บทที่ 1 องค์ชายรัชทายาทเสด็จมาถึงแล้ว

“วางเงี้ยว ——-

ทันทีที่เสียงของพ่อบ้านหยุดลง หญิงสาวในเกี้ยวก็ลืมตาขึ้น

ซูล่อข้ามภพมาแล้ว

ตอนที่ข้ามภพมา หญิงสาวอัปลักษณ์เจ้าของร่างเดิมได้ถูกฮู หยินเล็กจ้าวกับน้องสาวชั้นจับบังคับให้แต่งงานกับคนโง่!

สิ่งที่แย่ที่สุดคือ เพิ่งเริ่มต้นมานางก็ถูกทุบตีจนตายแหลมตาย แหล่ ก่อนจะถูกยัดเข้าใส่เกี่ยว

นางยกมือขึ้น ปลายนิ้วเกี่ยวเลิกผ้าม่าน สายตาสอดส่องผ่าน

ช่องว่าง

“แต่งพระชายา ข้ากำลังแต่งพระชายาแล้ว!”

“องค์ชายเจ็ดวิ่งช้าหน่อย เดี๋ยวล้มนะพะย่ะค่ะ

ได้เห็นชายในชุดสีแดงสดวิ่งออกมาจากจวนขององค์ชายเจ็ด หัวสั่นหัวคลอน ในมือยังถือแอปเปิ้ลที่แทะไปแล้วครึ่งผล น้ำลาย เลอะเทอะเต็มปาก

ถึงจะเป็นคนโง่ แต่อย่างไรคนคนนี้ก็เป็นองค์ชายเจ็ดเซียวซู ไปที่รูปลักษณ์ไม่ธรรมดา รูปร่างผอมสูง ผิวขาวเนียนสวย ดวงตาเหมือนดอกท้อ ปลายสันจมูกที่เป็นจุดไข่มุกเม็ดเล็กๆ ขับให้ใบหน้า โดยรวมยังสว่างใสมากขึ้น

แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่องค์ชายโง่ที่ถูกราชวงศ์ ทอดทิ้ง

ล่อเจ็บปวดก้มศีรษะ จ้องมองรอยแส้ฟาดสลับซ้อนทับ มากมายบนแขน จำได้ว่าก่อนที่นางจะหมดสติ ฮูหยินเล็กจ้าวกับ น้องสาวขั้นต่ำของเจ้าของร่างเดิมได้ลงมือโหดร้ายกับตน ฉับ พลันนั้นดวงตาก็คมกริบบังเกิดแววแห่งการฆ่า

ในนาทีต่อมา พลันเห็นว่าผ้าม่านสีแดงสดถูกกระชากเปิดออก จากนั้น มือเปื้อนน้ำลายก็ตรงเข้ามาดึงล่อออกจากเกี้ยว! เวลานั้นเอง พลันมีเสียงหัวเราะดังมาจากระยะไกล

“ฮ่าๆๆ น้องเจ็ด เสด็จพี่ห้ามาสาย ต้องขออภัยจริงๆ นะ” แต่ ถึงกระนั้น น้ำเสียงกลับดูหมิ่นเหยียดหยามอย่างมาก

“สะ….เสด็จพี่ห้า เสวยขนมมงคล”

องค์ชายห้ามองไปรอบๆ สายตามองผ่านเซียวซูไปไปตกที่รูป ร่างงดงามของซูล่อ

เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนจะพูดจาลวนลาม

“คุณหนูรองซู อยู่กับคนโง่มันไม่น่าสนใจหรอก ไม่สู้ไปกับข้าดี กว่า ข้าจะทำให้เจ้าสุขล้นจนจุกอกแน่นอน…”

พูดอย่างนั้นแล้ว องค์ชายห้าก็พยายามจะบีบบั้นเอวเพรียวระหงของ ล่อ

ในใจ ล่อบังเกิดความรู้สึกรังเกียจ ร่างกายเบี่ยงหันข้างไป เงียบๆ นิ้วมือจี้จุดเข้าที่บริเวณเอวขององค์ชายห้าเบาๆ นาทีถัดมา ทันใดนั้นองค์ชายห้าก็พลันรู้สึกว่าร่างกายส่วน

ล่างของตัวเองไม่มีแรงลงไปในทันใด ล้มลงหกคะเมนไปทันที

แม้แต่กวานเกล้าผมก็หลุดตก น่าอับอายเป็นที่สุด!

ชั่วขณะหนึ่ง โดยรอบพลันเงียบสนิท

องค์ชายหาได้รับการช่วยเหลือ สายตากินเลือดกินเนื้อต้อง มองซูล่อเขม็ง

“ซูนเซีย เมื่อครูที่เจ้าเพิ่งทำอะไรไว้กับข้า เชื่อไหมว่าองค์ ชายพระโอรส———

ในเวลานั้นเอง เสียงตีฆ้องร้องป่าวก็ดังมา

องค์ชายรัชทายาทเสด็จมาถึงแล้ว!”

คําพูดมาถึงก่อนบุคคล

“ฮ่าๆๆๆๆ ดูไปแล้วองค์ชายรัชทายาทไม่นับว่ามาช้าเกินไปนะ”

มองดูที่ด้านหน้า ชายชุดคลุมยาวสีดำมาจากระยะไกล เขาอก ผายไหล่ผึ้ง หน้าตาหล่อเหลา มีไอแห่งราชา แต่ละก้าวทำให้คน อยากคุกเข่าหมอบคลาน

เมื่อองค์ชายรัชทายาท ใกล้เข้ามา ฝูงชนทยอยกันถวายบังคม
“กระหม่อมเป็นเกียรติที่ได้เข้าเฝ้าองค์ชายรัชทายาท ขอองค์ ชายรัชทายาททรงพระเจริญพันปีพันปีพันพันปี

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องมากพิธี

เมื่อได้ยินเสียงบุคคลผู้นี้ ในสมอง ล่อก็เกิดความนึกคิดขึ้น มา โดยไม่มีเหตุผล องค์ชายรัชทายาท ในอดีตถือว่าเจ้าของร่าง เติมรักเขา ภาพเหล่านั้นเป็นการกลั่นแกล้งล้อเลียนเจ้าของร่าง เดิม รวมถึงเมื่อสองสามวันก่อน องค์ชายรัชทายาทยังทรงจงใจ ทำให้เสื้อผ้าสกปรก ให้เจ้าของร่างเดิมเลียให้สะอาดต่อหน้า ผู้คน

เมื่อนึกคิดเช่นนี้แล้ว ล่อก็สายตาเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

ความรู้สึกที่ไม่ใช่ของนางเกิดขึ้นเองที่ก้นบึ้งของหัวใจ เหมือน ความรู้สึกเกลียดชังจนแทบคลั่งคงเหลืออยู่ในตัวของเจ้าของร่าง เดิม ผสมปนเปกับความเกลียดชังของนางต่อองค์ชายรัชทายาท ในขณะนี้ จนไอแห่งการฆ่าอันแปลกประหลาดคาดเดาไม่ได้ถือ กําเนิดออกมา

ชั่วขณะหนึ่งสองมือของนางกำแน่นอย่างควบคุมไม่อยู่

อีกด้าน องค์ชายห้าที่เพิ่งทำตัวกร่างนั้นไม่อยู่แล้ว เขาก้าวขึ้น หน้าประสานมือคารวะและพูดว่า “น้องเป็นเกียรติที่ได้เข้าเฝ้า เสด็จพี่”

เห็นสภาพดูไม่ได้ขององค์ชายห้า องค์ชายรัชทายาทก็มี ท่าทางที่อ่านไม่ออก ที่จริงเขามานานแล้ว อยู่ไม่ไกลและมองดู ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ในสายตาโดยตลอด รอจนเมื่อเวลาสมควรแล้วถึงได้ออกมา

อันดับแรกองค์ชายรัชทายาทแสร้งถลึงตาจ้ององค์ชายห้า พร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจ “วันนี้เป็นวันอภิเษกสมรสของน้อง เจ็ด เจ้าล้อเล่นกับเจ้าสาวให้มันน้อยๆ หน่อย”

พูดอย่างนั้นแล้วองค์ชายรัชทายาทยังก้าวขึ้นหน้ามาสองก้าว ด้วย ทำการขอโทษต่อเซียวซูไปกับซูล่อแทนให้องค์ชายห้า

“น้องเจ็ด น้องชายาเจ็ด น้องห้าอุปนิสัยดื้อรั้น ข้าจะตักเตือน เขาให้ พวกเจ้าอภิเษกสมรสกันต่อเถอะ”

ซูล่อฟังคำพูดนี้แล้ว คนที่หน้าชื่อใจคดเช่นนี้ทำให้เจ้าของร่าง เดิมรักเขาจนตายได้อย่างไร ดวงตาอยู่ที่เท้าล่ะมั้ง

นางส่งเสียงเยาะอย่างรังเกียจ พิมพ์ออกมาหนึ่งประโยค อย่างเย็นชา

“คนเสแสร้งน่าขยะแขยงที่สุด!”

เสียงของนางเบามาก มีเพียงเซียวซูไปที่ตัวอยู่ใกล้ที่สุด เท่านั้นถึงสามารถได้ยิน

ล่อคลุมศีรษะด้วยผ้าแดง ไม่ได้สังเกตว่าร่างผู้ชายที่อยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็มีการขยับเคลื่อนไหว

แล้วเซียวซูไปก็หัวเราะฮิฮิ “เสด็จพี่ เราไปคำนับฟ้าดินกัน เถอะ!”

“ได้ ไปด้วยกัน”
ในตอนที่ซูล่อ งคลุมผ้าแดงถูกเซียวซูไปจูงเข้าไปในห้องโถง ไม่รู้ว่าสายลมประหลาดมาจากที่ใด พัดเอาผ้าคลุมสีแดงเปิดขึ้น ออกจากศีรษะของนางไป แล้วใบหน้าที่อัปลักษณ์ที่เปิดเผย