บทที่ 19

เวลาล่วงเลยผ่านไปไม่นานเจเรมี่มาถึงที่นี่ แต่เขาไม่ได้มา ตามคำขอของมาเคลีน เขามาเพื่อต่อว่าเธออย่างโหดร้าย

แสงในห้องเยี่ยมผู้ต้องหาที่มืดสลัว แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ มาเดลีนจะเห็นแรงอาฆาตพยาบาทและความร้ายกาจบน ใบหน้าของชายคนนั้น

มาเดลีนยังคงยืนยันด้วยความหนักแน่น “ฉันไม่ได้เป็นคน ผลักเมเรดิธ เธอล้มลงด้วยความตั้งใจของตัวเอง เจเรมี โปรดเชื่อฉันสักครั้ง!

เมื่อได้ยินคําพูดของเธอ เจเรมีก็ยื่นมือออกมามือเย็นของ เขาจับหลังคอของเธอแน่นก่อนดึงเธอเข้าหาตัว

ดวงตาสีดำที่ไร้ก้นบึ้งของเขาเหมือนมีดเล่มเล็กที่เย็นใน ขณะยิงแสงจ้าออกมาและพูดว่า “ไม่เพียงแต่มีหลักฐาน แต่ยังมีพยาน เธอยังมีหน้ามาบอกว่าเธอไม่ได้ทำ

“ฉันไม่ได้! เมเรดิธเป็นคนสร้างมันขึ้นมา! ฉันไม่ได้ผลัก เธอ! ฉันไม่ได้ทำ! ” มาเดลีนอารมณ์เสีย เธอยังคงเน้น ความจริงโดยหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะเชื่อเธอสักครั้ง…ถึงกระนั้นดวงตาของเจเรมี่ มีแต่ความน่ากลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ มือของเขาที่หลังคอของเธอถูกบีบให้แน่นขึ้น “แมร์ยอม เสี่ยงเอาชีวิตและลูกในท้องเพื่อมาใส่ร้ายเธอ มาเดลีน เธอไม่คิดบ้างหรอว่าทฤษฎีของเธอช่างน่าสมเพชสิ้นดี

มาเดลืนกล้ำกลืนความความเจ็บปวดนั้นและมองเข้าไปใน ดวงตาของเจเรมี่ เขาดูราวกับว่าเขารังเกียจเธอ “เด็กใน ท้องของเธอไม่ใช่…

“หุบปาก!!

เจเรมี่เอ่ยขัดจังหวะมาเดลีน ก่อนที่เธอจะพูดจบด้วย ถ้อยคําที่หยาบคาย

ความโกรธทําให้เขาผลักมาเคลีนออกไป

ด้วยสภาพของมาเคลีนที่อยู่ในกุญแจมือเธอไม่สามารถ ทรงตัวได้จึงทำให้ธอล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดที่ทำให้ ร่างกายของเธออ่อนแอลง ตอนนี้ใบหน้าของเธอขาวซีด แต่เธอกัดฟันและพยายามที่จะเงยหน้าขึ้น

“เจเรมีฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่ได้เป็นคนผลักเธอจริงๆ! ชายคนนั้นยืนอยู่เหนือหัวของเธอ ดวงตาสีเข้มอันเย็นยะเยือกของเขาจับจ้องมาที่เธอ “ไปอธิบายเรื่องชั้นต่ำพวก นั้นของเธอในคุกมาเคลีนจำไว้นะหากมีอะไรเกิดขึ้นกับ แมร์และลูกของเธอ ฉันจะฝังเธอไปพร้อม ๆ กับพวกเขา ด้วย!”

คำพูดที่เย็นชาของเขาตะคอกใส่เธอก่อนที่เขาจะจากไป อย่างไร้เยื่อใย

เหงื่อเย็นโชกที่หน้าผากของมาเคลีน ขณะที่เธอคลานไปยัง ทิศทางที่เจเรมีกำลังเดินจากไปเธอร้องเรียกขอความช่วย เหลือ

“เจเรมีฉันปวดท้อง…

ผู้ชายชายคนนั้นไม่ได้หยุดหันมามองเธอสักนิด เขาก็เดิน จากไป

เจ้าหน้าที่ปิดประตูเหล็กของห้องเยี่ยมผู้ต้องหาและนำมา เดลีน กลับไปยังที่คุมขังเช่นเดิม

ในคืนนั้นมาเดลีน มีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงในท้อง ของเธอ เธอแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบว่าเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ แต่เธอไม่ได้รับความช่วยเหลือใด ๆ ในทางกลับกันเธอถูก เพื่อนร่วมห้องขังทำร้ายร่างกายอย่างไม่มีเหตุผลมาเคลีน ป้องกันท้องของเธอและปล่อยให้หมดลงบน

ร่างกายของเธอ

หัวหน้าแก๊งดึงผมของมาเคลีนและยิ้มเยาะขณะที่หล่อนตบ หน้าเธอฉาดใหญ่ “คุณชายวิทแมน บอกให้เราดูแลคุณให้ ดี ใครใช้ให้เธอรังแกผู้หญิงที่อันเป็นที่รักของเขา

เลือดในร่างกายของมาเดลีนเย็นลงชั่วขณะ นี่เหรอคือ ความ “ห่วงใย” ที่เจเรมีมอบให้เธอ

เธอไม่สามารถวาดจินตนาการถึงความโหดร้ายของเจเรมี่ ที่มีได้ เธอท้องลูกของเขาอยู่ แต่เขายังคงปฏิบัติต่อเธอ

ด้วยความรุนแรงไร้ความปราณีเช่นนี้ กระนั้นเขาได้ขอให้เธอทำแท้งเด็ก เขาจะดูแลเธอได้ อย่างไร?

ในใจของเขาแล้วมันจะดีที่สุดถ้าเธอได้ตายไป

เช้าวันรุ่งขึ้นมาเดลีน บอกเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับการที่เธอถูก ทําร้ายเมื่อคืนก่อนแต่อีกฝ่ายเพียงมองเธออย่างงง ๆ “คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร? หากเกิดขึ้นจริง เราจะไม่รู้เรื่อง เหล่านี้ได้อย่างไร”

มาเคลีนเองรู้ดีว่าการที่เธอพูดออกไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครสามารถกล้าขัดเจเรมี่ได้ในเกลนเดลแห่งนี้

หัวใจที่เย็นชาของเธอสิ้นหวังเมื่อมองไปที่กรงอันมืดมิด ภายใต้การมองเห็นที่พร่ามัวไปด้วยคราบน้ำตา ภาพจำผุด ออกมาให้เธอเห็น ในฉากของความทรงจําของเธอ

“เจเรมีคุณเคยบอกว่าคุณจะปกป้องฉันตลอดไป

มาเคลีนคิดว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้ออกจากคุกนี้แล้ว เวลา ล่วงเลยผ่านไปสองวันนายตำรวจกล่าวแจ้งว่าโจทก์ได้ ยกเลิกการฟ้องร้องเธอ และเธอก็ได้รับการปล่อยตัว แต่ถึง อย่างงั้นโจทก์ยังคงสงวนสิทธิ์ในการพิจารณาเรื่องนี้ต่อไป

หลังจากที่เธอถูกปลดล็อก เธอเห็นว่าท้องฟ้าเป็นสีเทา มัน เป็นเพราะละอองฝน

เธอลากร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าและสะบักสะบอมเพื่อจะไป จากที่นี่ แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อเธอเห็นแดเนียลอยู่ตรง

หน้าเธอ

ด้วยความสงสัยเธอจึงเอ่ยถามเขา “แดนทำไมคุณถึงมาที่

แดเนียลยิ้มให้เธอเบา ๆ แล้วเปิดประตูรถ “ฉันมารับเธอ”มาเดลีนลังเล เพราะเธอไม่ได้อาบน้ำมาสองวัน เนื้อตัวของ เธอสกปรกแถมยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์ เธอไม่ต้องการให้ รถของแดเนียลสกปรก

“ขึ้นมาเถอะ แมดดี้ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน แดเนียลเห็น ความลังเลใจของเธอ แต่เขาก็ไม่รังเกียจ

เม็ดฝนเริ่มกระหน่ำลงมาหนักขึ้น ตลอดเส้นทางเมื่อมาถึง วิลล่า มาเดลีนกล่าวขอบคุณเขา ขณะที่เธอกำลังจะลงจาก รถ แดเนียลทักท้วงบางอย่างขึ้น “เจเรมีทำไม่ดีกับเธอหรือ เปล่า”

มาเคลีนหันหน้าหนีทันที “ไม่ เขาดูแลฉันดีมาก ขอบคุณพี่ แดน ฉันไปก่อนนะ”

เธอลงจากรถด้วยอาการไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอเดินฝ่า เข้าไปข้างในท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก

ทันทีที่ก้าวลงจากรถหยาดฝนนับพันล่วงโรยใส่เธอจน เปียกโชก ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ประตูถูกเปิดออกทันที ที่ เธอกำลังจะเข้าบ้าน ร่างที่สง่างามของเจเรมีก็ปรากฏตัวต่อ หน้าเธอ