บทที่ 7 คนป่วยรูปงาม

บทที่ 7 คนป่วยรูปงาม

ภายในตำหนักจิ้นอัน แบ่งห้องเอกออกเป็นห้องเซียง ฝางตะวันออกและตะวันตก ด้านนอกของห้องเชียงฝางมี ระเบียงกว้างขวางทอดยาวไปจนถึงหน้าประตูห้องเอก

ด้านนอกมองเห็นต้นแพร์อายุกว่าร้อยปียืนต้นเขียวชอุ่ม อยู่ กิ่งที่บิดพันกันเป็นเกลียวยื่นออกมาปกคลุมส่วนหน้า ของลานครึ่งหนึ่ง มีผลห้อยแทรกอยู่ระหว่างใบเต็มไป หมด ดูแล้วไม่น่าจะเกินเดือนหรือสองเดือนก็คงจะสุก ใต้ ต้นแพร์มีโต๊ะและเก้าอี้หินอ่อนสีขาววางอยู่ อีกทั้งมีชิงช้า แขวนอยู่ด้วย ที่มุมกำแพงปลูกดอกไม้ ทำให้ลานทั้งลาน เต็มไปด้วยสีเขียว

จ้าวหมิงเยว่เปิดประตูห้อง

ภายในห้องเอกแบ่งออกเป็นสามห้อง

ที่โถงด้านนอกมีโต๊ะกลมทำจากไม้มะฮอกกานีที่ดู ประณีตงดงามวางอยู่ และมีเก้าอี้ไม้มะฮอกกานีแกะสลัก วางถัดมา บนผนังแขวนหิ้งสำหรับวางเครื่องลายครามไว้ อย่างสง่างาม อีกทั้งยังมีกระถางกล้วยไม้ที่ส่งกลิ่นหอม วางอยู่

ห้องโถงด้านในและห้องโถงด้านนอกเชื่อมต่อกันด้วยซุ้มแกะสลัก มีฉากกั้นห้องที่วาดเป็นรูปดอกบัววางอยู่ ประตูทางทิศตะวันตกเมื่อเปิดออกไปก็จะเจอกับสวนช่าง ชวน ทิวทัศน์ที่สวยงามในลานที่สะท้อนผ่านประตูเข้ามา ทำให้ดูเหมือนเป็นภาพวาดธรรมชาติภาพหนึ่ง

จ้าวหมิงเยววางอาหารลง ในที่สุดก็ได้ยินเสียงไอดังมา จากในห้องนอน เริ่มจากเบาจนหนัก หลังจากนั้นก็มีเสียง ดังขึ้นต่อเนื่องไม่หยุด ฟังดูแล้วอาการป่วยก็น่าจะหนัก พอดู

ซูหวั่นทรงกําชับว่าให้ทำแค่เพียงวางอาหารไว้เท่านั้น เรื่องอื่นห้ามเข้าไปยุ่ง ถ้าหากนางรีบร้อนเข้าไปรบกวนฉู่ จื่อเย่น เป้าหมายที่นางต้องการก็คงจะต้องออกมาในทาง ตรงข้ามกันอย่างแน่นอน

ต้องรู้จักอดทนรอคอยเพื่อที่จะให้บางอย่างสำเร็จ อยาก เข้าถึงคนต้องเข้าถึงที่หัวใจ จ้าวหมิงเยว่ ไม่ต้องรีบร้อน

หมิงเยว่วางอาหารลงแล้วเดินออกไป

หลังจากนั้น จ้าวหมิงเยว่ก็ได้เลื่อนขั้นจากคนใช้ห้อง ครัว ขึ้นมาเป็นคนใช้ตำหนักเอก หน้าที่หลักๆของนางคือ ดูแลเรื่องกิจวัตรประจำวันต่างๆของฉู่จื่อเย่น แต่ดูเผินๆ เหมือนว่าซูหวั่นหรงเป็นคนทำอยู่ ทุกวันซูหวั่นหรงจะนำ กล่องอาหารมารอที่ด้านนอกตำหนักจิ้นอัน หลังจากนั้นก็ส่งต่ออาหารให้หมิงเยว่เพื่อนำไปส่งในตำหนักจิ้ นอัน

สิ่งที่ซูหวั่นทรงกำลังทำอยู่ตอนนี้ สามารถพูดแทนได้ ด้วยประโยคหนึ่งว่า ทำไม่ดีแต่อยากได้รับคำชม นางเป็น คนเช่นนี้ แต่จ้าวหมิงเยว่ก็ต้องขอบคุณนาง มิเช่นนั้นนาง จะมีโอกาสอย่างเช่นตอนนี้ได้อย่างไร

หมิงเยว่กำลังทำตามแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน

ออกจากห้องครัวมาข้างนอกเพื่อซื้อชวนเป้หมู่ ผีผา เย่ เชอเฉียงหยู กางเฉ่า หมาหวง เป่ยปู้ จี่เกิ๋น ซิ่นเหลิน แน่นอนว่ายังมีสูตรอีกหลายสูตรที่หมอผียิงหยางของ ตระกูลจ้าวใช้รักษาอาการไอ นางนำสิ่งเหล่านี้มารวมกัน แล้วต้มเป็นยา ทุกครั้งที่นำอาหารมาส่ง ก็จะนำยาแก้ไอ หนึ่งถ้วยวางคู่มาด้วยทุกครั้ง

แต่ทุกครั้งที่เข้าไปเก็บอาหาร ก็จะพบแค่ร่องรอยการกิน เพียงนิดเดียว ยิ่งชามยายิ่งไม่มีรอยแตะต้องเลย

หมิงเยว่ไม่ได้รู้สึกร้อนใจอะไร นางนำยาต้มมาทำเป็น ยาเม็ด ทุกครั้งที่ไปส่งอาหารข้าจะนำยาสองเม็ดวางไว้ใน ถ้วยกระเบื้องใบเล็กที่อยู่ข้างๆ แต่เขาก็ยังดื้อรั้นไม่ยอม กิน

แต่ไม่เป็นไร เพราะนิสัยที่แท้จริงของนางเองนั้น ก็มีไว้สำหรับรักษาพวกดื้อรั้นโดยเฉพาะ

นางยังคงส่งยาต่อไป เพียงแต่ข้างชามกระเบื้อง มี ข้อความเขียนเพิ่มเติมไว้

ครั้งนี้ นางส่งอาหารออกมาได้ไม่นาน……..

มีร่างสีขาวเดินออกมาจากห้องนอน มานั่งอยู่ที่โต๊ะกลม แล้วมองดูข้อความที่อยู่ข้างๆชามกระเบื้อง

ยายังอยู่

นี่ก็เดือนกว่าแล้ว คนส่งยาคนนั้น ยังคงส่งยาอย่างต่อ เนื่องอย่างเงียบๆ

ฉู่จื่อเย่นยกมือขึ้นป้องปากแล้วไอเบาๆสองสามครั้ง นิ้ว มือที่ขาวสะอาดราวกับหยก หยิบกระดาษแผ่นเล็กๆแผ่น นั้นขึ้นมา มีลายมือที่เขียนไว้อย่างสละสลวยว่า “ไม่ขม หวานเล็กน้อย”

ขนตาที่คล้อยลงมาบนผิวที่ดูเป็นธรรมชาติของเขา สะท้อนเป็นเงาออกมาดูราวกับพัด หรี่ตาที่เป็นประกาย ของเขาลงครึ่งหนึ่ง ฉู่จื่อเย่นวางกระดาษแผ่นนั้นลง มอง ไปที่จานกระเบื้องใบเล็กสีขาว ที่มียาวางอยู่ข้างในสอง เม็ดแล้วเบ้ปากเล็กน้อย นิ้วมือที่นุ่มนวลของเขาหยิบยา ขึ้นมาหนึ่งเม็ดแล้วยื่นเข้าปาก
แต่เมื่อขยับลิ้น ก็รู้สึกว่ามีรสหวานออกมาเล็กน้อย

สมุนไพรมีรสชาติที่เข้มข้น เมื่อลงไปในลำคอทำให้รู้สึก

ที่จริงแล้ว ที่เขาไม่กินยานี้ไม่ใช่เพราะกลัวขม แต่คิดว่า คงไร้ประโยชน์

เขากินยาไปหนึ่งเม็ด วันนี้ยังไม่ทันได้แตะอาหารก็เดิน กลับเข้าห้องนอนไป หลังจากนั้นก็ยังคงรู้สึกคอแห้งและ ไออย่างต่อเนื่อง แต่รสชาติของยาที่ชุ่มอยู่ในลำคอ ก็ ทำให้รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

จ้าวหมิงเยว่เข้ามาเก็บจาน สิ่งแรกที่เห็นคือยาหายไป หนึ่งเม็ด! รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง ยา หายไปหนึ่งเม็ด ก็เหมือนกับฉู่จื่อเย่นยอมเผยมุมที่ลึกลับ ของเขาออกมามุมหนึ่งแล้ว

อ๋องเย่น ดูเหมือนว่า เราสองคนอนาคตยังอีกยาวไกล