ตอนที่14 ผมจะไปตายเลย

ตอนที่14 ผมจะไปตายเลย

“นัยคะ!”

ฉันรีบวางช้อนซุปและลุกขึ้นยืนตาม

วินัยมองหน้าฉันว่า”คุณทานเถอะ ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป ทำงานแล้ว”

ฉันใจหายวูบ เขาเองอาจไม่รู้ตัว แต่ฉันได้เห็นความเบื่อหน่าย จากแววตาของเขา

มันเหมือนแววตาในตอนที่ฉันใส่ชุดชั้นในเซ็กซี่ที่ซื้อมาเพื่อยั่ว เขาไม่มีผิด

ฉันสะบัดหัวเพื่อไล่เรื่องนั้นออกไป และรีบรั้งเขาไว้ว่า”นัยคะ ฉัน มีเรื่องอยากคุยกับคุณ

เขาหันหลังให้ฉัน พูดอย่างเย็นชาว่า ถ้าคุณอยากจะพูดเกี่ยวกับ เรื่องเพ้อเจ้อเมื่อคืน ผมไม่อยากฟัง

“แต่ว่า….
“ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้น ! “วินัยหันกลับมาพูดอย่างเย็นชา ว่า”ทิพย์ ผมเป็นผู้ชายนะ ผมต้องการสร้างฐานะหน้าที่ทํางาน ผม ไม่อยากอยู่ในเมืองเล็กๆที่ไม่มีอนาคต แล้วใช้ชีวิตเรียบง่ายอย่าง ที่คุณว่า ! ”

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว ผมไม่ออกไปจากเมืองนี้แน่ ผมจะอยู่ที่นี่ต่อ ไป”

พูดจบเขาเดินไปที่ประตู ใส่เสื้อคลุมและรองเท้า ทําเหมือนจะ ทั้งให้ฉันไปทํางานเองงั้นแหละ

ฉันยืนตะลึงอยู่วูบหนึ่งก่อนวิ่งไปรั้งเขาไว้ว่า”นัย…. ถ้า…ถ้าฉัน จะไปให้ได้ล่ะ? คุณจะไม่ยอมทําเพื่อฉันเลยหรอ?”

“ทิพย์สุดา…คุณเอาแต่ขอให้ผมทำเพื่อคุณ แล้วคุณจะไม่ยอม อยู่ที่นี่เพื่อผมบ้างเลยหรอ?”วินัยสะบัดมือฉันออกอย่างรําคาญ

“แต่ว่า….แต่ว่า…ถ้าตำแหน่งนั้นมันไม่ใช่ของคุณล่ะ?” ฉันหลุด ปากโพล่งถามออกไป

วินัยชะงักมือที่จะเปิดประตูออกไปแล้วขมวดคิ้วมองฉันว่า”ทิพย์ สุดา เธอพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง? เธอจะบอกว่าการ ประกาศนั่นปลอมหรอ? เมื่อวานไม่ใช่วันเอพริลฟูลนะ?”
“ไม่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คือฉัน…”

“งั้นตกลงเธอหมายความว่ายังไงล่ะ? ทิพย์…เธอเป็นอะไร? เธอ ดูแปลกๆตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ?” วินัยมองฉันแบบเอื้อมๆ แววตา สงสัยเหมือนพยายามจะมองฉันให้ทะลุ

ฉันสะดุ้งในใจเหมือนวัวสันหลังหวะ กัดฟันว่าต่อ”ถ้าที่เธอพูด เป็นจริงล่ะ? คำประกาศนั่นเป็นของปลอม พอเธอไปทำงานวันนี้ พบว่าทุกอย่างคือเรื่องล้อเล่น เธอยังเป็นแค่พนักงานธรรมดาคน หนึ่งของฝ่ายบุคคล”

“งั้นผมกระโดดยอดตึกซึ่งเหอตายไปเลยจะดีกว่า จะได้เป็น โอกาสให้คุณเป็นอิสระจากผมด้วยไง ดีไหม?”วินัยตัดบทและหัน หลังเดินออกไปจากห้อง

ตอนที่ประตูกำลังจะปิด ฉันได้ยินเขาสบถว่า “เป็นบ้าอะไรขึ้นมาก็

ไม่รู้

ส่วนฉันทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

วินัยเป็นคนพูดจริงทำจริง ถ้าฉันปฏิเสธคุณอนุสิทธิ์ ฉันกับวินัย ต้องถูกไล่ออกทั้งคู่แน่ เมื่อวานพึงประกาศเลื่อนตำแหน่งขึ้นเงิน เดือน วันนี้โดนไล่ออก เป็นฉันก็รับไม่ได้หรอก วินัยคงคิดสั้น เหมือนที่เขาพูดนั่นล่ะมั้ง?
เหมือนได้เห็นภาพวินัยนอนเลือดอาบอยู่บนพื้นลอยขึ้นมา ฉัน ปิดตานั่งกรี๊ดอยู่กับพื้น

กริ๊ง…….เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติฉันคืนมา ฉันถอนหายใจ เฮือกใหญ่ก่อนเดินไปห้องนั่งเล่นรับโทรศัพท์

“หนูทิพย์…นัยตื่นรึยังลูก? ทานข้าวเช้ารึยังจ๊ะ?”

แม่สามีวันนี้มาแปลก ทำฉันอึ้งกิมกี่คุณแม่คะ นัยออกไปทำงาน แล้วค่ะ ทิพย์กำลังจะออกเหมือนกัน”

“นัยนี่ขยันทำงานจริงถึงได้เข้าตาเจ้านาย หนูทิพย์ต้องดูแลนัย ไม่ให้ขาดตกบกพร่องนะจ๊ะ นัยตอนนี้ถือว่าอยู่ระดับชั้นหัวหน้า กับเขาแล้วเหมือนกัน เมื่อวานคุณพ่อเองก็เล่าเรื่องน่ายินดีนี้กับ เพื่อนฝูงระหว่างสังสรรค์ ทุกคนยังแสดงความยินดีกับนัยด้วย เลย”

“จริงสิ ตอนนี้หน้าที่การงานของนัยก็เริ่มดีขึ้น พวกเธอพยายาม รีบมีหลานให้แม่นะ อย่ามัวแต่ทำงานจนลืมนะ เข้าใจไหม?”