บทที่ 17 ไม่ขายให้เธอ

เนลล์ “ผู้ช่วย” เจนนิงส์ก้าวไปข้างหน้าอย่างดื้อรั้นและ ยกแขนขึ้นพร้อมกับเยาะเย้ย “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉัน ยืนยันที่จะลองชุด?”

ผู้ช่วยร้านขมวดคิ้ว มีคนอื่นที่ยืนอยู่ด้านข้างได้ยินเสียง วุ่นวายจึงเดินไป “เกิดอะไรขึ้น?” ผู้ช่วยในร้านกระซิบค ำสองสามคํากับเพื่อนร่วมงานของเธอของการมาถึงคน ใหม่ก็ยิ้มออกมาทันที

“คุณชุดนี้เป็นส่วนหนึ่งของผลิตภัณฑ์ใหม่ตามฤดูกาล ของแบรนด์เรา ราคา 88,800 หยวน ต้องการซื้อ” เนลล์หัวเราะอย่างเย็นชา แน่ใจไหมว่า

“ฉันยังไม่ได้ลองใส่เลย แต่คุณก็ถามฉันอยู่นั่นว่าจะซื้อ มันหรือเปล่า ร้านของคุณมีวิธีสร้าง สีสีนให้กับลูกค้า จริง ๆ!”

“ขอโทษนะคะ แต่เราพยายามปกป้องผลประโยชน์ของ ลูกค้ารายอื่นด้วย ท้ายที่สุดเสื้อผ้าในร้านของเรามีราคา แพงมาก ถ้าทุกคนลองใส่กันหมด แต่ไม่ซื้อเสื้อผ้าของ เราสักคน เสื้อผ้าจะกลายเป็นของมือสองไม่ใช่หรือคะ? คุณคิดเหมือน กันมั้ยคะ?” ผู้ช่วยร้านค้ามีรอยยิ้มบน ใบหน้าของเธอ แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเยาะ เย้ยและเยาะเย้ย

เนลล์รู้สึกว่าเธอคงลืมดูดวงก่อนออกจากบ้านในวันนี้เธอจึงได้พบกับคนงี่เง่า แบบนี้ได้ยังไง? ลูกสาวคนโต ของครอบครัวเจนนิงส์ที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีตอนนี้ อยากจะอ้าปากด่า! เธอหยิบเช็คจากกระเป๋าเงินและตบ มันลงบนเคาน์เตอร์

“ฉันลองได้หรือยัง?” สายตาของผู้ช่วยร้านกวาดไปมา และตกใจมาก เมื่อไม่สนใจตัวเลขแรกจํานวนเงินที เขียนในเช็คจะตามด้วยศูนย์หลายตัว พวกเขาไม่จําเป็น ต้องนับเพื่อดูว่าจำนวนเงินนั้นอยู่ในหลักล้าน

สายตา ของทั้งสองที่มีต่อเนลล์ เปลี่ยน ไปทันที และยิ้ม อย่างรวดเร็ว “แน่นอนค่ะ คุณลองได้ค่ะ กรุณารอสักครู่ นะคะ ฉันจะเอาไปให้

เนลล์พ่นลมออกอย่างเซงๆ เพื่อประโยชน์ของนัก ออกแบบคนนั้นเธอชอบมากเธอจึงไม่รำคาญกับผู้ช่วย ทั้งสองและเพียงแค่เอาชุดเข้าไปในห้องลอง ชุดเข้ารูป พอดี มันเป็นสไตล์ ของอเล็กซ์ดีไซเนอร์ คนโปรดของ เธอ การไล่ระดับสีน้ำเงินเข้มนั้นดูเรียบง่าย แต่ดูหรูหรา และทั้ง ฝีมือ และการออกแบบ ทำให้ไม่สามารถ เลือก ความผิดพลาดแม้แต่ข้อเดียวได้

เมื่อ เธอสวมชุดออกไปผู้ช่วย ของร้าน ก็ตกใจ เช่นกัน ก่อนหน้านี้พวกเขาเห็นเธอแต่งตัวสบาย ๆ และเดินตาม หลัง เจเน็ต แฮนค็อก พวกเขาจึงคิดว่าเธอเป็นผู้ช่วยของ เจเน็ต ตอนนี้ไม่มีใครกล้ารู้สึกแบบนั้น ท้ายที่สุดแล้วไม่ ว่าจะมาจากรูปร่างหรือหน้าตาของเธอ หรือแม้แต่ออร่า ที่เยือกเย็นและงดงามนั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผู้ช่วยจะมีได้ผู้ช่วยร้านที่เสิร์ฟ เธอก่อนหน้านี้เดินมาอย่างตื่นเต้น “ คุณผู้หญิงคุณดูดีมากในชุดนี้ ฉันเคยเห็นคนมากมาย ส่ ชุดนี้ แต่ฉันไม่เคยเห็นใครใส่ดูดีเท่าคุณเลย!” คนอื่น ๆ พูดในข้อตกลงของพวกเขา พวกเขาไม่เพียงแค่ประจบ สอพลอเธอ มันเป็นความจริงที่แท้จริง เนลล์โค้งริม ฝีปากและยิ้ม หลังจากเปลี่ยนชุดแล้วเธอก็วางมันลงบน เคาน์เตอร์อย่างไม่เห็นแก่ตัว

“แพ็คใส่ถุงให้หน่อย” ผู้ช่วยร้านก็มีความสุขอย่างมาก เธอคิดว่าเนลล์จะไม่พอใจและปฏิเสธที่จะซื้อเพราะสิ่งที่ พวกเขา พูดก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขา คิดมากเกินไป อย่างไรก็ตาม ในขณะนั้นชายหนุ่ม และ หญิงสาวเดินเข้ามาจากด้านนอก

“ทำไม ถ้าไม่ใช่คุณเจนนิงส์คนโตล่ะ?” เนลล์มองย้อน กลับไปและการแสดงออกของเธอก็มืดลงทันที วันนี้เป็น วันที่เลวร้ายจริงๆ มีสุนัขเห่าเธอทุกที่ที่เธอไป เธอไม่ สนใจพวกเขาและหันกลับไปหาผู้ช่วยร้าน “แพ็คให้ดีน ะ ตรวจสอบให้ดีล่ะอย่าให้มีข้อบกพร่อง

“แน่นอน” ผู้ช่วยร้านจัดชุดให้อย่างมีความสุขและ กำลังจะห่อมันเมื่อเธอถูกใครบางคนแวะเข้ามา

เฮย์ลีย์ มอร์ตัน มองไปที่ป้ายราคาบนชุดและยิ้ม “ เฮ้ เธอเพิ่งรีดไถเงินจํานวนหนึ่งจากพี่ชายของฉันและรอ แทบไม่ไหวที่จะใช้จ่ายทั้งหมดแล้วใช่ไหม ชุดดังกล่าวมี ราคามากกว่า 80,000 หยวน เนลล์ เจนนิ่งส์ เธอคิดว่า เธอมีค่าพอที่จะสวมใส่หรอ?”เนลล์ หรี่ตาลงอย่างเย็นชา “ไม่ว่าฉันจะมีค่าหรือไม่ก็ ไม่ใช่เรื่องของเธอ! หลีกไป!”

“จุ๊…จุ๊ ทําไมเธอถึงโกรธขนาดนี้ล่ะ? ไม่ต้องกังวลฉันไม่ ได้มาที่นี่เพื่อขอเงินเธอหรอกนะ เงินเพียงไม่กี่ล้าน หยวนก็ไม่ได้มีความหมายต่อครอบครัวของเรามากนัก แค่คิดว่ามันเป็นเงินที่เธอควรจะได้รับ จากคืนที่คุณได้ ใช้เวลากับพี่ชายของฉันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา”

“มันก็ผ่านไปหกปีแล้วมีอย่างน้อยสองพันคืน เธอก็ไม่ ได้แพงขนาดนั้น แม้แต่โสเภณีข้างถนนก็ราคาสองพัน หยวนต่อคืน! คุณไม่เห็นด้วยคลาร์ก?”

เฮย์ลีย์ปิดริมฝีปากของเธอและหัวเราะอย่างอ่อนโยน ผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอคือ คลาร์ก ซิมมอนส์นักแสดงเกรด ภายใต้เฟิงย้ว เขาเคยได้รับบทบาทบางอย่างภายใต้ คุณงามความดีของเนลล์มาก่อน แต่ความนิยมของเขาก็ ยังไม่เป็นที่นิยมเท่าไหร่ ต่อมาบริษัทเล็กทมทรัพยากร ให้เขาเธอไม่รู้ว่าเขาลงเอยกับ เฮย์ลีย์ มอร์ตัน ได้ อย่างไร คลาร์กดูอึดอัดอย่างไม่น่าเชื่อ เขาไม่สามารถ เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะไม่เห็นด้วย เช่น กัน เนลล์หัวเราะเยาะ

“เฮย์ลีย์ มอร์ตัน กลับไปถามพี่ชายของคุณว่าในอดีต เคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราหรือไม่” เฮย์ลีย์เลิกคิ้ว เธอ ไม่ใช่เด็กอีกต่อไป เธอรู้ดีเกี่ยวกับเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น ระหว่างชายและหญิง ในสายตาของเธอหลังจากคบกัน มาหลายปีมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นพวกเขาอาศัยอยู่ในยุคใด? พี่ชายของเธอก็ไม่ได้ว่าง เว้น

เฮย์ลีย์หัวเราะ “อย่ามาเสแสร้ง! พี่ชายฉันไม่ได้โง่ แม้ว่าคุณจะน่ารำคาญสุด ๆ แต่รูปลักษณ์ของคุณก็เป็น ที่ยอมรับ คุณคิดว่าเขาจะปล่อยเนื้อสัตว์ที่ส่งตรงเข้า ปากหรือ?” เนลล์ยังยิ้มและส่ายหัวอย่างเสียใจ

“ก็ถูกของเธอ พี่ชายของเธอไม่ได้โง่และฉันก็ไม่ได้น่า เกลียดเช่นกัน ดังนั้น … ทำไมคุณคิดว่าเขาไม่แตะต้อง ฉัน?” จากนั้นเธอก็เอียงศีรษะและจ้องไปที่เฮย์ลีย์ด้วย ความสนใจ เฮย์ลีย์รู้สึกไม่สบายใจที่เธอจ้องมอง เธอไม่ สามารถบอกได้ว่าเธอไม่สบายใจเกี่ยวกับอะไร แต่เธอ รู้สึกไม่สบายใจ ราวกับว่าเนลล์มีความลับซ่อนอยู่ที่เธอ ไม่ได้บอกเธอ สีหน้าของเธอบิดเบี้ยว

“เธอหมายความว่าอะไร?” เนลล์ยิ้ม “ก็ไม่มีอะไรมาก แม้ว่าฉันจะมีอารมณ์ร้าย แต่นิสัยของฉันก็ดี ฉันไม่ชอบ พูดใส่ร้ายใครดังนั้นถ้าคุณอยากรู้ก็ถามเขาเอง!

“อย่างไร ก็ตาม เขา เป็น ลูกชาย คนเดียว ในครอบครัว ของเธอดังนั้นหากมีอะไรผิดพลาดเธอจะไม่มีลูกหลาน อีกต่อไป! ผู้ชายหัวโบราณอย่างลุงโธมัสคงเสียใจมาก ที่ได้ยินข่าวนี้”

ใบหน้าของเฮย์ลีย์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง “เนลล์ เจนนิง ส์! นั่นแกพล่ามอะไร! พี่ชายของฉันไม่ได้เป็นอย่างที่แก หมายถึง”

เนลล์ยักไหล่ “ถ้าอย่างนั้นก็แค่คิดว่าฉันพล่ามล่ะกัน”จากนั้นเธอก็เอาบัตรของเธอออกไปให้ผู้ป่วยร้านรูด เฮย์ลีย์หยุดเธออีกครั้ง

“เดี๋ยว!!! เนลล์ขมวดคิ้ว เธอเกลียดเฮย์ลีย์ที่น่ารำคาญ ที่สุด เธอพูดอย่างไม่อดทน “ตอนนี้เธอต้องการอะไร?”

เฮย์ลีย์ คว้าชุดจากมือของผู้ช่วย ร้านค้าแล้วพูดอย่าง หน้าด้าน ๆ ว่า “ฉันอยากได้ชุดนี้ อย่า ขาย ให้เธอ!” เนลล์โกรธมากจนเกือบจะหัวเราะแทน

“เฮย์ลีย์ มอร์ตัน เธอเป็นเด็กหรือเปล่า? ห้างนี้เป็นของ เธอหรอ? ทำไมคุณถึงไร้เหตุผลแบบนี้” เฮย์ลีย์ยกคาง ขึ้น “ใช่ ห้างนี้เป็นของครอบครัวของฉัน ถ้าฉันบอกว่า ไม่ให้ขายให้แก ก็จะต้องไม่ขายให้แก!” จากนั้นเธอก็ หันไปหาผู้ช่วยในร้าน

“ฉันเป็นลูกสาวของครอบครัวมอร์ตัน คุณควรรู้ว่าฉัน เป็น ใครใช่ไหม?” ผู้ช่วย หน้าซีด และพยักหน้าอย่าง รวดเร็ว “ ใช่แน่นอน คุณเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นของห้าง สรรพสินค้า ” เฮย์ลีย์เลิกคิ้วของเธอที่เนลล์อย่างยิ้ม ๆ เนลล์ “ ” ทันใดนั้นเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นจากด้านนอก ทางเข้า

“ฉันแปลกใจ ผู้ถือหุ้นรายย่อยมีสิทธิควบคุมการตัดสิน ใจของลูกค้า ตั้งแต่ เมื่อใด” ผู้คนตกตะลึงและเงยหน้า ขึ้นมองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมคนหลายค

น ดวงตาของเนลล์เบิกกว้าง