บทที่ 10 คุณอยากจะยืนหรือยากจะนอน

บทที่ 10 คุณอยากจะยืนหรือยากจะนอน

การสัมผัสนี้ทำให้ขนของซูมี่หยางลุกชันขึ้นมา

เธอไม่กล้าวางมือทั้งสองข้างลงบนเอวของซันสวีหยาว เพราะกลัวว่าจะจับไปโดนอะไรที่ไม่ควรจับ เธอจึงทำได้ แค่กางนิ้วมือของเธอออก ยันหน้าอกของซันสวีหยาวไว้ แล้วผลักเขาออกอย่างแรง

“คุณชายซั่น ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉันน่าจะ…ฉันน่าจะ จําคนผิดแล้วค่ะ”

“มาที่ตระกูลชั่นโดยเฉพาะแล้วพูดว่าจำผิดคนงั้นเหรอ? อืม?” เสียงของซันสวี้หยาวทุ้มต่ำลงไปเล็กน้อย แล้วยังมี เสียงว่า “อืม” ลงท้าย ทำให้คนรู้สึกใจสั่น

พูดตามตรงแล้ว ซั่นสวี้หยาวไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งตัวแบบ นี้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังรักษาตัวให้สะอาดบริสุทธิ์มาตลอด ตราบใดที่หญิงสาวยังแต่งตัวเปิดนิดเผยหน่อย เขาก็รู้สึก รังเกียจ ไม่อยากสนใจที่จะหันไปดู

แต่ทว่า พอซูมี่หยางแต่งตัวแบบนี้แล้ว เขาชอบมันมาก สายตาของเขายังติดแน่นอยู่ที่เรือนร่างของเธอ และเขา ก็ไม่สามารถดึงมันออกมาได้
เพราะว่า เขาสามารถมองทะลุเส้นด้ายบาง มองเห็นการ เปลี่ยนแปลงของซูมี่หยางอย่างชัดเจน

บางทีทั้งคู่อาจจะอยู่ใกล้กันเกินไป บางทีอาจจะเป็น เพราะสัมผัสที่แผ่วเบากระตุ้นเธอ บางทีเธออาจจะ หวาดกลัวในการปฏิบัติงานตามเงื่อนไข เธอเหมือนดอก กล้วยไม้ที่ยังตูม และในเวลานี้ได้ผลิบานอยู่ในอ้อมกอด ของเขาอย่างเงียบๆ

ภายใต้สายตามีเสน่ห์ที่กวาดตามองเขาอย่างรวดเร็ว มี คลื่นความร้อนปะทุออกมา เจาะตรงเข้าไปในใจของซั่น สวี้หยาว ทันใดนั้นเขาก็ไม่พอใจเพียงแค่การมองดู เขา ต้องการที่จะได้รับมากขึ้น

มือใหญ่ที่ควบคุมอยู่ฝังลึกลงไปที่เอวของซูมี่หยางมาก ขึ้น ซั่นสวี้หยาวไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยซูมี่หยาง

ตรงกันข้ามกลับกอดซูมี่หยางแน่นและลึกมากกว่าเดิม

ไว้ในอ้อมแขน

ฝ่ามือของชายหนุ่มนั้นค่อนข้างหยาบ ไม่เรียบเนียน เหมือนผิวหน้าของเขา มันร้อนจนซูมี่หยางเกือบจะ กระโดดขึ้น

เธอผลักมือของซันสวี้หยาวไปพลาง พร่ำร้องขอไป พลางว่า : “คุณชายซั่น คุณจะไม่…
“ตอนนี้เพิ่งจะเริ่มต้น หรือว่าจะให้โทรหาป่าของคุณก่อน บอกหล่อน ว่าผมพอใจมากงั้นเหรอ?”

“คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะคุณชายซั่น ฉันไม่รู้ว่าของที่อยู่ใน ซองเอกสารคืออะไร นี่มันคือสิ่งที่ป่าให้ฉันทำ…

“แล้วป้าของคุณก็ยังให้คุณใส่ชุดแบบนี้ แบบที่โชว์ร่อง กันด้วยงั้นเหรอ?”

” ซูมี่หยางมื้อใบ้พูดไม่ออก

ใช่แล้วล่ะ เธอไม่ควรที่จะออกจากบ้านเพราะเงินนั่น มัน เห็นได้อย่างชัดเจนแล้ว การอธิบายอะไรก็ไม่จำเป็น

ผู้ชายคนนี้เป็นอันธพาลลวงเธอขึ้นรถ แล้วบังคับจูบเธอ ตอนนี้ เธอเป็นฝ่ายรุกถึงบ้าน แม้แต่กางเกงชั้นนอกเขาก็ ไม่สวม ดูเหมือนเขากำลังรอเธออยู่ชัดๆ

เพราะฉะนั้นแล้วที่เขาไปปรากฏตัวหน้ามหาวิทยาลัยก็

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญสินะ?

หรือว่า อุบัติเหตุวันนั้นก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ?

ทันใดนั้น ซูมี่หยางในตอนนี้ก็ค้นพบว่า ข้อสันนิษฐาน และความเป็นจริงไม่ใช่เรื่องแบบเดียวกันเลย
การอาศัยอยู่ในตระกูลซู ซูมี่หยางรู้มานานแล้วว่าไม่ช้า ก็เร็วเธอจะต้องเผชิญกับเรื่องนี้ สักวันหนึ่งไม่ช้าก็เร็วเธอ จะกลายเป็นของเล่นสำหรับผู้ชายสักคนหรือบางคน

เมื่อเธอเคาะประตู เดิมทีเธอไม่สนใจอะไรเลย เพราะไม่ ว่าอย่างไรป้าก็ให้เงินเธอมาแล้ว มันเป็นการแลกเปลี่ยนที่ ยุติธรรม

แต่ว่าตอนนี้ สิ่งต่างๆจะต้องเกิดขึ้นจริงๆ ซูมี่หยางกลับ รู้สึกว่ามันเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

“ปล่อยฉันเถอะ คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ!” เธอทุบหน้า อกของซันสวี้หยาวด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วบิดตัวหนี

แต่ทว่า ซั่นสวี้หยาวที่ดูแล้วเหมือนจะไม่แข็งแรง กลับ เหมือนแผ่นเหล็กที่เตะอย่างไรก็ไม่ขยับ

และการขัดขืนของเธอไม่เพียงแต่ไร้ซึ่งประสิทธิภาพ เท่านั้น แต่ยังเท่ากับการเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ

ความมีเหตุผลของชายหนุ่มใกล้จะแตกสลายไปกับการ ขัดขืนของหญิงสาว เปลวไฟสีดำกำลังลุกและเผาไหม้ อยู่ในดวงตาที่ลึกล้ำของเขา แล้วจับแขนของเธอแน่นขึ้น เสียงก็แหบห้าวเพราะความปรารถนาบางอย่าง : “แมว น้อย คุณอยากจะยืนหรืออยากจะนอนล่ะ?”

“ขอร้องล่ะ… คำร้องขอชีวิตยังไม่ทันเอ่ยออกมา ริมฝี ปากของซันสวีทยาวก็ลดลงมา ริมฝีปากของซู หยางถูก ปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ ซูมี่หยางเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

เธอสัมผัสได้ถึงความเผด็จการขั้นรุนแรงของชายหนุ่ม อย่างเด่นชัด แต่เขาแข็งแรงมากอย่างนั้น มีพลังจนยาก จะต้านทานไว้ได้ และมีแรงมุ่งมั่นที่จะเอาชนะ

เมื่อเธอใช้มือทุบตีเขา เขาก็จับมือเธอยกขึ้นเหนือศีรษะ ได้อย่างง่ายดาย

เธอต้องการร้องขอความช่วยเหลือ เขากลับใช้ ประโยชน์รีบเข้าไปลึกและเร่าร้อนมากขึ้น ทั้งยั่วเย้าและ กระตุ้นตัวเธอ

ลมหายใจที่เย็นเยียบและครอบงำอย่างรุนแรงได้หลั่ง ไหลเข้าไปสู่ร่างกายของเธอ จนเกือบจะระเบิดปอดของ ซูมี่หยาง

เธอเหมือนกับปลาที่ถูกคนโยนลงบนเขียง ยินยอมให้ โดนขอดเกล็ดปลาอย่างสมัครใจ แล้วถูกแล่เป็นเนื้อปลา แสนอร่อยทีละชิ้น
และแล้วในตอนที่ซั่นสวี้หยาวใช้มือยกกระโปรงของเธอ ขึ้น ภายในห้องก็มีเสียงอุทานขึ้นอย่างฉับพลันว่า : “เชรด แม่!”