บทที่2 ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ

บทที่2 ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ

ไปเสบู่เอ๋อร์ตาแดงก่ำสภาพตอนนี้ราวกับคนที่ไร้ วิญญาณมือเย็นเฉียบราวกับคนที่ตายไปแล้วเอื้อมออก มาคว้าหมับเข้ากับกางเกงแสลครีดเรียบเข้ากับชุดสูท อย่างดีนั่น “ช่วยฉันด้วย….

เผยลี่เชินมองลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนน้ำเสียงเย็นเยียบจะเอ่ยตอบกลับไป “นึกไม่ถึงว่า คุณหนูไป่ผู้สูงส่ง ผู้ที่แข็งแกร่งปราดเปรื่อง จะมานั่ง คุกเข่าขอร้องคนอื่นเป็นด้วย”

เสียงประตูที่ถูกผลักเปิดออกทางด้านหลังตามมาด้วย คนขับรถที่รีบเดินตรงหรี่เข้ามาหา “คุณชายครับ ตรงนี้ จอดรถไม่ได้”เผยลี่เชินไม่ได้สนใจ

ถนนตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงแตรรถรวมไปถึงเสียงก่นด่า ของผู้ขับขี่

ไป๋เสว่เอ๋อร์จับมือที่แสนเย็นเยียบนั่น เสียงพูดแหบแห้ง จนราวกับเสียงกระซิบ “คุณไม่จำเป็นต้องเยาะเย้ยฉัน ถ้า คุณช่วยตระกูลไป๋ คุณอยากจะได้อะไรฉันยอมทุกอย่าง เพราะถ้าคุณไม่ช่วยฉันล่ะก็ ตระกูลไป่ก็คง…

หากแต่คำพูดที่จะทำให้เขารีบๆไป ทำไมกลับไม่สามารถเค้นเสียงออกมาได้

แต่เธอหมดหนทางแล้วจริงๆ แม้แต่ศักดิ์ศรีที่เธอเคยมีก็ มลายหายไปสิ้นแล้ว

เผยลี่เชินหลุดยิ้มมุมปาก ก่อนจะถอดเสื้อสูทโยนส่งๆไป ยังร่างหญิงสาวตรงหน้า

คนบนพื้นยังคงไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ จนเจ้าของร่างสูง ลงมานั่งยองๆพร้อมนัยน์ตาคมลึกที่ฉายแววราวกับคลื่น ทะเลที่กำลังโหมกระหน่ำ “ไหนลองว่ามาสิ ข้อเสนอของ เธอน่ะ”

เขา… ความหมายของเขาคือยอมช่วยเธอแล้วใช่ไหม?

ไปเสวีเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองอีกคนอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจ้องมองชายตรงหน้านิ่ง แต่อีกคนกลับไม่มีเวลา ล้อเล่นใดๆทั้งสิ้น

“ฉัน… ฉันขอยกตัวฉันให้คุณ”

อยู่ๆเผยลี่เชินก็หวนรำลึกไปถึงเมื่อครั้งเจอไป๋เสบู่เอ๋อร์ ครั้งแรกในงานเลี้ยง เธอคนนี้ทั้งหยิ่งยโส ทั้งยังเอาแต่ใจ ตัวเองเสียยิ่งกว่าอะไร ความรู้สึกตอนนั้นเขาแค่รู้สึกว่า เธอช่างแตกต่าง คิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายจะมาคบกับเผยอี้ ได้… แม้นัยน์ตาจะเผลอมองลึกลงไป แต่ก็ทําเพียงเอ่ยน้ำเสียงเรียบ “ขึ้นรถ”

หลังจากที่ขึ้นไปนั่งเบาะหลัง เธออดไม่ได้ที่จะลอบมอง อีกคนที่นั่งถัดออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะพึมพำออก มาเสียงเบา “วันนี้ขอบคุณมากนะ”

เผยลี่เชินเพียงแค่เอนตัวแนบลงไปกับเบาะ “ได้ ประโยชน์ทั้งคู่ต่างหาก”

ได้ประโยชน์ทั้งคู่งั้นเหรอ? ไปเสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าไม่ใช่แบบ นั้นนะ

เผยชื่อแท้จริงแล้วเป็นเพียงลูกนอกสมรสของคนตระกูล เผย แต่สิ่งที่อีกคนถูกยอมรับให้เป็นในสายตาคนอื่นก็ คือเขาเป็นลูกชายคนโตที่ชอบธรรมของตระกูล ซึ่งเป็น ทายาทเพียงคนเดียวของหนึ่งในยักษ์ใหญ่ทางการค้าที่ดี ที่สุดในไห่เฉิง

ผู้หญิงที่ต้องการมีความสัมพันธ์กับเขาสามารถเปรียบ ได้ว่าต่อแถวจากตะวันตกไปถึงทางตะวันออกของเมือง แต่ผู้คนกลับไม่เคยได้ยินสิ่งที่เขาจัดการกับผู้หญิงเหล่า นั้น

แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้…

ความเงียบเกิดขึ้นได้ไม่นาน รถก็เข้ามาจอดเทียบท่าตรงหน้าคฤหาสน์แสนใหญ่ทรงสไตล์ยุโรป

ไปเสว่เอ๋อร์ค่อยๆลงมาจากรถหลังจากที่รถหยุดจอด อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ฝ่ามือเหงื่อออกอย่างห้ามไม่อยู่

ร่างสูงสังเกตท่าทางนั่น และดูเหมือนเขาจะรับรู้ความไม่ แน่ใจของเธอ อยากกลับคําแล้วเหรอ?”

ร่างบางสูดหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนสายตาจะเปลี่ยน เป็นแน่วแน่แสดงออกชัด “ไม่ ฉันไม่มีทางกลับคำพูด”

ฝนด้านนอกยังคงกระหน่ำตกลงมาไม่หยุด ไป๋เสบู่เอ๋อร์ ศีรษะก้มหงุด มือบี้จิกแน่นที่ตามมุมเสื้อที่ตนใส่ก่อนจะ เดินตามอีกคนขึ้นไปชั้นสอง

ร่างสูงที่เดินนำมาหยุดกึกกะทันหัน จนคนเดินตามชน เข้าให้กับหลังกว้าง

เผยลี่เชินมองอีกคนที่เตี้ยกว่าเขาก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ไปอาบน้ำ… ฉันไม่ชอบผู้หญิงสกปรก”

ไป๋เสบู่เอ๋อร์พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเข้าไปอาบน้ำอย่าง ง่ายๆไม่ได้พิถีพิถันมากนะ และใส่ชุดคลุมอาบน้ำออกมา
ในตอนนี้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรด เพดานพร้อมด้วยแก้วไวน์กำลังดื่ม ดูคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด ของข้างนอก คนที่พึ่งออกมาไม่ได้พูดอะไรคนตัวเล็กก็ เลือกที่จะพาตัวเองออกไปหาอีกคน มือเล็กเอื้อมไปคว้า แก้วไวน์ทรงสูงอีกแก้วที่อยู่ในมือของร่างสูงมาไว้ในมือ ตัวเอง

เผยลี่เชินจ้องมาสังเกตท่าทางของอีกคนอย่างเงียบๆ ตั้งแต่ฝ่ามือที่ค่อยๆยกขึ้นมาปัดผ่านผมสวยให้ทัดเกี่ยวหู เมื่อมันมาเกะกะแถวกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะไล่สายตา มองตามผิวสวยไล่ลงมาเรื่อยๆ

“คุณหนูไป์ ความจริงคุณมีทุนที่ทำให้คนเคลิบเคลิ้ม หลงใหลในตัวคุณอย่างไม่มีข้อแม้เลย” เผยลี่เชินก้มลง เป่าลมหายใจร้อยเอ่ยเสียงแหบแห้งแต่กลับมาเสน่ห์แต่ แผ่วเบาที่ใบหูผู้สนทนา

หญิงสาวคิดถึงใบหน้าของผู้เป็นบุพการี ไวน์แสนหอม หวานถูกเติมอีกครั้งก่อนไป๋เสว่เอ๋อร์จะพาตัวเองเขยิบ เข้าไปพร้อมทั้งปลายเท้าที่เขย่งขึ้นเพื่อยื่นใบหน้าไปมอบ จุมพิตให้กับชายที่อยู่ตรงหน้า

ต่างฝ่ายต่างจมลงไปในห้วงลึกของค่ำคืนที่หยาดฝน หล่นทั่วฟ้า นอกจากวิวด้านนอกทั้งห้องก็แปรเปลี่ยนเป็น ทิวทัศน์ที่สวยงาม