บทที่ 10 เป็นคนยากจนชั่วข้ามคืน
“ฮี เป็นไปได้อย่างไร ถนนการค้าจินหลิง นอกจากพี่ฝาน ยังมี ใครที่มีอำนาจมากขนาดนี้อีก? หยางฮุย นายจะบอกว่านาย หรอ? ”
ตอนนี้สวีตงยิ้มอย่างเย็นชา
หยางฮยอดกลั้นความโมโหแล้วพูดว่า “ผมไม่ได้บอกว่าเป็น ผม ผมแค่พูดความสงสัยของผมออกมา เมื่อครู่นี้เสี่ยวหนาน ฟาน และเพื่อนหอพักของยีฟานต่างก็โทรศัพท์ติดต่อเพื่อน ความหมายของผมก็คือว่า เกิดมีเพื่อนให้ความช่วยเหลือพวก เราละ พวกเรากลับไม่รู้ว่าจะขอบคุณได้อย่างไร?”
“มีเหตุผล!”
ตอนนี้แววตาของจ้าวยีฟานมีความสงสัยอย่างมาก
“ฉันว่าเอาอย่างนี้แล้วกัน ทุกคนตรวจสอบเบอร์โทรศัพท์ที่ โทรออกไปเมื่อครู่นี้อีกครั้ง ลองดูสิว่าตกลงผ่านช่วยพวกเรา หรือเพื่อนๆของทุกคน?”
จ้าวยีฟานเริ่มเรียกพี่ฝานอย่างสนิทสนม พูดจบ ทุกคนต่างก็เริ่มยุ่งอยู่กับการโทรศัพท์ไปเช็กกับเพื่อน เฉินเกอยืนอยู่ข้างๆมองดูด้วยความรู้สึกเก้ๆกังๆ จะพูดความจริงออกมาดีไหมนะ?
ถือโอกาสช่วงที่เฉินเกอยืนนิ่ง ทุกคนต่างก็ตรวจสอบเรียบร้อย
แล้ว
นั่นก็คือ เพื่อนๆของพวกเขาต่างก็ไม่มีความสามารถแก้ไข ปัญหาเรื่องนี้
” ฉันก็บอกแล้วไง ไม่ใช่คนอื่นแน่นอน อำนาจของพี่หนิง
ผ่าน พวกนายไม่สามารถคาดคิดได้หรอก!”
สวีตงจ้องมองไปที่กลุ่มหยางฮุยด้วยความเย็นชา
“โอเค ฉันว่าทุกคนไม่ต้องทายกันแล้ว ตอนนี้พี่ฝานน่าจะรอ พวกเราอยู่ที่หน้าประตูแล้ว อย่าให้เขารอนานเลย!”
จ้าวยีฟานมองไปที่หยางฮุยรวมไปถึงกลุ่มเฉินเกอแวบหนึ่ง
ในใจรู้สึกดูถูกเล็กน้อย
ดูท่าแล้ว พวกเราอิจฉาหนึ่งผ่านที่สามารถจัดการธุระได้ ดัง
นั้นจึงพูดแบบนั้น
กลุ่มคนหนึ่งเดินมาถึงหน้าประตู
เป็นอย่างที่คิดจริง
หนิงผ่านกับเพื่อนสองสามคนของเขา จอดรถหรูสองสามคัน รออยู่ข้างหน้าประตูแล้ว
“เสี่ยวหนาน ตกลงเธอจะไปหรือเปล่า?” จ้าวยีฟานดึงมือของ หม่าเสี่ยวหนานเอาไว้
“ฟาน ฉันไม่อยากไปแล้วจริงๆ เอาไว้ต่อไปมีโอกาสแล้วกัน!”
หมาเสี่ยวหนานชอบความตรงไปตรงมา เธอรู้สึกว่าหนึ่งผ่านม ความเสแสร้งเล็กน้อย ไม่ชอบเป็นอย่างมาก
ส่วนจ้าว ฟานไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดของเธอได้ จึง ทำได้เพียงพูดว่าตัวเองไปกับเพื่อนๆ ของเธอก่อน
จากนั้น ก็แยกจากกันที่ประตูของหวางKTV
หลังจากที่พวกเธอไปแล้ว เฉินเกอมองไปที่หมาเสียวหนานกับ กลุ่มหยางฮุยแวบหนึ่ง
สีหน้าผิดหวังเล็กน้อย
มองออกว่า พวกเราต่างก็อยากไปเปิดหูเปิดตาที่วิลล่าเป็นฉ
แต่เมื่อครู่นี้กลุ่มหยางฮุยเนื่องจากสาเหตุของตัวเอง จึงถูก
หนิงผ่านตะคอกใส่สองสามประโยค
ทำให้อารมณ์แย่ถึงที่สุด!
เฉินเกอจดจำเรื่องนี้อย่างเงียบๆ เอาไว้หาเวลาดีๆ พาทุกคน ไปเปิดหูเปิดตาที่วิลล่าเป็นฉวนด้วยกัน…….
ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง
รถคันใหญ่เล็กของหนิงผ่านจอดอยู่ที่ประตูวิลล่าเป็นฉวน เรียบร้อยแล้วจ้าว ฟานพวกเธอลงรถตามๆกันมา
“หยุดไว้ พวกคุณห้ามเข้า!
คาดไม่ถึงว่ายังไปไม่ถึงห้องโถงเลย ก็ถูกผู้รักษาความ ปลอดภัยสองสามคนที่สวมชุดดำ ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่าง ดักเอาไว้
“โอ้! พี่หลี่ ผมคือเสี่ยวฝานนะ แม้แต่ผมพี่ก็ไม่รู้จักแล้วหรอ? พ่อผมชื่อหนังเฉียง! วันนี้ผมพาเพื่อนๆมาเที่ยว…
หนังผ่านสอดมือหนึ่งเข้าไปในกระเป๋า ยิ้มเล็กน้อย มองดูแล้ว มีลักษณะที่จัดการเรื่องราวได้ดีมาก
“เหอะ เหอะ คุณชายหนึ่ง หัวใจนายช่างกว้างจริงๆ ที่บ้านนาย เกิดเหตุใหญ่ขนาดนี้ ยังมีอารมณ์ออกมาเที่ยวอีก? อย่าว่าแต่วัน นี้วิลล่าไม่ให้นายเข้าไปเลย เกรงว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แม้จะ ให้นายเข้าไป นายก็ไม่กล้าเข้าไปหรอก! ”
บอดี้การ์ดสองสามคนยิ้มอย่างเย็นชา มองดูหนิงผ่านที่ทำเป็นโอ้อวด ด้วยสีหน้าที่ดูถูก กลุ่มจ้าวยีฟานพวกเธอมองหน้ากันด้วยความงุนงง
จนกระทั่งเห็นใจ
ส่วนสวี่ตงเป็นครั้งแรกที่โดนคนอื่นดูถูก อีกทั้งยังเป็นบอดี้ การ์ดสองสามคน
ทันใดนั้นพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา : “นี่คือหนิงผ่านคุณชาย หนิง! ภัตตาคารหมิงหวางที่อยู่ถนนการค้าเป็นของครอบครัวคุณชายหนิง!”
“ฮาฮา ผมรู้ แต่ว่าควรเติมคำว่าเคยเป็น คุณชายหนึ่ง เกรงว่า นายจะยังไม่รู้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปภัตตาคารหมิงหวาง ครอบครัวพวกคุณจะไม่ได้ดูแลอีกต่อไปแล้ว และกิจการอื่นๆของ ครอบครัวคุณ วันนี้ล้มละลายไปพร้อมกัน หนิงเฉียงพอของคุณ ตอนนี้น่าจะรับมือกับตำรวจ สำนักการพาณิชย์ แล้วก็คนใน ธนาคารแทบเป็นบ้า
ผู้รักษาความปลอดภัยสองสามคนจับไหล่ พูดด้วยรอยยิ้ม หนิงฝานกลืนน้ำลายลงไป : “เป็นไปไม่ได้ พวกนายโกหก! พูดพลาง เขารีบล้วงมือถือออกมา โทรหาพ่อของเขา
โทรหาหลายครั้งติดต่อกัน พ่อถึงจะรับสาย
ได้ยินที่บ้านมีเสียงดังวุ่นวาย หนิงผ่านถามว่าสรุปแล้วเกิด อะไรขึ้นกันแน่
จากนั้น
ก็เห็นหน้าของหนิงผ่าน สีหน้าขาวซีดฉับพลัน “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เป็นแบบนี้ได้อย่างไรกัน?!!!” หลังจากที่ฟังจบ โทรศัพท์มือของหนิงผ่าน ก็หล่นลงบนพื้น
ร้านทั้งหมดของครอบครัวเขา เนื่องจากพ่อฝ่าฝืนกฎหมาย จึง ถูกปิดลงหมด
สมุดธนาคารก็ถูกอายัดทั้งหมด!
นั่นก็หมายความว่า ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง หนังผ่านเขาก็ กลายเป็นคนที่ไม่เหลืออะไรเลย
กลุ่มจ้าวยีฟานที่อยู่ข้างๆ เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงว่าจะกลับ ตาลปัตรแบบนี้
ยืนอยู่ข้างๆ เก้ๆกังๆอย่างมาก
“เป็นไปได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้แน่นอน!!
หนิงผ่านนั่งลงไปกับพื้น ทันใดนั้นดวงตาทั้งคู่ก็ไร้ชีวิตชีวา ตอนนี้ ตัวเองเป็นคนยากจน
ส่วนจ้าว ฟานเห็นหญิงฝานเจอปัญหาแล้วเป็นเช่นนี้ รู้สึกผิด หวังขึ้นมาในใจอย่างไม่มีอะไรเทียบได้
เดิมที่คิดว่าสุดท้ายก็เจอคนที่มีสิทธิ์มาเป็นแฟนของตัวเอง ตอนนี้ ดูท่าแล้วตัวเองคิดมากไปเอง
“สวีตง พ่อของนายรู้จักคนใหญ่คนโตไม่ใช่หรอ? ช่วยติดต่อ ให้หน่อยได้ไหม ช่วยคิดหาวิธีให้ครอบครัวของผมหน่อย?”
หนิงฝานกลืนน้ำลาย ได้ยินข่าวที่เลวร้ายมาก ทำให้เขาไม่มี
ความคิดเห็นใดๆเลย
“แม่งเอ้ย ครอบครัวของผมจะมีวิธีที่ไหนกัน!
สตงโบกมือไปมา : “เสี่ยวฝาน ผมว่านายรีบกลับไปดูพ่อของ นายหน่อยเถอะ มิน่าล่ะพ่อผมถึงบอกว่า พ่อนายทำแบบนี้ ช้า หรือเร็วก็ต้องเข้าไป มีประสิทธิภาพจริงๆ!
“ฟาน พวกเราควรทำอย่างไร?”
ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งไม่มีความคิดเห็นใดๆเลย เดิมที่อยากจะไป เปิดหูเปิดตา วิลล่า ใครจะไปคิดว่าครอบครัวของหนิงผ่านจะ ล้มละลายในตอนนี้เ
“อยู่ตรงนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ฉันว่าพวกเรากลับกันเถอะ!
จ้าวยีฟานพูดออกมาประโยคหนึ่ง รีบหันไปเรียกรถแท็กซี่แล้ว จากไปทันที
กลุ่มคนหนึ่ง ก็กลับตามๆกันไป
ตอนนี้ บนชั้นใต้หลังคาของวิลล่า หลี่เจิ้นกั๋วกำลังมองไปยัง ภาพที่อยู่ตรงหน้า
จากนั้น เขาก็โทรศัพท์ออกไป :
“ผู้จัดการเงิน ก่อนหน้านี้คุณชายเฉินบอกเพียงแค่ว่ายึดเงิน ทุนของที่ถนนการค้าจินหลิงของครอบครัวหนึ่ง แต่ตอนนี้ ครอบครัวพวกเขาโดนทันทำให้ล้มละลาย ไม่สามารถลืมตาอ้า ปากขึ้นมาได้อีกตลอดชีวิต!!
“เหอะ เหอะ น้องชายของฉัน ใจอ่อนเกินไป ไม่ใช่สไตล์การ จัดการของครอบครัวเฉินอย่างพวกเรา ใจอ่อนต่อศัตรูขนาดนี้ ฉันเป็นห่วงเขาจริงๆต่อไปเขาจะดูแลครอบครัวเฉิน…..เฮ้อ! หลี่ เจิ้นกั๋ว ฉันมอบภารกิจให้นาย รีบฝึกให้น้องชายของฉันกลาย เป็นลูกคนรวย เป็นลูกคนรวยที่เอาแต่ใจคนหนึ่ง! ”
หลี่เจิ้นถั่วพยักหน้าด้วยความเคารพ
เรื่องของครอบครัวหนึ่ง แน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือของครอบครัว เฉิน เฉินเสี่ยว
ส่วนการทำให้เงินเกือกลายเป็นลูกคนรวยที่เอาแต่ใจนั้น ไม่มี ใครรู้ดีไปกว่าหลี่เจิ้นกั๋วแล้ว ที่จริงแม้ว่าเฉินเกอจะเป็นลูกคนรวย ที่ใช้เงินเก่งสักเท่าไหร่ จะร่ำรวยไร้ขอบเขตขนาดไหนก็ตาม
ก็ไม่สามารถสะกิดอำนาจหนึ่งในหมิ่นของครอบครัวเฉินได้
อย่างแน่นอน!
เพราะครอบครัวเฉิน มีทรัพย์สินหนึ่งในสามของโลก คนทั่วไปไม่อาจจินตนาการได้
แต่ในตอนนี้ เฉินเกฎหมาเสียวหนานพวกเขากลับหอพักกัน หมดแล้ว
หยางฮุยพวกเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงอยากไปอยู่ร้าน
อินเตอร์เน็ตทั้งคืน
เดิมทีอยากเรียกเฉินเกอไปเล่นเกม แม้ว่าเฉินเกอก็ชอบเล่น เกมนี้ แต่เนื่องจากเมื่อก่อนกินข้าวก็ยังเป็นปัญหาเลย จะมีเงินไป ร้านอินเตอร์เน็ตเสียที่ไหนกัน ดังนั้นจึงไม่เคยเล่น เพียงแค่อ่าน เว็บบอร์ดสนทนา
บวกกับตอนนี้เฉินเกอเหนื่อยเล็กน้อย จึงอยากจะพักผ่อน แต่ทว่าเพิ่งจะเอนลงไปนอนบนเตียง
เห็นเบอร์โทรศัพท์หนึ่ง เฉินเกอรู้สึกสับสนขึ้นมาเล็กน้อย หยางเสว่โทรมาหา
คิดอยู่ครู่หนึ่ง เฉินเกอจึงรับสาย
“เฉินเกอทำไมนายไม่รับโทรศัพท์ของฉันทันที นายทำอะไรอยู่ หรอ?”
เสียงปลายสายเป็นเสียงที่หยางเสวี่แกล้งทำเป็นโมโห
เมื่อได้ยินเสียงนี้ เฉินเกอก็นึกถึงเขากับหยางเสาในอดีต โทรศัพท์หากันแบบนี้
“อืม เธอมีธุระหรอ?” เฉินเกอพูดด้วยเสียงเย็นชา
“ฉันรอนายทริมทะเลสาบในมหาวิทยาลัย นายลงมา ฉันจะ บอกนายให้ ถ้านายไม่ลงมา ฉันก็จะกระโดดลงไปจมน้ำตาย! “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ