ตอนที่ 4 แต่งงานกับฉัน

ระยะห่างระหว่างพวกเขาในเวลานี้มีเพียง 3 ซม.

“แต่งงานกับฉัน” หลินจื่อซีพูดสี่คำนี้ออกมาอย่างเย็น เฉียบ มองไปที่ป่ายบิงเวยด้วยสีหน้าที่เข้มขรึม หาก ไม่ใช่เมื่อครู่ได้เห็นปากของผู้ชายคนนี้ขยับ ป่ายบิงเวย ยังนึกว่าสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่เป็นเพียงภาพหลอน

“อะ อะไรนะ?” ป้ายบิงเวยมองชายตรงหน้าด้วย ความเหลือเชื่อ เขาคิดจะทําอะไรอีก ตั้งแต่เขาได้ช่วย เธอไว้ พฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ทำให้คนเข้าใจยาก เสียจริงๆ

เขาได้ช่วยเธอไว้ที่โรงแรม แล้วยังจะคิดล่วงเกินเธอ ในห้องนี้ ตอนนี้ก็จะให้ตัวเองแต่งงานกับเขา ทั้งหมดทั้ง มวลนี้ เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป ทำให้ป้ายบิงเวยไม่ทันที่ จะคิดทบทวน

“ไม่ก็แต่งงานกับฉัน ไม่ก็ฉันจะส่งเธอไปแอฟริกาใช้ แรงงาน” หลังจากได้ยินประโยคนี้ ป่ายบิงเวยก็ได้นิ่ง อึ้งไปทั้งร่าง ผู้ชายคนนี้ตกลงจะเอาอะไรกันแน่? ทั้งจะ แต่งงานทั้งจะเล่นตลกกับเธอ…ไม่เข้าใจเหตุผลเลย

“ เราสองคนเป็นเพียงสามีภรรยาในนามเท่านั้น ครบ หนึ่งปี เราก็จะหย่ากัน หนึ่งล้านนั้นเธอก็ไม่ต้องคืนแล้ว” หลินจื่อซียื่นมือไปเสยคางของป่ายบิงเวย

จ้องมองไปที่ดวงตาใสของป่ายบิงเวย “ไม่เช่นนั้นฉันก็ต้องส่งเธอไปแอฟริกาอย่างเดียว เธอเลือกเองเลย ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำปิดประตู เสียงน้ำจากใน ห้องน้ำก็ดังขึ้น

คำพูดของผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเหลือพื้นที่ว่างให้คนอื่นมี สิทธิ์เลือกเสมอมา ป้ายบิงเวยหายใจเข้าลึกๆ เป็นเพียง สามีภรรยาในนาม คิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ทำอะไรที่มาก เกินไป แต่ชายรูปงามที่ร่ำรวยเงินทองอย่างเขา ข้าง กายคงไม่ขาดแคลนผู้หญิงแน่ๆ ทำไมถึงต้องแต่งงาน ปลอมๆด้วยนะ?

แต่ตัวเองก็ทำได้แค่เพียงตอบตกลงเท่านั้น เพราะ การที่ได้แต่งงานปลอมกับผู้ชายที่หล่อนั้น ยังดีกว่าถูก ส่งไปใช้แรงงานที่แอฟริกามั้ง ป้ายบิงเวยรู้ว่าผู้ชายคน นี้สามารถทําได้อย่างที่พูดแน่นอน

ป่ายบิงเวยเก็บเสื้อผ้าขึ้นมา เช็คดูอย่างละเอียดว่ามัน ถูกฉีกขาดหรือไม่ เห็นเพียงแค่ชายกระโปรงมีรอยฉีก ขาดเล็กน้อย ก็หายใจโล่งอก ยังดี ยังใส่ได้

หลังจากที่รีบใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็ใช้มือจัดผมให้ เรียบร้อย หลินจื่อซีพันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็ก้าวเท้า ใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำ ผู้หญิงตรงหน้าใส่เสื้อผ้า เรียบร้อยแล้ว กำลังจัดผมที่เงางามอยู่

ผ้าชีฟองเนื้อบางเบากับผู้หญิงที่ท่าทางมือไม้ไปมา แสงไฟสว่างสาดส่องบนตัวเธอ กระดูกไหปลาร้าดูเด่น ชัดเจนยิ่งขึ้น สรีระดูน่าหลงใหล
เป็นภาพหญิงงามที่มีชีวิตชีวาเสียจริง หลินจื่อซีลูก กระเดือกเลื่อนขึ้นลง “นี่หล่อน พรุ่งนี้จะมีคนมาส่งใบ สัญญาให้เธอ”

ป้ายบิงเวยหันหน้าจ้องมองชายหนุ่ม “ คุณรู้ได้ยังไง ว่าฉันจะตอบตกลง?”

“อืม นั้นพรุ่งนี้ฉันให้คนส่งเธอไปแอฟริกา หนี้สินก็จบ ลง” ป่ายบิงเวยรีบลุกขึ้นยืนด้วยความตระหนก “ฉัน ตกลง สามีภรรยาในนามหนึ่งปี คุณคงไม่แตะต้องฉัน ใช่ไหม” ไม่รู้จริงๆว่าในหัวสมองของผู้หญิงคนนี้คิด อะไรอยู่กันแน่

ฉัน หลินจื่อซี ดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ? หัวเราะเยาะ เย้ย “ฉันไม่สนใจผู้หญิงที่มาจากดินแดนบริสุทธิ์อย่าง เธอเหรอ”

ได้ยินคำพูดที่ดูถูกของหลินจื่อซี ข้างในใจของป้าย บิงเวยรสชาติหลากหลาย ใช่สิ เธอไม่ใช่คุณหนูแห่ง ตระกูลป้ายอีกต่อไป ตอนนี้จากการมองดูของชายคน นี้แล้ว เธอก็เป็นเพียงแค่หญิงงามเมือง ที่สามารถขาย ร่างกายตัวเองเพื่อเงินได้ ป๋ายบิงเวยยิ้มขึ้นอย่างจำใจ

หลินจื่อซีเดินไปที่เตียงนั่งลง แล้วหยิบซิการ์ขึ้นมา จากลิ้นชักจุดขึ้น กลืนเมฆคายหมอกจ้องมองป้าย บิงเวย “ภายในปีนี้ ดีที่สุดคืออย่าเล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไร ไม่เช่นนั้นภาพเปลือยของเธอ จะตกไปอยู่ในมือของ ชาวเน็ตทุกคนทั่วโลก”
ภาพเปลือย? ได้ฟังคำนั้น สมองของป่ายบิงเวยระเบิด ตู้ม “คิดไม่ถึงจริงๆว่า มาดคุณชายอย่างคุณ จะต่ำช้า ไร้ยางอายเช่นนี้” ป่ายบิงเวยจ้องเขม็งชายตรงหน้า ด้วยสายตาคมเฉียบ

“ ฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันต้องมั่นใจการันตีได้ว่า ความ ร่วมมือของเรานั้นจะประสบความสำเร็จด้วยดี” หลินจื่อ ซีทิ้งซิการ์ในที่เขี่ยบุหรี่ ป้ายบิงเวยไม่เข้าใจผู้ชายตรง หน้านี้หมายความว่าอะไรกันแน่ “ เมื่อฉันได้ตอบตกลง กับคุณแล้ว ฉันก็ไม่ผิดสัญญาแน่นอน อีกอย่างอำนาจ คุณกว้างใหญ่ขณะนั้น ฉันก็หนีไม่พ้นหรอก”

ชายหนุ่มทับร่างป้ายบิงเวยอีกครั้ง ได้กลิ่นตัวหอม หวานของสาวเยาว์วัย น้ำเสียงหลินจื่อซีก็ได้อ่อนโยน ลง “นี่หล่อน ฉันไม่ได้กลัวเธอหนี ฉันต้องการให้เธอ เก็บเป็นความลับ” ป่ายบิงเวยเข้าใจขึ้นมาทันที พูดราบ เรียบ “ ฉันจะไม่บอกคนอื่น ว่าเราแต่งงานกันปลอมๆ”

หลินจื่อซีพลิกตัวนอนลงอีกข้างของเตียง “ ถือว่า เธอฉลาด วันนี้ก็นอนที่นี่ ฉันไม่แตะต้องเธอหรอก” ป๋า ยบิงเวยอึ้งชะงัก แม้ว่าตัวเองถูกชายคนนี้มองจนหมด เปลือก แต่ก็ไม่ชินที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งมานอนอยู่ข้างๆนี่

หลินจื่อซีจ้องมองป้ายบิงเวยที่กำลังนึกคิดอะไรอยู่ อย่างหงุดหงิด “ เธอต้องนอนข้างกายฉัน 365 วัน เริ่ม จากคืนนี้แล้วกัน” ใช่สิ ตัวเองกับผู้ชายคนนี้แต่งงานกัน ปลอมๆแล้ว มองนาฬิกาที่แขนไว้บนผนัง เวลาตีสาม แล้ว และเธอก็รู้สึกง่วงจริงๆ
ป้ายบิงเวยดึงผ้าห่มขึ้นอย่างระมัดระวัง นอนลงข้าง กายชายหนุ่ม พยายามขยับไกลออกจากตัวชายหนุ่ม เท่าที่จะทำได้ สัมผัสถึงท่าทีระมัดระวังของผู้หญิงตัว น้อยที่อยู่ข้างกาย หลินจื่อซีในใจพาดผ่านเสี้ยวความ สงสาร ถึงยังไงผู้หญิงคนนี้ ก็จะแต่งงานกับตัวเองแล้ว นั้นก็อ่อนโยนกับเธอหน่อยแล้วกัน!

“นี่หล่อน เธอชื่ออะไร

“ป้ายบิงเวย”

“แล้วคุณหละ”

“หลินจื่อซี”

ที่แท้ผู้ชายคนนี้ชื่อว่า หลินจื่อซี ชื่อช่างเพราะน่าฟัง เสียจริงนัก ค่ารักษาของคุณแม่ ในที่สุดก็มีที่พึ่งพิงแล้ว คิดไปๆ ป้ายบิงเวยก็หลับใหลลง….