บทที่ 8 ผู้หญิงหลงยุค 3

เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ รวมทั้งขันทีที่อยู่ในท้องพระโรง ต่างพากันมององค์รัชทายาทที่วันนี้สีหน้าต่างจากทุกครั้ง เมื่อวานรวมถึงวันก่อนๆ พระพักตร์ขององค์รัชทายาทจะ เรียบเฉย บางครั้งก็บึ้งตึงใส่ เพียงแค่วางหน้าเฉยๆ ก็มีแต่ คนเกรงกลัว รวมกับน้ำเสียงที่ฟังแล้วขนลุกซู่ ติดน่ากลัว ฟังแล้วแลดูมีอำนาจ มีแต่คนยำเกรง ทว่าวันนี้พระพักตร์ องค์รัชทายาทมีรอยยิ้ม แถมพูดคุยกับนกหงส์หยกด้วย น้ำเสียงไพเราะ ไร้ความกระด้าง พวกเขาพลอยได้รับอา นิสงค์ไปด้วย

“นํามาตย์หลี่ ท่านมีเรื่องอะไรจะพูดก็รีบพูดมา ข้ารอฟัง อยู่” หมิงหยางเต๋อพูดกับอำมาตย์หลี่ฮั้ว ก่อนหันมาพูดกับ นกหงส์หยกเหมยเหมย “เจ้าจะกินส้มไหม ข้าจะป้อนให้

องค์รัชทายาทพูดจบก็หยิบส้มขึ้นมา ก่อนฉีกเป็นสอง ชิ้น แล้วนำไปไว้ตรงปากเหมยเหมย เพื่อให้นกน้อยได้ จิบน้ำผลไม้จากกลีบส้ม อำมาตย์กุยฮัวที่รั้งตำแหน่ง นํามาตย์ฝ่ายซ้าย มองหน้าขุนนางพวกพ้องเดียวกัน ที่พยักหน้าให้รีบรายงานเรื่องที่ตั้งใจไว้ ต้องพูดก่อน อารมณ์องค์รัชทายาทจะเปลี่ยนไป

“กระหม่อมได้รับรายงานจากนายอำเภอจิวห่าวแห่งเมือง ลู่หยาน ของบประมาณสร้างเขื่อนพ่ะย่ะค่ะ” อำมาตย์ห ฮั้วรายงาน
“สร้างเขื่อนงั้นรี สร้างทําไม จิวห่าวมีเหตุผลหรือเปล่า”

“ที่จำเป็นต้องสร้าง เพราะเมืองลู่หยานประสบปัญหาภัย แล้งมาหลายปี ชาวบ้านทำการเกษตรแทบไม่ได้ จึงคิด สร้างเขื่อนเพื่อเก็บน้ำไว้ใช้ในยามแล้งพ่ะย่ะค่ะ” อำมาตย์ หลี่ฮั้วตอบ “หากพระองค์มอบงบประมาณให้นายอำเภอ ไปดำเนินการ ชาวบ้านก็จะได้รับประโยชน์โดยตรง การ ทําการเกษตรของชาวบ้านก็จะดีขึ้นไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านส่งเรื่องให้หลิวกงกง พรุ่งนี้ข้าจะให้คำตอบว่าจะให้ งบประมาณเท่าไหร่” หมิงหยางเต๋อตอบกลับ “ใครมีเรื่อง อะไรอีกไหม ถ้าไม่มีข้าขอตัว”

เหล่าขุนนางคงไม่มีใครกล้าพูดเรื่องใด แม้ว่าจะมี ขุนนางอีกหลายคนมีเรื่องต้องรายงาน เนื่องจากองค์ รัชทายาทออกตัวแล้ว พวกเขาโค้งคำนับขณะที่องค์ รัชทายาทลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินออกจากท้องพระโรง

โดยมีหลิวกงกงเดินตามไป

“องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ” หลิวกงกงรั้งฝีเท้าของเจ้าชีวิต ด้วยคำพูด

“มีอะไร”

“พระชายารองประชวรพ่ะย่ะค่ะ”
“ฮุ่ยเตียวเป็นอะไร” องค์รัชทายาทถาม สีหน้าไม่ได้ ตกใจ

“กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ ซิงเทียนมาบอกข่าว กระหม่อมแค่นี้พ่ะย่ะค่ะ แล้วกำชับว่า ให้องค์รัชทายาท เสด็จไปตำหนักแพยองพ่ะย่ะค่ะ” ซิงเทียนคือนางกำนัล รับใช้คนสนิทของพระชายารอง ที่นําเรื่องนี้มาบอกกับ ตน พอถามกลับว่าพระชายารองเป็นอะไร หลิวกงกงกลับ ไม่ได้คําตอบ ชิงเทียนบอกแค่ว่า ให้องค์รัชทายาทเสด็จ ไปที่นําหนัก แล้วพระชายารองจะเป็นบอกองค์รัชทายาท เองว่าเป็นอะไร “องค์รัชทายาทจะเสด็จไปตกหนักพระ ชายารองหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

องค์รัชทายาททำท่าทางครุ่นคิด หันไปมองนกหงส์หยก ที่เกาะบนบ่าตน ก่อนหันไปตอบหลิวกงกง

“ไปสิ”

ตรัสจบ ชายหนุ่มสูงศักดิ์เปลี่ยนทิศทางการเดินไปยัง ตำหนักแพยอง

ระหว่างทางที่หมิงหยางเต๋อเดินไปตำหนักพระชายา รอง นกเหมยเหมยตื่นตาตื่นใจกับความยิ่งใหญ่ของวัง หลวง ที่นี่มีตำหนักเยอะมาก แถมยังมีฝ่ายต่างๆ หรือที่ เมืองไทยเรียกว่ากระทรวงอยู่ในวังหลวงครบทุกฝ่าย ไม่ กระจัดกระจายอยู่คนละที่เหมือนบ้านเมืองที่เธอจากมา ยังแอบคิดในใจว่า โชคดีที่ตนเองกลายเป็นนก ไม่ต้อง ใช้ขาเดิน ไม่เช่นนั้นคงเหนื่อยและเมื่อย แต่จะว่าไปบินก็ เหนื่อยเหมือนกัน สู้เกาะบ่าองค์รัชทายาทดีที่สุด

และเมื่อเสด็จถึงตำหนักดังกล่าวก็พบว่า มีการเตรี ยมต้อนรับองค์รัชทายาท ราวกับเจ้าของตำหนักรู้ว่า พระองค์ต้องเสด็จมา

“ถวายบังคมเพคะองค์รัชทายาท” หมี่ฮั้ว นางกำนัลคน สนิทของพระชายารองที่ยืนรออีกฝ่าย ทำความเคารพ ตามธรรมเนียม

“ฮุ่ยเตียวเป็นอะไร” องค์รัชทายาททรงตรัสถาม

“ให้พระชายารองตอบพระองค์เองดีกว่าเพคะ”

หมี่ฮั้วมีลับลมคมใน องค์รัชทายาทตวัดสายตามองคน พูดเพียงนิด ก่อนก้าวเข้าไปในตำหนัก พอก้าวเข้ามาใน ห้องโถงใหญ่ก็พบว่า พระชายารองฮุ่ยเตียวนั่งรออยู่บน เก้าอี้เข้าชุดกับโต๊ะไม้เนื้อดี

‘สวยแฮะ’ นกหงส์หยกเหมยเหมยพูดในใจเมื่อเห็นความ งามของพระชายารอง ที่ทั้งสวยและสง่าสมกับตำแหน่งที่ ได้รับ เสื้อผ้าอาภรณ์ที่นางสวมใส่ก็ประณีตงดงาม ส่วน บนศีรษะประดับด้วยปิ่นปักผม ติดกิ๊บรูปดอกไม้อันโตๆ เหมยเหมยเพิ่งเห็นกับตาตัวเองว่า การแต่งกายของสมัยจีนโบราณเป็นอย่างไร มีส่วนคล้ายกับ ในหนังซีรี่ย์จีนที่ตนเคยดู แต่พอมาเห็นกับตาตัวเอง ธิดา ดอยยอมรับว่าทึ่ง

“ถวายบังคมเพคะเสด็จพี่” ยุ้ยเตียวทําความเคารพสามี

สูงศักดิ์ที่ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้

‘เสียงหวานเชียว ท่าทางจะอ้อนเก่ง’ นกเหมยเหมยพูด

ในใจ รู้สึกหมั่นไส้พระชายารองขึ้นมาตงิดๆ

“เจ้าเป็นอะไร” องค์รัชทายาทตรัสถาม น้ำเสียงไม่ได้ บอกให้รู้เลยว่า อยากรู้จริงๆ

“หม่อมฉันว่า เสด็จพี่จิบชาก่อนดีกว่าเพคะ หม่อมฉันได้ ชาดีมาจากเมืองถัง เป็นชาขึ้นชื่อมากเพคะ มีกลิ่นหอม ของดอกไม้ด้วยเพคะ”

ฮุ้ยเตียวพูดจบก็พยักหน้าให้ซิงเทียนไปนำชาที่เตรียม ไว้มาให้ ซึ่งไม่นานเกินรอ หลังจากชุดถ้วยชาถูกนำมา วางบนโต๊ะ ฮุ้ยเตียวรีบรินให้สามีทันที ขณะยื่นจอกชาให้ หนุ่มรูปงาม นางได้ชม้อยชายตาไปด้วย นำความหมั่นไส้ มาให้นกเหมยเหมยมาก องค์รัชทายาทหยิบจอกชาขึ้น จิบ ก่อนวางมันลง

“ทีนี้บอกข้าได้หรือยังว่าเจ้าเป็นอะไร” องค์รัชทายาท เริ่มรำคาญฮุ้ยเตียวที่ไม่ยอมตอบคำถามเขาสักที แล้วดูเหมือนว่า เขาคงไม่ได้รับคำตอบ เนื่องจากนางกำลัง สนใจนกหงส์หยกที่เกาะบนบ่าตน

“นกหงส์หยกตัวนี้น่ารักจังเพคะ เสด็จพี่เลี้ยงมันตั้งแต่ เมื่อไหร่เพคะ”

“นกของข้าก็ต้องน่ารักสิ แล้วข้าก็รักของข้าด้วย” องค์ รัช-ทายาทหันไปพูดกับนกหงส์หยกในประโยคท้าย ก่อน หันมาพูดกับเจ้าของตำาหนัก “ว่าแต่เจ้าเมื่อไหร่จะตอบ คำถามข้า”

ด้วยกระแสเสียงที่ฮุ้ยเตียวรู้ดีว่า องค์รัชทายาทกำลัง หงุดหงิด นางจึงตอบคำถามโดยเร็ว

“เมื่อคืนหม่อมฉันรู้สึกเวียนหัวและอาเจียนหลายรอบ เพคะ เช้านี้หม่อมฉันจึงเรียกหมอหญิงมาดูอาการ หมอ หญิงบอกหม่อมฉันว่า หม่อมฉันไม่ได้ป่วย อาการที่เกิด ขึ้นเป็นอาการแพ้ท้องเพคะ” คำตอบของฮุ้ยเตียว ทําให้ องค์รัชทายาทอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง มองหน้าฮุ้ยเตียวที่ฉีก ยิ้มกว้าง “หม่อมฉันกำลังมีทายาทให้เสด็จพี่เพคะ”

“จริงหรือฮุ้ยเตียว เจ้ากำลังมีลูกให้ข้าจริงใช่ไหม”

องค์รัชทายาทควบคุมความดีใจของตนเองไม่อยู่ รอย ยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้า ดีใจที่ตนเองจะได้มีทายาทเสียที เป็นการรอคอยมาหลายปี สุดท้ายเขาก็สุขสมหวัง มีทายาทสืบต่อ

“จริงเพคะ เรากำลังมีลูกเพคะ” พระชายารองตอบ ฉีก ยิ้มให้องค์รัชทายาท ดีใจที่เห็นรอยยิ้มและความดีใจของ สามี ซึ่งเป็นโอกาสดีของนางที่จะทําแต้มเหนือพระชายา อีกสองคน นางจึงไม่รีรอที่จะออดอ้อนสามี “ตอนนี้หม่อม ฉันรู้สึกเวียนหัวมาก เสด็จพี่พาหม่อมฉันไปนอนในห้อง ได้ไหมเพคะ”

ฮุ่ยเตียวมีจริต นางเอียงคอเล็กน้อย ยกมือขึ้นแตะลง ตรงขมับ ส่งสายตาออดอ้อนสามี

นกเหมยเหมยเห็นแล้วอยากจะเบ้ปากและกรอกตาบน ถ้าทำได้ หมั่นไส้จริตของฮุ่ยเตียวที่ดูยังไง นกตัวน้อยก็ มองว่า เป็นมารยานางมารร้าย น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด

อุ้ย…เธอคิดอะไรเนี่ย คิดแบบนี้ได้ยังไงกันนะ…

“ได้สิ ข้าจะพาเจ้าไปพักนะ” องค์รัชทายาทไม่ขัดข้อง ลุกขึ้นประคองฮุ่ยเตียวเข้าไปในห้องบรรทม แล้วเมื่ออยู่ กันตามลำพังในห้อง ฮุ้ยเตียวก็เติมมารยาหญิงใส่ทันที

“เสด็จพี่เพคะ หม่อมฉันดีใจเหลือเกินที่ได้อุ้มท้อง ทายาทของเสด็จพี่” ฮุยเตียวกอดองค์รัชทายาท ซบหน้า ลงบนอกอบอุ่น “เสด็จพี่อยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉันได้ไหม เพคะ หม่อมฉันอยากให้เสด็จพี่อยู่ใกล้ๆ เมื่อคืนนี้หม่อมฉันแพ้มากเลยเพคะ อยากนอนสักงีบแล้วก็อยาก ให้เสด็จพี่นอนกับหม่อมฉันด้วย เราจะได้นอนพร้อมหน้า พร้อมตากันไงเพคะ สามคนพ่อแม่ลูก

ฮุ่ยเตียวส่งสายตาอ้อนวอนให้สามี หวังให้เขาเห็นใจ และใช้ลูกในท้องเป็นเครื่องมือฉุดรั้งให้องค์รัชทายาทอยู่ กับตน

“นะเพคะเสด็จพี่ หม่อมฉันจะรู้สึกอบอุ่นมากหากเสด็จพ นอนเป็นเพื่อนหม่อมฉัน”

‘ทำไมหมั่นไส้ผู้หญิงคนนี้จังเลย ขัดหูขัดตาไปหมด ดูสิ ดู ส่งสายตาอ้อนด้วย แหมๆๆ มันน่าตบเหลือเกิน’ นกเหม ยเหมยส่งเสียงจิ๊บๆ ธิดาดอยอยากให้องค์รัชทายาทฟัง ภาษานกออกเหลือเกิน เขาจะได้รู้ว่า ตนกำลังพูดอะไร อยู่ แต่นี่ไม่มีใครฟังออก นอกจากเธอคนเดียว ‘ถ้าท่าน นอนที่นี่กับนาง แล้วข้าล่ะ ข้าไม่ต้องนั่งเฝ้าท่านนอนกับ หญิงอื่นหรือ ไม่เอานะ ไม่เอา อยากทำตามที่นางบอกเด็ด ขาด’

“ได้สิ ข้าจะนอนเป็นเพื่อนเจ้า”

‘โอ๊ย ขัดใจจัง’ นกเหมยเหมยพูดกับตัวเอง อยากจะ กลายร่างเป็นคน แล้วเดินเข้าไปตบจอมมารยาหญิงให้ หายคันไม้คันมือ หายหมั่นไส้ แต่แล้วก็ต้องฉุกใจคิด เอ…เราเป็นอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้
“ขอบพระทัยเพคะที่เห็นใจหม่อมฉัน”

ฮุ้ยตียวลูบอกองค์รัชทายาทเบาๆ เงยหน้าจุมพิตปลาย คางเขา ก่อนไล่ไปตามแนวคาง เลื่อนสูงสู่ผิวแก้ม ไต่มา เรื่อยๆ จนถึงริมฝีปาก ในขณะนั้นมือของฮุ่ยเตียวได้เลื่อน มาวางบนบ่าแกร่งที่มีนกหงส์หยกเกาะอยู่ นกเหมยเหม ยที่เห็นว่า ฮุ้ยเตียวเริ่มเล่นหนังสด นกตัวน้อยจึงบินมา ขอบเก้าอี้ โดยที่องค์รัชทายาทไม่ทันสังเกต เพราะตอนนี้ กำลังหลงเข้าไปบ่วงเสน่หาของฮุ่ยเตียว

‘เฮ้ย! จะทําอะไรกัน ‘ นกเหมยเหมยตกใจ เมื่อสองร่าง เอนตัวลงบนที่เตียงนอน และทำท่าว่าจะมีอะไรกันต่อ หน้านกตัวสวย ‘ตายล่ะหว่า เล่นหนังสดกันตอนกลางวัน แสกๆ เลย แถมไม่สนใจเราอีกต่างหาก’

นกเหมยเหมยเหมือนทนดูต่อไปไม่ได้ ซึ่งเธอเองก็ตอบ ตัวเองไม่ได้ว่า เหตุใดจึงเกิดความรู้สึกเช่นนี้ และไม่คิด จะดูองค์รัชทายาทหลับนอนกับสตรีอื่นให้เป็นตากุ้งยิง เปล่าๆ นกตัวน้อยจึงตั้งใจบินหนีภาพบาดตาบาดใจ แต่ จะออกไปทางไหนนี่สิ ในเมื่อประตูกับหน้าต่างก็ปิด แต่ แล้วก็หาช่องทางบินออกไปจนได้ นกเหมยเหมยบิน ลอดลายฉลุตรงหน้าต่าง ซึ่งมันใหญ่กว่าตัวเธอเล็กน้อย สามารถบินออกไปได้สบายๆ

บินไปสำรวจวังหลวงดีกว่าดูหนังสดในห้องนี้เป็นไหนๆ
เชอะ..คนอะไร ได้ผู้หญิงก็ลืมนก แถมเป็นนกที่สวย ที่สุดในโลกด้วย… นกหงส์หยกบินไปบ่นไป

ความที่นกเหมยเหมยบินออกไปจากห้อง นกน้อยจึงไม่รู้ ว่า เหตุการณ์ในห้องเป็นเช่นไร มันไม่ได้เป็นไปตามที่เธอ คาดคิด

ขณะที่ฮุ้ยเตียวเป็นฝ่ายเริ่ม องค์รัชทายาทที่กำลัง เคลิบเคลิ้ม เขาหวนนึกถึงนกน้อยที่กลายร่างเป็นคน ภาพ ความงามยามเหมยเหมยเปลือยกายต่อหน้ายังติดอยู่ใน ตา ฝังอยู่ในความทรงจำ

“เหมยเหมย” อยู่ๆ องค์รัชทายาทก็เรียกชื่อนกน้อย และ นั่นทำให้เขารู้สึกตัว เขาดันร่างฮุ่ยเตียวเบาๆ แล้วลุกขึ้น นั่ง

“ใครกันเพคะเหมยเหมย

ฮุ่ยเตียวระงับความไม่พอใจและหึงหวงเต็มที่ เมื่อได้ยิน ชื่อสตรีหลุดจากปากสามี ทำให้นางอยากรู้ว่า เจ้าของชื่อ นี้คือใครถึงทำให้สามีของตนนึกถึง

“ชื่อนกของข้าเอง นกหงส์หยกของข้าชื่อเหมยเหมย” เขาตอบ “เจ้าพักผ่อนเถอะ เจ้าท้องอยู่ พักผ่อนให้มากๆ ล่ะ”
“เสด็จพี่จะไปไหนเพคะ อยู่กับหม่อมฉันนะเพคะ”

“ไม่ล่ะ ข้าจะไปตามหานกของข้า ไม่รู้บินไปไหนแล้ว เนี่ย”

ตอนนี้องค์รัชทายาทนึกถึงแต่นกเหมยเหมย เขา กวาดตามองไปรอบๆ ห้องก็ไร้ร่างนก เขาจึงก้าวเดินออก ไปจากห้องอย่างรวดเร็ว นำพาความงุนงงและไม่พอใจทิ้ง ไว้ให้ฮุยเตียว

“นกนั่นมีอะไรดี เสด็จพี่ถึงได้เห็นมันดีกว่าข้า”

“อะไรเพคะพระชายารอง ทำไมองค์รัชทายาทถึงได้ เดินออกไปจากห้องล่ะเพคะ แล้วที่พระชายารองพูดเมื่อ กี้หมายความว่าไงเพคะ” หมี่ฮั้วที่เข้ามาในห้อง และได้ยิน คำพูดฮุ้ยเตียว นางจึงเอ่ยถาม

“ก็เสด็จพี่น่ะสิ อยู่ๆ ก็พรวดพราดออกจากห้องไป จะไป

ตามหานกเหมยเหมย

“องค์รัชทายาทเห็นนกดีกว่าพระชายารองหรือเพคะ”

“เจ้าไม่ต้องมาย้ำ ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ข้าอุ้มท้องลูกของ เสด็จพี่อยู่แท้ๆ แต่ทำไมเสด็จพี่ถึงสนใจข้าน้อยกว่านกตัว นั้น ข้าทั้งเจ็บใจและไม่เข้าใจ”
ยิ่งคิดยเตียวยิ่งโมโห เผลอตัวใช้กำปั้นทุบลงบนที่นอน ในความรู้สึกนึกแค้นใจนกหงส์หยกขึ้นมาจับจิตจับใจ หม ฮั้วเห็นอารมณ์คนเป็นนายแล้วไม่กล้าเข้าต่อ นางได้แต่ ยืนมองยุ้ยเตียวที่ระบายอารมณ์ลงบนที่นอนอยู่เงียบๆ

ทางด้านองค์รัชทายาท หลังออกจากตำหนักพยอง เขาก็เที่ยวเดินตามหานกตัวสวยของตน ทว่าวังหลวงนั้น กว้าง แล้วไม่รู้ว่านกเหมยเหมยบินไปที่ใด จะจากเขาไป หรือไม่ ความกลัวปะปนกับความกังวลว่า นกน้อยแปลง ร่างเป็นคนได้จะไม่กลับมาหาตน

“เจ้าอย่าจากข้าไปไหนนะ ไม่งั้นข้าใจสลายแน่เหมย เหมย” องค์รัชทายาทพูดผ่านลม หวังว่าลมจะนำคำพูด เขาไปเข้าหูนกน้อย ที่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่า เธออยู่ที่ใด