บทที่ 14 วางใจในตัวเสด็จแม่

โดยนิสัยของโจวเจ๋อฮั่นเขาไม่นิยมชมชอบที่จะให้เหล่าสตรี เข้ามาวุ่นวายในจวน หากต้องการเพียงกระดิกนิ้วเจ้าอี้เหวิน เนรมิตผู้ที่เข้ามารับใช้เขาได้อย่างรวดเร็ว

เพราะเป็นพระประสงค์ของเสด็จแม่โจวเจ๋อฮั่นจึงไม่อาจ ปฏิเสธความหวังดีนี้ได้ จวนอ๋องอื่นมีสตรีทั้งอนุทั้งสตรีข้างห้อง นับสิบนาง

สําหรับเขาแล้วห้านางนี้ยังน้อยไปในสายพระเนตรของเสด็จ แม่เช่นนั้นเขาค่อยหาเรื่องส่งพวกนางกลับเข้าวังหรือส่งออก นอกจวนในภายหลังก็แล้วกัน

เมื่อกลับไปถึงจวนก็พบว่าเจ้าอี้เหวินมารอเขาอยู่ก่อนแล้ว อีก ทั้งคนผู้นั้นยังใช้สายตากรุ้มกริ่มมองสตรีที่ติดตามอย่างเปิดเผย

โจวอ๋องสั่งให้พ่อบ้านจัดเรือนแยกให้สตรีเหล่านั้นพัก อีกทั้ง เรือนพวกนั้นยังห่างจากเรือนท่านอ๋องชนิดหากไม่เรียกหาก็อาจ ไม่พบหน้ากันตลอดชีวิต

เจ้าอี้เหวินเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกเสียดายเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านอ๋องสาวงามเช่นนั้นเหตุใดจึงให้ไปอยู่เรือนท้ายจวน”

“เรือนพักในจวนที่ว่างและเหมาะสมที่จะให้อยู่คือท้ายจวน ที่ นั่นสะดวกสบายมากเจ้าขัดข้องหรือ
“โถไทโชว์ทรงคัดเลือกหญิงงามเช่นนั้นมาให้ท่าน อย่างไรก็ อย่าทําร้ายพระทัยไทโชว์เลย”

“หากเจ้าต้องการข้าจะยกให้

“มิกล้า มิกล้า”

“เจ้าประหลาดแล้ว มีสิ่งใดที่คนอย่างเจ้าอี้เหวินไม่กล้าบ้าง

“มิกล้าขัดพระทัยไทโฮว์ เอาเป็นว่าปล่อยพวกนางอยู่ที่นี่ไป ก่อนหากท่านรู้สึกเบื่อขึ้นมาให้ยกให้ข้ายังไม่สาย”

โจวเจ๋อนมองหน้าสหายคนสนิทแล้วส่ายหน้า พร้อมทั้งเอ่ย

“อ้อที่แท้ก็อยากได้ แต่ยังเกรงพระทัยเสด็จแม่”

“เป็นท่านที่เข้าใจข้าที่สุด” เจ้าอี้เหวินหัวเราะอย่างมีความสุข

“เจ้าไร้สาระยิ่ง เรื่องที่ให้สืบไปถึงไหนแล้ว”

เจ้าอี้เหวินไม่รีบร้อนตอบ เขาค่อยๆสูดดมความหอมของชาที่ บ่าวรินให้แล้วจิบช้าๆ อีกทั้งยังชายตาดูท่าทางร้อนใจของท่าน อ๋องอย่างนึกขบขัน จวบจนในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้นราวกับไม่ใส่ใจ

“จากที่ติดตามสืบหาจากอาภรณ์ของนางนั้น ผ้าไหมที่คุณหนู ผู้นั้นใช้พบว่าเป็นของโรงผ้าจินซ่านอีกไม่นานคงสืบได้ว่าคนที่ ซื้อผ้าชิ้นนั้นไปตัดอาภรณ์เป็นผู้ใดกันบ้าง”

“ทำงานได้ไม่เลว แต่เชื่องช้าไปสักหน่อย”

“ดูเหมือนท่านอ๋องจะติดใจนางผู้นั้น ข้าน้อยก็หาได้แปลกใจในเมื่อนางงดงามชวนตะลึงปานนั้น”

“อย่าได้พูดมากความข้าคร้านที่จะฟังเจ้า ทำหน้าที่ของเจ้าให้ เถิดส่วนความคิดของข้าอย่าบังอาจคิดจะคาดเดาเลย” “ท่านอ๋องนี่ท่านกำลังผลักไสสหายเช่นข้าอยู่ เป็นไปได้

อย่างไร”

“ข้าบอกแล้วว่าทุกค่าของเจ้า ล้วนเป็นคำที่พูดออกมามาก เกินความจําเป็น อาเหวินเจ้าดูนี่เคยเห็นสิ่งนี้หรือไม่”

โจวเจ๋อฮั่นล้วงมือเข้าไปในสาบเสื้อแล้วหยิบผ้าชิ้นเล็กผืนหนึ่ง ออกมาส่งให้เจ้าอี้เหวิน

เมื่อเจ้าอี้เหวินพิจารณาดูแล้วจึงส่ายหน้า โจวเจ๋อฮั่นดึงผ้าผืน

นั้นกลับคืนและเก็บไว้ในที่เดิมด้วยความระมัดระวัง

“ลักษณะการตัดเย็บเช่นนี้ไม่อาจเรียกว่าเป็นผ้าเช็ดหน้า หรือ ผ้าคาดอำพรางใบหน้าได้ ที่ข้าให้เจ้าดูเผื่อว่าเจ้าเห็นของที่ คล้ายกันแบบนี้ก็ให้ตรวจดูให้ละเอียดไม่แน่ว่าอาจจะพบนางก็ เป็นได้”

เจ้าอี้เหวินพยักหน้าเข้าใจ เมื่อเห็นว่าท่านอ๋องของเขายังเก็บ ผ้าชิ้นเล็กนั้นติดกายอีกทั้งท่าทางแปลกประหลาดราวกับหวงผ้า ผืนน้อยนั้นพลันยิ้มเจ้าเล่ห์

“ท่านอ๋องข้ามาเรื่องหนึ่งท่านอยากฟังหรือไม่”

“หากอยากเล่าก็เล่ามา หากเจ้าไม่อยากขาก็หาได้ใส่ใจ”
มีหรือเจ้าอี้เหวินจะรอช้าเขารีบเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้มีข่าวว่า ว่าที่พระชายาของท่านเป็นบุตรสาวคนเล็ก ของท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายเสนาบดีหลิวผู้อ่อนน้อมผู้นั้น เสนาเฒ่า นั่นจากที่ขาให้คนสืบมา ไม่คิดว่าเขาจะยังมีบุตรสาวอีกหนึ่งคน เห็นว่าหลายปีก่อนตกน้ำจําความไม่ได้จนกลายเป็นสตรีบ้าใบ้ เหตุใดองค์ไทว่โฮว์จึงต้องการให้ท่านแต่งกับคนเช่นนั้น เรื่องนี้ ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร

“ไม่เห็นว่าอย่างไร เรื่องพระชายาเป็นเสด็จแม่ที่จัดการ ข้า เป็นเพียงบุตรหากเสด็จแม่ต้องการให้แต่งข้าก็ไม่ขัด ดีเสียอีก หากนางบ้าใบ้จะได้ไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายกับข้านักขังไว้ให้ห่าง จะได้ไม่ต้องคอยขัดหูขัดตา”

“ท่านอ๋องของข้าช่างแปลกประหลาดเสียจริง

“แล้วอย่างไร ข้าหาได้สนใจ

“เรื่องนี้น่าสนใจกว่าที่ท่านคิด ท่านไม่สนใจฟังต่อหรอกหรือ ถึงเจ้าอี้เหวินจะเป็นนักรบ แต่ด้วยนิสัยเจ้าสำราญเขาย่อมไม่ พลาดเรื่องสนุกเช่นนี้

“ไม่ว่านางจะเป็นเช่นใด ถึงอย่างไรข้าก็ต้องแต่งนางเป็นพระ ชายาอยู่ดี มีอะไรน่าสนใจหรือ

“โถ่ท่านอ๋อง นางจากนางจะบ้าใบ้จำความไม่ได้ยังมีข่าวลือ หนาหูว่านางใบหน้าเสียโฉมเพราะอุบัติเหตุไฟไหม้ที่นางกระทำ ขึ้นมาเอง เพราะแบบนี้หากท่านแต่งเท่ากับว่าท่านได้สตรีบ้าใบ้อีกทั้งยังได้สตรีเสียโฉมมาเป็นชายา เช่นนี้คนจะไม่หัวเราะเยาะ ไปทั่วหรือ” เสียโฉมหรือ เขาก็เคยพบสตรีผู้หนึ่งที่เสียโฉมและสุดท้าย สตรีผู้นั้นเพียงแต่ทำเรื่องหลอกลวง อีกทั้งเสด็จแม่ของเขาเป็น

สตรีที่เฉียบคมไม่มีทางที่จะให้สตรีเช่นนั้นมาเป็นภรรยาของเขา

แน่

เพราะเชื่อใจเสด็จแม่ข่าวลือก็เป็นเพียงข่าวลือ หรือหากเป็น เรื่องจริงแล้วอย่างไร คนเช่นเขาหาได้สนใจไม่