บทที่ 14 มีเรื่องแล้ว

เขาพูดอย่างคลุมเครือ สายตาก็จงใจยั่วเธอ แต่เธอก็ยังนิ่ง “หมายความว่ายังไง

เขายิ้มเยาะแล้วกระซิปที่หูของเธอด้วยเสียงเข้ม “ฉันก็ หมายความว่า ฉันสนใจเธอนะสิ

“เมื่อเห็นท่าทางที่เธอไม่เข้าใจ เขาก็พูดกับเธออย่างนุ่มนวล ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงบอกไปตรงแล้วว่าเขาอยากขึ้น เตียงกับเธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ใสซื่อที่ทำให้อยากครอบครอง เธอและอยากเล่นเกมส์กับเธอ

แม้เขาจะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ก็ทำให้เส้นเสี่ยวหน้าแดงไปหมด

กู้หมิงจวิ้นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ไม่ได้ยินเลยว่าที่เฉิงซื่อหมิ นกำลังพูดเรื่องอะไรกับเขา ตอนนี้เขาโมโหจนแทบบ้าอยู่แล้ว เงินเสี่ยวซีเธอแน่มาก เรายังไม่ได้หย่ากันด้วยซ้ำ เธอยังกล้าคุย กับผู้ชายอื่นต่อหน้าเขา แถมยังเป็นไปในทางชู้สาวอีกด้วย

กู้หมิงจนได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจ เขาบีบแก้วแน่น พยายามฝืนยิ้ม ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเงินเสี่ยวซีแล้วนั่งลงข้างเธอ เอามือโอบไหล่ของเธอดึงเธอเข้าหาตัวอย่างต้องการแสดง ความเจ้าของ เขาฉีกยิ้มแล้วถามว่า “ที่รัก คุณจะไม่แนะนำตัว หน่อยเหรอ”

“ภรรยา”
เสิ่นเสี่ยวซึมองไปที่กู้หญิงจนอย่างประหลาดใจ นี่เป็นครั้ง แรกที่เขาเรียกเธอว่าภรรยาต่อหน้าคนอื่น

ใบหน้าบึ้งตึงของเขาทำให้เธอสังหรณ์ว่าจะมีเรื่อง

หยินหานขมวดคิ้ว มองหน้าเป็นเสี่ยวอย่างสงสัย เขายิ้มแล้ว ก็รอคำตอบจากเงินเสี่ยว

เสิ่นเสี่ยวเอามือของหมิงจนออก แต่เขาก็เปลี่ยนเป็นกอด เอวเธอแทน เดี่ยว ไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เธอพูดเบาๆว่า”กู้หมิงจ ขึ้นคุณจะทําอะไร”

เขาหัวเราะอย่างโหดเหี้ยว ทำให้ทุกคนกลัว “ที่รัก ไหนเธอ บอกว่าเธอไม่สบายไง ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า คุณเฉิงคง ไม่มีปัญหาอะไรนะครับ”

พูดแล้วเขาก็สบตาไปที่เฉิงซื่อหมินอย่างจงใจ เฉิงซือหมินคิดได้ ก็รีบพนักงานอย่างตกลง “แน่นอนครับ ไม่

ค่อยสบายก็ควรที่จะรีบไปพัก

เสี่ยว ขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ไม่…

“ดูสิ คุณเฉิงพูดแล้ว ที่รัก เรากลับบ้านกันเถอะ”

เขารับขัดจังหวะเธอ คำว่า “กลับบ้าน สองคำนี้หมิงจนเน้น มาก ทำให้เสื่นเสี่ยวซีมีความรู้สึกว่าไม่อยากจะรีบกลับไป แต่ เธอใช่คู่ต่อสู้ของเขา มือเขาก็อยู่ที่เอวของเธอ เขาดึงเธอเดิน ออกไปจากห้องแล้ว
เมื่อออกจากห้องมา

สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

เขาเปลี่ยนมาจับข้อมือเธอ เดินก้าวอย่างเร็วเดินออกไปจาก ร้าน เธอมองไม่เห็นว่าตอนนี้เขามีท่าทีอย่างไร แต่เขาบีบข้อมือ เธอแน่นทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังโมโห

เพราะเธอไม่ยอมพูดว่าเธอภรรยาของเขา

สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือเธอ พูดเสียงเย็นว่า “ขึ้นรถ

ใบหน้าของเขาน่ากลัวเป็นพิเศษ เขาขับรถด้วยความเร็วสูง เสี่ยวที่นั่งอยู่ข้างๆมองตรงไปยังถนนข้างหน้าใจเต้นระรัว

รถจอดที่ชายหาดแห่งหนึ่ง ไม่ได้กลับบ้าน

กู้หมิงจนก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แค่เห็นเธอใกล้ชิดกับห นหาน เขาก็ใจคอไม่ดีหายใจไม่ทั่วท้อง

เสี่ยว ทบที่หน้าอกเพื่อคลายอาการตกใจ เขาไม่รอเธอถาม ก็ได้ยินเขาออกคำสั่งกับเธอ “พรุ่งนี้ไปลาออกซะ”

เธอไม่เข้าใจ “เพราะอะไร

ตอนนี้หางานสักงานคิดว่ามันง่ายเหรอ

เขามองดูเธอด้วยสายตาอึ้งๆ เสิ่นเสี่ยว เธออยากทำงาน จริงๆหรือว่าอยากจะแค่ใช้ข้ออ้างว่าทำงานไปยั่วผู้ชาย

เห็นเธอกับหยินหานคุยหยอกล้อกระซิปกระซาบกัน กู้หญิงจ นก็แทบจะทนไม่ได้
เขาเพิ่งจะรู้ว่า เขายังไม่มีวิธีที่จะได้เธอเลย

“กู้หมิงจวิ้น ฉันว่าคุณพูดเกินไปหน่อยแล้ว ยั่วผู้ชายเหรอ คุณ เองก็มีผู้หญิงตั้งเท่าไหร่บ้านนอกนั่น

เสียว น้ำตาคลอเบ้า เป็นครั้งแรกที่เธอพูดออกมาตรงๆถึง เรื่องนี้

เขาขมวดคิ้ว มองดูเธออีกครั้ง น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ก็ไปสะกิด ใจเขา

“เธอทําหน้าที่สามีที่ดีไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกร้องอะไร ยังไงซะ เราก็กำลังจะหย่ากัน เรื่องของคุณฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง เรื่องของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเหมือนกัน”

เธอโมโหแล้วก็เปิดประตูจะหนีไป แต่เธอถูกดึงไหล่ไว้ แล้ว สองมือก็จับลงที่ท้ายทอย ไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็ประกบริมฝีปากลง

มา

เสี่ยว ขมวดคิ้วอยากจะขัดขืนแต่เธอก็ไม่มีแรง

เขายกตัวขึ้นมากดเธอไว้ที่ข้างรถ จูบของเขาไม่อ่อนโยนเลย สักนิด เป็นจูบที่เหมือนกับต้องการจะลงโทษเธอเหมือนจะกัดลิ้น เธอ

จูบที่ช่างกระโชกโฮกฮาก ทำให้เธอปวดใจ

ทำไมผู้ชายเอาแต่ใจแบบนี้ตัวเองทำได้แต่คนอื่นทำไม่ได้
เขาเอาอะไรมาคิดว่าเธอไปยั่วผู้ชาย

เธอร้องไห้ทำให้เขาสำนึกได้อยู่ไม่น้อย เขาโมโหจนมองไม่ เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ เขาก็หยุด เธอมองไปในนัยน์ตาเขาอย่างกล้าหาญ มากไปกว่านั้นคือ

ความเฉยชา

ใจที่มันด้านซา

“เราหย่ากันเถอะ” เธอพูดอย่างเบาๆแต่ใจของกู้หญิงจนกลับ รู้สึกปั่นป่วนมาก

คืนนี้ กู้หมิงจนไม่ได้กลับบ้าน

ที่น่าประหลาดคืออ่านนี่ก็ไม่อยู่ที่บ้าน

ตอนที่เธอเรียกรถกลับบ้านถึงได้เห็นข้อความที่ถูกส่งมา พี่คะ เพื่อนฉันชวนฉันไปเที่ยวปารีส ไม่กี่วันก็กลับ

เธอทําอะไรไม่ถูก ยัยคนนี้ ช่างหลเรื่องจริงๆ…….. ชายหนุ่มไม่กลับบ้านทั้งคืนไม่รู้ว่าไปไหน คงจะไปอยู่กับคนรัก

เสี่ยวซีรู้สึกเจ็บปวด นอนไม่หลับทั้งคืน เกือบสว่างถึงได้รู้สึก ง่วง แต่ว่าเสียงโทรศัพท์ก็สั่นซะจนเธอตื่นขึ้นมาอยากจะเอาหัว

โขก าแพง

เธอยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มาแนบหู พูดอย่างขี้เกียจว่า

“คุณคือญาติของคุณกู้หมิงจนใช่ไหมคะ ที่นี่คือโรงพยาบาล หรินมิน คนไข้ขับรถชนตอนเช้าเมื่อวาน ขอเชิญให้คุณรีบมาด่วนเลยค่ะ

“ว่ายังไงนะคะ ตอนนี้เธอไม่ง่วงสักนิด มีสติสัมปชัญญะอย่าง

ครบถ้วน

“รถชน”

“รถชนได้อย่างไร”