บทที่ 17 คุณยังต้องการกางเกงของผมด้วย

บทที่17 คุณยังต้องการกางเกงของผมด้วย

ซูมี่หยางไม่ได้ลับไปที่บ้านเกือบจะสองอาทิตย์แล้ว

เธอไม่กล้ากลับบ้าน

วันนั้น ที่เธอพูดออกไปว่า “พี่จือจือที่นอนอยู่บนโซฟาใน ห้องรับแขกของตระกูลชั่นพูดกับคุณชายซั่นด้วยตัวเอง ว่า เธอไม่ชอบใช้ถุงยางอนามัยค่ะ” หลังจากนั้นเธอก็ได้ ยินเสียงระเบิดดังออกมาจากมือถือของเธอ

ไม่รู้ว่าเป็นหลี่เหมยทุบทีวีใช่หรือเปล่า

แต่ความรู้สึกของซูมี่หยางในเวลานั้นเหมือนกับได้กินไอ ติมถั่วเขียวหลังจากที่ร้อนอบอ้าวมาสามวัน มันฟินสุดๆ

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คุยโม้ไปแล้วก็มีราคาที่ต้อง

จ่าย

ดังนั้น ซูมี่หยางถูกหลี่เหมยงดจ่ายเงินค่าขนมมาสอง อาทิตย์แล้ว ทุกๆวันทำได้เพียงแค่กินบะหมี่สำเร็จรูปกับ เซี่ยหน่วนหยางเพื่อนหญิงที่สนิท
การกินบะหมี่สำเร็จรูปทุกวันเป็นเรื่องที่น่าสังเวชมาก แต่ พอนึกถึงตอนที่ซูจือจือกลับไปแล้วโดนหลี่เหมยด่ากราด ซูมี่หยางก็รู้สึกว่าบะหมี่สำเร็จรูปนั้นอร่อยกว่าหอยเป๋าฮือ เสียอีก

ที่มุมปากที่รอยยิ้มที่พึงพอใจอย่างไม่มีคำอธิบายเกิดขึ้น

รอยยิ้มยังไม่ทันจะเบ่งบานอย่างเต็มที่ ก็มีคนตีแขนของ ซูมี่หยาง

เพื่อนสนิทเซี่ยหน่วนหยางกำลังเอียงหน้ายิ้มให้เธอ อย่างมีเลศนัย

“สาวน้อย ทำเรื่องไม่ดีอะไรมา ท่าทางถึงได้ดูไม่น่าไว้ใจ ขนาดนั้น”

“จะมีอะไรได้อีก ฉันทำภารกิจของป้าไม่สำเร็จน่ะสิ ก็ เลยโดนป้าไล่ออกจากบ้านอย่างกับเป็นถังขยะ!ซูมี่ หยางพูดอย่างเฉยเมย

“โดนไล่ออกจากบ้านแต่ก็ยังมีความสุขงั้นเหรอ?”

เซี่ยหน่วนหยางรู้สถานการณ์เกือบทั้งหมดของซูมี่หยาง เธอตบหัวของซูมี่หยางเบาๆ “รีบๆเถอะ ถ้าวันนี้เราขายไม่ หมด แม้แต่บะหมี่สำเร็จรูปพวกเราสองคนก็จะไม่มีกินนะ”

เนื่องจากการแสดงที่กล้าหาญของซูมี่หยางในวันนั้น ทำให้ไม่กี่วันมานี้เธอกับเซียหน่วนหยางต้องมาขาย นิตยสารมือสองในเขตของมหาวิทยาลัย

มหาวิทยาลัยเจียงเฉิงจัดทำนิตยสารของตัวเองออกมา ทุกเดือน เก็บตัวอย่างสองสามเล่มไว้ในห้องสมุด นอกนั้น ก็เอามาขายด้านนอก

ในช่วงที่ใกล้วันหยุดหรือเป็นช่วงสอบ ยอดขาย นิตยสารของมหาวิทยาลัยก็จะลดต่ำลง เหลือค้างอยู่

จำนวนมาก

เซี่ยหน่วนหยางเป็นสมาพันธ์นักศึกษา ครั้งนี้ได้รับ กิจกรรมขายของลดราคา เพื่อหาเงินค่าครองชีพด้วยกัน กับซูมหยาง

เซี่ยหน่วนหยางขยันเรียนมาก ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเพื่อน ร่วมชั้นเรียนกับซูมี่หยาง แต่กลับเลือกเรียนมากกว่าซู หยางเจ็ดหรือแปดคอร์ส เมื่อคิดว่าเซี่ยหน่วนหยางต้อง กลับไปเข้าเรียน ซูมี่หยางก็ให้เธอกลับไปก่อน

หลังจากเซี่ยหน่วนหยางเดินไปแล้ว ซูมี่หยางก็เกิดความ รู้สึกเบื่อมากขึ้น
แสงอาทิตย์อันอบอุ่นปกคลุมลงบนหน้า เลยง่วงนอน

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ทุกคนต่างไปเข้าชั้นเรียนหมด แล้ว ไม่มีใครมาซื้อหนังสือ ซูมี่หยางก็ค้นพบสถานที่ที่มี ร่มเงาอย่างเหมาะสมเพื่องีบหลับ

ในตอนนี้เอง ทันใดนั้นเธอก็ตื่นขึ้นมา

ยังไม่ทันที่จะเช็ดน้ำลาย ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งยองๆอยู่ หน้าแผงขายหนังสือ

เนื่องจากย้อนแสง แล้วชายหนุ่มยังหันหลังให้เธอ ซูมี่ หยางจึงดูไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่เธอสามารถ มองเห็นการเคลื่อนไหวของชายคนนั้น

ชายคนนั้นหยิบหนังสือขึ้นมาสองสามเล่มจากแผง หนังสือ ไม่มีการมองไปรอบๆเลย เขาลุกขึ้นและจะเดิน จากไป

เวรเอ๊ย! มีโจรปรากฏตัวในเขตวิทยาลัยตอนกลางวัน แสกๆงั้นเหรอ?

ซูมี่หยางรีบพุ่งเข้าไปหาโดยไม่คิด

“เฮ้เฮ!” เมื่อจับชายหนุ่มไว้แล้ว ซูมี่หยางก็ตะโกน“หนังสือพวกนี้มีเจ้าของนะ!”

“งั้นเหรอ?”

การเปล่งเสียงทุ้มต่ำเหมือนมีแม่เหล็ก เหมือนกับเสียง จากสวรรค์ แต่กลับคุ้นเคยจนทำให้รู้สึกซูมี่หยางขนลุก

ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับมา ใบหน้าด้านข้างที่หล่อเหลา ราวกับภาพวาด ส่องแสงสว่างวาวแววใต้แสงตะวัน

ซูมี่หยางนิ่งอึ้ง

เป็นซั่นสวี้หยาวได้ยังไง?

ซั่นสวี้หยาวในวันนี้ดูแตกต่างจากคนเมื่อวานที่แต่งตัวไม่ เรียบร้อยอย่างสิ้นเชิง เขาแต่งตัวเรียบร้อย สวมสุทสีดำที่ ตัดเย็บมาอย่างดีเลิศ ด้านในจับคู่กับเสื้อเชิ้ตสีขาว ไม่ได้ ผูกเนกไท แต่กลับกลัดกระดุมไว้อย่างเรียบร้อยไม่มีอะไร ร่วงลงมาสักนิด แสงอาทิตย์ที่สาดลงมาเหมือนทองคำ เป็นเส้นจับร่างเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นกรงที่ศักดิ์สิทธิ์ แก่เขา

เขาที่เป็นเช่นนี้ มองดูแล้วทำให้ตาพร่าเกินไป เหมือน เจ้าชายที่ออกมาจากการ์ตูน มันเกินจริง
เห็นซู หยางจ้องมองเขาอย่างตกตะลึง ก็เกิดความ ขบขันขึ้นในดวงตาของซั่นสวี้หยาว : “ผมเอาหนังสือของ คุณมา ดังนั้น คุณเลยต้องการเข็มขัดของผมงั้นเหรอ?”

“หืม?” ซูมี่หยางถูกถามก็ยิ่งดูโง่มากกว่าเดิม

สายตาของซันสวี้หยาวมองลงไป มุมปากยกขึ้นเล็ก น้อย เขี้ยวเสือเล็กๆที่แหลมคมเรืองแสงตามแสงของ ดวงอาทิตย์ : “หรือว่าเสื้อเชิ้ตก็ยังไม่พอ คุณยังต้องการ กางเกงของผมด้วยงั้นเหรอ?”

สายตามองตามการมองของซั่นสวี้หยาวไป ซูมี่หย่างก็ รู้สึกตกใจเมื่อพบว่า สองมือของตัวเองไม่รู้ว่าเปิดเสื้อสูท ของซันสวี้หยาวตอนไหน และกำลังจับเข็มขัดของเขาอยู่

แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถตำหนิซูมี่หยางได้

เมื่อกี้นี้ซั่นสวี้หยาวนั่งยองๆหันหลังให้เธอ

ตอนที่เขานั่งยองๆลงไป สูทที่ยอดเยี่ยมก็เปิดขึ้นเล็ก น้อย ปรากฏให้เห็นเข็มขัดโผล่ออกมา

ในตอนที่ซูมี่หยางพุ่งเข้าไป มือก็ไม่รู้จะคว้าตรงไหน เพ ราะซั่นสวี้หยาวสูงมาก รูปร่างทั้งตัวนั้นแข็งแกร่งอย่างยิ่ง เลยนึกได้ว่าต้องรั้งที่เข็มขัด ดังนั้นการ เคลื่อนไหวของซูมี่หยางเร็วกว่าสมอง ตรงเข้าไปคว้าที่ เข็มขัดในตอนที่สูทของซันสวี้หยาวเปิดออก

เดิมทีมันเป็นเพียงจิตใต้สำนึกในการจับขโมย แต่เมื่อซั่น สวี้หยาวเปิดปากพูด กลับเบี่ยงเบนไปจากต้นฉบับ

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเบี่ยงเบนประเด็นจนทำให้คิดเพ้อเจ้อไปได้อีกด้วย…