ตอนที่5 นอกจากดูได้ยังสามารถกินได้

ตอนที่5 นอกจากดูได้ยังสามารถกินได้

ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายจึงหดตัวถอยไปนิดๆ แต่ที่นี่ก็เป็นมุมอยู่ แล้ว ฉันไม่สามารถหลบหนีได้อีก

นอกหน้าต่างรถ มีรถคันหนึ่งแล่นผ่านไป ไฟรถที่แวบผ่านไป ทำให้ฉันได้มองเห็นตาของอนุสิทธิ์พอดี

นั่นเป็นสายตาที่ราวกับตอนที่หมาป่าเห็นเหยื่อ

ฉันมองเขาอย่างหวาดกลัว มองดูใบหน้าเขายิ่งเข้าใกล้ฉันเข้า

“ทิพย์สุดา คิดไม่ถึงเลยหน้าอกเธอสมบูรณ์ขนาดนี้”เขาพูดอยู่ ข้างๆหูของฉัน

เลือดทั้งตัวหลั่งพรั่งพรูขึ้นบนสมอง ฉันหน้าแดงก่ำจึงอดหัน หน้าไปข้างๆไม่ได้ อยากจะหลบหนีลมหายใจที่ร้อนๆที่พ่นออก มาตอนเขาอ้าปากพูด

หลบหนี้ลมหายใจที่ร้อนๆนั้นได้ แต่กลับไม่มารถหลบหนีอนุ สิทธิ์ได้
ทันใดนั้น เขาก็มหัวลงมา ฉันรู้สึกใจหายจนอยากจะกระโดดขึ้น

มา

“ทิพย์สุดา เธอนอกจากดูได้แล้วยังสามารถดมและกินได้…..

ข้างๆหูมีเสียงแหบๆดังขึ้นมา คลุมเครือมาก

ริมฝีปากของเขาถูไปที่บริเวณไหล่ของฉันอย่างเบาๆ แล้วค่อยๆ จูบไปยังใต้หู ความรู้สึกอ่อนเพลียที่บอกไม่ถูกจากริมฝีปากของ เขาแทงเข้าใจของฉัน

ฉันลืมหายใจไป ความรู้สึกทุกอย่างล้วนขยับไปตามริมฝีปาก ของเขา ตอนที่จูบดิ่งหูของฉัน เขายังกัดมันเบาๆ ฉันอดที่จะสั่น เทาไม่ได้ ส่งเสียงครางต่ำๆที่เขินอายออกมา มือของข้างอ่อนแอ จนยกไม่ขึ้น

ฉันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน การสัมผัสที่ใกล้ชิดที่สุด ระหว่างฉันกับวินัยก็แค่จับมือเท่านั้น ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้า ใกล้ฉันและจูบฉันแบบนี้

ฉันคิดว่าเหล้าที่เพิ่งดื่มเข้าไปคงเกิดผลแล้ว เพราะตอนนี้หัวฉัน รู้สึกมึนงงมาก
“ทิพย์สุดา เช้านี้ที่เธอเข้ามาห้องออฟฟิศฉันก็คิดจะทำแบบนี้ใช่ ไหม เธอใส่เป็นแบบนี้มายั่วยวนฉัน สามีเธอรู้ไหม

จูบของเขาร้อนมาก แม้ลมหายใจก็ลวกผิวหนังไปด้วย แต่น้ำ เสียงของเขากลับเย็นเหมือนน้ำแข็ง

ฉันลืมตาขึ้นโตๆอย่างงุนงง อยากจะมองเขาให้ชัด แต่สมอง ไม่สามารถเข้าใจความที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขาเพราะถูกเหล้า ทําให้ชาไป

ในเวลานี้เอง มือใหญ่ของเขาจับที่นุ่มนวลของฉันที่ไม่เคยโดน คนอื่นแตะต้องมาก่อน

ฉันตกใจจนหอบไปเฮือกหนึ่ง ก้มหน้ามองดูมือของเขาที่กดบน ตัวฉัน แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างหวาดผวา

ต่อไป มือของเขาขยับไม่หยุด ใจของฉันทั้งดวงราวกับลอยอยู่ บนฟ้า ตึงเครียดมาก อยากจะผลักเขาออกไป แต่ฉันไม่สามารถ ควบคุมร่างกายของตนเอง ไม่รู้แขนที่ยกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แขวนอยู่บนไหล่ของเขาอย่างไม่มีกำลัง ร่างกายเหมือนโดนแม่ เหล็กซึมซับ ยืดตัวอยากจะเข้าใกล้ชิดเขามากขึ้น…….

แต่อนุสิทธิ์กลับไม่ให้ฉันเข้าใกล้ชิดเขา ฟ้าหมุนติ้งไปพักหนึ่ง ฉันถูกเขากดอยู่ที่นั่งข้างหลัง แล้วสัมผัสตัวฉันอย่างละเอียดไปรอบหนึ่ง

ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้ฉันกลัว ฉันเหมือนตกในฝัน กรีดร้อง ร่ำไห้ ขอร้องให้เขาปล่อยฉัน และยังขอร้องให้เขาอย่า ปล่อยมือไปด้วย

ในเศะที่คับแคบ ฉันได้ยินเสียงที่ไม่เป็นของตนเอง ทั้งเร่งรี บทั้งเรียราด แถมมีกลิ่นอายของผู้ชาย

ทันใดนั้น ฉันถูกลากขึ้นมา ลืมตาขึ้น ใบหน้าของอนุสิทธิ์ที่ ปรากฏในม่านตาของฉัน ใบหน้านั้นดุร้าย ดวงตาแดงก่า

“ทิพย์สุดา ถ้าฉันจำไม่ผิด สามีของเธอเป็นวินัยที่อยู่แผนก บุคคลใช่ไหม เธอเสียสละตนเองแบบนี้ เพื่อให้ฉันเลื่อนตำแหน่ง เพิ่มเงินเดือนให้เข้าหรื

ฉันมองเขาอย่างงุนงง ทุกอักษรที่เขาพูดออกมาฉันได้ยินชัด แต่พอประกอบขึ้นมา ฉันกลับฟัง ไม่รู้เรื่อง

เขาพูดดุร้ายขึ้นมาอย่างกะทันหัน แม้เธอจะมองฉันแบบนี้ แต่ ฉันก็ไม่เอาเธอหรอก เพราะผู้หญิงที่แต่งงานแล้วล้วนสกปรก หมด”

สกปรกหรื
ฉันก้มหน้ามองตนเองด้วยจิตใต้สำนึก ร่างกายที่เปลือยอยู่ เหมือนน้ำเย็นถังหนึ่งสาดลงจากหัวทำให้ฉันตื่นจากความงุนงง

เสื้อผ้าของฉันหายไปตั้งแต่ตอนไหน แล้วฉันไปนั่งที่รักของเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉันตื่นตระหนกจนกรีดร้อง รีบใช้มือปิดหน้าอกเอาไว้ กลิ้งไป ออกห่างจากอนุสิทธิ์ คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำ หดตัวไปข้างๆอย่าง หวาดกลัว

ฉันมองอนุสิทธิ์ริมเหล้าแก้วหนึ่งอย่างตามใจชอบ เงยหน้าขึ้น ดื่มลงไปหมด แล้วมองมาที่ฉัน แค่ตาเดียวก็รีบหันไปทางอื่น มอง ออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างไร้อารมณ์เธอจะไปลงรถที่ไหน

คืนนี้ ฉันตกตะลึงจนเหนื่อยล้าไปหมด ในใจมีแค่ความคิดเดียว

“ฉันอยากกลับบ้าน…ฉันอยากกลับบ้าน…..ฮือๆๆ

ฉันป้องปากและร้องไห้ออกมา ตอนนี้ฉันแค่อยากจะรีบกลับบ้าน กลับไปข้างกายของวินัย
ฉันก้มหน้ามองตนเองด้วยจิตใต้สำนึก ร่างกายที่เปลือยอยู่ เหมือนน้ำเย็นถังหนึ่งสาดลงจากหัวทำให้ฉันตื่นจากความงุนงง

เสื้อผ้าของฉันหายไปตั้งแต่ตอนไหน แล้วฉันไปนั่งที่รักของเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉันตื่นตระหนกจนกรีดร้อง รีบใช้มือปิดหน้าอกเอาไว้ กลิ้งไป ออกห่างจากอนุสิทธิ์ คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำ หดตัวไปข้างๆอย่าง หวาดกลัว

ฉันมองอนุสิทธิ์ริมเหล้าแก้วหนึ่งอย่างตามใจชอบ เงยหน้าขึ้น ดื่มลงไปหมด แล้วมองมาที่ฉัน แค่ตาเดียวก็รีบหันไปทางอื่น มอง ออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างไร้อารมณ์เธอจะไปลงรถที่ไหน

คืนนี้ ฉันตกตะลึงจนเหนื่อยล้าไปหมด ในใจมีแค่ความคิดเดียว

“ฉันอยากกลับบ้าน…ฉันอยากกลับบ้าน…..ฮือๆๆ

ฉันป้องปากและร้องไห้ออกมา ตอนนี้ฉันแค่อยากจะรีบกลับบ้าน กลับไปข้างกายของวินัย