บทที่ 2 คู่อรินกหงส์หยก 2

ธิดาดอยเดินมานั่งบนม้าหินหน้าคณะ หน้าเธองอผล พวงจากหงุดหงิดเจ้านกณัชชามาตั้งแต่ที่บ้าน ขณะยืนรอ รถเมล์ รถมอเตอร์ไซร์ได้เบียดมาทางซ้ายและขับค่อน ข้างเร็ว ส่งผลให้น้ำที่ท่วมขังอยู่ตรงท่อกระเซ็นใส่ตัว

เท่านั้นยังไม่พอรถประจำทางสายที่ต้องขึ้นก็มาช้าเหลือ เกิน คันแรกเธอไม่ได้ขึ้นเพราะรถเต็มจนไม่มีที่ยืนหายใจ เธอจึงรอรถเมล์อีกคันที่ทิ้งห่างนานครึ่งชั่วโมง พอได้ ขึ้นก็เกิดเหตุอีก เมื่อมีเด็กที่นั่งเบาะด้านข้างเกิดเมารถ อาเจียนลงบนพื้น ดีนะที่เธอใช้ความไวลุกขึ้นยืนทัน ไม่ เช่นนั้นคงได้เลอะตัวเธอแน่นอน

“แกเป็นอะไรเหมย หน้าบูดอย่างกับตูดลิง” เพตราถาม เพื่อนสนิทเมื่อเห็นสีหน้า

“อยากฆ่านก” ธิดาดอยพูดจากใจ “และเมื่อกี้ก็อยากฆ่า เด็ก”

เพตรายิ้มกับคำพูดของเพื่อน ได้ยินคำว่า อยากฆ่านก เธอก็รู้แล้วว่า ธิดาดอยหมายถึงนกณัชชาตัวจ้อยแสนน่า รัก ที่ไม่รู้ว่าเป็นอริกันตั้งแต่ชาติปางไหน เพื่อนเธอถึงได้ จงเกลียดจงชังเช่นนี้ หรืออาจเป็นเพราะอิจฉานกที่ชื่อ ไพเราะกว่า
“แกนี่ก็เก่งกับนกณัชชาเนอะ มันทำอะไรให้ ฉันก็เห็นว่า มันน่ารักดีออก พูดก็เก่ง เชื่องด้วย”

“ตกลงแกเป็นเพื่อนฉันหรือเพื่อนไอ้นกบ้านั่น ถึงได้พูด อย่างนี้” ธิดาดอยเริ่มวีนเพื่อน

“ฉันก็เพื่อนแกน่ะสิ แต่ที่ฉันพูดเพราะอยากให้แกทำใจ มันก็แค่นก นกตัวเล็กๆ น่ารัก จะเทียบกับคนได้ยังไง อีก อย่างนกมันมีอายุไม่กี่ปีเดี๋ยวมันก็บินขึ้นไปสวรรค์แล้ว ทนอีกนิดนึงน่า” เพตราปลอบเพื่อน

“แล้วนี่แกอ่านอะไรอยู่ เล่มหนาอย่างกับหมอน” ธิดา ดอยเปลี่ยนเรื่องคุย

“ประวัติศาสตร์ราชวงศ์หมิง”

“อ่านทำไม เราไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์ซะหน่อย”

“อาม่าที่ฉันดูแล ท่านชอบให้ฉันอ่านหนังสือ ประวัติศาสตร์จีนให้ฟัง ฉันอ่านมาหลายเล่มแล้ว แต่เห็น ว่าเล่มนี้น่าสนใจดีเลยยืมอาม่ามาอ่านให้จบ”

ฐานะบ้านเพตราไม่ดีนัก เธอต้องทำงานพิเศษเพื่อช่วย เรื่องค่าใช้จ่ายส่วนตัว แล้วงานพิเศษของเธอคือ ดูแลคน แก่บ้านเศรษฐีที่อยู่ต้นซอย เพตราต้องไปทุกวันตั้งแต่หก โมงเช้ายันสองทุ่ม แต่ถ้าวันไหนมีเรียนก็จะไปตามตารางเรียน และกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

“มันน่าสนใจยังไง” ธิดาดอยแกะซองขนมแล้วหยิบมัน ทานหลังถามจบ

“น่าสนใจตรงที่ว่า องค์รัชทายาทผู้เหี้ยมโหดที่เป็น ฮ่องเต้ในอนาคตกลายเป็นบุรุษผู้มีใจอ่อนโยนในระยะ เวลาสั้นๆ ทำให้เชื้อพระวงศ์และคนในราชสำนักต่างพา กันสงสัย แต่ก็ไม่มีใครหาคําตอบได้ ฉันชอบตรงนี้มาก เลย องค์รัชทายาทเลี้ยงนกหงส์หยกไว้ตัวนึง มันจะเกาะ บนบ่าขององค์รัชทายาทไปทุกที แถมพูดเก่งด้วยนะ ฉอเลาะมากเลย องค์รัชทายาทมักพูดกับมันบ่อยๆ แล้วที่ น่าแปลกก็คือ ตั้งแต่เลี้ยงนกตัวนี้ องค์รัชทายาทสั่งปลด นางกํานัลถวายตัวทั้งหมด เหลือเพียงตำแหน่งพระชายา ที่มีกันอยู่สามคน แต่ก็ไม่ไปหาใครเลยนะ อยู่กับแต่นก หงส์…” เสียงเพตราหยุดลงเมื่อเสียงธิดาดอยขัดขึ้น

“พอเลย ไม่ต้องเล่าแล้ว ฉันเบื่อฟังเรื่องคนที่ชอบเลี้ยง นกหงส์หยก สมัยก่อนมีสัตว์เลี้ยงตั้งเยอะแยะ ดันมาเลี้ยง ไอ้นกตัวนี้” เรื่องมันก็ชวนติดตาม แต่พอได้ยินว่า องค์ รัชทายาทเลี้ยงนกหงส์หยก เธอก็ไม่อยากฟังขึ้นมาทันใด “ขึ้นตึกเถอะ นั่งตรงนี้ร้อน

เพตราไม่พูดอะไร ปิดหนังสือที่ตัวเองกำลังอ่าน ก่อน เก็บใส่กระเป๋าสะพายที่นำมันมาคล้องบนบ่า จากนั้นก็ เดินขึ้นตึกเรียนพร้อมกับธิดาดอย
ตอนเย็นวันเดียวกัน

ธิดาดอยอารมณ์ดีเดินเข้ามาในบ้าน ในมือถือถุงใส่ขนม หวานเจ้าอร่อยเจ้าประจําที่วันนี้โชคดีรื้อทัน เย็นนี้จึง ตั้งใจว่าจะทานให้อยาก หลังจากชวดซื้อไม่ทันมาหลาย วัน เธอวางกระเป๋าสะพายและถุงขนมลงบนโต๊ะกินข้าว เดินไปหยิบถ้วยเพื่อมาใส่ขนม หลังจากเทขนมใส่ถ้วยจึง รู้ว่าลืมหยิบซ้อนมาด้วย ธิดาดอยจึงต้องเดินกลับไปเอา ช้อนในครัว

ขณะนั้นนกหงส์หยกที่เฉินปล่อยให้บินอยู่ในบ้าน ได้บิน มาเกาะตรงขอบถ้วยขนมในลักษณะหันหางเข้าหาขนม ในถ้วย แล้วมันทําในเรื่องที่ไม่สมควรทําคือ ถ่ายใส่ขนม ช่างเป็นเวลาที่เหมาะสม เจ้าของขนมได้ทันเห็นขึ้นกตก ใส่ขนมหวานของตนพอดี มันไม่ได้ขี้แค่ก้อนเดียว แต่ ไหลเป็นน้าเลย

“ไอ้ณัชชา ไอ้นกบ้า แกขี้ใส่ชามขนมฉันทำไม” ธิดา ดอยโกรธจัด ตะเบ็งเสียงใส่นกณัชชาที่บินขึ้นไปเกาะบน ตู้ มองมายังธิดาดอยที่เดินมายืนเท้าเอวหน้าตู้โชว์ “แกลง มาเลยนะ ฉันจะจับแกต้ม แกบังอาจขี้ใส่ขนมที่ฉันอยาก กิน”

พูดจบ เธอหันไปหยิบเก้าอี้มาวางหน้าตู้โชว์ ก่อนขึ้นไป ยืนบนเก้าอี้เพื่อจับนก นกหงส์หยกแสนฉลาดเหมือนจะ รู้ว่า กำลังถูกปองร้าย มันเลยบินหนี ธิดาดอยไม่ยอมแพ้ วิ่งตามมันออกไปนอกบ้าน มันเหมือนจะแกล้งธิดาดอยนกหงส์หยกเนต่ำๆ ให้ธิดาดอยกระโดดจะจับมัน ซึ่งคน ตามลานอกไม่ลดละ ตามมันไปเรื่อยๆ จนถึงเลียบคลอง ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ซึ่งคลองแห่งนี้ไม่มีขอบกั้น จะมีแต่ปูนก่อนขึ้นมาเท่าขนาดของอินบล็อคกั้นไว้เท่านั้น

“อย่าบินหนีสิวะ จับได้แม่จะต้มโคล้งนกกิน

ธิดาดอยวิ่งไปพูดไป ความที่สนใจแต่นกที่บินอยู่เหนือ หัวตน ทำให้เธอไม่ได้มองพื้นว่า มีเปลือกกล้วยตกอยู่ และบังเอิญว่าตอนนี้ฝนได้ตกลงมาโปรยปราย ซึ่งก่อน หน้านี้มันตกลงมาโครมใหญ่ ถนนที่เธอกำลังวิ่งอยู่นี้จึง เปียกไปด้วยน้ำ

เมื่อใจมุ่งมั่นจะจับนกหงส์หยกนามว่าณัชชา ดวงตา มองมัน เท้าก็ออกวิ่ง ความประมาทจึงเกิดขึ้น เธอเหยียบ เปลือกกล้วยบนพื้น ความลื่นทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่ เอน ไปเอนมา เธอไขว้คว้ามือในอากาศ แต่แทนที่จะหงาย ท้องไปด้านหลัง เธอกลับเอนตัวไปยังคลอง ตอนนั้นคิด ว่าถ้าหงายท้องตัวเองเจ็บตัวแน่ แต่ถ้าตกน้ำยังไม่เจ็บเท่า ไหร่ ไม่นานนักร่างเธอก็ตกลงไปในน้ำ