บทที่ 14 จําคนผิดแล้ว

บทที่ 14 จำคนผิดแล้ว

ชายหนุ่มเดินไปพลางคุยโทรศัพท์ไปพลาง : “สวัสดีครับ คุณนายซู เหรอครับ? ซูมี่หยางมาหาผมที่บ้าน? เอาของ ขวัญมาให้? โอเค ผมเข้าใจแล้ว ผมจะขึ้นไปดูนะครับ”

“บูม” มีเสียงระเบิดดังขึ้นในหัวของซูมี่หยาง

ชายที่ชื่อเทียนโยว่คนนี้ เป็นชายหนุ่มที่ซูจือจือมาให้ บริการอยู่ที่ห้องรับแขกชั้นล่าง เป็นคุณชายซั่นที่หลี่เหมย ให้เธอเอาของขวัญมาให้งั้นเหรอ?

ถ้าเช่นนั้น ผู้ชายที่เป็นไอ้หมาป่าชั่วร้ายในห้องก่อนหน้า นี้ คนที่ชื่อว่าซั่นสวี้หยาวคนนั้นเป็นใครกันล่ะ?

ซูมี่หยางรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองถูกแช่อยู่ในน้ำยาฆ่า เชื้อโรค มันทำให้รู้สึกปวดใจและหายใจไม่ออก

ในสมองของเธอมีเสียงร้องอย่างบ้าคลั่ง จะต้องไม่ให้ ซั่นเทียนโยว่และซูจือจือมาพบเธอได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในเวลานี้ที่เธอสวมเสื้อของซั่นสวี้หยาวอยู่

นึกถึงที่หลี่เหมยโทรหาเธอเมื่อกี้นี้แล้ว ซูมี่หยางรู้สึกตัวขึ้นมา

เธอไม่เพียงแต่จำคนผิด แต่ยังมอบ “ดูเรกซ์”กลิ่นผลไม้ ให้กับชายแปลกหน้า แล้วยังเกือบจะถูกชายคนนั้นบังคับ ขืนใจ

ที่น่ากลัวที่สุดคือ เธอไม่เจอกับเจ้าของบ้าน แต่ไปอยู่ใน ห้องกับชายแปลกหน้าแล้วยังจินตนาการจะไปคบหากับ ชายอื่น

บ้า….เอ๊ย!

ถ้าหลี่เหมยรู้เรื่องนี้จะฆ่าเธอให้ตายเลยหรือเปล่า?

เสียงฝีเท้าของซั่นเทียนโย่วก้าวขึ้นมาแล้ว ซูมี่หยางวิ่ง กลับไปโดยไม่แม้แต่จะคิด

ห้องทุกห้องบนชั้นสองล็อคประตู มีเพียงห้องด้านในสุด ที่เธอสามารถเข้าไปได้

ไม่ว่าพวกชายหนุ่มกำลังทำอะไรอยู่ ยังไงก็ตาม ขอหลบ ก่อนค่อยว่ากัน

เฟิงซีเยวียนทำแผลให้กับซั่นสวี้หยาวอีกครั้งในห้องน้ำ ทั้งสองกำลังพูดกันด้วยเสียงทุ้มต่ำ ทันใดนั้นก็มีเสียง”คลิก”ดังขึ้นด้านนอก

ชั่นสวีหยาวมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขา เปิดประตูออกจากห้องอย่างเยือกเย็นแล้วเดินออกมา แน่นอนว่า ซูมี่หยางไม่อยู่แล้ว และเธอก็สวมเสื้อของเขา ไปด้วย

ถึงแม้ว่าจะหงุดหงิดที่ซูมี่หยางไม่ได้กล่าวลา แต่อย่าง น้อยพอคิดว่าเธอจะต้องวิ่งไปตามถนนด้วยเสื้อผ้าแบบ นั้น ซั่นสวี้หยาวก็รู้สึกสบายใจหน่อย

เมื่อเจอกางเกงตัวที่สะอาด จึงสวมลงไป แล้วประตูก็ ถูกเปิดอย่างแรงจนดัง “ปัง” เด็กสาวกลิ้งเข้ามาราวกับ สายลม

สายตาที่ประหลาดใจของซันสวีเยาวและเฟิงซีเยวียน ทำให้ซูมี่หยางกระดากอายจนตาแดง

ซั่นเทียนโยวใกล้จะขึ้นมาแล้ว ไม่แน่อาจจะเดินมาสอบ ถามที่ห้องนี้ เธอไม่สนใจที่จะอธิบาย ตะโกนเสียงต่ำว่า : “ให้ฉันซ่อนตัวนะคะ!”

พูดยังไม่ทันจบ ซูมี่หยางก็พุ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้ว

และราวกับเป็นการยืนยันคำพูดของเธอ ซูมี่หยางเพิ่งจะ เข้าห้องน้ำไปไม่ถึงห้าวินาที ก็มีเสียงดังขึ้นที่ประตู
“อาเล็ก นายอยู่ข้างในหรือเปล่า?”

เสียงของซันสวี้หยาวดังว่า : “อยู่!”

อาเล็ก?

ซูมี่หยางที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำรู้สึกเครียดขึ้นมาอย่าง

รุนแรง

หลี่เหมยให้เธอมาส่ง “ดูเรกซ์”ให้กับซั่นเทียนโยว่ เธอ กลับเอาถุงยางอนามัยนั่นให้กับคุณอาเล็กของปั่นเทียน โยวงั้นเหรอ?

และอาเล็กคนนี้ ก็เกือบจะใช้ “ดูเรกซ์”กลิ่นผลไม้นี้ บังคับขืนใจเธอด้วย?

เรื่องตลกเฮงซวยนี่มันคืออะไร?

วินาทีต่อมา ซูมี่หยางก็ได้ยินเสียงเปิดประตู…

เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เห็นซั่นสวี้หยาวเปลือยท่อนบนอยู่ และเฝิงซีเยวียนยืนอยู่ด้านหลัง ซั่นเทียนโยว่ตบหน้าซู จ๋อจือเบาๆ หัวเราะเบาๆและเอ่ยว่า : “เด็กดี ผมจะคุยกับ คุณอาเล็กสักแป๊ปไปรอผมที่ห้องนะ”
“เทียนโย่วคะ….” ซูจือจือออดอ้อน และยังคงกอดแขนข องชั่นเทียนโยวไว้ แต่กลับไม่กล้ามองซันสวีหยาว

“รีบไปสิ!” ซั่นเทียนโย่วผลักเธอด้วยความใจร้อน เดินไป หาเธอแล้วผลักเธอออกไปด้านนอกประตูอย่างง่ายดาย

ชั่นสวีเยาวและเฟิงซีเวียนคุ้นเคยกับความสําสอนของ ซั่นเทียนโย่วมานาน ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ ทั้งคู่เดินกลับไปที่ โซฟาแล้วนั่งลง

“ทําไมอาถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?” ซันสวี้หยาวถามขึ้น

ชั่นเทียนโย่วเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้าง หางตาขอ งดวงตาที่ดูเจ้าชู้หันมองไปที่ซั่นสวี้หยาว : “ไม่ได้ไม่ไว้ใจ อานะ! แต่อาเกิดอุบัติเหตุทันทีที่กลับบ้าน ตลอดทั้งเดือน ได้คุยแต่กับซีเยวียน คงอึดอัดใจตายเลย ฉันเลยกลับมา คุยเป็นเพื่อนอายังไงล่ะ”

“กลับมาคุยกับสหยาวงั้นเหรอ?” ซั่นสวี้หยาวไม่ได้พูด แต่เฟิงซีเยวียนสแกนผ่านความคิดของเขาโดยเข้าไปใน ประตูแห่งดวงตา “เทียนโย่ว นายพาผู้หญิงกลับมาด้วย แล้วคุยกับสหยาวเสมอเลยเหรอ?”

“เหอเหอเหอ…” ซันเทียนโย่วหัวเราะขึ้นมา : “ซีเยวียนนายไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ฉันจะบอกไว้คำหนึ่ง ไม่ว่าจะยังไง ต่อหน้าอาเล็ก ผู้หญิงคนไหนก็ต้องไปยืนด้านข้าง เพราะ อาเล็กคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”

“เทียนโย่ว ปากของนายนี่ยิ่งพูดยิ่งหวานจริงๆเลยนะ!” เฟิงซีเยวียนพูดติดตลก

ซั่นเทียนโย่วหัวเราะและพูดว่า : “ฉันไม่ได้พูดยกยอ ฉัน พูดเรื่องจริง”

มองเห็นซั่นสกี้หยาวนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่ได้เลิกเปลือก ตาขึ้นเลย ซั่นเทียนโยวก็ยิ้มแล้วถามว่า : “นี่อาเล็ก คุณนายซูบอกว่า มีเด็กสาวคนหนึ่งเอาของขวัญมาให้ฉัน อาเห็นเธอบ้างไหม?”