บทที่ 12 กระเป๋าใบนี้เป็นของแท้

หยางเสวี่เห็นเงินกระจัดกระจายไปทั่วทุกที่ เธอตกใจอยู่พักหนึ่ง

เธอไม่เคยคาดฝันเลยว่าจริงๆแล้วถุงขยะของเฉินเกอเป็นกอง เงิน?

“อ๊ะ? เงินพวกนี้…”

ใบหน้าหยางเสวร้อนใจและปวดร้าว “เฉินเกอ นายเอาเงิน พวกนี้มาจากไหน?”

เฉินเกอไม่สนใจหยางเสว่

แต่นั่งคุกเข่าลงเก็บรวบรวมเงินกว่าแสนหยวนขึ้นมาอีกครั้ง “เธอจะสนใจของพวกนี้ทำไม? ก็เหมือนที่เธอพูด คนจนๆ

อย่างฉันไม่คู่ควรกับเธอ!!

พอพูดเสร็จ เฉินเกอก็หันตัวจะจากไป

หยางเสวร้อน ใจแทบทนไม่ไหว

หากบอกว่าเฉินเกอไม่มีเงินจะเลิกก็คงเลิกไปแล้ว แม้ว่าเขาจะ ซื้อกระเป๋า โดยใช้บัตรช้อปปิ้งเพียงครั้งเดียวและให้คนอื่นไป แล้ว และหยางเสว่ก็รู้สึกเสียดายอยู่มากแต่เรื่องพวกนี้ก็ถือว่า แล้วกันไป
เธอ…หยางเสวก็จะไม่เสียใจ

แต่ตอนนี้เฉินเกอ เงินสดหนึ่งแสนจริงๆ …

“เฉินเกอ นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ วันนี้นายจะต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ ฉันเข้าใจ ไม่อย่างนั้นฉันจะถือว่า”หยางเสวกระทืบเท้าอย่าง ลมสาม

เธอจะต้องทำให้ชัดเจน

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกลัวว่าเฉินเกอจะมีเงินขึ้นมาจริงๆ เธอกลัว

มาก!

ว่าอะไรนะ?

เฉินเกอหัวเราะอย่างขมขืน “เธอจะทำอะไร?

“อ๊ะ! เร่เข้ามา มีคนรังแกผู้หญิง! มีคนรังแกผู้หญิง

หยางเสวร้องตะโกนเสียงดัง

แม้ว่าตอนนี้ฟ้าจะมืดแล้ว แต่ภายในบริเวณสถานศึกษาที่มีคน ออกมาเดินเล่นอยู่ไม่น้อย

เมื่อได้ยินเสียงนั้น พวกเขาต่างก็เข้ามาบริเวณริมทะเลสาบ

“ให้ตายเถอะ!”

เฉินเกอบ่นในใจอยู่สักพัก เขาไม่คิดเลยว่าหยางเสว่จะด่าเขา

“หยางเสว่ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่? ฉันกลัวเธอแล้ว โอเคไหม? เฉินเกอรีบกลับมา ทำให้หยางเสว่หุบปาก

” เฉินเกอ นายแค่บอกฉันมาว่าได้เงินหนึ่งแสนนั้นมาได้ อย่างไร? นายต้องบอกฉัน!”

หยางเสวขมวดคิ้ว

ตอนนี้เฉินเกอไม่มีความหวังอะไรกับผู้หญิงคนนี้แล้ว

และไม่อยากเกี่ยวพันกับเธออีก

หรือจะโกหกต่อไปให้เธอตายใจ?

“อ๋อ ฉันจะเอาเงินไปคืนคนอื่น ก่อนหน้านี้ที่ฉันช่วยเด็กผู้ หญิงคนนั้น นอกจากบัตรช้อปปิ้งนั้น พวกเขายังให้เงินอีกหนึ่ง หมื่นหยวน แต่ตอนนั้นพวกเขากดมากไปก็เลยให้ฉันมาหนึ่งแสน ฉันว่าจะเอาไปคืนให้พวกเขาอีกเก้าหมื่น!

เฉินเกอทําหน้าจริงจัง

และในที่สุดหยางเสวก็เข้าใจอย่างถ่องแท้

ข้อแรกเป็นเพราะเฉินเกอคนนี้โกหกไม่เป็น

ข้อที่สอง ถ้าเฉินเกอร่ำรวยในชั่วข้ามคืนแบบที่คิดไว้ ตอนนี้ เขาจะแต่งตัวแบบนี้ได้อย่างไร?

ดูไม่เป็นผู้เป็นคนเลยสักนิด…

หลังจากฟังคำอธิบายของเฉินเกอ

ทุกอย่างก็ดูสมเหตุสมผล
“ฉันเข้าใจแล้ว พูดอีกอย่างก็คือตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของนาย นอกจากเงินหนึ่งหมื่นแล้วก็ไม่มีอะไร

หยางเสร่สูดหายใจเข้าลึกๆ หัวใจที่ค้างเติ่ง ในที่สุดก็ผ่อน คลายลง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปละนะ!” เงินเกอพูดจบก็หอบเงินหนึ่งแสนเดินออกไป

“เฮ้อ คนจนก็ยังจนอยู่วันยังค่ำ กลับไปหาพี่หยางของฉันดี กว่า! ” หยางเสมองแผ่นหลังของเฉินเกอและเดินไปอย่าง

หงุดหงิด

หลังจากเงินเกอนำเงินไปฝากเสร็จเรียบร้อยก็รู้สึกไม่ค่อย สบายใจ

หยางเสว่เปลี่ยนไปจนเขาแทบไม่รู้จัก

หยางเสวีนะหยางเสว่

หากเมื่อกี้เธอไม่สนใจกระเป๋าหรือเงินพวกนั้นจริงๆ แม้ว่าเธอ ยังสามารถแสร้งทำต่อไป

ฉัน…เฉินเกอก็จะสัญญากับเธอว่าตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของฉัน นอกจากเงินหนึ่งหมื่นแล้ว ยังมีเงินอีกหลายหมื่นหยวนนับไม่ ถ้วนอีกด้วย

เฮ้อ!

เฉินเกอถอนหายใจและเตรียมจะกลับ
ในขณะนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

เป็นหม่าเสี่ยวหนานที่โทรมา

“เฉินเกอ นายจะกินเค้กไหม? ถ้าจะกินก็มาหาพวกเราที่ใต้ตึก หอพักหญิง ฉันจะลงเอาไปให้นายข้างล่าง!”

หมาเสียวหนานยังคงเป็นห่วงเป็นใยเฉินเกอ

จะพูดว่าอย่างไรดีล่ะ หม่าเสี่ยวหนานและเฉินเกอเป็นเพื่อน ร่วมโต๊ะกัน และหม่าเสี่ยวหนานเองก็รู้สึกผ่อนคลายและมีความ สุขมากที่ได้อยู่กับเฉินเกอ

ทั้งยังสามารถพูดคุยกับเฉินเกอได้ในหลายๆเรื่อง

ไม่เหมือนกับผู้ชายหน้าเหม็นพวกนั้น แค่ได้อยู่กับผู้หญิงก็คิด แต่จะพาขึ้นเตียง พอคิดแล้วก็รู้สึกขยะแขยง

“เค้กหรือ? ฉันไม่กิน…

เฉินเกอหัวเราะให้กับเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของเขา มิตรภาพ แบบนี้ถือว่าหาได้ยากมาก

“เอาเถอะๆ ไม่ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น เฉินเกอ พวกเราจะเป็น เพื่อนที่ดีต่อกัน นายซื้อกระเป๋าให้ฉัน ฉันก็ดีใจมากแล้ว”

ทั้งสองคุยกันสักพัก สุดท้ายหม่าเสี่ยวหนานก็วางสาย ในขณะนั้นมีคนมาที่หอพักของเธอไม่น้อย ล้วนแล้วแต่เป็น

เพื่อนของเธอจํานวนหนึ่ง
“ฉันพูดหน่อยเถอะ เสี่ยวหนาน คนอย่างเธอทำดีกับเขาขนาด นี้ไปทำไมกันนะ!!

“ฟาน ฉันรู้ว่าเธอดูถูกเฉินเกอ แต่เธอเชื่อฉันสิ เขาไม่ใช่คน ประเภทเดียวกันกับแบบที่เธอคิด

จ้าว ฟานก็มาด้วย

ต้องบอกว่าคนที่มีท่าทีอึดอัดที่สุดในวันนี้คือจ้าวยีฟาน

เพราะเธอต้องการหาเพื่อนผู้ชายที่เหมาะสมมาแนะนำให้รู้จัก แต่ผลก็คือบังเอิญเจอเจ้าบ้าเฉินเกอคนนั้น หลังจากนั้นก็เป็นคน กากเดนอย่างหนึ่งผ่าน

พอนึกถึงตอนที่ถูกคนขวางเอาไว้ที่วิลล่าและทำให้ตกอยู่ใน สภาพอันน่าอับอายอย่างไม่อาจอธิบายได้

อยหยา มันแทบทนไม่ไหวจริงๆ

เธอรู้สึกถึงความโชคร้ายของเธอ นับตั้งแต่เริ่มรู้จักกับเฉินเกอ

คนนั้น!

ดังนั้นตอนนี้เธอจึงดูถูกเหยียดหยามเฉินเกออย่างมาก

“ยังมีกระเป๋านี่อีก ถ้าไม่บอกว่าเป็นกระเป๋านี่ ฉันก็จะไม่คิดว่า เฉินเกอคนนี้น่าขยะแขยง

จ้าวยีฟานเห็นหมาเสียวหนาน ยังคงถือกระเป๋าปลอมใบนั้น อย่างกับเด็กทารก

สักพักเธอโมโหจนหยิบมันไปทิ้งที่ถังขยะข้างๆ
หมาเสียวหนานกำลังจะไปเก็บมันขึ้นมา

“เสี่ยวหนาน สุขสันต์วันเกิด!!!”

ในขณะนี้ประตูห้องพักก็เปิดออก เหล่าพี่สาวน้องสาวแสนดีที่ อยู่หอพักข้างๆก็เข้ามาพร้อมกับเค้กก้อนโต

“อ้าว เฟยเอ๋อคนสวย! พวกเธอมากันแล้ว!

หม่าเสี่ยวหนานรีบไปทักทาย

ทั้งยังมีเพื่อนร่วมหอพักอย่างหยางเสาที่ตามเฟยเอ๋อเข้ามา

ด้วย

เมื่อพบหยางเสว่ เนื่องจากเป็นคนรักของเฉินเกอ แม้ว่าหมา เสี่ยวหนานกับหยางเสว่ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ก็ยิ้ม เป็นการทักทายให้เธอ

“นี่! เสี่ยวหนาน ของขวัญเธอมีมากมายจนไม่ต้องการมันแล้ว

หรือ? เธอถึงได้โยนกระเป๋าสวยๆแบบนี้ลงถังขยะ? พระเจ้า นี่มัน

กระเป๋าแอร์เมสไม่ใช่หรือ?

ในขณะนี้หานเฟยเอ๋อก็พูดติดตลก

แน่นอนว่าหานเฟยเอ๋อสวยเข้าขั้นนางฟ้าเหมือนจ้าว ฟาน และภายในหอพักแห่งนี้ก็มีกุหลาบแดงสวยงามอันน่าเย้ายวนถึง สองดอก

จ้าว ฟานมองไปทางหานเฟยเอ๋อด้วยความหงุดหงิด และอด ไม่ได้ที่จะแย้งขึ้นมา
“ซี จะเป็นแอร์เมสได้อย่างไร? ก็แค่ของปลอมที่คนจนๆซื้อ มาน่ะสิไม่ว่า เห็นแล้วน่าขยะแขยง

จ้าวยีฟานยนคิ้ว

เมื่อเห็นกระเป๋าใบนี้สีหน้าของหยางเสวีที่ยืนอยู่ข้างทานเฟย เอ๋อก็เปลี่ยนไป

เธอย่อมรู้ดีเป็นธรรมดาว่ากระเป๋าใบนี้เป็นกระเป๋าที่เฉินเกอ

ซื้อมาในราคา 360,000 หยวนเมื่อเช้านี้

หลังจากที่เห็นมัน ใจเธอเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

“ของปลอม?”

หานเฟยเอ๋อหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมาและตรวจสอบดูอย่าง ละเอียด

จากนั้นเธอก็มีสีหน้าตกตะลึงพลางพลิกกระเป๋ากลับไปกลับ

มา!

“นี่มัน…ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่ของปลอมนะ แต่นี่มันของแท้ต่าง หากล่ะ!”

“ของแท้?” กลุ่มผู้หญิงในหอพักต่างตกตะลึง “จะเป็นไปได้ อย่างไร เฉินเกอไม่ใช่คนรวย จะเป็นของแท้ไปได้อย่างไรล่ะ?

“ฮึ กระเป๋าใบนี้เป็นรุ่นคลาสสิก ในตลาดน่าจะราคาประมาณ

สามแสนกว่าหยวน!”

จ้าวยีฟานพูดอย่างดูถูก
ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่หานเฟยเอ๋อพูดออกมาเมื่อกี้นี้ว่าเป็นของ แท้ หัวใจของจ้าว ฟานก็เต้นแรงไม่หยุด

“ของแท้จริงๆ ฉันเคยสัมผัสมาก่อนหน้านี้ เนื้อสัมผัสเทียบไม่ ได้กับของปลอมพวกนั้นเลย ที่มหาวิทยาลัยของพวกเราก็มีร้าน แอร์เมสอยู่ตรงประตูทางออก ฉันมีเบอร์โทรศัพท์ของผู้จัดการ พอดี ถ้าพวกเธอไม่เชื่อ พวกเราก็ลองให้เธอตรวจสอบดูก็ได้ว่ามี คนซื้อกระเป๋ารุ่นนี้ไหม?”

หานเฟยเอ๋อจับมันอย่างทะนุถนอม

คำพูดเหล่านี้ทำให้สาวๆทุกคนอ้าปากค้าง

ในขณะที่พูด หานเฟยเอ๋อก็โทรศัพท์ออกไป

“ไม่ต้องโทรหรอก…” ในตอนนี้หยางเสวขมวดคิ้วและยืนขึ้น พูดตามตรงถ้าเรื่องมาไม่ถึงขั้นนี้ เธอก็จะไม่บอกความจริงออก มา เพราะเงินเกอซื้อของแพงที่สุดมาในราคาสามแสนกว่าหยวน มอบให้คนอื่น

ในขณะที่หานเฟยเอ๋อกำลังจะต่อสายโทรศัพท์ หยางเสวก็พูด ออกมาตรงๆว่า

“กระเป๋าใบนี้เป็นของแท้แน่นอน เพราะเช้าวันนี้ตอนที่เฉินเกอ ไปซื้อกระเป๋า ฉันกับลู่หยางก็อยู่ด้วยกันทั้งคู่! เห็นว่าจ่ายเงินไป กว่า 360,000 หยวน!”

“อะไรนะ!”

ตูม!
เงียบกริบไปทั้งหอพัก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ