บทที่ 8 ครอบครัวได้พบกันน้ำตาคลอ

“แต่ทำไมเขาโตมาไม่เหมือนกับตอนเด็กเลยล่ะ ?”

คงเพิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาเหมือนแสงเลเซอร์ ดูเนี่ยเฟิง ตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นั่นเพราะเธอไม่ได้ดูให้ดี

ชิวมู่เฉิงเดินมาจับศีรษะของเนี่ยเฟิงเอาไว้ “ดูนี่ ไฝที่อยู่ข้าง ดวงตา เธอดูเค้าโครงนี้ให้ดี ๆ รูปปาก ตอนเด็ก ๆ เหมือนอย่าง กับตุ๊กตา โตขึ้นมาก็หล่อเต็มที่

ชิวเฉิงวิเคราะห์อย่างจริงจัง

จนเนี่ยเฟิงรู้สึกเขิน “นายคือเสี่ยวเฟิงจริงเหรอ ?”

คังเมิ่งกระพริบน้ำที่ปริ่มอยู่ในดวงตา ในใจยังคงไม่กล้าที่จะ

เชื่อ

“แน่นอนสิ !” เนี่ยเฟิงพยักหน้า “พี่เจ็ดก็พูดเอง รอผมโตแล้ว จะแต่งงานกับผม ! อีกอย่างยังใช้หญ้าหางจิ้งจอกทำแหวนให้ ผมด้วย วันนั้นเล่นพ่อแม่ลูกกันยังบอกผมว่าจะแต่งงานกับผมอยู่ เลย”

คังเมิ่งได้ยินเนี่ยเฟิงพูดถึงประวัติด้านมืดสมัยเด็กขึ้นมา อยู่ ๆ ก็อยากหารอยตะเข็บเจาะเข้าไป เธอรีบพุ่งเข้าไป เอามืออุดปากเนี่ยเฟิงไว้ “ฉันเชื่อ ! ฉันเชื่อ ! นายหยุดพูดได้แล้ว !” เนี่ยเฟิงอดเผยอปากยิ้มไม่ได้ รอยยิ้มนี้ออกมาจากภายในใจ

“เสี่ยวเฟิง ?”

ในเวลานี้เสียงที่พอจะเดาได้ดังเข้ามา ทำให้เนี่ยเฟิงอดสั่น เพิ่มไม่ไหว อยู่ ๆ ร่างกายก็แข็งที่อขึ้นมา ข้อต่อของร่างกายไม่ คล่องแคล่วเหมือนเคย เหมือนว่าค่า PPTของเขาชะงักต้องค่อย ๆ ไหลไปทีละขั้น ๆ

“พี่ พี่หก….”

เนี่ยเฟิงเขาขอสาบาน ! ถ้ารู้ว่าเหรูเว่เป็นพี่หกตั้งแต่แรก เขาจะไม่ล้อเล่นกับเหรูเสบู่เช่นนี้เด็ดขาด !

“นายตัวแสบ กล้าล้อเล่นกับพี่หกของเธออย่างนี้เลยหรอ ? ฮม ! กินหัวใจหมีดีเสือดาวมาล่ะสิ ?”

เย่หรูเสวีเดินมาอย่างช้า ๆ กำปั้นทุบลงกะโหลกของ

เนี่ยเฟิง ขอ “เขกรัก” ให้กับเนี่ยเฟิง”

สมัยเด็กเนี่ยเฟิงกลัวพี่หกที่สุด เพราะพี่หกคนนี้ค่อนข้างเข้ม งวด แล้วยังกวดขันเขามากเป็นพิเศษ

ในบรรดาพี่สาวทั้งหมด สุขภาพร่างกายของเยี่หรูเสดีที่สุด เธอรับผิดชอบฝึกฝนเนี่ยนเฟิง ทุกวันต้องลุกจากเตียงดนตีห้า ครึ่ง ทำตามเป้าไม่สำเร็จเนี่ยเฟิงก็ต้องถูกตีมือ

“เสี่ยวเฟิง พี่สาวอย่างฉันผิดหวังจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าเธอจะแปดเปื้อนบรรยากาศที่ไม่ดีมากมายเช่นนั้น ! รู้จักแทะโลมสาวแล้ว นะเธอ”

เย่หรูเสวพอนึกถึงเนี่ยเฟิงกล้าให้เธอเรียกเขาว่าสามีสุดที่รัก ตอนเธอตกที่นั่งลำบาก ก็อด โมโหไม่ได้ อยากจะจัดการเนี่ยเฟิง ขึ้นมา!

สมัยเด็กเนี่ยเฟิงเห็นเย่หรูเสว ก็เหมือนกับที่หนูเห็นแมว ต่อให้ ตอนนี้โตแล้ว เย่หรูเสวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไป แต่พลัง

ความน่าเกรงขาม ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจของเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงส่ายหน้าร้องไห้เศร้าสลดขึ้นมา ทั้งหมดนี้เป็นการเข้า

ใจผิดอ่ะ พี่หก !”

“เข้าใจผิด ?”

“เอาล่ะ ๆ เสี่ยวเฟิงเพิ่งจะกลับมา เธออย่าทำให้เขาตกใจสิ

ขณะที่เนี่ยเฟิงคิดว่าตัวเองจะถูกตีมือ ชิวเฉิงก็เอ่ยปากขึ้นมา

ปกป้องเอาไว้ “พี่ใหญ่ ! พี่เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลย เจ้าตัวแสบนี่ถ้า ไม่ให้รู้จักเจ็บบ้างก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรคือกฎเกณฑ์” แม้ท่าทางของชิวมู่เฉิงจะดูเย็นชา แต่ก็ปกป้องเนี่ยเฟิงไว้ทุก

ครั้ง ทนเห็นเนี่ยเฟิงเจ็บไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“เขายังมีชีวิตอยู่นั่นก็เพียงพอแล้ว”

ค่าพูด ของชิว เฉิงทําให้หัวใจดังเมิ่งกับเหรูเว่ทั้งสองคน สั่นเทา
สักพักขอบตาของคังเพิ่งก็แดง เธอกลั้นไม่อยู่แล้ว พุ่งไป ข้างหน้าอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ ร้องไห้คร่ำครวญขึ้นมา

“เสี่ยวเฟิง ! เธอไม่รู้หรอกว่าช่วงเวลานั้นฉันอยู่อย่างไร ทุกวัน ที่ตื่นขึ้นมาก็อยากไปตามหาเธอ มันหดหูมาก !”

แม้เย่หรูเสว่จะไม่ได้เป็นเอามาก แต่ก็อดที่จะเช็ดหางตาไม่ได้

เนี่ยเฟิงนึกว่าจิตใจที่ด้านชา จะไม่หวั่นไหวกับเรื่องใด ๆ อีก แต่พอเห็นพี่สาวทั้งสามดีใจปนร้องไห้ เพราะข่าวการยังมีชีวิต รอดของเขา อยู่ ๆ ก็รู้สึกแปลบที่หัวใจขึ้นมาก

คงเพิ่งกอดเนี่ยเฟิงเอาไว้แน่น เนี่ยเฟิงรู้สึกความอ่อนนุ่มกดไว้

จนแทบหายไม่ออก

“เอาล่ะ ๆ เสี่ยวเฟิงทุลักทุเลเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ยังไม่ ได้ทานข้าวเลย พวกเธอหยุดกันสักเดี๋ยวเถอะ”

ชิวมู่เฉิงเอ่ยขึ้นมา คังเพิ่งจึงได้สะอึกสะอื้นคลายมือ

“พี่ใหญ่พูดถูก !”

ในที่สุดเนี่ยเฟิงก็หายใจหายคอทั่วท้องแล้ว เขาเกือบจะโดน คนโหดร้ายทำให้ตาย

“เสี่ยวเฟิง เธอมีที่ปักหลักหรือยัง ? ถ้ายังไม่มี คืนนี้ก็พักของ ฉันที่นี่เถอะ”

เนี่ยเฟิงเพิ่งกลับมาแน่นอนต้องยังไม่มีที่ปักหลัก แม้ว่าจะพัก โรงแรกหรือซื้อห้องชุดอยู่ก็ได้ แต่เมื่อได้อยู่กับพี่สาวใยจึงต้องออกไปหาห้องข้างนอกด้วยล่ะ ?

“ผมเพิ่งกลับมาที่นี่ ยังไม่มีที่พัก “ก็ได้ ฉันจะขึ้นไปเก็บห้องให้เธอ

“พี่ใหญ่ ! เตรียมให้ฉันห้องหนึ่งด้วย คืนนี้ฉันก็พักที่นี่ ฉันมี หลายอย่างจะคุยกับเสี่ยวเฟิง”

คังเมิ่งกระพริบดวงตาที่กลมโต อย่างกับดูไม่พอ คอยมอง

เนี่ยเฟิง

เป็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วมาก ตอนแรกที่คงเพิ่งไม่รู้ว่า เนี่ยเฟิงเป็นใคร ก็ทำตัวเหมือนเม่น พอตอนนี้รู้แล้ว ก็กลายเป็น คนสุภาพอ่อนโยนเหมือนสมัยเด็กตอนนั้น

“พี่ใหญ่ คืนนี้ฉันก็นอนที่นี่ด้วยคนสิ

เหรูเสวกล่าวพลางมองไปที่เนี่ยเฟิง “ที่ผ่านมาเธอได้ออก กำลังกายบ้างหรือเปล่า ? ฉันเห็นเธอวิ่งเร็วมากทีเดียว พรุ่งนี้เช้า มาแลกเปลี่ยนกันหน่อยสิ”

เนี่ยเฟิง: …

เขาจะปฏิเสธได้เหรอ ?!

“ได้ คืนนี้พวกเรามาฉลองกัน !”

ในคืนนั้น เนี่ยเฟิงถูกพี่สาวทั้งสามซักไซ้เรื่อง “ความเป็นความ

ตาย”

พวกหล่อนสามคนกะใช้เวลาทั้งคืนสอบถามทุกอย่างหลายปีมานของเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงคิดแล้วคิดเล่าก็ไม่ได้เผยออกไปหมด ปิดบังตัวตนและศักยภาพของตัวเองในตอนนี้เอาไว้ บอกแต่ เพียงว่าตัวเองเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ใช้ชีวิตช่วงหนึ่งไม่ต่างจาก ขอทาน ต่อมาหลังจากระหกระเหินช่วงหนึ่ง อาศัยความทรงจำ กลับมายังที่นี่

เรื่องนี้ถึงกับทำให้พี่สาวทั้งสามเจ็บปวดใจทีเดียว พวกหล่อน ทั้งสามมองดูสายตาของเนี่ยเฟิงเหมือนมองดูหนุ่มน้อยผู้น่า สงสาร และพวกหล่อนทั้งสามก็สาบานกับตัวเองในใจว่า จะปก ป้องเนี่ยเฟิงให้ดี จะไม่ให้เขาต้องพบความลำบากใด ๆ อีก

รุ่งเช้าของวันที่สอง เรื่องที่ดังเพิ่งสูญเสียแฟนคลับไปทำให้ ต้องกลับบริษัทมาจัดการหน่อย ส่วนเหรูเสวก็ไม่ได้หยุด ได้แต่ กลับไปที่สถานีตำรวจก่อน

ต่อมาก็คือชิวเฉิง แม้ว่าเขาจะลาออกแล้ว แต่ต้องไปเดิน

เรื่องให้เสร็จ

“เสี่ยวเฟิง เช้านี้เธอก็อยู่บ้านไปก่อนนะ ช่วงบ่ายรอพี่เจ็ดกลับ มา จะให้หล่อนพาเธอไปเดินรอบ ๆ”

พี่สาวทั้งสามสั่งเนี่ยเฟิงเสร็จก็ออกจากบ้านไป

ทว่าเนี่ยเฟิงไม่คิดจะอยู่ในบ้าน วันนี้เขาอยากไปดูบ้านเกิด ของเขา พ่อแม่เขาเสียไปนานแล้ว เขาไม่ได้กลับไปบ้านเกิดเลย จึงคิดถึงเป็นพิเศษ

เนี่ยเฟิงออกจากบ้าน ตามรอยความทรงจําของตัวเอง นั่ง แท็กซี่มายังบ้านเกิด แต่เดิมที่ควรจะเป็นบ้านของเขา กลับกลายเป็นตึกระฟ้าตึกหนึ่ง