาวเกิดปฏิกิริยาตอบสน องจริงๆแล้ว…..

ประตูที่ซูมี่หยางเคาะไม่มีใครเลย แล้วเธอก็มีความสุข มาก

หลี่เหมยให้คนขับรถมาส่งเธอ เธอจึงไม่มีทางที่จะหลบ หนีได้ ที่แต่ตระกูลซั่นนอกจากแม่บ้านแล้วก็ไม่มีใครอยู่ เลย พูดได้ว่าคุณชายซั่นไม่อยู่นี่นี่ เธอจึงไม่ได้ทำผิด สัญญา

ดังนั้น เธอก็ถือเงินกลับไปที่บ้านอย่างมีความสุขแล้วใช้ ชีวิตได้แล้วใช่ไหม?

เพราะฉะนั้นแล้ว เมื่อเคาะประตูห้องสุดท้ายนี้แล้วถาม อีกครั้ง เพื่อเป็นการยืนยันให้แน่ใจเหมือนกับทุกห้องก่อน หน้านี้ ว่าไม่มีการตอบรับกลับมา ซูมี่หยางหมุนตัวกลับอย่างยินดีปรีดา แล้วยังใช้สองมือยกชายกระโปรง ขึ้นหมุนวนเป็นวงกลมบนรองเท้าส้นสูง ทำท่าทางที่พลิ้ว ไหวและสวยงามผิดปกติไปจากเดิม

แต่ที่ทำให้ซูมี่หยางคาดไม่ถึงก็คือ ทันที่เธอหมุนตัวกลับ มา ประตูก็เปิดออก

แม่บ้านพูดว่าคุณชายซั่นอยู่ชั้นบน ดังนั้น ตัวยังไม่ทันจะ หันกลับมา ซูมี่หยางยิ้มแบบสูตรสำเร็จ แล้วใช้สองมือส่ง ซองเอกสารออกไป

“คุณชายซันคะ คุณป้าหลี่เหมยฝากสิ่งนี้กับฉันมามอบ ให้คุณค่ะ หวังว่าคุณจะพอใจ”

“อืม” สายตาที่ยังอ้อยอิ่งอยู่กับร่องก้นของซูมี่หยางที่ หมุนตัวกลับมา ในที่สุดก็เลื่อนขึ้นไปทีละนิด จนหยุดอยู่ บนใบหน้าของซูมี่หยาง แล้วซั่นสวี้หยาวก็พูดด้วยเสียงที่ แฝงไปด้วยเสน่ห์อันชั่วร้าย : “คิดได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ? ลูกแมวน้อย ผมพอใจมากๆ”

ซูมี่หยางเงยหน้าขึ้นอย่างทันทีทันใด แล้วซองเอกสาร ในมือก็หล่นลงบนพื้นดัง “ปุ๊บ” เธอมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ ตรงประตูราวกับเห็นผี

ชายหนุ่ม….ที่ไม่สวมกางเกงชั้นนอก
แล้วยังเป็นคนที่ลักพาตัวเธอก่อนหน้านี้ และเป็นผู้ชายที่ บังคับจูบเธอในรถ

เธอมามอบให้ถึงปากประตูแบบนี้ นี่ตัวเธอตกสู่หลุม พรางใช่ไหม?

ถึงจะถูกซูมี่หยางมองอยู่ แต่ซั่นสวี้หยาวไม่รู้สึกเขินเลย แม้แต่น้อย

เขาไม่ได้สวมกางเกงชั้นนอก แต่เธอก็ไม่ได้สวมกางเกง ชั้นใน เขามองแผ่นหลังของเธอ เธอมองขาของเขา ยุติธรรมมากจริงๆ

เขาก้มตัวลงหยิบซองเอกสารบนพื้นขึ้นมา แล้วนำกล่อง เล็กๆที่ห่อไว้อย่างสวยงามออกมาจากด้านใน

เมื่อดูให้ชัดว่าคืออะไร ดวงตาที่เยือกเย็นของซั่นส หยาวก็มีประกายของความตลกขบขัน

ในปีนั้นที่เขาจากเมืองเจียงเฉิงไปอเมริกา นั่นก็เป็น เพราะผู้หญิงของเมืองเจียงเฉิงมีความกระตือรือร้นอย่าง เร่าร้อนมากเกินไป ความกระตือรือร้นนี้ทำให้ซั่นสวี้หยาว รังเกียจ อย่างไรก็ตาม จนถึงปัจจุบันนี้ ซูมี่หยางเป็นคน แรกที่ทำให้ความกระตือรือร้นกลายเป็นเช่นนี้ได้
ชั่นสวีหยาวรังเกียจผู้หญิงที่กระตือรือร้นและเป็นฝ่ายรุก แต่ความกระตือรือร้นที่จะเป็นฝ่ายรุกก่อนของซูมหยาง เขารู้สึกชอบอย่างไม่สามารถอธิบายได้และอยากที่จะ ลอง

เขายกกล่องขึ้นแล้วถามเขย่าตรงหน้าซูมี่หยาง แล้วถาม ว่า “คุณชอบกลิ่นผลไม้สินะ?”

ซูมี่หยางที่เพิ่งจะเห็นคำสองคำที่พิมพ์อยู่บนกล่องในมือ ของซันสวี้หยาวชัดๆว่า “ดูเรกซ์” ตัวคนก็ตกอยู่ในอ้อม กอดที่เย็นเยียบแต่คุ้นเคยของคนแปลกหน้า จากนั้น ประตูก็กระแทกปิดลงดัง “ปัง”

วินาทีต่อมา เธอก็อยู่ใต้ร่างของซั่นสวี้หยาวบนบาน

ประตู

“แม่แมวน้อย? เราลองกันไหม? ผมก็ชอบกลิ่นผลไม้ เหมือนกัน”

ทันใดนั้นลมหายใจอุ่นๆของชายหนุ่มก็เข้ามาใกล้ แล้ว แพร่กระจายไปที่แก้มและใบหูของซูมี่หยาง มันทั้งคม ชัดและชาหนึบ คลุมเครือไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถ อธิบายได้ชัดเจน

เสียงของเขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เยือกเย็น และใช้มือ เพียงข้างเดียวยกเอวของซูมี่หยางขึ้นได้อย่างง่ายดาย
แต่ว่ามืออีกข้างของเขาอันตรายอย่างยิ่ง ดูเหมือนกับจะ วางไว้บนเอวของซูมี่หยาง แต่เหมือนเป็นการแสดงนัยยะ บางอย่าง เพราะว่านิ้วมือของเขาดูเหมือนกำลังจะกวาด ข้ามไปอย่างรวดเร็วทีร่องกันของเธอ…