บทที่ 2

วันต่อมา เมเดลีนตื่นขึ้นจากการนอนหลับของเธอ ก่อนที่เธอจะทันรู้ตัวดี กล่องยาคุมกำเนิดกถูกโยนมาที่เธอ

“กินซะ”

มาเคลีนยกหัวขึ้นและเห็นเจเรมี่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาดู สุขุมและสง่างาม ต่างจากปีศาจที่แสนโหดร้ายที่เธอเจอ เมื่อคืนนี้

เธอมองไปที่กล่องยาคุมกำเนิด หัวใจของเมเดลีนเริ่มสั่น

คลอน

เธอท้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเธอไม่ควรกินยาคุมกำเนิด มันอาจทําให้เด็กในท้องพิการได้

“ทำไมเธอยังไม่กินอีกล่ะ? หรืออยากให้ฉันป้อนให้ฉันเห รอ?”

ในขณะที่เจเรมี่มองไปที่เมเดลีน เขาก็ดูกระวนกระวายเล็ก

น้อย“เมเดลีน ฉันบอกเธอแล้ว ฉันไม่คิดที่จะมีลูก เธอมันก็แค่ผู้ หญิงต่ำต้อยไร้ยางอายที่แว้งกัดคนที่เลี้ยงดูเธอมา เธอไม่ คู่ควรที่จะเป็นแม่ของลูกฉัน!

คำพูดของชายหนุ่มฝังลึกลงในหัวใจของเมเดลีน

นี่ก็เข้าฤดูร้อนแล้ว แต่เธอยังคงรู้สึกถึงลมหนาวที่พัดเข้ามา

สู่หัวใจของเธอ

เธอคิดว่าเด็กคนนี้จะช่วยเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ เจเรมี่ได้ แต่ดูเหมือนเธอจะไร้เดียสาเกินไป

ในตอนนี้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะบอกเขาว่าเธอกำลังท้องลูก

ของเขาอยู่

ถึงกระนั้น ภายใต้การจ้องมองอันแสนเย็นชาของเจเรมี่ ทำให้เธอไม่มีทางเลือก เธอจึงแกล้งทำเป็นกินยาเข้าไป ทั้ง ที่ความจริงคือเธอซ่อนมันไว้ใต้ลิ้นของเธอ

มาเดลีนรู้สึกผิด เธอกลัวว่าเจเรมี่จะมองเธอออก แต่ อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เจเรมี่มองไปที่สายที่โทรเข้ามาและรับทันทีอย่างไม่ลังเล ก่อนที่เขาจะขวดคิ้วเข้าหากัน

“อะไรนะ? เมเรดิธพยายามจะฆ่าตัวตายเหรอ? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ?”

เมเดลีนรู้สึกตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เมอร์พยามยามจะฆ่าตัว ตายงั้นเหรอ?

เธอไม่สนใจกับอาการไม่สบายที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเธอ เธอรีบทําความสะอาดตัวเองและเลือกเสื้อผ้ามาใส่แบบสุ่ม ๆ ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

เจเรมีสตาร์ทรถและกำลังจะออกไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับก็ได้ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

“เอามือสกปรกของเธอออกไป ใครอนุญาตให้เธอนั่งบน

รถของฉัน?”

คำพูดที่เย็นชาและไร้หัวใจทำให้เมเดลื่นรีบดึงมือออกจาก รถ เธอช่างต่ำต้อยราวกับผืนดิน ในทุก ๆ ครั้งที่มองไปยังเจ เรมี่

“เจเรมี่ ฉันเป็นห่วงเมอร์ ให้ฉันไปกับคุณเถอะนะ

“เธอเป็นห่วงงั้นเหรอ? เธอควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือไง ถ้าเมเรดิธตายน่ะ?”

เขามองมาที่เธออย่างเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความดูถูก ในสายตาของเขา จากนั้นเขาก็ออกรถไปใบหน้าของมาเคลีนขาวซีด หลังจากที่ยืนงงอยู่สักพัก เธอก็ เรียกรถและตามรถของเจเรมี่ไป

ในโรงพยาบาล ใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง เมเดลีนตามเจเรมี่ มาถึงห้อง

ภายในนั้น เธอมองเข้าไปด้วยความกังวล ในขณะที่เจเรมี่ เดินไปที่เตียงคนไข้ ในตอนนั้น เมเรดิธนั่งอยู่บนเตียงด้วย ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาของเธอยังคงเปียกชื้น เธอดูแย่

มาก ๆ อย่างไรก็ตาม ช่างโชคดีที่เธอไม่เป็นอันตราย เมเดนถอน

หายในด้วยความโล่งอก

เมื่อเมเรดิธเห็นเจเรมี่ ใบหน้าของเธอก้มลง เธอเข้าสู่อ้อม กอดของเขาทันที

“เจเรมี่…”

“เธอเรียกชื่อของเจเรมี่อย่างหวานแหวว พร้อมเล่าความ คับแค้นใจให้เขาฟังขณะที่ถูกโอบกอดอยู่

ในสายตาของเมเดลีน เจเรมี่และเมเรดิธดูเหมือนคู่รักกัน ในขณะที่เธอเป็นเพียงคนนอก

เมเดลีนเก็บความเศร้าเอาไว้ในใจก่อนจะเดินไปข้างหน้า
“เมอร์…”

“มาเคลีน เธอนี่มันไม่สำนึก! กล้าดียังไงถึงได้มาหาเม เรดิธ! ”

แค่เพียงเมเดลีนกำลังจะก้าวเดินไป น้ำเสียงที่เต็มไปด้วย ความโกรธก็ดังมาจากข้างหลัง

น้ำเสียงช่างคุ้นเคย มันคือเสียงของแม่ของเมเรดิธ คุณโรส เทนเนอร์

เมเดลื่นหันกลับมาและถูกตบเข้าที่หน้าอย่างแรง ส่งผล ให้การสายตาของเธอพล่าเบลอจากการตบที่รุนแรง

“นางผู้หญิงแพศยาไร้ยางอาย เรารับเลี้ยงเธอด้วยความ เมตตา ให้เธอได้มีกิน ให้เธอมีเสื้อผ้าใส่ และในตอน สุดท้าย เธอกลับเป็นคนอกตัญญูที่แย่งคู่หมั้นของเมเรดิธ ไป!”

ทันใดนั้น โรสก็เริ่มพูดถึงเรื่องที่เธอหลับนอนกับเจเรมี่เมื่อ สามเดือนก่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่อง แบบนี้ขึ้น

เมเดลืนอยากจะอธิบายเกี่ยวกับตัวเธอ แต่เธอกลับถูกตบอีกครั้งบนอีกข้างของใบหน้า

มุมปากของเธอกำลังมีเลือดซึมออกมาหลังจากถูกตบ มาก ไปกว่านั้นคือเธอรู้สึกวิงเวียนและเกือบล้มลงไปในที่สุด ตามด้วยเสียงตะโกนของจอน ครอว์ฟอร์ดที่ดังขึ้นเข้าในหู ของเธอ

“มาเคลีน นับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอไม่ใช่คนของครอว์ฟ อร์ดอีกต่อไป เราไม่มีลูกสาวที่ไร้ยางอายที่จะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการแบบนี้

หลังจากที่เขาพูดจบ จอห์นก็เตะมาเคลีนอีกครั้งบนอีกข้างของใบหน้า

มุมปากของเธอกำลังมีเลือดซึมออกมาหลังจากถูกตบ มาก ไปกว่านั้นคือเธอรู้สึกวิงเวียนและเกือบล้มลงไปในที่สุด ตามด้วยเสียงตะโกนของจอน ครอว์ฟอร์ดที่ดังขึ้นเข้าในหู ของเธอ

“มาเคลีน นับจากวันนี้เป็นต้นไป เธอไม่ใช่คนของครอว์ฟ อร์ดอีกต่อไป เราไม่มีลูกสาวที่ไร้ยางอายที่จะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้สิ่งที่เธอต้องการแบบนี้

หลังจากที่เขาพูดจบ จอห์นก็เตะมาเคลีน