บทที่ 9

มาเดลีนเองรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากราวกับว่าหัวใจของ เธอถูกฉีกกระชากออกเป็นพัน ๆ ครั้งด้วยมีดเล่มหนึ่งจาก เจเรมี่ “เจเรมี่ สิ่งที่ฉัดพูดเป็นความจริง!

“สำหรับฉันแล้วไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความรู้สึกของเม เรดิธ เธอกําลังพ่นขยะอะไรออกมา

การตอบกลับมาของเขาเจ็บปวดเกินตานทาน มันตรงดิ่ง เข้ามาปักหัวใจของมาเคลีนราวกับดาบที่แหลมคมก็ไม่

ปาน

ดังนั้นสำหรับเขาแล้วความจริงไม่ใช่สิ่งที่สำคัญเลย สิ่ง สำคัญที่สุดคือเขารักเมเรดิธ และความจริงนั้นทำให้ทุก อย่างเลวร้ายลง

เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกแข็งที่อคล้ายกับหินราวกับว่า เธอสูญสิ้นแล้วกับความหวังครั้งนี้และทำได้เพียงสนอง ปราถนาของผู้ชายคนนี้

มาเคลีนยิ้มออกมาอย่างเสียใจ “ตกลง ฉันจะขอโทษเธอทนแบกรับความเจ็บปวดที่มีในร่างกายและก้มหัวขอ

โทษเมเรดิธ

เมเรดิธแอบยิ้มเยาะรอยยิ้มแห่งชัยชนะนั้นทำให้เธอพอใจ

กับมันมาก

เธอไม่เคยมีความคิดนั้นมาก่อนว่าเจเรมี่จะเพิกเฉยต่อ ความจริงเพียงเพราะเมเรดิธ เหตุผลเดียวที่มีคือเขารักเธอ

เขารักเธอมาก

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมามาเคลีนเองไม่เคยเห็นเจเรมี่อีก

เลย

เธอต้องการหางานเพื่อสร้างกำลังใจให้ตัวเอง เธอไม่ ต้องการรับรู้ถึงความทรมาเพียงเพราะเจเรมี่ไม่รักเธออีก ต่อไป

มาดาลีนเคยเรียนการออกแบบเครื่องประดับและจบการ ศึกษาด้วยเกรดเฉลี่ยที่ดีมาก เธอส่งเรซูเม่ทางออนไลน์ และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ได้รับจดหมายเชิญให้ไป สัมภาษณ์จกสองบริษัท เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองบริษัทแล้ว มาเดลีนตัดสินใจ เลือกบริษัทที่ใกล้บ้านมากกว่า

เธอคิดว่าเธอสามารถใช้งานเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจที่มี ต่อเจเรมี่ได้ แต่ว่าเธอก็ยังอดคิดถึงเขาไม่ได้อยู่ดีถึงแม้เขาจะโกรธแค้นและเหยียดหยามเธอมากเพียงใด

ค่ำคืนในช่วงเริ่มต้นฤดูใบไม้ร่วงอากาศค่อนข้างเย็น เป็น เวลาที่พนักงานในบริษัทเลิกงานไปแล้ว ในขณะเดียวกัน มาเดลีนเองกลับอยู่ที่สำนักงานคนเดียวเพื่อทำงานให้ บรรลุเป้าหมาย

ถ้าเธอกลับบ้านเธอก็คงอยู่คนเดียว ดังนั้นเธอเลือกที่จะ วุ่นวายกับงานในสำนักงานแทน

เวลาผ่านไปเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เธอรู้สึกหิวเล็กน้อย

เธอลูบท้องของเธอและนึกขึ้นได้ว่าเธอยังมีเด็กน้อยใน ครรภ์ของเธอและนั่นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและปริ่มเปรมใน

ใจ

เมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ และเธอก็รีบคว้ามันอย่าง ลนลาน

รายชื่อเบอร์ที่โทรเข้ามาที่เธอเห็นแล้วแทบจะเป็นไปไม่ได้เจเรมี่โทรหาเธอ เธอลังเลสักพักเธอก่อนจะรับสายอย่างมี

ความสุข

“เจเรมี่…”

“อ่าห์…ใช่ เจเรมี่ คุณสุดยอดมาก ฉันรักคุณ…”

เสียงครวญครางของผู้หญิงดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์ มันผ่านทะลุหูของมาเคลีนก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงครวญ ครางของชายคนหนึ่ง

มาเดลีนกำโทรศัพท์ไว้ในมืออย่างแน่นเธอรู้สึกราวกับว่า หัวใจของเธอดิ่งวูบจากสวรรค์สู่นรก ความเจ็บปวดที่เธอ ไม่สามารถควบคุมได้จู่โจมหัวใจของเธอทันที

เธอกดตัดสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เธอต้องการเพียงแค่ ลบเสียงเหล่านั้นออกจากความทรงจำของเธอ น้ำตาเริ่ม

ไหลออกมาจากดวงอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เธอลากร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับบ้านและหยิบไวน์แดงหนึ่ง ขวดจากตู้เหล้าของเจเรมี่

ผ่านไปไม่กี่อึก มาดาลีนหยุดการกระทำที่ทรมานนี้ เธอไม่ สามารถปล่อยให้ลูกในท้องทนทุกข์กับเธอได้

มาเดลีนยังคงมึนเมา เธออยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ในที่สุดเธอเห็นผู้ชายที่เธอรักมา 12 ปีเดินมาหาเธอ

เขาสูงและดูดีมาก การแสดงออกทางอรมณ์และรูปลักษณ์ ของเขาโดดเด่นอย่างไม่น่าเชื่อ นี่คือผู้ชายที่เธอโหยหาเฝ้า คิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืน นี่คือผู้ชายที่เธอรัก แต่เธอ

ไม่สามารถได้มาครอง

มาเดลีนโยนแก้วของเธอทิ้งไปและพุ่งตรงเข้าหาเจเรมี่ เธอ ตวัดวนแขนรอบคอของเขาแล้วเงยหน้าแดงที่มึนเมาขึ้นมา

มอง

“เจเรมี่ ฉันไม่อนุญาตให้คุณแตะต้องผู้หญิงคนอื่น ถ้าคุณ ต้องการอะไร คุณสามารถมาหาฉันได้ ฉันเป็นภรรยาของ คุณนะ!”

เธอบอกความรู้สึกทั้งหมด เธอพูดอะไรที่น่าอายอย่างที่เธอ ไม่เคยพูดมาก่อน

มาดาลีนรักเขา เธอรักเขาเข้ากระดูก เธอสามารถทิ้ง ศักดิ์ศรีและความจองหองที่มีให้กับเขาได้

เจเรมี่หงุดหงิดและผลักเธอออกไปด้วยความขยะแขยง

มาเคลีนไม่ยอม เธอพุ่งตัวเข้าหาเขาอีกครั้ง และพยายามถอดเสื้อผ้าของซ้ำยังเขย่งเท้าพยายามจูบเขา เธอได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจัดในตัวเขามันเป็นน้ำหอมที่เมเรดิธ ใช้

เธอบังคับตัวเองให้เป็นเฉยต่อกลิ่นและยังคงทำตัวใน ลักษณะที่ไม่เหมาะสม

บางทีนี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอจะได้รับความรักจาก เขา เธอเต็มใจที่จะกลายเป็นผู้หญิงที่ราคาถูกและไร้ ยางอายที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เธอแค่ต้องการบันทึก ความทรงจําที่สวยงามก่อนที่เธอจะจากไป…