บทที่ 7 ผู้หญิงหลงยุค 2

เกือบรุ่งสาง

หมิงหยางเต๋อลุกขึ้นนั่งมองไปยังร่างของธิดาดอยที่ตอน นี้หลับสนิทบนเตียง ท่านอนของเธอเรียกรอยยิ้มให้เขา ได้ไม่น้อย ธิดาดอยนอนอ้าปากน้ำลายไหลเป็นทางตรง มุมปาก เป็นภาพการนอนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ก็ไม่ ได้ทำให้รู้สึกทุเรศตรงกันข้าม น่ารักน่าหยิกอย่าบอกใคร

เมื่อคืนนี้เป็นคืนแรกที่องค์รัชทายาทนอนหลับฝันดี หลับ อย่างมีความสุข เตียงนอนที่ตนนอนอยู่ทุกคืนไม่เคยมี สตรีใดได้นอน แม้แต่พระชายาเสี้ยวหลานก็ยังไม่เคย ย่างกายเข้ามาในห้องบรรทม ธิดาดอยเป็นสตรีคนแรก และเป็นคนแรกที่เขานอนกอดเฉยๆ โดยไม่ทำอะไร

เรื่องเล่าที่ผ่านปากธิดาดอยเมื่อคืนนี้ บางเรื่องเขาก็ เข้าใจ แต่บางเรื่องก็ไม่ คำพูดคำจาของเธอก็เป็นอีกเรื่อง ที่เขางุนงง เกิดความสงสัยว่า มันหมายความว่าอย่างไร แน่นอนว่าเขามีคำถามถามกลับในส่วนที่ไม่เข้าใจ แต่ ก็เช่นเคย พอได้รับคำตอบก็เข้าใจเพิ่มขึ้นบ้าง และบาง เรื่องก็งงเช่นเดิม บางเรื่องไม่เข้าใจมากกว่าเดิม

เสียงของธิดาดอยเป็นอีกเรื่องที่เขาชอบ เธอพูดเก่ง เจื้อยแจ้วแต่ไม่น่ารำคาญ พูดมากจนหลับไม่รู้ตัว ความที่เธอเผลอหลับไป เป็นโอกาสของเขาที่จะทำในเรื่องที่ ปรารถนามาเป็นชั่วยาม องค์รัชทายาทชะโงกหน้ามอง คนหลับสนิท ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มของธิดาดอย สูด ดมความหอมจากแก้มนวลเข้าไปเต็มปอด แล้วก็นอนมอง หน้านวลจนหลับไป

เหตุผลที่องค์รัชทายาทตื่นมานั่งมองธิดาดอยเพราะ อยากรู้ว่า เธอจะกลายร่างเป็นนกหรือไม่ ถ้าหากเธอ กลายร่างจริง เขาก็อยากเห็นกับตาตัวเอง จะได้มั่นใจว่า ตนเองสันนิษฐานไม่ผิด จวนเวลารุ่งสางไปทุกขณะ หัวใจ หมิงหยางเต่อเต็มไปด้วยความตื่นเต้นกับภาพที่กำลังเกิด

ขึ้น

ทันทีที่แสงแรกของวันโผล่ขึ้นขอบฟ้า ร่างกายธิดาดอย ที่ปกปิดด้วยผ้าห่มเปลี่ยนไป ร่างเธอค่อยๆ หดตัวและ กลายเป็นนกหงส์หยกที่นอนอยู่บนหมอนหนุนหัว องค์ รัชทายาทมองภาพนั้นด้วยความตื่นตาตื่นใจ เป็นเรื่อง มหัศจรรย์อีกเรื่องในชีวิต ยังรู้สึกไม่คุ้นชินกับการกลาย ร่างไปมาของธิดาดอย

“กลางวันเป็นนก กลางคืนเป็นคนจริงด้วย” เขาพูดเมื่อ เห็นกับตาตัวเอง มองนกหงส์หยกที่ยังคงหลับอยู่ไม่ วางตา ช่วงขณะนั้นเขาคิดอะไรบางอย่างได้ จึงรีบเรียก ขันทีที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้อง ให้ไปตามหลิวกงกงมาพบ ตน

หลิวกงกงเดินเข้ามาในห้ององค์รัชทายาททันทีที่ถูกเรียกตัว พอเข้ามาในห้องบรรทมก็พบว่า ซากกรงนก กระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง ก่อนมองนกหงส์หยกที่เกาะ อยู่บนบ่าขององค์รัชทายาท

“เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ ทําไมกรงนกถึงได้พังกระจาย เช่นนี้” หลิวกงกงถาม

“ข้าเผลอเหยียบมันน่ะ มันก็เลยเป็นแบบนี้” หมิงหยาง เต่อตอบ “ที่ข้าเรียกเจ้ามาหาเพราะอยากให้เจ้าสั่งช่างไม้ ของวังให้ทำกรงนกให้ข้าใหม่ เอาแบบใหญ่พอที่คนจะ เข้าไปอยู่ได้”

หลิวกงกงมีสีหน้าสงสัยกับคำถาม

“ใหญ่เท่าคนเข้าไปอยู่ได้หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่ ข้าต้องการแบบนั้น” องค์รัชทายาทตอบกลับก่อน ให้เหตุผลเพื่อไม่ให้หลิวกงกงสงสัยหรือมีคำถามต่อ “ข้า อยากให้นกของข้ามีที่บินกว้างๆ ไม่ใช่อยู่ในกรงเล็กๆ มัน ทำให้ข้ารู้สึกอึดอัดแทน”

“พะย่ะค่ะองค์รัชทายาท”

คําตอบขององค์รัชทายาททำให้ความสงสัยของหลิวกง กงหมดไป เขารับค่พร้อมโค้งคำนับเล็กน้อย
“ข้าอยากได้ก่อนตะวันตกดิน”

“พ่ะย่ะค่ะ” หลิวกงกงรับคำสั่ง “เช้านี้องค์รัชทายาทจะ ไปเสวยอาหารเช้าที่ตำหนักไหนพ่ะย่ะค่ะ”

“ตำหนักข้านี่แหละ อ้อ…เตรียมอาหารนกให้ข้าด้วยนะ ข้าจะกินกับเหมยเหมย

หมิงหยางเต๋อตั้งชื่อให้นกหงส์หยกว่าเหมยเหมย ตาม ชื่อเล่นของธิดาดอยที่บอกกับเขาเมื่อคืนนี้ ใบหน้าหลิว กงกงมีรอยยิ้มบางๆ อมยิ้มเมื่อเห็นองค์รัชทายาทหยอก ล้อกับนกหงส์หยก เป็นภาพที่ดูแล้วอบอุ่น และไม่ได้เห็น บ่อยนัก

“พ่ะย่ะค่ะ” หลิวกงกงพูดจบ ก็เดินถอยหลังเดินออกจาก ห้องบรรทมของคนเป็นนาย เพื่อไปทำตามคำสั่งอย่าง เคร่งครัด

“เหมยเหมย เจ้าอย่าบินไปเกาะบ่าใครนะ เจ้าต้องเกาะ บ่าข้าคนเดียว” องค์รัชทายาทเกิดความหวงนกตัวน้อย ขึ้นมา เขาจึงสั่งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“จิ๊บๆ” ธิดาดอยรับคำ

“วันนี้ข้าต้องเข้าท้องพระโรง เจ้าไปกับข้านะ” เขาคิดว่า ต่อจากนี้ไป เขาไปไหน นกหงส์หยกไปที่นั่น จะไม่ห่างกันสักนาทีเดียว “ข้าจะไปอาบน้ำ เจ้าไปกับข้าด้วยนะ ข้าไม่อยากห่างเจ้า”

ธิดาดอยที่ฟังภาษาเขารู้เรื่อง รีบบินหนีทันที แม้ว่าเธอ จะเป็นนกแต่ก็ไม่คิดเข้าไปดูเขาอาบน้ำ แค่เรื่องเมื่อคืนก็ อายจะแย่ ดีนะที่พอเช้ามาตนรู้ว่าตัวเองกลายเป็นนก นั่น หมายความว่า เรื่องที่เขาสันนิษฐานเป็นความจริง

องค์รัชทายาทยิ้มเมื่อเห็นนกหงส์หยกบินไปเกาะขอบ โต๊ะ เธอคงจะกลัวเขามากถึงได้บินหนีไป ไม่คิดว่านก หงส์หยกจะอายกับเขาเป็น อยู่ๆ เขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ในเมื่อนกหงส์หยกขี้อายดีนัก อย่างนี้ต้องแกล้งเสียให้ เข็ด

ตายละหว่า…เขาทําอะไรน่ะ

ธิดาดอยในร่างนกหงส์หยกคิดในใจ เมื่อเห็นองค์ รัชทายาทถอดเสื้อผ้าต่อหน้านกสวยๆ อย่างเธอ ไม่ถอด เปล่ายังส่งยิ้มหล่อบาดใจให้เธออีกด้วย ดวงตานกหงส์ หยกเบิกกว้างนิดๆ หลังจากเขากำลังกำจัดอาภรณ์ชิ้น สุดท้ายออกจากร่าง วินาทีนั้นนกหงส์หยกรีบหมุนตัว หันหลังหนี ไม่เพียงแค่หันหน้าหนีเรือนร่างสมบูรณ์สม เป็นชายชาตรี นกหงส์หยกยังบินขึ้นไปเกาะอยู่บนขอบ หน้าต่าง หันหน้ามองไปยังเบื้องหน้า ไม่หันมามองหมิง หยางเต๋อที่ยืนยิ้มด้วยความเอ็นดูนกตัวน้อย
คนบ้า คนผีทะเล ไม่อายฟ้าดิน….

นกหงส์หยกเหมยเหมยบ่นมในใจ คิดในใจว่าหากอยู่ ที่นี่ไปนานๆ ไม่หัวใจวายตายเพราะความหล่อในพื้นของ เขาก็ต้องเป็นตากุ้งยิงแน่นอน