ตอนที่ 6 พาฉันไปนะ

5 ปีที่แล้ว คือเขาที่ทำให้คุณพ่อตาย ยึดบริษัทBVเป็น ของตัวเอง ตอนนี้ปล่อยให้เขาจับตัวเองไปไม่ได้เด็ด ขาด ป่ายบิงเวยคิดขณะที่วิ่งอย่างพรวดพราด หลบ เข้าไปห้องของตัวเองในโรงแรมอย่างรวดเร็ว

หลังปิดประตู ป่ายบิงเวยยังคงหายใจรัวๆไม่หยุด มือเล็กตบเบาๆตรงหน้าอกของตัวเองตลอด อยากจะ กดหัวใจที่ตื่นตระหนกลง

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่นอน” ป๋าย บิงเวยพูดเองเออเอง ปลอบใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง

“คนหละ ทําไมไม่เห็นแล้ว ท่านประธานรับสั่ง ต้อง จับผู้หญิงคนนั้นให้ได้” ได้ยินเสียงดุร้ายของชายนอก ประตู ภายในใจของป่ายบิงเวยส่งเสียงพึมพำ ทำไม ต้องมาเจอผู้ชายที่สมควรตายคนนั้นในที่นี้ด้วย หลินจื่อ ซี ออกไปทำธุระ คงไม่กลับมาเร็วๆแน่นอน

ถ้าพวกเขาจับเธอกลับไปจริงๆควรทำยังไง ป้าย บิงเวยยิ่งคิดยิ่งนึกกลัวภายหลัง

“เหล่าซาน นายไปตรวจสอบข้อมูลผู้เข้าพักที่ เคาน์เตอร์ต้อนรับ เหล่าชื่อ นายกับฉัน ค้นห้องที่นี่ทีละ ห้อง” ได้ยินอย่างนี้ ป้ายบิงเวยหน้าซีดทันที

ใจตกไปอยู่ตาตุ่ม หากค้นห้อง พวกเขาก็จะพบตัวเอง ในไม่ช้า ป่ายบิงเวยรีบเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วรีบซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้าอย่างร้อนรน อธิษฐานให้ฟ้าช่วยเธอ ด้วย อย่าถูกจับได้

ในตู้เสื้อผ้าเพราะอารมณ์ตึงเครียดของป้ายบิงเวย และพื้นที่แคบ มีเหงื่อบาง ๆ ไหลออกมาจากปีกจมูก ฝ่ามือของป่ายบิงเวยนั้นหนาวเย็นอย่างน่าประหลาด แต่เหงื่อยังคงไหลไม่หยุด…

เปิดประตู เปิดประตู ไม่มีคนฉันจะชนประตูเข้าไป แล้วนะ” ชายข้างนอกตบประตูห้องของป้ายบิงเวยอ ย่างรุนแรง ป่ายบิงเวยในตู้เสื้อผ้าจับชายเสื้อของเธอ แน่นจนมีรอยย่นหลายเส้น “นายคือใครกัน” เสียงผู้ชาย ที่คุ้นเคยได้ดังขึ้น

เฉียง? เป็นเสียงของเฉียง เป็นเสียงของเฉียงจริงๆ ด้วย!

ป้ายบิงเวยได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเฉียง เสมือนว่า ได้ยินเสียงดนตรีจากสวรรค์ ยังเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า เสียงของเฉียงน่าฟังขนาดนี้ “อาต้า ห้ามไร้มารยาท”

“ท่านประธานหลิน ลูกน้องไม่มีมารยาท ช่างน่าอาย เหลือเกิน” นอกประตูส่งเสียงของมู่หรงเฉินขึ้น

ท่านประธานหลิน หลินจื่อซีกลับมาแล้ว? ป้ายบิงเวย คาดเดาไว้ ยิ่งต้องกลั้นหายใจและฟังเสียงที่อยู่นอก ประตู ” มู่หรงเฉิน? ดูแลคนของนายให้ดี” เสียงเยือก เย็นของหลินจื่อซีส่งมา เสียงที่สงบราบเรียบ แฝงไป ด้วยพลังที่แข็งแกร่ง
“อาต้า รีบขอโทษท่านประธานหลิน

ขอโทษครับ ท่านประธานหลิน เป็นเพราะผมทำงาน ไม่ดีเองครับ”

“ ไม่ว่าคนของนายกำลังทำอะไร ก็ห้ามรบกวนท่าน ประธานเราพักผ่อนเด็ดขาด” เฉียงพูดอย่างไม่เกรงใจ

“ขออภัย ท่านประธานหลิน อาต้า ไปเถอะ” หลังจาก ได้ยินมู่หรงเฉินพาคนออกไป ใจที่สั่นไหวเต้นระรัวของ ป้ายบิงเวย ในที่สุดก็รู้สึกโล่งขึ้นมา เปิดตู้เสื้อผ้าเดิน ออกมา หลินจื่อซีและเฉียง ได้เข้าห้องก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งสองดูป้ายบิงเวยออกมาจากตู้เสื้อผ้า อย่างสงสัย

“เฉียง นายออกไปก่อน” เฉียงรับคําหลินจื่อซี หัน หลังปิดประตูแล้วเดินออกไป “ เธอซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้า ทำไม?” หลินจื่อซีจ้องมองป้ายบิงเวย ด้วยใบหน้าที่ไม่ แสดงอารมณ์ใดๆ

“ฉัน… ฉันกลัว … พวกเขาเคาะประตูเคาะได้รุนแรง ขนาดนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ ในต่างบ้านต่าง เมือง ถ้าเป็นพวกนักเลงอันธพาลจะทำยังไงดี ฉัน เลยซ่อนในตู้เสื้อผ้าดีกว่า” ป้ายบิงเวยอธิบายอย่าง ตะกุกตะกัก

หลินจื่อซีมองหญิงสาวตรงหน้า ท่าทีเหมือนเสียขวัญ อย่างหนัก เลยไม่ได้คิดมากอะไร เพราะไม่ว่าหญิงสาว คนไหน เจอเหตุการณ์นี้ในต่างแดน ก็ต้องหวาดกลัว เหมือนกันไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่” หลินจื่อซีปลดกระดุมเสื้อ สูท แขวนไว้ในห้องแต่งตัวอย่างสุขุม “ ถ้าเธออยู่ใน ห้องแล้วรู้สึกเบื่อ เวลาออกไปก็เรียกเฉียงไปเป็นเพื่อน รับรองความปลอดภัย”

ในความเชื่อของป่ายบิงเวยนั้น หลินจื่อซีเป็นผู้ชายที่ ไม่หาความแน่นอนอะไรไม่ได้ หน้าบึ้งตลอดเวลา

ตอนนี้ชายคนนี้พูดคำเหล่านี้อย่างอ่อนละมุน ในใจ ของป่ายบิงเวยมีความอบอุ่นซาบซึ้งเล็กน้อย “ขอบคุณ ค่ะ คุณหลิน”

ป้ายบิงเวยโค้งคำนับให้หลินจื่อซีอย่างซึ้งใจ

เห็นการกระทำเช่นนี้ของป่ายบิงเวย หลินจื่อซีรู้สึก ตะลึงเล็กน้อย “ ไม่เป็นไร เธอคือภรรยาของฉัน ใน ความสัมพันธ์ตามสัญญานั้น ฉันก็ควรที่จะรับรองความ ปลอดภัยของเธอ”

หลินจื่อซีหยิบเอกสารทางการขึ้นมาในห้อง แล้วดู เอกสารอย่างตั้งใจ ดูเหมือนจะไม่มองข้ามป้ายบิงเวย ที่อยู่ในห้อง ป้ายบิงเวยได้แค่นั่งเงียบๆบนโซฟา ดูหลิน จื่อซีที่กำลังทำงานอย่างจริงจัง เริ่มชื่นชมชายตรงหน้า อย่างไม่รู้ตัว นอกจากพฤติกรรมส่วนตัว ยากที่จะสัมผัส เข้าถึง ลองคิดดูแล้ว เขาก็ยังดีอยู่นะ

ล้วนพูดว่า ผู้ชายที่ตั้งใจทำงานนั้นหล่อที่สุด ณ ตอน นี้ ป่ายบิงเวยรู้สึกว่า หลินจื่อซีเช่นนี้ หล่อมากจริงๆ เสื้อ เชิ้ตขาวโอตกูตูร์ ผมสั้นที่เรียบง่ายและสดชื่น สีหน้าที่จริงจังกับดวงตาที่ลึกล้ำ ริมฝีปากบาง ลูกกระเดือกอัน เซ็กซี่…

“คุณหลิน พรุ่งนี้เราไปจากที่นี่ได้ไหมคะ?” ป้ายบิงเวย รู้ว่าที่นี่ไม่ควรอยู่นาน มิฉะนั้นมู่หรงเฉินไม่ช้าก็เร็วก็จะ ตามเธอเจอแน่ หลินจื่อซีวางเอกสารในมือลง มองป่าย บิงเวยด้วยความสงสัย “ทำไม?”

“ ฉันก็แค่คิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย” ป้ายบิงเวย ก้มหน้า ลง ไม่กล้าดูหลินจื่อซี กลัวว่าหลินจื่อซีจะสังเกตอะไรได้ หลินจื่อซีขมวดคิ้ว ราวกับว่าครุ่นคิดอะไรอยู่ “ หรือว่า คนที่คนพวกนั้นตามหา คือเธอ?”

ได้ยินประโยคนี้ ป้ายบิงเวยรีบลุกขึ้นมา “ เป็นไปได้ ยังไงกัน ฉันมาที่นี่ครั้งแรก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามู่หรงเฉินคือ ใคร”

หลินจื่อซี วางเอกสารในมือ มองผ่านป่ายบิงเวย ด้วย ความหมายที่ลึกซึ้ง “ เรากลับพรุ่งนี้เลย”

ได้ยินหลินจื่อซีพูดแบบนี้ ป๋ายบิงเวยดีใจกับข่าวดี ที่คาดไม่ถึง “จริงหรือ? คุณหลิน? เพียงเท่านี้คุณก็ รับปากกับฉันแล้ว?” หลินจื่อซีลุกขึ้นเดินไปตรงหน้า ป้ายบิงเวย “ ธุระทางนี้ของฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว เธอไม่อยากอยู่ต่อก็กลับเถอะ” ป๋ายบิงเวยไม่สามารถ ควบคุมความตื่นเต้นดีใจของเธอได้ ผู้ชายคนนี้พูดง่าย ขณะนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ช่างเหอะ ออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า ถูกมู่หรงเฉินหาพบคงไม่ดีแน่ “ได้ค่ะ คุณหลิน ฉันไปจัดกระเป๋านะ”

เห็นร่างป้ายบิงเวยจัดกระเป๋าสัมภาระ ดวงตาที่ลึกล้ำ ของหลินจื่อซี ดูเหมือนว่าจะครุ่นคิดอะไรอยู่ เขามั่นใจ ว่าป่ายบิงเวยก็คือคนที่มู่หรงเฉินต้องการตัว เพราะตัว เองไม่ได้บอกกับป้ายบิงเวย คนคนนั้นชื่อ มู่หรงเฉิน ยัย เด็กนี่กลับหลุดปากพูดออกมาเอง

ตอนแรกที่ได้ช่วยผู้หญิงคนนี้ไว้ในโรงแรม แค่คิดว่า เป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่บ้านยากจน ประวัติอื่นเลยไม่ได้ ตรวจสอบอย่างละเอียด

และตัวเองก็ได้ประกาศบอกครอบครัว ได้แต่งงาน กับผู้หญิงคนนี้แล้ว เกิดข้อผิดพลาดอะไรอีกไม่ได้ แน่นอน…

ยัยเด็กนี่มีความสัมพันธ์บุญคุณความแค้นอะไรกับมู่ห รงเฉิน เขาไม่สนใจ เขาแค่ต้องการแน่ใจว่า เรื่องของ เขา จะไม่เสียเพราะคนอื่นก็พอแล้ว ดูเหมือนว่าหลังจาก กลับประเทศ ต้องให้เฉียงไปเช็คประวัติที่มาของป้าย บิงเวยเสียแล้ว……