บทที่ 12

มาเดลีนถึงกับชะงัก จิตใจของเธอว่างเปล่าไปหมด

“แมดดี้ แมดดี้”

ผ่านไปไม่นานมาเคลีนได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอ เธอได้สติกลับมาอีกครั้งและเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เอวา ลองค์ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ

เอวามองไปยังหน้าที่ไม่มีเลือดฝาดของเพื่อนสาว เธอรู้สึก

โกรธและเป็นห่วงมาก “มาเคลีน เธอเป็นเพื่อนที่แย่มาก ทำไมเธอไม่ยอมบอกเรื่องใหญ่แบบนี้กับฉัน?” มาเดลีนยังคงรู้สึกงงงวย “เอวา ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่

“เธอสิเป็นคนที่ต้องบอกฉัน เธอเป็นคนโทรหาฉันเมื่อคืนนี้ แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบเธอก็หมดสติไป” เอวาเอื้อมมือไป แตะหน้าผากของมาเคลีนเบา ๆ ขณะที่เธอพูด “มาเดลีน นี่ เธอสูญเสียความทรงจำหรือเปล่า?”

แน่นอนมาเคลีนไม่ได้สูญเสียความทรงจำของเธอใด ๆ ทั้ง สิ้น เธอจําได้ดีว่าเจเรมี่บีบคอเธอก่อนจะทิ้งเธอไปในคืนนั้นท้องของเธอกระแทกที่มุมเตียงมันเจ็บปวดมากจนไม่ สามารถลุกขึ้นได้ ถึงกระนั้นเขาก็เดินจากไปโดยไม่สนใจ ใยดีเธอสักนิด เขาพูดทิ้งท้ายด้วยถ้อยคำที่ไร้ตั้งหัวใจก่อน ที่เขาจะจากไป 2

ในคืนนั้นหัวใจที่ถูกกรีดออกและความเจ็บทะลุออกมาจาก กระดูกเธอ

เอวาหันหน้ากลับมานั่งลงบนเตียง สีหน้าของเธอดูจริงจัง กว่าที่เคย “หมอนั่นอยู่ไหน เขาเป็นสามีของเธอ ตั้งแต่เธอ เข้าโรงพยาบาลฉันก็ไม่เห็นเขาแม้แต่เงา

มาเคลีนหลบหลีกสายตาของเอวาด้วยความรู้สึกผิด “เจเร มี่ เขางานยุ่งมาก”

“เหอะ! เขายุ่งอยู่กับผู้หญิงของเขางั้นเหรอ เมเรดิธงั้นเห รอ? ฮะ?” เอวาพูดจี้ใจดำ “เธอกำลังบ้าผู้ชายคนนั้นมาก จนเธอสับสนและสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว เธออยู่ใน สภาพนี้ยังจะเข้าข้างเขาอีกงั้นเหรอ

มาเคลีนหัวเราะกับตัวเอง “เป็นเพราะฉันชอบเขา นั่นคือ ทั้งหมดของเหตุผลแล้ว”

“ฉันเดาว่าเธอชอบเขาได้อีกไม่นาน” เอวายังคงตรงไป ตรงมาในคำพูด “เมื่อกี้ได้ยินที่หมอพูดไหม?”มาเคลีนตกอยู่ในอาการนิ่งค้างเหม่อลอยอีกครั้ง เอวามอง ไปที่เพื่อนสาวผู้น่าสงสาร เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรจุก หน่วงอยู่ในใจ

“เธอสามารถมีลูกได้อีกในอนาคต แต่ตอนนี้ชีวิตเธอ สําคัญกว่า”

มาเคลีนหัวเรากับตัวเองอีกครั้ง “มันจะไม่มีอีกแล้ว

เอวามองเธอด้วยความแปลกใจ เธอกำลังจะถามอะไรบาง อย่างแต่เมเดลีนก็จับมือเธอไว้

“เอวาได้โปรดอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะเจเรมี่

“นี่ มาเคลีน! บ้าหรือเปล่า? เธอต้องการฆ่าตัวเองเพื่อเด็ก คนนี้หรือไง?”

เอวายืนขึ้นอย่างมีน้ำโห เธอตั้งท่าจะตะโกนใส่มาเคลีนอีก ครั้ง แต่ทว่าเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

มาเดลีนตกใจเธอมองไปที่หมายเลขผู้โทรและรับสายหลัง จากนั้นไม่กี่วินาที เธอได้ยินเสียงเจเรมี่จากอีกด้านหนึ่งของ โทรศัพท์ “มาเดลีน เธอกำลังทำแบบนี้โดยมีจุดประสงค์ แอบแฝงใช่ไหมข้อกล่าวหาจากปลายสายทำให้มาเคลีนสับสน

“ถ้าฉันไม่เห็นเธอในบ้านภายในครึ่งชั่วโมง เธอลืมไปได้ เลยว่าจะมาที่นี่ได้อีกครั้ง

ในที่สุดเมเดลีนนึกถึงสิ่งที่เจเรมีพูดไว้เมื่อคืนก่อนวันนี้เป็น วันเกิดครบรอบ 50 ปีของแม่เขา เธอต้องไปร่วมในฐานะ

ภรรยาของเขา

เธอกำลังจะตอบตกลง แต่ไม่ทันเอวาก็คว้าโทรศัพท์ของ เธอไปก่อน “เจเรมี่ วิทแมน นี่คือสิ่งที่สามีจึงทำงั้นเหรอ? ไม่รู้หรือไง ว่าตอนนี้ภรรยาคุณ…

มาเคลีนเกรงว่าว่าเอวาจะบอกเขาเรื่องเนื้องอกเธอจึงคว้า โทรศัพท์คืน “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!” เธอวางสายทันทีที่จบ ประโยค เธอไม่กล้าเสียเวลาอีกสักวินาทีเดียว

เอวาเองขุ่นเคืองใจมาก มาเคลีนที่ไม่ยอมทำตามในสิ่งที่ เธอคาดหวังถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่มีทางเลือก ก่อนที่เธอจะ ส่งมาเดลีนขึ้นรถแท็กซี่ เอวาเตือนมาเคลีนอย่างจริงจัง ให้ เธอดูแลตัวเองให้ดีและมาเคลีนเองก็พยักหน้าน้อมรับ

ปาร์ตี้กำลังดำเนินไปเรื่อย ๆ เมื่อเธอมาถึงคฤหาสน์วิ ทแมน ชุดราตรีมีระดับสวยงามถูกสวมใส่โดยหญิงงามที่ร่ำรวยมีฐานะ เหล่าไฮโซจำนวนมากกำลังพูดคุยกันใน สวน เนื่องจากมาเคลีนฟังออกจากโรงพยาบาลเธอจึงสวม ชุดลำลองสีเทาที่เธอดูเหมือนคนที่หลุดมาจากโลกอื่น

ดังนั้นเธอจึงก้มศรีษะลง ขณะที่เธอกำลังจะมองหาเจเรมี่ ผู้ หญิงคนหนึ่งหันหน้ามาชนเธอ ไวน์กระเด็นออกมาจากแก้ว ของผู้หญิงคนนั้นขณะที่เธอเดินผ่าน

“ชุดของฉัน!” หญิงสาวร้องอุทาน เธอจ้องมองมาเคลีน ด้วยความโกรธ “เธอมองไม่เห็นทางที่เธอจะไปหรือไงหะ ตาบอดรึไง? วิทแมนส์มีสาวใช้ที่ไร้สมองแบบเธอได้ อย่างไร?”