บทที่ 12 กางเกงในผืนน้อย

องครักษ์หลงกำลังสืบข่าวผู้ที่วางยาคุณหนูไม่นานคงจับตัว คนร้ายได้เป็นแน่ เมื่อถึงตอนนั้นหากคุณหนูอยากออกไปที่ใด ย หลินย่อมไม่ขัดข้อง

“ถ้าเช่นนั้นคุณหนูทำตามท่านหมอบอกนะเจ้าคะ อย่าเพิ่งออก ไปไหนเลย”

“ข้ารู้แล้ว เมื่อคืนข้ารู้สึกทนไม่ไหวจริงๆ อาการป่วยของข้าคง หนักหนาเป็นแน่”

ชุ่ยหลินพยักหน้าและแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

โชคดีที่นายท่านเสนาบดีในเวลานี้ดูเหมือนว่ามีงานราชการ มากเป็นพิเศษ จึงทำให้แทบไม่มีเวลาอยู่ที่จวนเมื่อเป็นเช่นนี้นาย ท่านย่อมไม่เห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นเป็นแน่

ซุ่ยหลินได้แต่ภาวนาให้องครักษ์หลงจับคนร้ายผู้นั้นได้เร็ววัน และขอให้อย่าพบเจอคนกลุ่มนั้นอีกเลยตลอดชีวิตยิ่งดี

ความลับของคุณหนูจะได้เป็นความลับตลอดไป

เวลาต่อมา จวน โจว อ๋อง

“ทูลท่านอ๋องนี่คือของทั้งหมดของแม่นางผู้นั้นพะยะค่ะ”

โจวเจ๋อฮั่นสำรวจของที่อยู่ในหีบอย่างละเอียด ที่เขาพบคือ อาภรณ์ของสตรีผู้นั้นที่นางถอดทิ้งไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นผ้าไหมราคาแพง

เนื้อผ้าเช่นนี้แน่นอนว่าชนชั้นพ่อค้าที่ร่ำรวยสามารถหามาสวม ใส่ได้ไม่ยาก แต่ส่วนใหญ่พวกพ่อค้ามักชอบโอ้อวด

ลายปักผ้าที่เรียบง่ายเช่นนี้หายากที่เหล่าชนชั้นพ่อค้าจะนิยม

ใส่ หากเป็นคุณหนูในจวนนั้นกลับเป็นไปได้ยิ่งกว่า

สตรีผู้นั้นมีองครักษ์ส่วนตัวอีกทั้งยังมีบ่าวรับใช้ที่ดูไม่ธรรมดา นางอาจจะเป็นคุณหนูในห้องหอของจวนใดจวนหนึ่ง

โจวเจ๋อฮั่นยกมุมปาก การตามหาตัวนางนั้นแท้จริงก็หาได้ ยากอย่างที่คิด

โจวเจ๋อฮั่นสำรวจอาภรณ์ในหีบอีกทั้งข้าวของที่พวกนางทิ้งไว้

บางส่วน จวบจนกระทั่งเจอผ้าสีแดงผืนเล็กผืนหนึ่ง

โจวเจ๋อ นพบว่าผ้าผืนนี้ได้ปักภาพผีเสื้อตัวเล็กโบยบินเหนือ บุปผาเอาไว้ที่ตรงกลางผืน ช่างงดงามยิ่ง

“ผ้าผืนนี้ที่มีลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยมผืนเล็ก อีกทั้งยังมี เชือกที่ยื่นออกมา เป็นผ้าเช็ดหน้าแบบใหม่หรือ สีแดง ข้ารู้สึก ชอบเป็นอย่างยิ่ง”

ท่านอ๋องรำพึงกับตนเอง อีกทั้งยังไล่ทหารออกไปจากห้อง หนังสือ เขาลูบไล้ผ้าผืนน้อยที่แปลกประหลาดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะ ยกขึ้นมาสูดดม กลิ่นกายของนางผู้นั้นยังติดที่ผืนผ้า

ช่างเป็นกลิ่นบุปผาที่หอมยั่วยวนยิ่ง โจวเจ๋อฮั่นจึงสูดดมความ หอมเข้าไปอย่างเต็มที่
โจวเจ๋อ นเอนกายลงบนตั่งนอน อีกทั้งยังใช้ผ้าสีแดงผืนเล็ก ของซือซือผู้นั้นปิดที่ใบหน้า ความหอมล้ำค่านี้ทําให้เขายิ่งอยากพบนางยิ่งขึ้น นางคือผู้ใด กันแน่ เขาต้องตามหานางให้พบให้เร็วที่สุด โจวเจ๋อฮั่นเริ่ม

ตระหนักแล้วว่า

บัดนี้เขาได้สนใจแม่นางผู้นั้นเป็นพิเศษแล้ว

หลายวันต่อมา ณ จวนเสนาบดี

หลิวซือซือที่บัดนี้ร่างกายหายดีแล้ว นางกำลังค้นหาบางอย่าง ในหีบผ้าอย่างขะมักเขม้น จวบจนไม่พบสิ่งที่ตนเองค้นหาจึงเอ่ย ถามชุ่ยหลินออกมา

“ชุ่ยหลินกางเกงในตัวโปรดของข้าหายไปไหน ข้าหาจนทั่ว

แล้วก็ไม่พบ”

“สิ่งที่เรียกว่ากางเกงในหายหรือเจ้าคะ”

ซุ่ยหลินช่วยคุณหนูค้นหาแล้วก็ต้องส่ายหน้าเมื่อพบว่ากางเกง ในตัวนั้นหายไปจริง ๆ

“ใช่ ตัวสีแดงที่ข้าลงมือปักลายผีเสื้อเองตัวนั้นขาไม่เห็นมัน แล้ว”

ชุ่ยหลินที่คุ้นเคยกับกางเกงในของเจ้านายแล้ว เพราะหลัง จากที่หลิวซือซื้อฟื้นขึ้นมานายของนางก็มักทำสิ่งของประหลาด หลายอย่างไว้ใช้ กางเกงในนั่นคือหนึ่งอย่าง
ชุ่ยหลินทบทวนความทรงจำจวบจนขึ้นได้ว่า วันนั้นเป็นคุณ หนูของนางที่ใส่กางเกงในสีแดงไป เพราะรีบร้อนซุ่ยหลินจึงได้ ลืมเก็บกลับมาด้วย

“แย่แล้วคุณหนู เพราะวันนั้นที่ท่านไม่สบาย บ่าวกังวลยิ่งจึง คิดว่าคงลืมเก็บกลับมาจากโรงเตี๊ยมเจ้าค่ะ”

“ซุ่ยหลินตัวนั้นข้าทำเองกับมือ เย็บเองทุกฝีเข็มเลยนะ”

“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะ”

เมื่อเห็นหน้าสาวใช้คนสนิทซีดลง หลิวซือซือจึงเอ่ยขึ้นอย่าง ตัดใจว่า

“ช่างเถิด แค่กางเกงในตัวหนึ่งผู้อื่นคงไม่เห็นค่า คงโยนทิ้งไป

แล้วเช่นนั้นข้าทำใหม่ดีกว่าเจ้าว่าดีหรือไม่”

“เจ้าค่ะ”

“หาผ้าสีแดงมาให้ข้า เอาที่นุ่มๆนะ จะได้ไม่ระคายผิว

“เจ้าค่ะ”

ใช่ก็แค่กางเกงในตัวเดียว แม้จะเสียดายเพราะเป็นตัวโปรด ไม่อาจจะตำหนิซุ่ยหลินที่แสนดีได้ หลิวซือซือจึงไม่เอาความกับ บ่าวที่น่ารักของนางแล้ว