บทที่ 1 คู่อรินกหงส์หยก 1

“นี่แม่คุณ ม้าเรียกจนปากจะถึงรูหูแล้ว แต่ธิดาดอยก็ไม่ ตีนจากบรรทม นอนอุตุนิยมวิทยาจนตะวันจะตรงหัวแล้ว ตกลงธิดาดอยเกิดมาเพื่อนอนใช่ไหม”

“เลิกเรียกธิดาดอยซะทีได้ไหม มีชื่อเล่นก็เรียกชื่อเล่นสิ เรียกอยู่ได้ธิดาดอย” คนพูดทําหน้างอนใส่

“อ้าว ก็ชื่อธิดาดอยนี่ จะให้เรียกอะไร ธิดาขี้เซารีไง” พี่ ชายกวนกลับ

“ม้านะม้า ชื่อมีออกตั้งเยอะตั้งแยะที่ดีกว่านี้ทำไมไม่ตั้ง มาตั้ง อธิดาดอย ไม่เข้ากับเฮียเลย เฮียชื่อพยัคฆ์ เจ้ชื่อ ณัฐระพี แต่ทำไมเหมยถึงได้ชื่อธิดาดอยล่ะ” คนไม่ชอบ ชื่อจริงของตัวเองหน้างอ

“อย่าเรื่องมาก ชื่อไหนก็เหมือนกันแหละ อีกอย่าง อ ธิดาดอยก็เพราะดีออก ไม่เหมือนใครด้วย” พี่ชายปลอบ ใจ “ไปอาบนํ้าได้แล้ว ป๊ากับม้ารอกินข้าว บาปกรรมแค่ ไหนเนี่ยต้องให้พ่อแม่คอยกินข้าว”

ธิดาดอยแลบลิ้นใส่พี่ชาย ก่อนหมุนตัวเข้าไปในห้อง อาบน้ำอาบท่า แต่งชุดนักศึกษาลงมาจากชั้นบน เพื่อทาน มื้อเช้าในตอนเกือบสิบเอ็ดโมงพร้อมครอบครัว
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหาร ธิดาดอยหน้ายุ่งเมื่อเห็นเฉิน บิดาเชื้อสายจีนกำลังนั่งหยอกล้ออยู่กับนกหงส์หยกที่ บิดาเลี้ยงไว้ แถมยังเอากรงนกมาวางบนโต๊ะ ราวกับว่าให้ มันร่วมทานอาหารด้วย

“ว่าไงจ๊ะณัชชาของป๋า หิวไหมเอ่ย มามะป๊าจะให้อาหาร นะ” เฉินเปิดกรงนก นำอาหารนกไปวางอยู่ในช่องเล็กๆ ที่ใส่อาหารให้นกตัวโปรด ธิดาดอยมองนกหงส์หยกด้วย ความอิจฉาที่ชื่อก็เพราะกว่า แถมบิดายังเอาใจอย่างกับ ลูก

“ป๋า เหมยถามจริงเถอะ ตอนตั้งชื่อเหมย ป้าเมาหรือ เปล่าถึงได้ตั้งชื่อเหมยว่าธิดาดอย แต่ดันตั้งไอ้นกตัวนี้ว่า ณัชชา ชื่อนี้น่าจะเป็นชื่อจริงของเหมยมากกว่านะ”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธิดาดอยวีนเรื่องชื่อจริงที่แปลกไม่ เหมือนใคร เธอโวยตั้งแต่เพื่อนล้อซึ่งก็ผ่านมาหลายปี อยากเปลี่ยนชื่อก็เปลี่ยนไม่ได้

“ป๋าไม่ได้เมา ป๋ามีเหตุผล”

“เหตุผลอะไรป๊า”

“ก็ตอนนั้นป๊ากับม้าไปเที่ยวภูกระดึง และที่นั่นทำให้เหม ยเกิดมา เหมยเป็นลูกสาวความหมายคือธิดา ภูกระดึง เป็นภูเอามารวมกับธิดาก็เป็นธิดาภู แต่ชื่อธิดาภูมันฟังดูแปลกๆ ป๋าก็เลยตั้งชื่อว่า ธิดาดอยแทน เห็นไหม

ว่ามีเหตุผล เพราะจะตายไป”

“ใช่ เฮียก็ว่าเพราะออก ไม่ซ้ำใครด้วย” พยัคฆ์พูดขึ้น บ้าง อมยิ้มจนแก้มป่อง

“เฮียก็พูดได้ ชื่อจริงเฮียออกจะเพราะ” ธิดาดอยหน้า เง้า “ชื่อไอ้นกบ้ายังเพราะกว่าเหมยเลย”

“เออเว้ย อิจฉาแม้กระทั่งนก” พยัคฆ์พูดติดตลก มันก็ แค่นกที่มีชื่อเพราะกว่า แล้วป้าก็รักมากกว่า แถมตัวก็สวย กว่า แค่นี้ต้องอิจฉาด้วยเหรอ”

“อิจฉามันตายล่ะ จะจับมันย่างกินสักวัน” ธิดาดอยหัน ไปพูดใส่กรงนกหงส์หยก และทุกคนที่ร่วมรับประทาน อาหารเช้ากับธิดาดอยก็ต้องหัวเราะออกมา เมื่อนกหงส์ หยกแสนฉลาดพูดประโยคหนึ่ง

“ขี้อิจฉา ขี้อิจฉา”

“ไอ้นกบ้าว่าฉันเหรอ เดี๋ยวแม่จับแล่เนื้อซะดีไหม”

คนพูดให้ไปแยกเขี้ยวใส่นกหงส์หยกในกรงที่นับวันจะ ยิ่งไม่ชอบหน้า ถ้าวันไหนทนไม่ไหวจะจับมันไปปล่อย ไกลๆ เฉินรีบย้ายนกตัวโปรดไปไว้บนเก้าอี้ข้างตัวทันที ราวกับกลัวว่าลูกสาวคนเล็กจะทำเช่นนั้นจริงๆ ระหว่างที่ทานอาหาร ธิดาดอยมองนกน้อยของบิดาเป็นระยะ นึก อิจฉาที่ชื่อมันเพราะกว่า อยากจะสลับชื่อกันเสียจริง

นกหงส์หยกชื่อเพราะถูกเฉินเลี้ยงดูเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่ ผ่านมา วันนั้นนกตัวนี้บินมาหลบฝนอยู่บนเครื่องซักผ้า หลังบ้าน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เฉินวิ่งไปเก็บผ้าที่ตากไว้ เมื่อเห็นนกตัวน้อยเปียกปอนไปด้วยฝน และชื่นชอบนก เป็นการส่วนตัว เฉินจึงเลี้ยงดูนกหงส์หยกตัวนี้เรื่อยมา จนถึงทุกวันนี้

และนับตั้งแต่วันแรกที่ธิดาดอยรู้ว่า เฉินตั้งชื่อให้นก เร่ร่อนตัวนี้ว่าณัชชา เธอก็ไม่ชอบมันทันที เวลาไม่มีใคร อยู่บ้านหรือทีเผลอ เธอก็มักจะมาแกล้งมันเป็นประจำ ใช้ ไม้เขี่ยตามตัวมันบ้าง แกล้งดึงขนมันบาง บางครั้งก็ตบ หัวมันเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้ ถ้านกณัชชาพูดได้ มีความ รู้สึก มันก็คงอยากเอาคืนคนชอบแกล้งบ้าง