บทที่ 3

มาเดลีนล้มลงบนพื้นหลังจากถูกเตะ เธอเอามือป้องท้อง อย่างปกป้องโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เธอจะได้อธิบายอะไร จอห์ นก็ตบหัวเธออีกครั้ง

“นังตัวดี! ทำไมเมเรดิธ ต้องฆ่าตัวตายเพื่อคนอย่างเธอ เธอคือคนที่สมควรตาย!

คำพูดของจอห์นกัดฟันพ่นคำพูดนั้นออกมาทีละคำ เขา เหยียดหยามดูถูกมาเคลีนเข้ากระดูก

“พ่อไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ถูกลิขิตมาให้คู่กับเจเรมี่ ดังนั้นฉัน จะไม่โทษแมดดี้เลย” เสียงเมเรดิธเริ่มสะอื้นดังขึ้นช้า ๆ อีก ครั้งจากอีกด้านหนึ่งของห้อง

มาเดลีนมีเลือดไหลที่มุมตรงริมฝีปาก ในหัวของเธอได้แต่ พิมพ์ด้วยความเจ็บปวด เธออดกลั้นต่อความปวดร้าวที่มี ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ภาพที่เห็นคือเมเรดิธ พิงชบหน้าอกของ เจเรมี่ ด้วยเหตุนี้น้ำตาเธอจึงไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง

เจเรมี่ประคองเมเรดิธที่สะอื้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ความอ่อนโยนขณะที่เขาปกป้องเธอฉากตรงหน้าดูเหมือนไม่มีอะไรแต่มันทิ่มแทงอยู่ในหัวใจ

ของมาเคลีน

หากไม่มีสิ่งผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้นภรรยาของเจเรมี่คงต้อง เป็นเมเรดิธไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงไม่เชื่องภายใต้ชายคาบ้าน ของคนอื่น

ถึงแม้เธอจะไม่ได้เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์นี้แต่ ในขณะนี้เธอรู้สึกผิดอย่างมาก

“เมอร์ นี่แกยังเข้าข้างนังตัวดีนี้อีกงั้นเหรอ? ถ้ามันไม่วาง กับดักนั้นในตอนนี้ คุณนายแห่งวิทแมน คงเป็นใครไม่ได้ นอกจากแก! แกคงไม่เสียใจถึงขนาดอยากฆ่าตัวตาย เพราะถูกแยกจากเจเรมี่ แกใจดีเกินไปที่ยังเข้าข้างมัน อยู่! จอห์นรู้สึกขุ่นเคืองใจแทนลูกสาว

“พ่อค่ะ อย่าพูดแบบนั้น… ” เมเรดิธ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะมองไปยังมาเคลีนด้วยสายตาที่เจ็บปวด “แมดดี้ ถ้าเธอชอบเจเรมี่ มาบอกฉันตรง ๆ ก็ได้ ฉันจะไม่ต่อสู้เพื่อ ที่จะได้เขามา ทำไมเธอถึงท่าขนาดนี้เพื่อที่จะแย่งเขาไป ฉันผิดหวังในตัวเธอมาก

“เมอร์ ฉันไม่ได้… ”

“แกกล้าพูดได้ยังไงว่าไม่ได้ทำ จอห์น โมโหมาก “แกยังคงพยายามที่จะดื้อรั้นไม่ยอมรับอีกใช่ไหม? ดีเลยฉันจะได้

ฆ่าแก!”

จอนยกเก้าอี้ในห้องขึ้นมาหลังจากที่เขาพูดแบบนั้น มาเดลี

นรู้สึกกลัวมากมือของเธอกำลังปกป้องเด็กในท้องของเธอ

“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่? อยากถูกฆ่าหรือไง” เจเรมีพูด อย่างเย็นชา

จอห์นนิ่งค้างขณะที่เขายังจับเก้าอี้แน่น

มาเดลีนตัวสั่นและรีบลุกขึ้นจากพื้น

เพื่อลูกในครรภ์แล้วเธอต้องรีบออกไปโดยเร็วที่สุด

เธอก้มศรีษะลงเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้พบเห็นและผู้คนที่ วิพากษ์วิจารณ์เธอ เธอปิดบังใบหน้าที่บวมและกะเผลกขา วิ่งหนีอย่างทุลักทุเล

เมื่อเธอมาถึงยังประตูทางเข้าเธอสังเกตุได้ว่าโทรศัพท์ของ

เธอไม่ได้อยู่กับตัว เธอจึงจำเป็นต้องหันหลังกลับไป ระหว่างทางเข้าลิฟท์ประตูก็เปิดออกโดยบังเอิญมาเดลีน เห็น เจเรมี่เดินออกมาจากที่นั่นเขายืนตัวตรงแบบไม่มีความกลัวใด ๆ ทั้งสิ้น ด้วยรูป ลักษณ์ของเขาที่สง่างามทำให้เขาดูโดดเด่นที่สุดในฝูงชน

มีบางอย่างทำให้มาเคลีนอดสงสัยไม่ได้ เหตุใดเขาจึงกลับ ไปเร็วนัก เขาไม่ควรอยู่กับเมเรติธนานขึ้นอีกหน่อยเหรอ?

เธอไม่กล้าพอที่จะคิดเรื่องนี้มาก เธอจึงก้มศีรษะลงและเดิน เข้าไปข้างในลิฟต์

เธอเหมือนโจรที่หน้าไม่อาย เธอเดินย่องไปที่ประตูห้องเม

เรดิธ ก่อนจะเห็นโทรศัพท์ที่ตรงมุมกำแพง

มาเดลีนต้องการมาเอาโทรศัพท์เพียงเท่านั้นเธอก็จะจาก ไปแต่ทว่า ในขณะที่เธอก้มตัวลงเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาเธอก็ได้ ยินเสียงหัวเราะอย่างเต็มพลังของเมเรดิธ ดังผ่านประตู ออกมา

“ฮ่าา ~ หนูรู้สึกมีความสุขที่สุด เมื่อคิดถึงสภาพของยัยเด็ก บ้านนอกนั่นถูกทุบตีจนแทบยกศีรษะขึ้นไม่ได้

เด็กบ้านนอก? มาเคลีนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ยัยเด็กบ้านนอกหมายถึงเธอหรอ?

“ฮ่ม! ถ้าคืนนั้นหนูไม่ได้เดินเข้าห้องผิด คนที่จะใช้เวลาอยู่ กับเจเรมี่ทั้งคืนคงเป็นหนู! หนูจะปล่อยให้ยัยบ้านนอกนั่น ได้ฉกฉวยประโยชน์นี้ได้ยัง หนูรู้สึกขยะแขยงมากทุกครั้งที่ หนูคิดว่าเจเรมี่ต้องถูกทำให้มัวหมองจากยัยบ้านนอก นั่น!”

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เมเรดิธพูดเช่นนั้นใบหน้าของมาเดลี นก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว เธอตัวแข็งที่และรู้สึกราวกับว่ามัน ยากที่จะหายใจ

ความจริงที่เริ่มปรากฏชัดออกมา แต่เธอใจไม่กล้าพอที่จะ

เชื่อมัน