บทที่ 9 ต้นกําเนิดความแค้น 1

19.00 น. ณ ห้องจัดเลี้ยง

งานเลี้ยงพนักงานเริ่มขึ้นในเวลา 18.30 น. พนักงานมาร่วม งานกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบชีวิต กำลังรื่นรมย์กับเสียงเพลงที่บรรเลง ดังกระหึ่ม ต่างวาดลวดลายลีลาเท้าไฟกันอย่างสนุกสนาน ต่าง คนต่างงัดลีลาชวนหัวเราะและท่าเต้นแปลกๆ มาให้เหล่าเพื่อนๆ ดูกันอย่างต่อเนื่อง วชิราภรณ์เองก็ออกลีลาเท้าไฟ ร่ายระบำตาม จังหวะเพลง สะบัดความทุกข์ ความเศร้าหมองที่มีอยู่ในจิตใจให้ หลุดออกไปจากใจชั่วคราว โดยมีรุ่งรุจีเต้นรำอยู่ใกล้ๆ

แต่มีอยู่คนหนึ่งที่เอาแต่นั่งดื่มแอลกอฮอล์ไม่หยุด แก้วแล้ว แก้วเล่าดวงตามองไปยังร่างของวชิราภรณ์ชนิดที่เรียกว่าตาไม่ กระพริบ สายตาของณัชญ์มองไปยังร่างของคนที่เขาแอบรักเต็ม ไปด้วยความรัก ความเป็นห่วง ความกังวลและการตัดสินใจ

“คุณณัชญ์ดื่มเยอะแล้วนะคะพอเถอะคะ ออกไปเต้นกับวรรณ ดีกว่าคะ” อรุณวรรณเลขาสาวของณัชญ์กล่าวชวน

“ไม่…เธออยากไปเต้นก็ไปเต้นคนเดียว ณัชญ์พูดด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใย ทำให้คนที่ได้ยินหน้าสลดลง

“คุณณัชญ์อย่าดื่มเลยนะคะ ดื่มไปตั้งหลายแก้วแล้ว วรรณ เป็นห่วงค่ะ”

ความห่วงใยของเลขาสาวถ่ายทอดออกไปให้ณัชญ์รับรู้อีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าคำพูดที่แสดงความเป็นห่วงนี้จะไม่ไหลเข้าไป ในหูของณัชญ์เลย เขากระดกแก้ววิสกี้ในแก้วพรวดเดียวหมดไม่ เหลือสักหยด แล้วหันมามองหน้าเจ้าของคําพูดเป็นห่วงด้วย สายตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ สีหน้ารำคาญ

“เลิกยุ่งกับฉันซักทีได้ไหม…รำคาญ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะที่จะ ต้องมานั่งเตือนนั่นเดือนนี้ แล้วฉันก็จะดื่มเหล้ามีอะไรไหม ถ้าเธอ อยากเต้นก็ไปเต้นคนเดียวไม่ต้องมายุ่งกับฉัน แค่เห็นหน้าเธอ ตอนเวลาทำงานก็จะอ้วกอยู่แล้ว อย่ามาขัดขวางความสุขของ ฉันตอนนี้เลย จะไปไหนก็ไปปะ

ณัชญ์กล่าววาจาทำร้ายจิตใจอรุณวรรณอีกครั้ง เลขาสาว น้ำตาปริมขอบตา ความเสียใจพุ่งเป้าตรงดิ่งเข้าไปในทรวง

ใช่สิ…เธอเป็นเพียงผู้หญิงนอกหัวใจ ไม่มีความเสน่หาอยู่ใน ตัว เป็นเพียงเลขาหน้าห้องที่สร้างความรำคาญให้อยู่บ่อยครั้ง เป็นเพียงผู้หญิงที่แอบหลงรักเจ้านายของตนเองตั้งแต่วันแรก ของการทํางาน ไม่มีค่าในสายตาของณัชญ์เลยแม้แต่น้อย ไม่ว่า วันนี้หรือวันหน้า แต่ถึงกระนั้นหัวใจดวงนี้ก็ยังจงรักภักดีกับเขา เสมอมาและตลอดไป

“วรรณเป็นห่วงคุณณัชญ์จริงๆ นะคะ” อรุณวรรณเอ่ยเสียงสั่น “ถ้าเป็นห่วงฉันจริงๆ ก็รีบไปให้ไกลๆ เลยไป แล้วรีบเดินไป จากตรงนี้ซะทีฉันมองไม่เห็นผึ้ง

ชื่อเล่นของวชิราภรณ์ที่หลุดออกมาจากปากของณัชญ์ สร้าง ความเสียใจและเจ็บปวดให้กับอรุณวรรณมากขึ้นหลายเท่าทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มมีใจสิเน่หาเจ้าของชื่อเล่นนั้น ความไม่พอใจ ความหึงหวงที่แอบแฝงอยู่ในใจของอรุณวรรณ ผุดขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อเล่นศัตรูหัวใจ

“ต่อให้คุณณัชญ์รักผึ้งมากแค่ไหน แอบมองผึ้งนานเพียงใด ซึ่งไม่มีวันหันมามองคุณณัชญ์หรอกค่ะ เพราะผึ้งมีแฟนแล้วและ เป็นเพื่อนสนิทกับคุณณัชญ์ด้วย คุณณัชญ์ไม่มีทางสมหวังหรอก คะ”

เลขาสาวพูดใส่หน้าคนที่มีชะตากรรมเดียวกับเธอคือ แอบรัก คนที่ไม่คิดจะมีใจให้ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ หยดน้ำเม็ดใส เกลือกกลิ้งไหลรินเป็นทาง ณัชญ์หันมามองหน้าอรุณวรรณตาลุก วาว ความโกรธซุกซ่อนอยู่ในสายตาของเขา

“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน หน้าที่ก็ไม่ใช่ อย่าแส” เขากัดกราม พูด หน้าเริ่มแดงที่ไม่อาจรู้ได้ว่ามาจากพิษสุราหรือว่าแรงโทสะ

“วรรณก็ไม่อยากแสเรื่องนี้ แต่มันอดสมเพชคุณณัชญ์ไม่ได้ ต่างหาก วรรณจะบอกอะไรให้นะคะ คนที่เป็นเพื่อนสนิทกันเค้า ถือเรื่องนี้มาก เรื่องที่เพื่อนแอบรักเพื่อน ระวังนะคะถ้าผึ้งรู้ ความ เป็นเพื่อนระหว่างคุณณัชญ์กับผึ้งก็จะไม่หลงเหลือ ถ้าถึงตอนนั้น จริงๆ หน้าก็แทบจะมองกันไม่ติด แล้วอาจจะเลิกเป็นเพื่อนกันไป เลยก็ได้ คิดให้ดีนะคะว่าจะเลิกรักหรือจะดึงดันที่จะรักต่อ วรรณ พูดแค่นี้แหละคะ”

ผู้พูดก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่เอ่ยออกไปได้เหมือนกัน อรุณ วรรณพยายามหลายครั้งที่จะตัดใจเลิกรักณัชญ์ ทุกครั้งมันได้ผลเช่นที่ผ่านมา เธอไม่สามารถดึงความรักที่มีต่อณัชญ์ให้คลาย ออกไปจากดวงใจได้เลย เลขาสาวเดินออกไปจากจุดนั้นด้วย หัวใจที่บอบช้ำ ความปวดร้าวซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ได้รับจากเจ้านาย หนุ่มยังตราตรึงอยู่ทั่วทุกอณูของหัวใจ

ณัชญ์ฟังประโยคนี้แล้วถึงกับสะอึก อื้ออึงไปชั่วขณะ เขาเคย ได้ยินคำนี้อยู่บ่อยครั้ง เพื่อนสนิทที่แอบหลงรักเพื่อนมักมีบทสรุป ที่เจ็บปวดเสมอ ยังนึกสงสัยในใจอยู่ว่า อรุณวรรณรู้ความว่าเขา รักวชิราภรณ์ได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น ไม่ว่าจะเป็นกิริยาท่าทางหรือแววตา

เขามานั่งย้อนคิดถึงคำพูดของเลขาสาว หากวชิราภรณ์รู้เรื่อง นี้จะเป็นเช่นไร เธอจะมีปฏิกิริยาแบบไหน ความสัมพันธ์ฉันท์ เพื่อนจะคงอยู่เช่นเดิมหรือไม่…

‘จีไม่แน่ใจ จีเคยอ่านหนังสือเจอนะ ในหนังสือบอกว่าคน ประเภทผึ้งเป็นคนที่ขาดความอบอุ่น เป็นคนที่ถูกขโมยความรัก ไปซึ่งๆ หน้า หากได้ความรักของใครสักคนมาเติมเต็มความ รู้สึกว้าเหว่ เหงา เศร้าในใจก็จะลดระดับลง กลายเป็นความ อบอุ่นที่คนคนนั้นไม่เคยเจอ พอได้รับความรัก ความอบอุ่นมาก พอ ความแค้นเคือง ความชิงชังก็จะเบาบางลง จีก็เลยพูดออกไป อย่างนั้น คิดว่ามันก็คงเหมือนๆ กัน

…อยู่ๆ คำพูดของรุ่งรุจีก็แวบเข้ามาในสมองของเขา “เติมเต็ม ความรัก ความอบอุ่น” ทั้งสองความรู้สึกนี้เขามีให้วชิราภรณ์ อย่างเต็มเปี่ยม มีมากจนล้นเต็มหัวอก ความคิดบางอย่างฉุกคิด ในสมองและนั่นคือความตั้งใจที่จะทำในค่ำคืนนี้
ณัชญ์รินวิสกี้ใส่แก้วอีกครั้ง กระดกดื่มทีเดียวหมดแก้วอีก ครา หันไปมองใบหน้าของวชิราภรณ์ ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่ จะทำในสิ่งที่ตนเองหมายมั่นจะทำ ระหว่างนี้เขาก็ใช้แอลกอฮอล์ ย้อมใจไปพลางๆ เสริมสร้างความเดิมกล้าให้มากที่สุด

สี่ทุ่มกว่าในคืนเดียวกัน

วชิราภรณ์กับรุ่งรุจีเดินกลับมายังห้องพักหลังจากที่งานเลี้ยง พนักงานเสร็จสิ้นลง ระหว่างทางที่เดินกลับห้องพัก รุ่งรุจีได้เจอ เพื่อนเก่าโดยบังเอิญ เธอจึงปลีกตัวเพื่อไปสนทนาถามสารทุกข์ สุกดิบตามประสาคนที่ไม่ได้เจอกัน วชิราภรณ์จึงขอตัวกลับห้อง พักก่อน

“โอ๊ย…ปวดเอวเป็นบ้าเลย สงสัยเต้นมากไปหน่อย

วชิราภรณ์ครวญเจ็บ เมื่อเดินเข้ามาในห้องพักเรียบร้อยแล้ว ยังไม่ทันที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น เธอนึกว่าเป็นรุ่งรุจีจึงเดินไปเปิดประตู

“อ้าว…ณัชญ์เองเหรอนึกว่า

ณัชญ์ไม่พูดอะไรเดินเซเข้าไปในห้องเพื่อนสนิท วชิราภรณ์ปิด ประตูแล้วเดินตามเพื่อนชายในสภาพมึนเมาไปยังกลางห้อง ยัง ไม่ทันที่เจ้าของห้องจะพูดอะไร ร่างของณัชญ์ก็หมุนตัวกลับมา เผชิญหน้าแล้ว โผเข้ากอดร่างสาวอย่างรวดเร็ว สร้างความตกใจ ให้กับเธออย่างยิ่งยวด
“ว้าย…ณัชญ์ นายทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ

หญิงสาวที่ถูกกอดแหวใส่เสียงดัง มือนุ่มผลักไสว่างของเพื่อน ชาย กอดรัดไม่ปล่อย ใบหน้าหล่อโน้มเข้ามาใกล้จนเธอใจสั่น ระรัว

“ผึ้ง ณัชญ์รักผึ้ง รักมาก รักมานานแล้ว ณัชญ์รักผึ้งนะไม่ได้ รักแบบเพื่อน รักมากกว่าเพื่อน เป็นของณัชญ์นะ ณัชญ์จะเติม

ความสุข ความรักให้ตั้งเอง

คําบอกรักที่หลุดออกมาจากปากของเพื่อนชายคนสนิท เรียก ความตกใจให้กับเธอมากมายนัก ยิ่งประโยคที่ว่า “เป็นของ ณัชญ์นะ” เรียกความตะลึงงัน ให้กับสาวเจ้ามากขึ้นอีกหลาย ทํานบ

“จะบ้าเหรอไงณัชญ์ ฉันเป็นเพื่อนนายนะ นายคิดบ้าๆ กับ ฉันแบบนี้ได้ยังไง”

วชิราภรณ์พูดไปด้วยเบี่ยงหน้าหลบจมูกและริมฝีปากของ ณัชญ์ที่พยายามจะหอมแก้มและสัมผัสเรียวปากของเธอเป็น พัลวัน ในขณะที่มือยังคงผลักใสร่างหนาให้ออกห่าง หัวใจเต้น แรงกลัวเหลือเกินว่าณัชญ์จะทำตามที่พูดออกมา

“ณัชญ์รักผึ้ง ณัชญ์จะทำให้ผึ้งมีความสุข

เขายังพูดต่อ ยกร่างเล็กให้ลอยขึ้นเหนือพื้น ก่อนจะพาร่าง อวบอิ่มไปยังเตียงที่อยู่ไม่ห่างเดินไม่กี่ก้าวก็ถึง จากนั้นก็ล้มตัว ไปบนเตียง โดยมีร่างสาวอยู่ใต้ร่างหนา
ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับที่นอน วชิราภรณ์บอกตัวเองจะไม่ ให้เรื่องที่ณัชญ์ตั้งใจจะทำเกิดขึ้นกับตนเอง เธอจึงทั้งสิ้น ทั้งทุบ บางครั้งก็หยิกไปตามร่างกายของเพื่อนชาย ปากร้องพูดไม่หยุด พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ตนได้รับอิสรภาพ

“ปล่อยผึ้งนะณัชญ์ ปล่อยผึ้ง เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่เคย คิดแบบนี้กับนายเลยนะ ปล่อยฉันนะณัชญ์”

“ไม่ปล่อย ณัชญ์ไม่มีวันปล่อยทิ้งให้ใครอีกต่อไปแล้ว ซึ่ง ต้องเป็นของณัชญ์คนเดียว”

พูดจบก็ซุกใบหน้าไปยังซอกคอหอมกรุ่น วชิราภรณ์เบี่ยงคอ

หลบหลีกไม่ให้เขาทำได้ดั่งใจคิด แต่ทว่าร่างกายที่ถูก พันธนาการด้วยอ้อมแขนและร่างกายสูงที่ทาบทับ ไม่เอื้ออำนวย ให้เธอทําอะไรได้มากนัก นอกจากใช้ปากพูด เบี่ยงคอ เบี่ยงหน้า หนีจมูกปากของคนที่มึนเมา

“ณัชญ์อย่าทำกับผึ้งแบบนี้ อย่าทำ หยุดเดี๋ยวน่ะนะณัชญ์ ไม่นะ อย่า…ณัชญ์กำลังเมา

“ณัชญ์ไม่เมา ณัชญ์มีสติทุกอย่าง ณัชญ์ไม่หยุดด้วย วันนี้ถึง ยังไงผึ้งก็ต้องเป็นของณัชญ์ ณัชญ์ไม่ยอมให้ใครมาแย่งผึ้งไป จากณัชญ์อีกแล้ว”

ณัชญ์ละจากซอกคอสาว ผงกศีรษะเอ่ยบอกสาวใต้ร่าง ซุก หน้าลงไปยังซอกคอของเธออีกครั้ง คำพูดที่แสนจริงจังของเพื่อน ชายทําให้จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว กริ่งเกรงยิ่ง นัก เธอไม่หยุดดิ้นรนหนี ไม่หยุดพูดเพื่อให้เขาหยุดการกระทำแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล ร่างกายที่เล็กกว่าเขามาก เรี่ยวแรง ที่น้อยกว่าไม่อาจต้านทานและกำลังของณัชญ์ได้เลย อีกทั้งมือที่ ระดมทุบไปทั่วร่างของเขายังถูกมือใหญ่กรอบไว้เพียงมือเดียว จับตรึงไว้เหนือศีรษะสาว

น้ำใสๆ ไหลออกมาจากหางตาหยดลงกระทบกับแก้มของ ณัชญ์ น้ำตาของวชิราภรณ์และเสียงสะอื้นนี้เองที่เรียกสติของเขา ให้กลับคืนมา เขายกศีรษะขึ้นสูงเหนือดวงหน้าหวานที่กำลัง ร้องไห้

“ผึ้ง…ณัชญ์ ณัชญ์” เขาพูดไม่ออก ๆ อึ้งๆ อยู่อย่างนั้น

“ออกไป!…ลุกออกไปจากตัวฉัน ออกไปจากออกฉันเดี๋ยวนี้ ต่อไปนี้นายไม่ใช่เพื่อนของฉันอีกแล้ว ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะ ไม่ให้อภัยนายไปตลอดชีวิต ออกไป!”