บทที่ 11 ความสุขของนกน้อย 3

หมิงหยางเต๋อไม่เคยคิดว่า ตนเองจะเกิดความรู้สึก กระวนกระวาย กังวลใจและกลัว เพราะไม่มีสิ่งใดหรือ ใครทำให้ตนรู้สึกเช่นนี้ได้ ทว่าวันนี้มีแล้วและเกิดความ รู้สึกนั้นมากด้วย ต้นเหตุของความรู้สึกทั้งหลายคือ นก น้อยหงส์หยกที่บินออกไปจากห้องพระชายารองจนป่าน นี้ยังไม่บินกลับมาหาตน

นี่ก็ใกล้เวลาตะวันลาลับขอบฟ้าเต็มทน แต่ก็ไม่มีวี่แวว ว่านกน้อยเหมยเหมยจะบินกลับรัง และนั่นยิ่งทำให้องค์ รัชทายาทกระวนกระวายใจมากขึ้น กลัวว่านกน้อยจะไม่ กลับมาหรือกลายเป็นคนต่อหน้าคนอื่น หากคนอื่นที่ว่านี้ เป็นบุรุษ ความกลัวเกิดขึ้นในจิตใจเขาทันที ทั้งสวยและ มีสรีระสวยงามเช่นนั้นคงไม่รอดมือคนได้ยลโฉมแน่นอน แค่องค์รัชทายาทนึกคิด เขาถึงกับทนไม่ไหว ใจมันร้อน รุ่มดังไฟสุม

องค์รัชทายาทไม่ได้อยู่นิ่งเฉยรอให้นกน้อยกลับมา เขา สั่งขันทีและเหล่าทหารหลายสิบนาย ไม่ใช่สีต้องบอกว่า นับร้อยนายน่าจะเหมาะกว่า พวกเขาเที่ยวออกตามหาก นกหงส์หยกเหมยเหมยตัวโปรด มีคำสั่งเด็ดขาดที่ว่า ถ้า ไม่เจอนกของเขาคนที่ถูกสั่งให้ออกตามหาจะต้องถูกตัด หัว สร้างความปั่นป่วนและหวาดกลัวต่อคนรับคำสั่ง วิ่ง วุ่นตามหานกน้อยหงส์หยกจ้าละหวั่น ในวังมีแต่ขันที่และ เหล่าทหารวิ่งวนกันเต็มไปหมด เป็นที่แตกตื่นกับคนที่ พบเห็น นึกว่าเกิดเหตุร้ายในวังหลวง
หลิวกงกงไม่เข้าใจว่า เหตุใดองค์รัชทายาทถึงได้เป็น ห่วงเป็นใยนกน้องหงส์หยกมาก มากถึงขั้นออกคำสั่ง ประหารชีวิตหากตามหานกไม่เจอ ทั้งที่นกตัวนี้เพิ่งมาอยู่ กับองค์รัชทายาทได้เพียงสองวัน ไม่น่าจะรักและผูกพัน ถึงขั้นขาดกันไม่ได้ หรือว่านกตัวนี้จะมีอะไรดี

ความที่องค์รัชทายาทอารมณ์ไม่สู้ดี ใจไม่อยู่กับเนื้อกับ ตัว เขาจึงสั่งระงับราชกิจทั้งหมด ใครมาขอเข้าเฝ้าต่างถูก ปฏิเสธ แม้แต่พระชายาใหญ่มาเข้าเฝ้าก็ยังล่าถอยกลับ พระตำหนัก พกความไม่เข้าใจกลับไปด้วยหลังจากได้ฟัง เหตุผลที่พระสวามีหงุดหงิด

นกหงส์หยกตัวเดียว ทำให้ทั่วทั้งวังวุ่นวาย…

“เจ้าไปไหนนะเหมยเหมย เจ้าไปไหน” องค์รัชทายาท พูดกับตัวเอง ขณะเดินไปเดินมาตรงศาลาข้างสระบัว จุด ที่เขาเจอเหมยเหมยครั้งแรก “เจ้ากลับมาหาข้านะ กลับ มาหาข้า”

เขาหวังเหลือเกินว่า สายลมจะพัดพาคำพูดไปเข้าหูนก หงส์หยกเหมยเหมยที่ตอนนี้อาจบินอยู่ที่ใดที่หนึ่งในเมือง หลวง แล้วเมื่อนกน้อยได้ยินจะได้กลับมาหาตน

ส่วนนกที่ทุกคนออกตามหาบินออกจากบ้านอำมาตย์หลี่ ฮั้วพร้อมกับเรื่องสำคัญ นกหงส์หยกได้บินสำรวจไปเมือง หลวงเพราะอยากรู้ว่า ชาวบ้านใช้ชีวิตกันอย่างไรเป็นความแปลกใหม่ที่นกน้อยอยากเรียนรู้ ซึ่งทุกอย่าง ที่เห็นส่วนตื่นตาตื่นใจตามประสาคนไม่เคยเห็นของจริง เห็นแต่ในหนังและในซีรี่ย์ที่แน่นอนว่า จำลองของจริงทุก เรื่อง

‘ตายล่ะหว่า ใกล้ค่ำแล้ว’

เพราะมัวแต่สนใจนั่นนี่จนลืมเวลา พอเห็นว่าดวงตะวัน เริ่มเคลื่อนตัวลงต่ำ ทำให้นกน้อยจอมซนรู้ตัวว่า ถึงเวลา ต้องกลับไปหาคนเมียเยอะ เพราะที่นั่นเป็นสถานที่เดียว ที่ปลอดภัยยามตนเปลี่ยนรูปกาย ปลอดภัยจากคนอื่น แต่อาจไม่ปลอดภัยจากคนตื่นกาม นกน้อยจึงบินกลับวัง หลวง กะเวลาแล้วทันก่อนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า

‘โห ทำไมมีแต่ทหารเต็มเลย หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้น

นกหงส์หยกเหมยเหมยพูดกับตัวเอง เมื่อก้มมองไปยัง เบื้องล่างก็พบว่า ทหารหลายนายรวมทั้งขันทีหลายคน เดินกันไปมา บ้างก็วิ่ง พร้อมกับร้องเรียกอะไรสักอย่างที่ นกน้อยไม่ได้ยินเนื่องจากบินค่อนข้างสูง ด้วยความสอดรู้ สอดเห็นนกน้อยจึงบินต่ำลงเพื่อให้ได้ยินประโยคที่คน เหล่านั้นพูด

“นกเหมยเหมย นกเหมยเหมยอยู่ไหน นกเหมยเหมยก ลับไปหาองค์รัชทายาทด้วย” ทหารคนหนึ่งตะโกนเรียก
“แกเหมยเหมย กลับไปหาองค์รัชทายาทด้วย ขันทีอีก คนพูด

“ถ้าตามหานกเหมยเหมยไม่ได้ มีหวังตายกันหมดนี้แน่ๆ ทหารร่างสูงพูดกับทหารอีกคน

“นั่นสิ หามาหลายชั่วยามแล้วนะยังหาไม่เจอเลย ตาย แน่ๆ พวกเรา” ทหารอีกคนกล่าวอย่างเป็นกังวล สีหน้า ไม่สู้ดีนัก

“นกตัวนี้โชคดีจังที่องค์รัชทายาททั้งรักทั้งห่วง ไม่งั้นไม่ เกณฑ์คนตามหาแบบนี้หรอก” ขันทีที่อยู่ใกล้ๆ พูดขึ้นบ้าง

“นั่นสิ ว่าแต่พวกเราออกตามหากันต่อเถอะ ถ้าหาไม่เจอ ก่อนพระอาทิตย์ตก ตายกันหมดนี่เลย” พูดจบ ทหารและ บันทีก็ออกตามหานกน้อยเหมยเหมย

‘โห…พี่โหดถึงกับสั่งตัดหัวทหารและขันทีหากตามตัวเรา ไม่เจอเลยเหรอเนี่ย ไม่ได้แล้วต้องไปหาพี่โหดก่อน ไม่ งั้นคนพวกนี้ตายเพราะนกแน่ๆ’ นกน้อยเหมยเหมยไม่คิด ว่า องค์รัชทายาทจะออกคำสั่งเช่นนี้ นกน้อยรีบบินไปยัง พระตำหนักขององค์รัชทายาททันที

คนเฝ้ารอก็ยังคงกระวนกระวายใจเช่นเดิม แล้วดูเหมือน จะมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นดวงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า เวลากำลังจะเปลี่ยนเป็นยามราตรี ทว่าไร้วี่แววที่ นกหงส์หยกตัวสวยของเขาจะบินกลับมา ความเป็นห่วง โถมเข้ามาในจิตใจขององค์รัชทายาท ห่วงไปต่างๆ นานา ห่วงว่าตอนนี้นกน้อยจะเป็นเช่นไร ถูกคนหรือสัตว์อื่น รังแกหรือไม่ หากนกน้อยของเขาไม่กลับมาก่อนเปลี่ยน เวลา แล้วมีคนเห็นนกเหมยเหมยเปลี่ยนรูปกายเป็นคนใน สภาพเปล่าเปลือย และคนที่เห็นเป็นบุรุษผู้มีจิตใจต่ำช้า อะไรจะเกิดขึ้นกับนกตัวสวยบ้าง เขาไม่อยากคิด ไม่ อยากเดาใดๆ ทั้งสิ้น แค่คิดใจองค์รัชทายาทร้อนไม่ต่าง กับไฟสุม

‘จิ๊บๆ’ เสียงนกร้องที่ดังอยู่ด้านหลังองค์รัชทายาท เป็น เสียงนกที่เขาคุ้นหู หมิงหยางเต่อรีบหันไปทางต้นเสียง ความรู้สึกที่แบกไว้ตลอดครึ่งวันหายไปปลิดทิ้ง สีหน้า บึ้งตึงที่พร้อมเหวี่ยงใส่ข้าทาสบริพารเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม รอยยิ้มแห่งความดีใจที่เห็นนกน้อยเหมยเหมย

“เหมยเหมย เจ้าไปไหนมา รู้ไหมว่าข้าเป็นห่วงแค่ไหน” คนพูดปรี่เข้ามาหานกน้อย จับมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนยกสูงขึ้นระดับใบหน้า “ข้าใจไม่ดีเลยรู้ไหมที่เจ้าบิน หนีข้าไป ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ”

หลิวกงกงโล่งใจที่เห็นนกเหมยเหมย แล้วเกิดแปลก ใจที่เห็นทีท่าและน้ำเสียงขององค์รัชทายาท ที่แสดง ให้เห็นถึงความอ่อนโยน วาจานุ่มนวล รอยยิ้มขององค์ รัชทายาทเป็นอีกเรื่องที่หลิวกงกงไม่เคยเห็นนานแล้ว และจำไม่ได้ว่า ครั้งสุดท้ายเคยเห็นเมื่อไหร่ ไม่น่าเชื่อว่า นกหงส์หยกตัวนี้จะทำให้องค์รัชทายาทเปลี่ยนไป

นกน้อยหงส์หยกสะบัดหน้าใส่องค์รัชทายาทที่ทำเป็น พูดดี พูดให้คิดว่าเป็นห่วงเป็นใยตน เพราะถ้าห่วงจริง คงไม่ทําอะไรต่อมิอะไรกับเมียต่อหน้าตน อย่างน้อยๆ ก็น่าจะคิดว่า ตนไม่ใช่นกเต็มร้อย เป็นนกกลางวันเป็น คนกลางคืน ย่อมรู้การกระทำของเขา

แต่ไม่รู้ทำไม เวลาเห็นหน้าองค์รัชทายาท เห็นสายตา ออดอ้อน ได้ยินวาจาหวานๆ ที่น้ำเสียงต่างกับตอนพูดกับ พระชายารอง มันทำให้ความโกรธและไม่พอใจในจิตใจ ของนกน้อยหมดไป

เฮ้อ…ให้อภัยเพราะความหล่อนี่แหละ

“ข้าว่า เรารีบเข้าห้องกันดีกว่านะ พระอาทิตย์กำลังจะ ตกดินแล้ว”

พูดจบ องค์รัชทายาทได้นำนกมาวางบนบ่าของตน ก่อน ก้าวเดินกลับพระตำหนักอย่างเร่งรีบ เขาต้องกลับก่อน เข้าสู่ยามราตรี ยามราตรีที่เขาคิดจัดการบางอย่างกับนก น้อยที่กลายร่างเป็นคน