ตอนที่ 3 หรือจะมีความชอบแปลกๆ

หลังจากที่ป่ายบิงเวยอาบเกือบเสร็จ เช็ดหยดน้ำใน ตัวให้แห้งอย่างละเอียด แล้วใส่เดรสสีฟ้าชีฟองของ ตัวเอง ชุดนี้ดูจะโป๊เกินไปจริงๆ แต่ก็จนปัญญา ตอน นี้ตัวเองมีเพียงชุดนี้เท่านั้น ทนใส่ไปก่อนแล้วกัน หลัง จากเปิดประตูห้องน้ำ ป้ายบิงเวยก็ตกใจกับหลินจื่อซี ที่ ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน

“คุณ…คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ป้ายบิงเวยถามล้ำๆอึ้งๆ “นี่คือห้องนอนของฉัน” หลินจื่อซีกำลังสูบซิการ์ และ มองไปที่ป่ายบิงเวย ที่ออกมาจากห้องน้ำ

ชุดเดรสสายเดี่ยวสีฟ้าผ้าชีฟอง เนื้อผ้าบางเบาเสริม สรีระของหญิงสาวให้เย้ายวนใจยิ่งขึ้น ผมยาวกึ่ง เปียกปล่อยไว้ตรงหน้าอกอย่างเป็นธรรมชาติ กระดูก ไหปลาร้าที่เด่นชัด ผิวพรรณที่ขาวกระจ่างใส ใบหน้า เท่าแค่ฝ่ามือ ดวงตากลมโต ปากกระจับ

ป้ายบิงเวยยืนอยู่หน้าประตู แสงไฟสว่างของห้องน้ำ ด้านหลัง สาดส่องมาที่ตัวเธอ ร่างกายที่โค้งเว้า ปรากฏ ให้เห็นอย่างชัดเจน เสมือนเทพธิดาวีนัสที่เพิ่งอาบน้ำ เสร็จ ดูจนหลินจื่อซีลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลง

ป้ายบิงเวยอยากจะกัดลิ้นตัวเองทิ้งเสียจริง ใช่สิ ที่นี่ คือบ้านของเขานี่ ตัวเองไม่ควรปรากฏมากกว่า “คุณคะ ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือของคุณวันนี้ บุญ คุณนี้ฉันจะจำไว้ตลอดชีวิต”
ป้ายบิงเวยเดินไปตรงหน้าของหลินจื่อซี แล้วคำนับ ให้อย่างมีมารยาท “ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คิดว่าคุณก็ ต้องการที่จะพักผ่อนแล้ว งั้นฉันก็ไม่รบกวนคุณอีก ขอตัวก่อนนะคะ” ป้ายบิงเวยหันหลังจะออกไป แต่หลิน จื่อ ดึงข้อมือของเธอไว้ทันที

“ทำไม เป็นหนี้ฉันไว้หนึ่งล้าน จะไม่คืนแล้วสิ” ดวงตา ที่เยือกเย็นของหลินจื่อซี จ้องมองผู้หญิงที่ได้เปรียบ แล้วยังคิดจะหนีอีก “เห็นฉันเป็นคนที่รวยในชั่วค่ำคืน หรือ? เงินของฉันก็ใช่ว่าจะเอาไปได้อย่างง่ายดาย” ป่า ยมิงเวยหันกลับมามองใบหน้าดั่งเทวดา แต่กลับอึมครึม ตลอดเวลาของหลินจื่อซี

“คุณวางใจได้ ฉันแค่อายุ 20 ปี ฉันจะใช้หนี้คุณครบ ถ้วน ก่อนที่ฉันอายุ 60 ปีแน่นอน” ป้ายบิงเวยเรียก ความกล้าหาญอย่างมาก ที่จะพูดจบแต่ละประโยค ใน สายตาเย็นเฉียบของหลินจื่อซื

หลินจื่อซีใช้แรงผลักป้ายบิงเวยกดทับไว้ใต้ร่าง “ฉัน ต้องการให้เธอคืนเงินตอนนี้ จะว่าไง?” มือที่หนาและ ทรงพลังลูบไล้ใบหน้าของป่ายบิงเวย

ป้ายบิงเวยเริ่มรู้สึกตื่นเต้นประหม่าขึ้นมา ดวงตาแดง ก่ำ และไม่กล้าสบตาของหลินจื่อซี ผู้ชายคนนี้มีจุด ประสงค์ในการช่วยเธอจริงๆด้วย “นี่คุณ ที่แท้คุณก็เป็น เหมือนผู้ชายทุกคนในโลก มักมากในเรื่องกาเมเหมือน กัน” ป้ายบิงเวยมองหลินจื่อซีอย่างเย้ยหยัน

มีผู้หญิงกล้าที่จะเยาะเย้ยเขาเลยหรือ และผู้หญิงคนนี้ ก็เพราะเพื่อเงินถึงออกมารับงานเอนเตอร์เทนไม่ใช่ หรือ แล้วยังเกือบโดนลูกค้าชายลวนลาม? ตอนนี้คือ เขาได้ช่วยเธอไว้ เธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่าเขา

หลินจื่อซีโน้มตัวลงไป ประกบจูบป้ายบิงเวยอย่างไม่ ทะนุถนอม ป้ายบิงเวยเบิกตากว้าง จ้องมองไปที่หลินจื่อ ซีอย่างไม่น่าเชื่อ จูบนี้เร่าร้อนบ้าคลั่งเกินไป เธอรู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะหายใจไม่ออก

รอบข้างปกคลุมเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้ชายคนนี้ กลิ่นยาสูบจางๆ ยังมีแววตาที่นิ่งประหนึ่งน้ำในบ่อ…

ป้ายบิงเวยรู้ว่าคืนนี้เธอหนีไม่พ้นแน่ น้ำตาเท่าเม็ดถั่ว หลั่งไหลออกไม่ขาดสาย

“ทําไม? ก็ไม่มีใครบังคับเธอนี่” เมื่อเห็นว่าป้ายบิงเวย ร้องไห้ หลินจื่อซีก็หงุดหงิดขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้จริงๆเลย นะ มาเสียใจตอนนี้ คิดว่าเขาคือผู้มักมากบ้าตัณหา จริงๆหรือ

หลินจื่อซีลุกขึ้นยืนข้างลิ้นชักและหยิบกล้องถ่ายรูป ออกมา ถ่ายรูปป้ายบิงเวยไว้อย่างรวดเร็ว

วางกล้องถ่ายรูปลงลิ้นชักอย่างพอใจ นั่งอยู่บนเตียง เริ่มปลดกระดุมของตัวเองทีละเม็ด เผยให้เห็นกล้าม เนื้อที่แข็งแกร่งด้านใน ผิวสีข้าวสาลี กล้ามเนื้อหน้าท้อง

ที่เซ็กซี่ ทำให้คนคิดจินตนาการไปไกล หลังจากโดนถ่ายรูปเสร็จ ป้ายบิงเวยวางมือที่ปิดตาของตัวเองลง ”’ คุณถ่ายรูปฉัน คุณคิดจะทำอะไร?” หลินจื่อซีเพียงแค่ถอดเสื้อของตัวเองเรื่อยๆ ขี้เกียจ

ไปสนใจการกระทําของป่ายบิงเวย

ป้ายบิงเวยดูทุกการกระทำของหลินจื่อซี หรือว่า ผู้ชายคนนี้จากมีความชอบแปลกๆหรือเปล่า? ทั้งถ่าย รูปทั้งถอดเสื้อผ้าต่อไปคงจะไม่

ป้ายบิงเวยลุกขึ้นคว้าผ้าห่มบนเตียงอย่างเร่งรีบ ห่อตัวเองไว้อย่างแน่นหนา จ้องมองหลินจื่อซีด้วยความ หวาดระแวง “คุณ…คุณปล่อยฉันไปได้ไหม ขอร้อง นะ…” ป่ายบิงเวยพูดออกมาเกือบจะร้องไห้

หลินจื่อซีโยนเสื้อเชิ้ตที่ถอดออกมาไปข้างๆ ยิ้มอย่าง เจ้าเล่ห์แล้วมองไปที่ป่ายบิงเวย “ ปล่อยเธอไปก็ได้ แต่ ” ฉันจะมีประโยชน์อะไร” ได้ยินว่าหลินจื่อซีจะยอมปล่อย เธอไป

ป้ายบิงเวยราวกับได้เห็นความหวัง “คุณคะ หนึ่งล้าน นั่น ฉันจะชดใช้คืนคุณแน่นอน คุณสามารถคิดดอกเบี้ย ได้ หลังจากที่ฉันทำงาน จะโอนเงินเดือนให้คุณทุก เดือนได้ไหม?”

“นี่หล่อน ฉันไม่ได้ขาดเงิน” หลินจื่อซีพูดด้วยน้ำเสียง เย็นชาเช่นเคย ป้ายบิงเวยเหลือบมองไปที่ใบหน้าหล่อ จนทำให้คนอยากก่ออาชญากรรมนี้ เขาไม่ต้องการเงิน ก็ต้องคิดจะล่วงเกินตัวเองแน่ พูดว่าสามารถปล่อยตัว เองไปได้ ที่แท้ก็แค่อยากจะเห็นตัวเองดิ้นรนก่อนตายเท่านั้นเอง

ป่ายบิงเวยจ้องมองหลินจื่อซีอย่างนึกคิดอะไรบาง อย่างอยู่ หลินจื่อซีก็มองป้ายบิงเวยอย่างนิ่งเฉย

หลินจื่อซีเอนตัวโค้งหัวเข้าใกล้ป้ายบิงเวย ใบหน้าที่ คมหล่อเยือกเย็นไร้ที่ติ เริ่มขยายขึ้นเรื่อยๆในม่านตา ของป่ายบิงเวย