บทที่16 กุญแจอยู่ไหน

การจราจรช่วงค่ำคืนนั้นเบาบาง หลังจากผ่าน ไปหนึ่งชั่วโมง เธอก็ขับไปถึงอพาร์ทเมนท์หลานย่วน ที่ใจกลางเมือง

อพาร์ทเมนท์หลานย่วนเป็นคอนโดหรูคุณภาพ ชั้นสูงในเมืองB ที่นี่ไม่ใช่ว่าคนมีเงินธรรมดาจะหาซื้อ ได้ และไม่ใช่สถานที่ที่คนมีอำนาจจะหามาครอบ ครองได้เช่นกัน ได้ยินว่าตระกูลห้อได้พัฒนาขึ้นเมื่อ สองปีก่อน ตอนที่อยู่ในช่วงวางแผนโครงการ ก็ขาย หมดแล้ว ตอนนั้นหยางฉิงก็คิดที่จะซื้อไว้ให้เธอและห ชู่ซ่าวเหยนเป็นเรือนหอ แต่ที่น่าเสียดาย ที่หมดโควตา ไปเสียก่อน

ซ่งเมียวนึกถึงว่าเมื่อครู่เธอตัดสายหมู่ซ่าวเหย นทิ้งไป เขาก็ไม่ได้โทรมาอีกเลย เธอจึงยิ้มเยาะที่มุม ปาก

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นรถที่ซ่งเมียว ขับมา ก็รีบเปิดรั้วกั้นอย่างรวดเร็ว รถเข้าไปในที่จอด รถได้ดินได้โดยไม่ถูกปิดกั้นใดๆทั้งสิ้น

หลังจากที่จอดรถแล้ว ซ่งเมียวก็กังวลอยู่บ้าง

รูปร่างห้อเทียนชินสูงใหญ่ร้อยแปดสิบกว่าเซน ได้ ถึงจะไม่ได้ดูกำยำแบบนักกล้าม แต่สำรวจด้วย สายตาที่ใส่เสื้อเข้ารูปถึงแม้จะผอมบาง ผู้ชายซ่อนรูป ไม่ต้องพูดถึง ว่าตอนนี้เขาเมาไม่น้อย เธอคงไม่มี เรี่ยวแรงจะไปป้องกันตัว

ลานจอดรถล้วนมีแต่รถหรู แต่กลับมองไม่เห็น ใครเลยสักคน
ซึ่งเมียวไม่กล้าทิ้งเขาไว้คนเดียวแล้วไปเรียก คนมาช่วย เธอได้แต่เปิดประตูหลังรถออก และกัดฟัน

ไปพยุงห้อเทียนชินลงจากรถ

โชคดีที่ถึงแม้ห้อเทียนชินจะเมาจนจำไม่ได้ว่า ใครเป็นใคร แต่เขาก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง

ตอนที่ งเมียวไปพยุง เขาก็รู้ตัวว่าต้องลงจาก

รถ

พอสองเท้าเหยียบถึงพื้น ทั้งคู่ก็เหมือนจะเซไป มือหนึ่งของซงเมียวรีบคว้าจับรถเอาไว้ ถึงจะสามารถ ยืนได้อย่างมั่นคง

“ความลำบากยากเข็ญของฉันในครั้งนี้ จงช่วย ให้ฉันได้ทําโครงการเทียนฉิงด้วยเถอะ ช่วยตระกูลห ชู่ให้เป็นต่อสักหน่อยก็ยังดี”

รู้ว่าห้อเทียนชินคงได้ยินไม่ชัด ซ่งเมียวจึงตั้งใจ กระซิบสักหลายคำ เธอใช้เท้าเกี่ยวขอบประตูเอาไว้ ก่อนที่จะปิดมัน เธอยังไม่รู้ตัว ผู้ชายซึ่งหลับตาอยู่และ ไม่ควรที่จะแสดงออกใดๆทั้งสิ้น มุมปากเขากำลังยก ขึ้นอย่างไม่มีใครเห็น

“หนักชิบ…”

ซ่งเมียวพยุงห้อเทียนชินเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอ ก็ล็อครถ และเดินต่อไปที่ลิฟต์

ก่อนหน้านี้เธอเคยสัมผัสทางกายแค่เพียงกับห ซู่ซ่าวเหยนเท่านั้น ตอนนี้ต้องมาพยุงผู้ชายที่ไม่ได้ สนิทสนม ซ่งเมียวรู้สึกเขินๆ โชคดีที่ว่าเขาก็ไม่ค่อย ได้สติเท่าไหร่นัก มันก็เลยไม่ค่อยเคอะเขินเท่าไหร่

ตอนที่ผ่านขั้นบันได ซ่งเมียวขาอ่อนโดยไม่รู้ตัว แค่เธอวางเท้าลง อยู่ๆก็รู้สึกเวียนศีรษะกระทันหัน

“โอ๊ะ ”

เท้าเธอเหยียบพลาด ทั้งเธอและห้อเทียนชิน พาล้มไปด้วยกัน

ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า ตอนที่ล้มลง เหมือน จะมีมือมาป้องศีรษะเธอเอาไว้ เธอได้ยินแค่เสียงบ่นพึมพำเท่านั้น ก่อนที่จะล้ม

ลงบนตัวห้อเทียนชิน

ริมฝีปากได้รสสัมผัสอันนุ่มนวล สดชื่นชุ่มฉ่ำ ได้กลิ่นบุหรี่และมิ้นต์

สายตาซ่งเมียวเบิกกว้าง เธอคาดไม่ถึง การล้ม

ครั้งนี้ ทำให้เธอจูบปากกับผู้ชายตรงหน้า…

ตัวเขามีกลิ่นหอม ซ่งเมียวไม่ได้รู้สึกอึดอัด อะไร แต่ท่าทางเช่นนี้ทำให้เธอตระหนกและเขินอาย เธอรีบลุกขึ้นจากร่างของห้อเทียนชิน และมองไปยัง ผู้ชายที่ยังนอนอยู่ตรงหน้า

ดูท่าเขาจะไม่ค่อยดี หน้าซีดขาวลงมากภายใต้ แสงไฟจากลานจอดรถ ล้มตั้งแรง เขาก็ยังไม่ฟื้นขึ้น มาอีก มีแต่ขมวดคิ้วเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเขาน่าจะเจ็บ อยู่ไม่น้อย

ซ่งเมียวเอามือลูบริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เป็นเพราะไข้หรือเป็นเพราะอาย หน้าเธอแดงแจ๋ หัวสมองเธอว้าวุ่น แต่นั่นก็โทษใครไม่ได้ เมื่อครู่ถ้า หากไม่ใช่ห้อเทียนชินที่ล้มอยู่ข้างล่าง เธอคิดว่าไม่น่า จะลุกขึ้นไหวแน่

กัดฟัน ซ่งเมียวโค้งตัว พยุงห้อเทียนชินขึ้นมาอีกครั้ง

เธอเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มชื้น และออกจากลิฟต์

อพาร์ทเมนท์หลานย่วนแต่ละชั้นมีเพียงห้อง เดียว พอออกมา ซ่งเมียวก็ต้องมึนอีกครั้ง เฉินเหล่นไม่ ได้ให้กุญแจบ้านห้อเทียนชินไว้กับเธอ หรือจะบอกว่า กุญแจอยู่ในตัวห้อเทียนชิน…

ซ่งเมียวมองไปที่กระเป๋ากางเกงชายหนุ่ม ใบหน้าเธอแผดร้อนขึ้นทันที

เธอพิงกำแพง และจับห้อเทียนชินพิงกำแพง ด้วย เพื่อที่จะได้มีหนึ่งมือว่าง

การสัมผัสใกล้ชิดเช่นนี้ แม้แต่กับหซู่ซ่าวเหย นก็ยังไม่เคย แต่เมื่อเห็นว่าห้อเทียนชินไม่ได้รู้สึกตัว ฟื้นขึ้นมาก็คงจำไม่ได้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น เธอก็เลย ช่างมัน เอามือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงห้อเทียนชิน