บทที่ 11 คำไหนคำนั้น

กู้หมิงจนมองดูร่างที่ซูบผอมของเธอจากทางด้านหลัง กระทั่ง เห็นเธอเดินเข้าไปในตึกนั้น คิ้วเข้มก็เริ่มขมวด

เธอทํางานอยู่ที่นั่น

ในวงการทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าเฉิงซื่อหมินนั้นลามกขนาดไหน ลูกน้องเลขาผู้หญิงในบริษัทต้องหนีไปให้พ้นจากเงื้อมมือของ เขาทั้งนั้น

ยัยโง่เอ้ย เขาควรจะพูดว่าเธอใสซื่อเกินไปหรือโง่กันแน่

เสิ่นเสี่ยว เดี๋ยวเอาสัญญาฉบับนี้ไปให้ที่เทควันโดให้ ประธานหมิ่นเซ็นซะเข้าใจไหม

สัญญาฉบับหนึ่งถูกทิ้งลงบนโต๊ะ แต่ยังไม่ทันจะปฏิเสธหัวหน้า ก็เดินจากไปแล้ว

เสิ่นเสี่ยวมองดูสัญญาฉบับนั้นอย่างเศร้าสร้อย เธอกัดฟันข่ม

ใจเอาไว้ “ทำไมฉันต้องทําทุกเรื่องเลย”

วันทั้งวัน เสี่ยวซีรู้สึกได้อย่างเดียวเลยคือเหนื่อย เหนื่อยจน แทบจะอ้วกออกมาอยู่แล้ว

คนพวกนี้คิดว่าจ้างเธอเอาไว้ทำงานที่ต้องใช้แรง ตอนนี้เรื่องที่ เอาสัญญาไปส่งยังต้องเป็นเธอที่ทำ

เสี่ยวเดินออกมาจากที่ทำงานก็รู้สึกได้ว่าอากาศร้อนอบอ้าวมากเหมือนฝนกำลังจะตกใหญ่

ที่เทควันโด มีคนอยู่ไม่เท่าไหร่ ตอนแรกยามก็จะไม่ให้เธอ เข้าไป แต่เมื่อเธอบอกว่ามีสัญญามาจะให้เซ็นเขาถึงปล่อยให้ เธอเข้ามา

ณ โรงซ้อม

หยินหานสวมใส่ชุดเทควันโด้ แต่ว่าศีรษะก็ยังโพกผ้าพันแผล อยู่แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับหน้าตาอันหล่อเหลาของเขา

มานี่สิ

เขาชี้ไปที่ชายที่ผอมแห้งแรงน้อย แล้วพูดเสียงเย็น ออกมา ชกกับฉันสักรอบ

เฉินเฟิง สายหัวอย่างตัวสั่นอีกนิดก็จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว

“ลูกพี่ ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันไม่เอาผู้หญิงใส่รถให้พี่จริง ฉันกล้า

สาบานได้เลย ถ้าฉันทำจริง ๆ ขอให้สวรรค์ลงโทษ

“ออกมา”

ความโกรธที่อยู่ในใจแต่ไม่รู้จะปลดปล่อยออกไปยังไง ก็ต้อง ได้รับการระบายสักหน่อย

แต่ผู้ชายไม่กี่คนในที่นี่ ไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาสักนิด ใครที่ไม่กลัว ตายบอกได้เลยไม่เกินอาทิตย์ก็เข้าโรงพยาบาลแน่

หยินหานเดินเข้าไป ทุกคนก็ถอยหลัง ตอนนี้บรรยากาศอึม ครีมมาก พวกเขาไม่ควรหัวเราะลูกพี่เลย
และในช่วงเวลาสำคัญนั่นเอง

ก็อกๆ

มีคนเคาะประตู

เหมือนมีแม่พระมาโปรดสัตว์ เขากลั้นยิ้มแล้วก็เดินไปเปิด ประตู

เขารีบวิ่งไปเปิดประตู เสี่ยวซียม “ประธานหมิ่น สวัสดีค่ะ ฉัน คือพนักงานของบริษัทอสังหาริมทรัพย์RF นี่คือ…”

เธอเตรียมสัญญาออกมา เฉินเพิ่งรีบห้ามเธอ “รอก่อนครับ เธอไม่เข้าใจ เฉินเฟิงมองไปทางแม่พระแล้วก็ยิ้ม “ผมไม่ใช่ คนที่คุณมาหาหรอก”

เขาพูดแล้วเบี่ยงตัวชี้ไปที่หยื่นหาน “คุณที่คุณมาหาอยู่โน่น

เฉินเฟิง หลีกทางแล้วก็ชี้ไปทางหยื่นหาน

เงินเสี่ยวมองตามไปทางที่เขา สายตาก็ไปปะทะกับดวงตา กลมโตที่มองไปรอบๆอย่างน่ากลัว เสิ่นเสี่ยวอยากจะหมุนตัว แล้วก็วิ่ง แต่ว่าขาของเขาเหมือนกับถูกตรึงอยู่กับที่ทำให้แค่ยืน ตะลึงอยู่ตรงนั้นมองเขาเดินเข้ามาที่ละก้าว จนกระทั่งเขามายืน อยู่ตรงหน้าเธอมองเธออย่างประเมิน

หึ…เจ้านั่น ถึงกับส่งมาเองเลย

เขาถึงกับปวดหัวเลยว่าทำยังไงถึงจะเธอเจอ เงินเสี่ยว กลืนน้ำลาย ในใจก็หวาดกลัวมาก แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มออกมา “ประธานหมิ่น

คิ้วของเขาขมวด มองดู ใบหนีนั้นที่กำลังพยายามฝืนยิ้มแล้ว เขาเน้นเสียงก็ถามออกไปว่า “เธอนี่ใจกล้าไม่น้อย ยังกล้ามาหา ฉันอีก”

พวกที่อยู่ข้างๆ อย่างไม่รู้เรื่องราวที่กำลังรอดู

เงินเสี่ยว อยากจะกดหัวคนจะตายนัก โลกอะไรมันจะแคบได้ ขนาดนี้ ถ้าเธอรู้ว่าประธานหยื่นคือเขา ต่อให้ฆ่าเธอให้ตายเธอก็ ไม่มีทางมา วันนั้นเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเขา ใครจะไปรู้ว่า แค่ที่เขี่ยบุหรี่อันเดียวจะทำให้เขาถึงกับน็อคหมดสติไป

กว่าจะได้งานก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอบอกตัวเองให้อดทน

เธอยิ้ม “ประธานหยื่นคะ ฉันคือพนักงานของบริษัท อสังหาริมทรัพย์RFและนี่ก็คือสัญญา

“โมฆะ”

เขาขัดจังหวะเธอแล้วก็ยิ้มอย่างเย็นชา

เธอเงียบ

โฆฆะเนี่ยนะ เพราะเธอไปฟาดเขา

เสี่ยวเก็บความโกรธไว้ในใจ แล้วก็มองเขาอย่างไม่เชื่อ

สายตา

“ทำไม ไม่ยอมเหรอ” เขานึกอยากจะเล่นอะไรสนุกเมื่อเห็น ท่าทีของเธอ “เธอเล่นเทควันโด้เป็นไหม
เธอเงียบ

เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรของเขา “ถามทำไม

“ก็ถ้าเธอชนะฉัน ฉันก็จะเซ็นสัญญา ให้เธอเลย เรื่องที่แล้วมาก ช่างมัน นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอแล้วนะ” เขาเองก็อยากรู้ เหมือนกันว่าเธอจะเลือกอะไร

เสี่ยว ขมวดคิ้ว สีหน้าของชายหนุ่มกำลังบอกกับเธอว่า ถ้าไม่ ไหวก็ใสหัวไปซะ

แต่เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นคนอย่างไร

สัญญาฉบับนี้ไม่ว่ายังไงก็จะต้องเซ็นให้ได้

“ได้ ฉันรับปาก แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะคำไหนคำนั้น

ณ โรงซ้อม

ชายหนุ่มหลายคนยืนอยู่รอบๆมองดูคนสองคนอย่างสนใจ

แต่สองคนยืนห่างกันขนาดนั้น เงินเสี่ยวไม่เคยเล่นเทควันโด มาก่อนเลย เธอมองดูอีกฝ่ายที่ดูท่าทางเจนสนาม ใจก็ฝ่อลงไป แล้วครึ่งหนึ่ง

แต่เธอก็ไม่อยากจะตกงาน และก็ไม่อยากโดนเขาดูถูก เธอสูดหายใจเข้า สูดอีกรอบหนึ่งหลังจากนั้นก็พุ่งเข้าไป

เธอได้ยินแค่เสียง ปัง

ทุกคน ในที่นั่นต่างตกตะลึง คนที่ไม่เคยแพ้ใครอย่างหยื่นหานต้องมาแพ้ให้กับแม่ไก่อ่อนที่เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ น้อยลงที่ พื้น