บทที่ 8

“แต่ยังไงผมก็ไม่แต่ง ถ้ามันกับแดดอยากจะจัดงานแต่งงาน ขึ้นมาก็ตามใจ แต่ผมจะไม่อยู่เป็นเจ้าบ่าวหรอกนะครับ มัมกับ แดดคงต้องหาเจ้าบ่าวคนใหม่ไว้แก้หน้ากับนักข่าวเองก็แล้วกัน”

ว่าแล้วแอชตันก็ลุกจากเก้าอี้บุนวมอย่างดีตรงไปยังประตูห้อง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงที่ลอยตามหลังมานั้นกำลังจะทำให้เขา ล้มทั้งยืน

“ถ้าอย่างนั้นมันก็จะให้แดดยึดตำแหน่งคืนพร้อมกับรายได้ ทั้งหมด ในบัญชี รถ คอนโด เพนส์เฮ้าส์ ทุกสิ่งทุกอย่างคืนให้ หมด แล้วก็จะขายหุ้นขายกิจการทั้งหมดทั้งยกให้การกุศลชะ แล้วทีนี้ลูกจะไปไหนก็ไป

“อะไรนะมัม บริษัทนั่นเป็นของผมนะครับ แม้แต่ชื่อยังเป็นชื่อ ผมด้วยซ้ำ แล้วผมจะเหลืออะไรติดตัวละครับ”

“เราตั้งชื่อลูกตามชื่อบริษัทต่างหากละ” อาร์เธอร์ที่นั่งอยู่ข้าง ภรรยากล่าวเสริมขึ้นมาทันที

แอชตันอ้าปากค้างเมื่อได้ยินคำตอบของผู้เป็นพ่อที่รับลูกคู่ เสริมทัพให้มารดา

“ลูกเลือกเองว่าจะเอายังไง ถ้าแต่งทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังจะเป็น ของลูกเหมือนเดิม แต่ถ้าไม่ ก็จะตกเป็นของการกุศลทันที”

ชายหนุ่มกำหมัดแน่นสูดลมหายใจเข้าไปจนเต็มปอดอย่างแรงเพื่อสงบสติอารมณ์ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันพลุ่งพล่านมาก ขนาดไหน เรื่องอะไรจะปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างหลุดมือไปเป็น ของคนอื่นทั้งที่บริษัทนี้มันสมควรจะเป็นของเค้า

“แล้วผมต้องแต่งกับใคร”

“แพรวา โฮเมอร์”

“หึ แล้วมันจะต่างอะไรกับผู้หญิงที่ผมควงละครับ ผู้หญิงคนนี้ก็ เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้าเหมือนกันถึงแม้จะเป็นลูกสาวของคุณลุง คุณป้าก็เถอะ”

“ลูกแพรไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นแน่ มัมมั่นใจ”

“ได้ฉายาว่า นางฟ้าคาสโนวี่ นี่นะครับไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น”

“ไม่แต่งก็ตามใจ ที่รักคะ จัดการเลยค่ะ” คุณหญิงสุชาดา สะบัดหน้าใส่ลูกชายก่อนจะหันไปสะกิดสามีสุดที่รัก ให้ลงมือ จัดการตัดทุกสิ่งอย่างตามที่เอ่ยทันที

“เฮ้! เดี๋ยวก่อนครับ ผมยังไม่ได้บอกสักคำว่าจะไม่แต่ง “งั้นก็แปลว่าลูกตกลง”

แอชตันหลับตากามือแน่นก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงบุพการี ทั้งสองด้วยความไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องยอมตามใจทั้งสองคนไป ก่อน แล้วค่อยหาวิธียกเลิกงานแต่งนี้ทีหลังก็ยังไม่สาย

“ดีมากจ๊ะ ลูกรัก มัมนัดทานข้าวกับครอบครัวฝ่ายนั้นเย็นพรุ่ง นี้ที่บ้านเราหนึ่งทุ่มตรง อย่าสายนะ” แอชตันมองมารดาของตนที่เปลี่ยนจากหน้าเป็นหลังมือ เดินเข้ามากอดเหมือน กับเรื่องราวคุยก่อนหน้าไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกลับไปนั่งทีวีตาม เดิม ชายหนุ่มจึงได้แต่ส่ายหน้าเดินออกจากห้องสปอร์ตคู่ใจแล้วขับตรง

“มาพบฉันเดิม ฉันนายไม่เกินครึ่ง

“จะบ้าไง ฉันอยู่แอลเอจะไปหานายที่นิวยอร์กทันยังไง ในครึ่งชั่วโมง

“ฉันตอนนี้นายนิวยอร์ก ครึ่งนายขึ้น

แอชตันตัดสายทันทีก่อนเลี้ยวรถมุ่งหน้าไปตามทางคุ้น เคยจนกระทั่งถึงหมาย ร่างสูงที่วันนี้ไม่เนี้ยบเหมือนทุกแต่ยังคงความหล่อเหลาได้อย่างมีตกหล่นก้าวลงเข้าไปยังผับชื่อด้วยความหงุดหงิด ใครกำลังเดินเข้ามารีบกุลีกุจอเข้ามาต้อนรับแล้วนำทางห้องวีไอพีส่วนตัวที่เป็นห้อง

นาทีสูงของชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีเขียวเข้มพับแขนขึ้นเหนือศอก กับกางเกงยีนส์ตัวสลัดคราบนักธุรกิจหมื่นล้านเหลือเพียง ดำปิดบังใบสปอร์ตคันหรูสัญลักษณ์กระทิงเข้าจอดไม่ทันสังเกต รถยนต์คันเล็กเปิดไฟขอทางอยู่ก่อนหน้าถอยเข้าช่องจอด