บทที่ 9 บ้านเกิดถูกเกลี่ยราบ

ตึกระฟ้านั้นชื่อว่าอาคารสำนักงานใหญ่ฟางซื่อกรุ๊ป เนี่ยเฟิงหน้า นิ่วคิ้วขมวด นี่มันเรื่องอะไรกัน บ้านเกิดกลายเป็นตึกระฟ้าได้ อย่างไร ?

“คุณชาย ? ใช่คุณชายหรือเปล่าครับ ?!”

ในเวลานี้เอง อยู่ ๆ ก็มีเสียงทุ้มดังเข้ามา เนี่ยเฟิงมองตาม ไปยังที่มาของเสียง ก็ได้เห็นขอทานเฒ่าผู้มีผมเผ้ารุงรังหลังค่อม มองมาที่เขาเดินกระโผกกระเผลกออกมา

เนี่ยเฟิงอึ้งเงียบ ๆ ในใจ “คุณเป็นใคร ? ทำไมจึงเรียกผมว่า คุณชาย ?”

“คุณชาย ! ใช่คุณชายจริงด้วย !”

เสียงขอทานเฒ่าเคล้าน้ำตา “สวรรค์คุ้มครองจริง ๆ นึกไม่ถึง ว่าผมเนี่ยเหล่าสีที่ใกล้ลงหลุมแล้วยังจะได้พบคนตระกูลเบี้ยอีก ครั้ง !”

เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วเล่า อยู่ ๆ ก็นึกถึงพ่อบ้านผู้มี ความภักดีคนนั้นขึ้นมาได้

สมัยเด็กเขาเคยเห็นพ่อบ้านคนนี้ เป็นคุณลุงที่แบกรับหน้าที่ ทุกอย่างได้ดี

ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ !
“ลุงสี่ รีบลุกขึ้นก่อน”

เนี่ยเฟิงพยุงเนี่ยเหล่าสี่ลุกขึ้น เนี่ยเหล่าสี่ร้องให้เช็ดน้ำตาบน ใบหน้า

เดิมที่ใบหน้าเขาก็มอมแมมอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งมอมแมมเข้าไป ใหญ่

“ทำไมลุงถึงมีสภาพเช่นนี้ ? นี่มันเรื่องอะไรกัน ?”

เนี่ยเฟิงมองดูร่างกายที่เหยียดตรง ในวันเก่า ๆ เนี่ยเหล่าที่ มักสวมชุดเดินเขากลายเป็นขอทาน รู้สึกว่าน่าแปลกมาก

“คุณชาย คุณคงไม่รู้เรื่องราวสินะ ! ผู้เฒ่าอย่างผมเฝ้าบ้าน หลังนี้มาโดยตลอด หลังจากตระกูลเกิดการเปลี่ยนแปลง ผมก็ ท้อแท้ใจ เนื่องจากไม่ได้รับศพของนายท่านกับนายหญิงเลยผม จึงทำสุสานฝังเสื้อผ้าของนายท่านทั้งสองเอาไว้หลังบ้าน สร้าง แผ่นป้ายวิญญาณขึ้นมากราบไหว้ทุกวัน เพื่อให้เขาตายตา หลับในปรโลก”

เนี่ยเฟิงซาบซึ้งจนขอบตาเปียกชุ่ม หลังจากที่ตระกูลของพวก เขาพบกับการเปลี่ยนแปลง ก็ตกต่ำลง นึกไม่ถึงว่ายังมีพ่อบ้านที่ จงรักภักดีเช่นนี้

“ผมคิดว่า ต้องมีสักวัน คุณชายน้อยต้องกลับมาสืบทอด กิจการแน่ ฉะนั้นผมจึงคอยเฝ้ารอ แต่กลับได้รับข่าวร้ายแทน

เนี่ยเหล่าสี่โมโหจนใช้ไม้เท้าในมือเคาะไปที่พื้น เขาโมโหจน ไม่สามารถเอ่ยคำพูดออกมาได้
“ลุงสี่ นั่งก่อน ค่อย ๆ พูด”

เนี่ยเฟิงพาเนี่ยเหล่าสี่เดินมาที่ม้านั่งตัวยาวด้านข้างอาคาร

เนี่ยเหล่าสี่จึงหายใจโล่งขึ้น “พวกโจรชั่ว พวกเขา พวกเขาบุก เข้ามา หาว่าพวกเราเป็นบ้านตะปู (บ้านที่ไม่ยอมเวนคืนที่ดินให้ รัฐ) บอกว่าจะให้สามหมื่นหยวนเป็นค่าซื้อที่ดินของพวกเรา ผม ยอมได้ที่ไหนกัน ? นี่เป็นรากฐานของตระกูลเนี่ยเรา! แล้วยิ่งใน ห้องโถงบูชาวิญญาณนายท่านกับนายหญิงทั้งสองเอาไว้ ผมยืน กรานไม่ยอมแน่”

เนี่ยเหล่าสี่พูดมาถึงตรงนี้ ก็ร้องไห้ไม่เป็นสำเนียงแล้ว

“แต่พวกเขาก็ซ้อมผมจนออกมา พวกเขามีพวกมากกว่า เขา ผมหัก ไล่ผมออกมา ยิ่งกว่านั้นเกลี่ยบ้านจนเรียบต่อหน้าผม ทำให้ทุกอย่างราบเป็นหน้ากอง !!

เนี่ยเฟิงกัดฟันกรามแน่น ดวงตาพร่ามัวไปหมด ตอนนี้เขา

โมโหมาก คนพวกนี้กล้าทำเรื่องเช่นนี้เชียวหรือ ?

“คุณชาย จริง ๆ ผมนึกว่าชาตินี้ผมจะอยู่รอคุณชายกลับมาไม่ ได้แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าสวรรค์มีตา ! สวรรค์มีตา !”

เนี่ยเหล่าสี่ซาบซึ้งใจนัก เวลานี้เนี่ยเฟิงกลับมาแล้ว เนี่ยเหล่าสี่ ก็มีความเชื่อมั่นมากขึ้น คนตระกูลเนี่ยล้วนเป็นคนดี ต้องกลับมา ยิ่งใหญ่อีกครั้งแน่ !

“ผมกลับมาแล้ว ผมต้องสืบให้รู้ว่าใครกันแน่ที่ฆ่าพ่อแม่ผม แล้วก็พวกพี่ขอยู่บนหัวเรา ผมจะไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด !”
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง อัดอั้นอารมณ์เอาไว้

“คุณชาย ตอนนี้คุณชายปักหลักอยู่ที่ไหน ? ผมจะจัดหาที่พัก ให้คุณชายเดี๋ยวนี้ !” แม้ว่าเนี่ยเหล่าสี่ปกป้องตัวเองก็ลำบากอยู่ แล้ว แต่เขาจะให้คุณชายของเขาต้องลำบากไม่ได้!

“ผมมีที่อยู่แล้ว คุณลุงไม่ต้องห่วงว่าแต่คุณลุง เมื่อผมเห็น คุณลุงเดินกระโผกกระเผลก คุณลุงไม่เคยไปหาหมอเลยใช่ ไหม ?”

สีหน้าเนี่ยเหล่าสี่สลัวลง ที่จริงภายหลังเขาก็ไปโรงพยาบาล แต่ได้พลาดช่วงเวลาการรักษาที่ดีที่สุดไปแล้ว

เดิมทีเขายังคิดจะลุกขึ้นสู้ด้วย แต่ไม่มีทาง เขาสู้คนพวกนั้นไม่

ได้จริง ๆ

ขณะที่เจ้านายกับบ่าวทั้งสองคนกำลังทักทายกัน อยู่ก็มีเสียง แหบเหมือนเป็ดตัวผู้ดังเข้ามา

“เฮ้ ! เป็นขอทานมาจากไหน ! ใครอนุญาตให้แกนั่งม้านั่งของ อาคารเรา ! รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ !”

ชายผู้หนึ่งสวมใส่ชุดรักษาความปลอดภัย เป็นผู้รักษาความ ปลอดภัยที่รูปร่างสุดบรรยายใบหน้าเต็มไปด้วยปากคาบไม้จิ้ม ฟันเดินออกมา

เขาเพิ่งทานมื้อเช้า กำลังออกตระเวน ปรากฏมองเห็นขอทาน ตัวเหม็นอยู่ไกล ๆ นั่งอยู่บนม้านั่ง

“ทำไม ม้านั่งที่อาคารพวกคุณสร้างไว้ตรงนี้ไม่ได้ให้คนนั่งเหรอ ?”

เนี่ยเฟิงกดไฟความโกรธ ในใจเอาไว้ ยิ้มอย่างเยือกเย็นถาม ไอ้หน้ากระ

“ใช่ให้คนนั่ง ! แต่ไม่ได้ให้ขอทานนั่ง! ขอทานเป็นคนที่ไหน กัน ? คุณนี่ตลกชมัด !” ไอ้หน้ากระไล่เนี่ยเหล่าอย่างกับไล่ แมลงวัน

“ไป ๆๆ ! อย่ามาเกะกะขวางตาตรงนี้ อาคารฟางเจิ้งของเรา ยังไม่เปิดเป็นทางการเลย พวกคุณอย่ามาทำให้สกปรก ทำเสียง วงจุ้ยของพวกเรา !”

“แก ! แกมันพูดจาไม่เกรงใจกันเลย เห็น ๆ อยู่ว่าพวกแก

บังคับซื้อขายที่ดินเพื่อสร้างอาคารนี้ขึ้นมาชัด ๆ ยังมีหน้ามาชี้มือ ชี้ไม้กับพวกเราอีก” เนี่ยเหล่าสี่จะกลั้นความคับใจนี้ไว้ได้อย่างไร ? ดูถูกเขาไม่

เป็นไร แต่หมอนี่จะดูถูกคุณชายของตระกูลพวกเขาไม่ได้ !

“อ้อ ! ฉันรู้แล้วว่าแกเป็นใคร แกก็คือตาแก่ที่ร้องไห้ขอร้องทีม โยธาไม่ให้เข้ามาก่อสร้างล่ะสิ! แล้วยังขุดหาป้ายวิญาณใต้ดิน น่าข่าจริง ๆ แกยังเฝ้าที่นี่อยู่เหรอ ? ฉันจะบอกให้นะ ป้าย วิญญาณผี ๆ สองแผ่นนั้นไม่รู้ว่าทิ้งลงในถังขยะใบไหนไปตั้ง นานแล้ว ถ้าไงแกก็ไปคุ้ยถังขยะดูสิ

ไอ้หน้ากระหัวเราะฮ่า ๆ ขึ้นมา ดูออกว่าเขาเย้ยหยันเนี่ยเหล่า สี่อย่างมีความสุข
“นายว่าอะไร ?”

เนี่ยเฟิงขวางหน้าเนี่ยเหล่า ดวงตาเต็มไปด้วยไอสังหาร

ไอ้หน้ากระหน้านิ่วคิ้วขมวด เดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว “เจา หนุ่มเป็นอะไรของนาย ? ฉันไม่ได้พูดผิดสักหน่อย เดิมก็เป็นแผ่น ไม้ผุ ๆ สองแผ่น !”

เสียงของไอ้หน้ากระยังไม่ทันขาดคำ ก็รู้สึกว่าอวัยวะภายใน ท้องเบียดตัวกัน รู้สึกปวดไม่หาย เขาเหมือนลอยออกไปเหมือน เส้นพาราโบล่า แล้วชนเข้ากับป้อมรักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้าง

“ว้าว !”

ท้องของไอ้หน้ากระกระอักกระอ่วน เขาบ้วนสิ่งที่ทานเข้าไป เมื่อครู่ออกมาพร้อมกับน้ำเลือด!

เนี่ยเหล่าสี่ตะลึงไปชั่วครู่ การใช้ขาของคุณชายร้ายกาจจริง

ๆ! พลังระเบิด ! ทีเดียวจบ !

“ไอ้หน้ากระ! เกิดอะไรขึ้น

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในป้อมตกใจกัน รีบเดินออก มา เห็นไอ้หน้ากระกระอักเลือด ตกใจขึ้นมา “เฮ้ ! พวกคุณเป็น อะไร ! ทำไมถึงชกต่อยคน ? !”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างอ้วนซักกระบองไฟฟ้า ออกมา พร้อมกับเรียกวิทยุ: “เรียกศูนย์ ! ที่นี่พื้นที่ A มีคน ทะเลาะวิวาท ! ช่วยมาสนับสนุนด้วย
สักพัก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่า 20 นายก็มาถึง เห็นชัด ๆ ว่าผู้ที่สวมปลอกแขนสีแดงก็คือหัวหน้าหน่วยรักษา ความปลอดภัย

“เกิดอะไรขึ้น ?”

เฮยเป้าผู้เป็นหัวหน้าทีมมองไอ้กระที่สลบอยู่บนพื้น สอบถาม ด้วยความไม่พอใจ

“หัวหน้า หมอนั่นเป็นคนค่อยไอ้หน้ากระ

เจ้าอ้วนรีบชี้ไปที่เนี่ยเฟิง

เฮยเป้ากากำปั้นทุกไปที่ตัวของเจ้าอ้วน เจ้าร้องครวญคราง ด้วยความเจ็บปวด

“อะไรวะ ! คนแค่คนเดียว แกยังจะเรียกศูนย์อีก รบกวนป่าจะ ทานข้าว”

เจ้าอ้วนตัวหดไปชั่วครู่ “หัวหน้า เขา… เขาเตะไอ้หน้ากระลอย ละลิ่วด้วยขาเดียว ดูท่าทางร้ายกาจมาก” นี่เป็นสาเหตุที่เจ้าอ้วน เรียกศูนย์