บทที่ 10 ความสุขของนกน้อย 2

นกน้อยบินตามหลี่ลี่จิงที่เยาะม้าไปยังจวนหลังหนึ่งที่อยู่ ในเมืองหลวง จวนหลังนี้อยู่ห่างจากวังหลวงไม่มากนัก เป็นจวนหลังใหญ่มา พื้นที่กว้างขวาง มีข้าทาสรับใช้กำลัง ทำความสะอาดลานกว้าง บ้างก็ทำอย่างอื่นตามหน้าที่ และเมื่อหลี่ลี่จิงนำม้ามาถึงหน้าประตูบ้าน คนรับใช้ชาย รีบปรี่มาจูงม้าไปที่โรงม้า ส่วนเจ้าตัวเดินเข้าไปในบ้าน ระหว่างทางที่เดิน หลี่ลี่จิงเงยหน้ามองนกน้อยเหมยเหมย ที่บินอยู่ด้านข้าง

“เจ้านี่น่ารักจัง เชื่องด้วย” หลี่ลี่จิงพูดกับนกที่ฟังภาษา คนออก

“จิ๊บๆ” นกเหมยเหมยตอบกลับ ที่แปลเป็นภาษาคนว่า ‘ข้าน่ารักอยู่แล้ว’ นกอวยตัวเอง

“เจ้าเป็นนกมีเจ้าของหรือไม่ ถ้าเจ้าเป็นนกที่ไม่มีเจ้าของ เจ้ามาอยู่กับข้าไหม” หากนกเหมยเหมยเหมือนนกหงส์ หยกทั่วไป นกเหมยเหมยอยากตอบออกไปเหลือเกินว่า อยากอยู่ แต่นี่กลางวันเป็นนก กลางคืนเป็นคน เธอจะอยู่ ที่ใดและกับใครได้นอกจาก องค์รัชทายาท บุรุษเพียงคน เดียวที่ล่วงรู้ความลับนี้ “ข้าว่าเจ้ามาเกาะบนบ่าข้าดีไหม เจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยบิน”

ความปรารถนาดีของเขา นกน้อยก็อยากตอบสนอง ถ้า ไม่ติดคำพูดเชิงสั่งของคนมีเมียเยอะที่ว่า ‘อย่าบินไปเกาะปาใครนอกจากข้า’ นกน้อยคงทำไปแล้ว แต่ก็ไม่ อยากให้หนุ่มหล่อเสียน้ำใจเพราะเธอก็จะเสียใจไปด้วย เหมยเหมยพยายามคิดว่า จะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร

เอ…เกาะว่าไม่ได้ เกาะไรดีหว่า

นกเหมยเหมยคิด พร้อมกับมองไปยังร่างสูงใหญ่ และแล้วนกจอมตื่นก็เห็นว่า จะมีส่วนใดให้ตนเกาะได้ นอกจากปา…บนศีรษะ

“จิ๊บๆ” เหมยเหมยบินไปเกาะบนศีรษะหลี่ลี่จิง

“แหม เจ้านี่เข้าใจเกาะนะ ไปเกาะบนหัวข้าซะด้วย” คน พูดไม่ได้คิดอะไร ติดขบขันมากกว่า ก่อนที่เขาจะก้าวเดิน เข้าไปในบ้าน

“คุณชายรองขอรับ มีนกเกาะอยู่บนหัวขอรับ” พ่อบ้าน หม่าตกใจไม่น้อยที่เห็นนกตัวน้อยเกาะอยู่บนศีรษะผู้เป็น นาย หมายจะไล่ไปให้พ้น ทว่าเสียงของคุณชายรองดัง ขัดขึ้นเสียก่อน

“ไม่ต้องไล่นกตัวนี้ ข้าบอกให้มันมาเกาะบนตัวข้าเอง”

“ขอรับคุณชายรอง” พ่อบ้านหม่ารับคำ ก่อนรายงาน “ท่านอำมาตย์สั่งไว้ว่า ถ้าคุณชายรองกลับมาให้ไปพบ ท่านที่ห้องรับแขกขอรับ”
ท่านพ่อมีแขกนั้น

“ขอรับ”

“ขอบใจมาก”

พูดจบหลี่ลี่จึงได้เดินไปยังห้องรับแขกที่อยู่ทางปีกซ้าย ของบ้าน เป็นที่รู้กันภายในว่า หากอำมาตย์หลี่ฮั้วอยู่ใน ห้องนั้น หมายความว่า เจ้าของบ้านกำลังมีแขกและมีเรื่อง สำคัญเจรจา พอเปิดประตูแล้วก้าวเดินไปด้านในก็พบว่า ขุนนางจางจี้กับขุนนางเหว่ยจินนั่งอยู่ร่วมห้องด้วย

มาแล้วรึลี่จิง นั่งสิ” อำมาตย์หลี่ฮั้วบอกลูกชายคนรองที่ ทำตามคำสั่ง แล้วมองเห็นนกเกาะบนหัวลูกชายที่ตัวนก และสีคุ้นตาเหลือเกิน แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน “นก เกาะหัวเจ้านี่ ทำไมไม่ไล่ไป

“ข้าเจอมันตรงริมแม่น้ำ เลยพามันมาด้วยขอรับ ข้ากะว่า จะเลี้ยงนกตัวนี้ครับ”

“ข้าว่าข้าคุ้นๆ นกตัวนี้นะ” อำมาตย์ซ้ายพูดพร้อมกับนึก ช่างเถอะ ข้านึกไม่ออก”

ไม่ใช่เพียงแค่อำมาตย์ซ้ายคุ้นนกหงส์หยกเหมยเหมย นกน้อยเองก็จำได้ว่า ชายสูงวัยตรงหน้าท่าทางมีอำนาจคนนี้เป็นใคร ในท้องพระโรงเหมยเหมยอดจำหน้าตาของ คนที่เข้าร่วมประชุมได้ทุกคน ชายคนนี้คืออำมาตย์ซ้าย นามว่า หลี่ฮั้ว ซึ่งเหมยเหมยก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นบิดาของ นายหน้าหล่อที่ตนใจง่ายตามมา

“กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่ขอรับ” หลี่ลี่จึงถามตรง ประเด็น

“คุยกันเรื่องของบทเขื่อนตามคำขอของนายอำเภอจิว ห่าวไง” จางจี้ตอบ

“คุยกันว่าอะไรขอรับ” คนมาทีหลังถามต่อ

“ข้าคิดว่า องค์รัชทายาทคงให้งบสร้างเขื่อนมาก เมื่อให้ มาก เราก็ได้มาก”

อำมาตย์หลี่ฮั้วตอบบุตรชายคนรอง นกเหมยเหมยหูผึ่ง ขึ้นมาทันที บินลงมาเกาะขอบโต๊ะ ใช้ความเป็นนกฟังทั้งสี่ สนทนา ที่พูดเพียงแค่นี้เหมยเหมยก็รู้แล้วว่า กำลังมีเรื่อง ทุจริตเกิดขึ้น

“ถ้าท่านพ่อจะจัดสรรปันส่วน ข้าคิดว่า น่าจะเก็บไว้แค่ สามส่วน อีกเจ็ดส่วนให้นายอำเภอจิวห่าวไปจัดการเรื่อง ทำเขื่อน เพราะหากเรากินมาก เขื่อนจะไม่เสร็จ คราวนี้ อาจถูกเพ่งเล็งได้ว่า งบที่ให้ไปทำไมถึงไม่เพียงพอ”
หลีลี่จึง แม้ว่าจะอยู่ฝ่ายบิดา ช่วยอีกฝ่ายค้ดหางทาง ทุจริตเอาเงินเข้ากระเป๋า แต่เขาก็มีความคิดว่า เอาแต่ พอดี ยักยอกไปนานๆ ดีกว่าเอาที่เดียวแล้วถูกจับได้ ไม่มี โอกาสได้ทําซ้ำสอง

“ความคิดจิงก็ดีนะ ถ้าเรากินมาก เขื่อนอาจไม่เสร็จ”

เหว่ยจินเห็นด้วย

“อีกอย่าง ตอนนี้องค์รัชทายาทกำลังกวดขันเรื่องคน ทุจริต อะไรเลี่ยงได้ก็สมควรเลี่ยงไปก่อน อย่าทำให้เป็น พิรุธ ไม่อย่างนั้นพวกเราเหลือแต่ชื่อแน่ขอรับ” หลี่ลี่จิงก ล่าวเตือน ทั้งสามพยักหน้าเห็นด้วย “ส่วนเรื่องที่ดินติดกับ ริมแม่น้ำที่ท่านพ่ออยากให้ทำท่าเรือ ข้าจัดการเรียบร้อย แล้ว เราสามารถลงมือสร้างท่าเรือได้เลยขอรับ

“เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลย สมกับเป็นลูกข้าจริงๆ”

อำมาตย์ซ้ายชื่นชมความสามารถของลี่จิง ที่มีทั้งความ ฉลาด ไหวพริบดีเยี่ยม จัดการเรื่องต่างๆ ให้ตนได้ ไม่ เคยผิดหวังสักครั้ง ต่างกับบุตรชายคนโตที่ทำเรื่องพัง มากกว่าเรื่องดี

นกเหมยเหมยยืนฟังทั้งสี่สนทนาที่เนื้อหาจะเป็นการฉ้อ ราษฎร์บังหลวงทั้งสิ้น เหมยเหมยรู้สึกผิดหวังในตัวคนหล่อ หลงคิดว่าเป็นคนดี ที่แท้ก็เป็นคนชั่วระดับตัว พ่อ ฟังจากเรื่องที่เขาคิดทำ ไม่เป็นผลดีกับใครทั้งสิ้น นอกจากตัวเอง เหมยเหมยคิดต่อไปว่า นี่ขนาดองค์ รัชทายาทกวดขันเรื่องการคดโกง แต่ก็ยังมีช่องทางให้คน เหล่านี้หาประโยชน์ใส่ตัว คิดแต่ตัวเอง ไม่คำนึงถึงผลก ระทบที่ชาวบ้านตาดำๆ กำลังประสบ พานให้เหมยเหม ยนึกถึงสมัยปัจจุบันที่ตนจากมา ซึ่งยุคนั้นก็มีการโกงกิน เช่นกัน เป็นการโกงกินทุกระดับชั้นเสียด้วย

นกน้อยใช้ความเป็นนกให้เกิดประโยชน์ ยืนฟังพวกเขา สนทนาหารือเรื่องโกงกิน ในใจคิดว่า ยามกลายร่างเป็น มนุษย์ จะนำเรื่องนี้บอกองค์รัชทายาทดีหรือไม่ หรือว่าจะ สืบให้ได้ความมากกว่านี้ค่อยบอก เพราะพวกเขาคงไม่ นึกคิดว่า นกน้อยหงส์หยกจะฟังภาษาคนรู้เรื่อง แล้วกำลัง รู้ความลับมากขึ้นและมากขึ้น