บทที่ 1 พ่อผมเป็นคนรวย

เรียนผู้อ่านที่เคารพรักทุกท่าน

ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน เป็นฉบับแก้ไขของเรื่อง ที่แท้…ฉันเป็นลูกเศรษฐี! ผู้แต่งได้แก้ไขเนื้อหาเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่บทที่784เนื้อหาจะแตกต่างกับเรื่องเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก แต่ยังคงสนุกไม่แพ้กว่าเดิม ยินดีท่านผู้อ่านทุกท่านมาลิ้มรส ความสนุกของเรื่องทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจนนะคะ

กลางคืนเวลา3ทุ่ม อาคารหอพักชาย ในรั้วมหาวิทยาลัย

“เฉินเกอไปที่ชั้น1 อาคารหอพัก101 เอาโน้ตบุ๊คของผมมาให้ หน่อย !”

ไอ้หนุ่มย้อมผมสีเหลืองคนหนึ่งที่อยู่หอข้างๆ เตะประตูหอของ

เฉินเกอเปิดออก หลังจากที่โยนเงินเหรียญ ก็เดินพลิกกระเป๋า

กลับไป

“ใช่แล้วเฉินเกอลงไปซื้อน้ำเปล่าที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ใต้หอมา ให้ผมด้วยเลย!”

นักศึกษาผมสีเหลืองคนนั้นเดินไปเดินกลับ ครั้งนี้โยนลง ไป3เหรียญ 2เหรียญสำหรับซื้อน้ำ อีกเหรียญเป็นค่าทำธุระของ เฉินเกอ

“หวงเหมาว่าไปแล้ว ทำไมหอพักของพวกนายชอบใช้เงินเก อช่วยทำธุระให้พวกนาย กลั่นแกล้งคนแบบนี้มีที่ไหนกัน? ”
คนในหอพักของเฉินเกอทนดูต่อไปไม่ได้ ถามด้วยสีหน้าที่เป็น

ขา

“เหอะ! เฉินเกอเป็นสมาชิกในหอพวกนาย พวกนายเองยังไม่รู้ อีกหรอ? ตานี้ ให้เศษเงินเขาก็เอา

หวงเหมาเสียดสีจบ ก็ยิ้มแล้วเดินจากไป

เฉินเกอทําเป็นไม่ได้ยิน เพียงแค่หน้าแดง

เขาโค้งตัวลงไปเก็บเงินไม่กี่เหรียญที่อยู่บนพื้นขึ้นมา คิดใน ใจเงียบๆ

เช่นนี้ ตัวเองก็จะได้เงินเพิ่ม2เหรียญแล้ว เพียงพอต่อการซื้อ หมั่นโถว3อันกับผักดอง ห่อ ก็ไม่ต้องทนกับความหิวโหยแล้ว!

“เฉินเกอ……..นายไม่ต้องไป หากนายไม่มีเงินพวกเราให้นาย ยืม ไม่ต้องคืน!”

ประธานอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความเห็นใจ

เฉินเกอส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น ขอบคุณนะประธาน…… พูดจบ เขาก็หันหลังแล้วเดินออกไป

คนที่อยู่หอพักเดียวกัน มองดูแผ่นหลังของเฉินเกอต่างก็ทำได้ เพียงส่ายหัวด้วยความเมตตา

ที่จริง เฉินเกอก็ไม่อยากช่วยคนอื่นทำธุระ ก็อยากมีชีวิตในรั่ว มหาวิทยาลัย อย่างมีความสุขเหมือนกับคนอื่น

แต่ว่า ได้เรียนหนังสือต่อในมหาวิทยาลัยก็ถือว่าไม่เลวแล้ว
เขายากจนจริงๆ!

แม้เพื่อนๆ ในหอพักจะดีกับเขามาก แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาก็ยิ่ง ไม่อยากรับสิ่งของจากพวกเขา มิเช่นนั้นแล้ว ไม่ว่ามิตรภาพจะดี แค่ไหนไม่ช้าก็เร็วที่จะเกิดช่องว่างกัน

นอกจากเพื่อนเหล่านี้ในหอพัก เฉินเกอแทบไม่มีอะไรใน มหาวิทยาลัยเลย!

“เฉินเกอได้ยินหวงเหมาบอกว่านายลงไปใช่ไหม?

ตอนนี้ มีนักเรียนที่แต่งกายหรูหราคนหนึ่งเดินออกมาจาก หอพักข้างๆ

เขาชื่อว่าสตง เป็นประธานหอพักของหวงเหมา ที่บ้านเปิด โรงงาน ร่ำรวยมาก ทั้งสูงและหล่อมาก เป็นที่ชื่นชอบของ นักศึกษาหญิงหลายๆคน

เพียงแต่ว่า เขาดูถูกเฉินเกอมาตลอด ปกติแม้มองไปที่เฉินเก

อก็รู้สึกอายคน

เฉินเกอไม่รู้ว่าเขาเรียกชื่อตนมีธุระอะไร

เฉินเกอพยักหน้า “อืม ลงไป!”

สตงยิ้มอ่อน เขาล้วงดูเร็กซ์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อกล่อง โยนให้เฉินเกอโดยตรง

“พอดีเลย ผมมีเพื่อนคนหนึ่งวันนี้จะทำธุระที่พุ่มไม้ฝั่งตะวัน ออก นายนำของกล่องนี้ส่งไปให้เขา ตกลง นี้คือเงิน10 เหรียญ!”
สวีตงเป็นเพลย์บอยคนหนึ่ง ปกติมักจะนัดผู้หญิงออกไป

เพื่อนกินเพื่อนเที่ยวก็เยอะ แต่ว่า เฉินเกอไม่คิดอะไรมาก ใครใช้ให้ตัวเองหาเงินจากการ เป็นธุระแทนคนอื่นละ

ก็รับมาแล้วเดินลงไปชั้นล่าง แต่ว่า ขณะที่เฉินเกอหันหลังไป เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของสวี่ยงขึ้นมาจากข้างหลังแว่วๆ……..

เฉินเกอเดินลงไป หลังจากที่กลับจากส่งดูเร็กซ์เสร็จ ค่อยไป หยิบโน้ตบุ๊คและน้ำให้หวงเหมา

พุ่มไม้ขนาดเล็กที่อยู่ข้างนอกรั้วมหาวิทยาลัย เฉินเกอรู้ว่า ที่ นั่นเป็นสถานที่ทอดรักเพียงค่ำคืนเดียวที่มีชื่อเสียง หรือเรียกได้ ว่าสถานที่ทําการบ้านท่ามกลาง

ไม่นานนัก เฉินเกอก็มาถึงสถานที่ที่สวีตงบอก มองไปก็เห็น ชายหนึ่งหญิงหนึ่งทั้งสองนั่งพูดคุยหัวเราะกันบน ทางเดินแนวยาวที่อยู่ในพุ่มไม้

และมือของผู้ชายคนนั้นอยู่ไม่นิ่ง จับไม้จับมือขึ้นลง ลูบไล้จนผู้ หญิงคนนั้นหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ

แต่ อาศัยแสงจากดวงจันทร์ ขณะที่เฉินเกอเห็นหน้าชายหญิง อย่างชัดเจน

สั่นไปทั้งตัว!

เป็นหยางเสว!
ดวงตาของเฉินเกอแดงขึ้นมาทันที ดูเร็กซ์ที่ถืออยู่ในมือ หล่น ลงบนพื้นอย่างแรง!

หยางเสว่ เป็นแฟนเก่าของเงินเกอทั้งสองเลิกกันได้เพียงวัน แน่นอนว่า หยางเสวีเป็นคนบอกเลิกเฉินเกอ

ตอนที่บอกเลิก หยางเสว่บอกว่าอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ผล สรุปว่า เพิ่งจะผ่านไปแค่3วัน เธอก็ถูกนัดออกมาที่สถานที่ทำการ บ้านท่ามกลางเสียแล้ว!

ส่วนการปรากฏตัวของเฉินเกอเห็นได้ชัดว่าทั้งสองต่างก็ สังเกตเห็นแล้ว

แต่ละคนสีหน้าดูไม่จืดเลย

หยางเสรีบดึงชายกระโปรงที่กำลังจะสูงถึงเอวของตัวเองลง มาอย่างเร่งรีบ ปิดต้นขาที่ขาวจั๊วะเอาไว้ “เฉินเกอ……ทําไมถึงเป็นนาย? นายนาย……..นายอย่าเข้าใจ

ผิด ฉันกับลู่หยางกำลัง……

หยางเสว่พูดด้วยความร้อนรนเล็กน้อย อย่างน้อยเธอก็ยังรู้จัก ละอายใจบ้าง รีบก้มหน้าลง

ส่วนด้านข้าง ทายาทเศรษฐีที่ชื่อว่าลู่หยางเขาก็ปล่อยหยางเส วออก มองดูดูเร็กซ์ที่เฉินเกอทำหล่นลงบนพื้น ลุกขึ้นมาแล้ว หัวเราะเสียงดัง:

“แม่งเอ้ย สวีตงรู้จักแกล้งกันนี่นา ผมให้เขาเอาดูเร็กซ์มาให้ ผม คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้นายเอามา ตื่นเต้น น่าตื่นเต้นจริงๆเลย!”

ลู่หยางก็เป็นทายาทเศรษฐีคนหนึ่งเช่นกัน เฉินเกอรู้จักเขา เป็นเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวของสวี่ยง ที่บ้านเปิดภัตตาคารหลาย แห่ง ปกติมาเรียนก็ขับBMW ซีรีส์3 มา

และเมื่อได้ยินคำพูดของหยาง เฉินเกอกำหมัดไว้แน่นมาก ที่แท้ สวี่ตงจงใจแกล้งตัวเอง

แม้กระทั่ง หยางเสาเลิกกับตัวเอง จากนั้นก็อยู่ด้วยกันกับ หยางเพื่อนของเขา ณ ตรงนี้……..น่าจะมีเงาของสวีตงด้วยเช่น กัน!

“เสเส ผมรู้ว่าเธอไม่ชอบที่ผมยากจน แต่เธอก็ไม่จำเป็นต้อง อยู่กับคนประเภทนี้มั้ง เธอไม่รู้หรอว่าเขาเปลี่ยนแฟนมาแล้ว คน?”

เฉินเกอตะคอก

เขารักผู้หญิงคนนี้มาก รักจนจะเป็นจะตาย

หยางเสว่ได้ยินคําด่าของเงินเกอกวิตกกังวลเล็กน้อย “เฉินเก อแม่งเอ้ยนายคิดว่านายเป็นใครกันที่จะมาสั่งสอนฉัน ฉันเลิกกับ นายแล้ว ฉันอยากอยู่กับเขาก็อยู่กับเขา จำเป็นต้องให้คนจน อย่างนายมายุ่งหรอ?”

“พี่หยางสามารถซื้อเครื่องสำอางมาร์คหน้าสวยๆ ให้ฉันได้ ซื้อกระเป๋าแบรนด์เนมให้ฉันได้ นายทำได้ไหม?
“อีกอย่าง….” หยางเสวก็โมโหมาก มองดูเร็กซ์ที่เฉินเกอ หล่นบนพื้น “แม่งเอ้ยนายจงใจมาแสดงความรังเกียจฉันสินะ! ไปเลย!”

“เซี๊ยะ!”

พูดจบ หยางเสวก็เข้าไปตบเงินเกอหนึ่งครั้ง

หยางยิ้มอย่างมีความสุขมากยิ่งขึ้น “ฮาฮา เสาเสา อย่าให้ เขาไปสิ ให้เขาดูอยู่ตรงนี้ ผมจะใช้ดูเร็กซ์ที่เขาเอามาส่งเพื่อ ทำให้เธอมีความสุขเอง!”

หยางเสวอายจนหน้าแดง “พี่หยาง ฉันเห็นคนยากจนคนนี้ ไม่มีอารมณ์แม้แต่นิดเดียวแล้ว ครั้งหน้าแล้วกัน………ครั้งหน้าฉัน จะบริการนายอย่างดีแน่นอน!

พูดจบ เธอก็ดิ้นออกจากหยาง

เฉินเกอไม่รู้ว่าตนเดินออกมาจากพุ่มไม้นั้นได้อย่างไรกัน สมองของเขาว่างเปล่าหมดแล้ว

เงิน สุดท้ายแล้ว ล้วนเป็นเพราะว่าเงินเกอไม่มีเงิน

“ฮาฮาฮาฮา……

เมื่อเดินไปถึงประตูหอพัก เฉินเกือถูกเสียงหัวเราะของเพื่อน ร่วมชั้นที่ล้อมรอบเต็มทางเดินทำให้ตื่นตกใจขึ้นมา

สวีตงที่รวยและเท่ห์ยืนกุมหน้าท้องอยู่ข้างๆ หัวเราะจนหน้าจะ เขียวแล้ว
เห็นได้ชัดว่า สตงเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนร่วมชั้นทุกคนฟังหมด

แล้ว

“ฮาฮา เฉินเกอเมื่อตอนที่ไปส่งดูเร็กซ์เห็นอะไรหรอ?”

หวงเหมายิ้มถาม

“แม่งเอ้ย หยางเสวสาวสวยคนนั้น รูปร่างดีขนาดนี้ ไม่แน่ตอน ที่ไปถึง ลู่หยางเริ่มแล้วก็ได้!”

สวีตงยิ้มอย่างน่ากลัว

เฉินเกอกำหมัดแน่นดวงตาแดง เขาอยากจะฆ่าสตงจริงๆ ตายไปด้วยกันกับสอง

“เพราะอะไร! เพราะอะไรนายต้องแกล้งผมแบบนี้!!!” เฉินเกอ ตะโกนเสียงดัง

สวี่ยงหัวเราะ “โอ้ย โอ้ย โอ้ย ดูเร็ว คนจนโมโหแล้ว ผมกลัว

มากเลย!”

“ผมจะบอกอะไรให้ นายมันคนจน ทั้งชั้นเรียนนี้คนที่ผมดูถูก ที่สุดก็คือนาย ผิดที่ครอบครองหยก หยางเสาผู้หญิงสวยขนาดนี้ อยู่กับนาย สิ้นเปลืองโดยสิ้นเชิง ให้เพื่อนของผมเล่นสักสองสาม วันดีกว่า……

“ใช่แล้ว นายยังไม่รู้สินะ นายจีบหยางเสว่าปีแล้ว เพื่อนของ ผมลู่หยางเพิ่มวีแชท ครึ่งชั่วโมงก็จีบติดแล้ว ฮาฮาฮา!”

ทุกคนต่างก็หัวเราะไม่มีใครสนใจศักดิ์ศรีของเฉินเกอเลย!
“ผมจะสู้กับพวกนายให้ถึงที่สุด!

เฉินเกอกระโจนไปที่สวี่ยง

แต่สุดท้ายที่ได้กลับมาคือ การรุมทำร้ายของเพื่อนๆสอง

สุดท้าย เฉินเกอถูกเพื่อนในหอพักลากกลับไปที่หอพัก นอนอยู่บนเตียง เฉินเกอใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองเอาไว้อย่าง มิดชิด ร้องไห้เสียใจ

“เพราะอะไร? พวกเขาต่างก็กลั่นแกล้งผม เหยียบย่ำศักดิ์ศรี ของผม! เพราะอะไร!!!”

“เพราะว่าผมยากจน ในสายตาของพวกเขา ผมไม่นับว่าเป็น คนด้วยซ้ำ!!!”

เงินเกือกระวนกระวายอยู่ในใจ ดึงเส้นผมของตัวเองอย่าง รุนแรง ฉากที่เคยอยู่กับหยางเสาแต่ละฉากเหมือนยังปรากฏอยู่ ตรงหน้า

ไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหนแล้ว ร้องไปร้องไปเขาก็หดตัวหลับ อยู่ในผ้าห่มแล้ว

บางครั้งค่ำคืนที่เงียบเหงาแบบนี้ เขาถึงจะสงบสุขสุกที่สุด แล้ว!

เช้าวันที่2ตื่นแต่เช้า ในหอพักไม่มีคนแล้ว เฉินเกอรู้ว่า ประธานหอไม่อยากปลุกให้ตัวเองตื่น เรื่องราวเมื่อวาน อยู่ที่หอ ดีกว่ากลับไปที่ห้องเรียนเยอะเลย
เพียงแต่ว่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เฉินเกอกลับพบว่าใน โทรศัพท์มือถือตนเองมีข้อความและสายที่ไม่ได้รับเยอะมาก

ที่ทำให้เงินเกอแปลกใจก็คือ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเบอร์โทรศัพท์

ต่างประเทศ และยังมีข้อความโอนเงินเข้าไปในบัญชีของตัวเองอีกด้วย!

“ธนาคารจีน] ปี19……หมายเลขบัญชีของท่านที่มีตัวเลขท้าย

เป็น107 จํานวนเงินคงเหลือ 1000,0005.00หยวน……

เห็นตัวเลขมากมายขนาดนี้ เฉินเกอสมองซื้อไปครู่หนึ่ง สับสน

ไปหมดเลย

10 ล้าน!

ใครกันที่โอนเงิน10 ล้านมาให้ตัวเอง?

เฉินเกอรีบโทรไปตรวจสอบกับธนาคารโดยเร็ว หลังจากตรวจ สอบยืนยันไม่มีการผิดพลาด ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

ในขณะนี้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

ก็ยังเป็นเบอร์โทรศัพท์ต่างประเทศ

เฉินเกอรีบกดรับสาย

“เสี่ยวเกอ ได้รับเงินแล้วยัง? ฉันเป็นพี่สาวของนาย!” ปลาย สายโทรศัพท์มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“พี่! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? พี่กับพ่อแม่ยังทำงานใช้แรงงาน เพื่อหาเงินที่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ? มีเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?

หัวใจของเฉินเกอแทบจะมาอยู่ในลำคอแล้ว

“เหอะๆ แม้ตามความหมายของพ่อ จะปิดบังนายอีก2ปี แต่ ฉันได้ข่าวมาว่านายอยู่มหาวิทยาลัยโดนกลั่นแกล้งบ่อย ดังนั้น พี่ก็เลยเปิดเผยให้นายรู้เร็วขึ้น ครอบครัวเรามีเงิน และกิจการ ครอบครัวเฉินของเราเป็นกิจการข้ามโลก อยู่ในโซนแอฟริกา เข้าใจไหม? พูดอย่างนี้แล้วกัน ในแอฟริการ้อยละ80คือเหมือง ทองคําปิโตรเลียมและแร่ธาตุ ล้วนเป็นของครอบครัวเรา

“ยังรวมไปถึงกิจการเหล่านั้นที่อยู่ในประเทศและต่าง ประเทศ!”

เงินเกือกลืนน้ำลายอย่างรุนแรง หาก10ล้านนี้ไม่ได้มีอยู่จริง ให้ตายยังไงเข้าก็ไม่เชื่อ

เขาจะต้องคิดว่าพี่สาวตัวเองบ้าไปแล้วแน่นอน!

“พี่รู้ว่านายไม่เชื่อ เสี่ยวเกอ นายก็ค่อยๆยอมรับมันก็แล้วกัน เมื่อก่อนพี่ก็ถูกเลี้ยงมาด้วยความยากจนเช่นกัน ตอนนี้ก็ค่อยๆ ชินกับชีวิตที่ร่ำรวย ใช่แล้ว เช้าวันนี้น่าจะมีพัสดุส่งไปที่ มหาวิทยาลัยของพวกนาย ข้างในนั้นมีของจำนวนหนึ่งที่พี่ส่งให้ นาย ไม่ต้องสนใจเงิน

“ไม่รู้ว่าตอนนี้ราคาของในประเทศเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตาม แต่ 10ล้านนี้นายก็เอาไปใช้ก่อนแล้วกัน เดือนหน้าที่ค่อยโทรหานาย!”

หลังจากที่วางสายโทรศัพท์ เฉินเกอไม่สามารถสงบสติ อารมณ์ของตัวเองได้อยู่นานสองนาน

สภาพแวดล้อมตั้งเด็กของเขา มีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือจน แต่ตอนนี้……

อันที่จริงผมเป็นทายาทเศรษฐี???

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ