บทที่ 20

มาเดลีน นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ตัวเธอเองอยู่ในสภาพที่ สะบักสะบอมขนาดไหน และผู้หญิงทุกคนย่อมต้องการ ปรากฏตัวในภาพปลักษณ์ที่ดูดีที่สุดให้กับผู้ชายที่รักเห็น แต่บัดนี้นั้นเขากำลังเห็นเธอที่นี่ ในสภาพที่เลวร้ายและไม่ เหลือชิ้นดีนี้ ร่างการถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลที่มาจาก น้ำใจที่เขามอบให้

“ใครอนุญาตให้เข้ามา” เจเรมี่หยุดอยู่นอกประตู มาเดลีน มองไปที่เขา “นี่คือบ้านของฉัน

“บ้านของเธอ?” เขาหัวเราะเบา ๆ

“เธอคิดว่า ตัวเองมีสิทธิ์เรียกที่นี่ว่าบ้านของเธอนั้นหรอ

ดวงตาของมาเดลีน ไร้แสงและจางลงกับน้ำคำที่เจเรมมอบ ให้ประหนึ่งเศษแก้วทิ่มแทงหัวใจเธอ

“ถ้าแมร์ไม่ใจดีสงสารเธอ เธอก็คงนอนเน่าอยู่ในคุก” คำ พูดของเจเรมี่ผสมผสานไปด้วยความรักที่มีต่อเมเรดิธ

“เหอะ ใช่ ถ้ามันเป็นเช่นนั้น ฉันก็คงไม่ได้ไปอยู่ในสถานที่บ้า ๆ นั่น”

เจเรมี่กำลังโกรธอย่างเห็นได้ชัดกับสิ่งที่เธอพูด “นี่เธอยัง พยายามที่จะพูดเรื่องพรรณนั้นแม้กระทั่งตอนนี้งั้นเหรอ?

“เจเรมี่ฉันไม่ได้ทำ! ฉันกำลังพูดความจริง!! มาเคลีน กำ หมัดแน่นและเน้นคำพูดของเธอด้วยความสูง

ไม่ว่าอย่างไรใบหน้าที่เหมือนเป็นงานชิ้นเอกของพระเจ้า ถูกปกคลุมด้วยชั้นของน้ำแข็ง เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ มาเดลีน “ไม่ได้ทำงั้นหรอ ฮือ? ดีเลย ถ้างั้นลงไปตรงนั้น แล้วคุกเข่า ฉันจะเชื่อถ้าเธอคุกเข่าจนกว่าฝนจะหยุดตก

มาเคลีนนิ่งแข็งเช่นดังหินกับความตกใจและสัมผัสท้อง โดยไม่รู้ตัว

“เธอไม่อยากให้ฉันเชื่อหรือไง ทำไมยังยืนอยู่ที่นี่?” เจเรมี่ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

มาเดลีน ยืนอยู่กลางสายฝนขณะที่เธอเงยหน้ามองชายที่ เคยห่วงใยเธอมากในความทรงจำของเธอ “เจเรมี่ฉัน“เจเรมี่ฉันหิว”

ก่อนที่มาเคลีน จะพูดจบเสียงของเมเรดิธ ก็ดังขึ้นจากใน

บ้าน

เมเรดิธอยู่ที่นั่งั้นหรอ

ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ได้เริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของ เธอหัวใจของมาเคลีน จมลง ราวกับว่ามันกำลังจมลงใน เหวลึก

เจเรมี่มองไปที่ มาเดลีน อย่างไม่สบอารมณ์ “ น์ “เมเรดิธจะ ค้างคืนที่นี่ ถ้าเธอต้องการเข้าบ้านหลังนี้จะต้องคุกเข่าซะ จนกว่าฉันจะพอใจ

เขาปิดประตูใส่หน้าเธอทันทีที่พูดจบ ไม่เหลือความปราณี

ให้เธอเลยสักนิด

ท่ามกลางสายฝนเย็นยะเยือกที่กำลังร่วงหล่นบนร่างกาย ของหญิงโชคร้าย ในขณะนี้อุณหภูมิในร่างกายและ อุณหภูมิในหัวใจเธอลดลงเท่ากัน

ท้องฟ้าที่ครีมสลัวพลบค่ำ แสงไฟถูกสาดส่องออกมาจาก ห้องนอนใหญ่ที่ไฟเปิดอยู่ เงาสองร่างถูกเหวี่ยงลงบนม่าน และภาพพวกมันช่างเป็นภาพที่น่าเจ็บปวดเจเรมี่คุณจะเชื่อฉันจริงๆเหรอ?

ก่อนจะหมดวัน ยังเทียบไม่ได้แม้แต่ลมหายใจของเมเรดิธ ที่อยู่ข้าง ๆ คุณบนเตียง…

หลังจากคืนนั้นความง่วงซึมยังไม่คลายมาเคลีนงัวเงียขึ้น มาพบเจอกับรอยยิ้มเยาะของเมเรดิธ

“มาเคลีน ฉันไม่คิดว่าเธอจะคุกเข่าทั้งคืนเพื่อเรียกความ สนใจจากเจเรมี่” เมเรดิธกำลังตะโกนด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ดูเหมือนว่าลูก

ในท้องของเธอยังโชคดีที่ยังสบายดีแม้ว่าเธอจะกลิ้งตก

บันไดแล้วก็ตาม

“ถ้าเธอชอบคุกเข่าก็คุกเข่าต่อไป!

เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะหันกลับมา

ทั่วทั้งปากของมาเคลีน แห้งเหือด เธอไม่สบายดังนั้นเธอจึง ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะเถียงกับเมเรดิธ

หลังจากอยู่ในท่าเดิมตลอดทั้งคืนแขนขาของมาเคลีนมี อาการชามาก เธอลุกขึ้นและกระเสือกกระสนเพื่อเข้าบ้าน แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปไกลกว่านั้น เจเรมี่ก็ปรากฏตัวต่อ หน้าเธอมาเคลีน เหนื่อยมากจนเข่างอ เธอเอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อ ของเจเรมี่ ริมฝีปากซีดของเธอวิงวอน” เจเรมี่โปรดเชื่อฉัน ฉันไม่ได้ผลักดันเมเรดิธ จริงๆ…

“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงที่เลวทรามและไร้หัวใจเช่นเธอ เขาเหยียดหยามเธอทั้งกายและใจ ก่อนจะออกแรงผลักมา เดลีน ออกไป

ศีรษะของมาเดลีนมีอาการเจ็บปวดอย่างมาก ขณะที่เธอ นอนแผ่หราอยู่บนพื้น ความเจ็บปวดมันมากจนไม่เธอ สามารถลุกขึ้นได้ เธอกุมท้องของเธอและเหงื่อเย็นเริ่มก่อ ตัวบนหน้าผากของเธอ

เธอนึกถึงเด็กทันทีมาเดลีน ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งหมดที่เธอ มีเพื่อคว้ากางเกงของเจเรมี่ “เจเรมี่ฉันปวดท้อง ได้โปรด พาฉันไปโรงพยาบาล

สิ่งนั้นไม่สามารถส่งไปถึงเจเรมี่ได้ เขาที่มองไปที่เธอมีแต่ ความรังเกียจเท่านั้น “มาเดลีน เธอช่างแสดงเก่งมาก

“ไม่เจเรมี่…ฉันไม่ใช่…เจเรมี่ฉันเจ็บปวดมาก…” มาเคลีน ขยับริมฝีปากเบา ๆ เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นและ ใกล้หมดสติเต็มที่ เธอจับกางเกงของเขา “แม้ว่าคุณจะเกลียดฉันหรือไม่พอใจฉัน แต่ลูกในท้องเป็นของคุณ…

“ฮี” เจเรมี่เย้ยหยัน มีการเยาะเย้ยในดวงตาของเขา

“เด็ก? มาเคลีน เธอสามารถสร้างเรื่องทำได้ทุกอย่าง จริงๆ! ไปให้พ้น

เจเรมี่เตะมือของเธอที่จับกางเกงของเขาออกไป เมื่อถูกเตะ ออกไป มาเคลีน ก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เธอเงยหน้าขึ้นมอง ชายผู้เยือกเย็นตรงหน้าเธอ น้ำตาไหลลงมาจากดวงตา ของเธอขณะที่เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในหัวใจ “เมื่อ 12 ปีก่อนเด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดกับฉันว่า “ลินนี่ ฉันจะปกป้อง และทะนุถนอมเธอตลอดไป ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณบาด เจ็บ… ดังนั้นฉันเดาว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก…ตลอด 12 ปีที่ผ่านมามันเป็นความหลงใหลที่น่าสมเพช…คุณไม่ใช่ เจซ ของฉันอีกต่อไป

อะไร?

หัวใจของเจเรมี่เต้นรัว ความทรงจำคุ้นเคยที่แสนสมบูรณ์ แบบที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้เขาเก็บไว้ในใจมาตลอดก็ปรากฏ ขึ้นอีกครั้ง โดยไม่มีสัญญาณเตือน

เขาเคยพบหญิงสาวชื่อ ลินนี่ ที่ชายหาดในปีนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นไร้เดียงสาและไร้เดียงสา เธอน่ารักและ

ซุกซน เขาเกือบจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบ

ในความทรงจําที่สวยงามเหล่านั้นผู้หญิงคนนั้นมักจะ ติดตามและเรียกเขาว่าเจซอย่างไพเราะ

เขาสัญญากับเธอว่าเขาจะอยู่กับเธอตลอดไปและรับเธอ

เป็นภรรยาของเขา

หลังจากที่เขาพบว่าผู้หญิงคนนั้นชื่อเมเรดิธ เจเรมี่ก็ตัดสิน ใจที่จะทำดีกับผู้หญิงที่ชื่อเมเรดิธ ตลอดไป เขาพร้อมที่จะ หลายคนที่ทําร้ายเธออย่างรุนแรง

แต่ทำไม มาเคลีน ถึงบอกเขาเกี่ยวกับสัญญาที่เขาเคยทำ ไว้เมื่อตอนที่เขายังเด็กได้

เจเรมี่รู้สึกราวกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังจะกระโจนออก จากอกของเขา เขาก้มลงและจับไหล่ของมาเดลีน ด้วยมือ ของเขา “เธอกำลังพูดอะไร?”