ตอนที่ 7 คนคุก

7

คนคุก

สุดปรารถนาเอาตัวไปบังน้องชายไว้อย่างปกป้องทั้งที่ไม่รู้ จักคนพวกนี้และแน่ใจว่าพวกเขาต้องไม่กลัวเธอ สายตาของทุก คนกักขฬะและแทะโลมเธอไปทั่วร่าง ดวงตาแบบนั้นก็ทำให้สุด เขตต้องดึงพี่สาวให้มายืนอยู่ข้างหลัง

“กลับบ้านเราเถอะพี่ดอกรัก เขตมารับพี่แล้วนะ”

“พี่ไม่คิดว่าเขตจะมา

“ทำไมถึงไม่คิด พี่ดอกรักไม่รู้หรือว่าเขตเป็นห่วงแค่ไหน กลับบ้านเราเถอะนะ”

“เฮ้ย!! พูดอะไรกันบุ้งงิ้งน่ารำคาญ ว่าแต่นี่พี่สาวมึงเหรอวะ สวยสะเด็ดไปเลยนี่หว่า” คนพูดไม่พูดเปล่ายังมือถึงอีกด้วย

สุดเขตปัดมือนั้นเต็มที่ ไอ้หมอนั่นฉุนกึกกระชากคอเสื้อสุด เขต เด็กหนุ่มกว่าเยอะอายุยังน้อยแต่ก็มีประสบการณ์ไม่น้อย เลยทีเดียวสู้ สุดปรารถนากรีดร้องเมื่อร่างของน้องชายถูกเหวี่ยง จนกระเด็น สุดเขตตั้งหลักได้เร็วก่อนจะซักมีดพกออกมาจาก กระเป๋า

“เฮ้ย! มึงคิดว่ามีดแค่นั้นจะทำอะไรพวกกูได้วะไอ้ไก่อ่อน
“ก็ลองดูสิ คนอย่างกูฆ่าได้แต่หยามไม่ได้”

แล้วคนกลุ่มนั้นก็รุมสุดเขต น้องชายของสุดปรารถนาทําให้ คนเมาเจ็บตัวได้ไม่น้อย แต่ก็พอๆ กับที่สุดเขตถูกรุม สุด ปรารถนากรีดร้องเมื่อสุดเขตพลาด

“อย่า!! ฉันจะบอกคุณสิงห์!” เธอเอาชื่อสีหนาถมา

“เป็นแค่คู่ซ้อมของนาย คิดว่านายสิงห์จะฟังเธอหรือพวกฉัน ที่ทํางานกับนายมานานล่ะคนสวย” คนตัวใหญ่สุดในกลุ่ม แทะโลมเธอไม่เลิก

“ก็ลองดูว่าคนอย่างฉันจะทำอะไรพวกแกได้บ้าง” เธอกลัว มากนะ ไม่ใช่ไม่กลัว แถมยังไม่แน่ใจว่าสีหนาถจะเลือกฟังใคร มากกว่ากันด้วย

“นั่งคนสวยนี่แม่งน่ากชิบหาย ถ้าแก้ผ้าออกก็นางฟ้านาง สวรรค์ดีๆ นี่เอง กูล่ะอยากเป็นผัวมันจริงๆ โว้ย!” คนตัวสูงสุด ก้าวมาทางเธอ

สุดเขตขยับตัวเมื่อเห็นท่าไม่ดี แต่เขาก็ถูกกักตัวแล้วโดน ซ้อม มีดพกของเขาหลุดกระเด็นไปก่อนหน้านี้แต่สุดเขตก็ยังยืน หยัดได้ คราวนี้เลือดสีแดงข้นพุ่งออกจากปากสุดเขต

“อย่าทําอะไรเขตนะ ม่ายยยย

“ปัง!!!” เสียงกัมปนาทแหวกอากาศก้องกังวาน เสียงนก แตกฮือบินหนี ผู้ชายทุกคนหันไปมองทางเสียงปืนส่วนสุด ปรารถนาก็ยกมืออุดหูด้วยความหวาดกลัว
“นายสิงห์!”

พอรู้ว่าเป็นใคร หญิงสาวก็วิ่งเข้าหาที่พึ่งเดียวของเธอใน

ตอนนี้

“คุณสิงห์คะ ช่วยเขตด้วยนะคะ ช่วยน้องชายของหนูด้วยนะ คะ” สีหนาถมองสุดปรารถนาสลับกับมองสุดเขตและคนงา นอื่นๆ

“ปล่อยเขาซะ” เขาสั่งเสียงเข้ม

“แต่ไอ้หมอนี่มันบุกเข้ามาในไร่ของเรานะครับนาย มันจะมา ขโมยอะไรก็ไม่รู้”

“ไม่จริงค่ะ นี่คือสุดเขตน้องชายดอกรักเองนะคะคุณสิงห์ และสุดเขตก็ไม่ใช่หัวขโมยด้วย

“ปล่อยเขา” สีหนาถสั่ง คนงานที่จับล้อมสุดเขตเอาไว้ก็ ปล่อยตัว สุดปรารถนาวิ่งไปพยุงน้อง

“พี่ดอกรักกลับบ้านเราเถอะ อย่าอยู่กับคนถ่อยๆ แบบนี้ เลย” คนเป็นน้องห่วงพี่สาวมาก ยิ่งมาเจอกับความถ่อยเถื่อน แบบนี้ด้วยตัวเองก็ยิ่งเป็นห่วง

“พวกมึงฟังกูนะ สุดปรารถนามาอยู่ที่นี่ในฐานะว่าที่นาย หญิงของที่นี่ และถ้าเธอจะให้น้องชายมาอยู่ด้วย พวกมึงก็ต้อง ยอมรับ รู้นี่ว่ากูไม่ชอบคนขัดใจ หรือถ้าใครอยากจะลองดีกับก บอก เดี๋ยวกูจะจัดให้สมใจอยาก” เจ้าของไร่เพลินตะวันหยุดเว้น วรรค “ห้ามใครแตะต้องสองคนนี้เด็ดขาด ถ้าไม่อยากมีเรื่องกับ
สีหนาถเหน็บปืนเข้าที่แล้วพยักเพยิดให้สุดปรารถนาพยุง สุดเขตเข้าบ้าน

“ไปนอนกันได้แล้ว เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้มีคนสักคนเข้างานสาย จะหักเงินเดือนยกแก๊ง”

เรื่องเงินนั้นสำคัญกว่าเรื่องอื่นเสมอสำหรับคนคุก การที่เคย ใช้ชีวิตอยู่ในคุกสอนให้รู้ว่าโลกที่น่าพิสมัยคือโลกนอกรั้วสูงทึบ โลกที่ต้องมีเงินเท่านั้นถึงจะอยู่ได้ สีหนาถเลี้ยงคนคุกสร้างบุญ บารมีเพื่อปกป้องทุกคนที่รัก แน่นอนคนงานทุกคนไม่มีใครหน้า ไหนกล้าขัดคำสั่ง แม้ว่าพวกมันส่วนใหญ่จะออกมาจากคุกก็ตาม

“นังหนูของนายสวยสะเด็ดเลยว่ะ กูล่ะเสียดายเช็ดน้ำลาย ไม่ทันเลย” ไอ้ยาวตัวมันยาวเหมือนชื่อยกมือปาดน้ำลายสอ

“เลือกเอา ถึงจะเช็ดน้ำลายหรือเช็ดเลือด ถ้านายออกโรง ปกป้องแสดงว่านายหวง” ไอ้คมตัวโตหน้าเข้มเตือนเพื่อน ผู้หญิง สวยๆ ใครๆ ก็อยากได้ แต่ต้องไม่มีเจ้าของ

“มึงกลัวหรือวะไอ้เข้ม” ไอ้เทาถามเพื่อน

“แล้วพวกมึงไม่กลัวหรือไง กูน่ะเกรงไม่ใช่กลัว ถ้าไม่ได้นาย ช่วยกูก็ไม่มีวันนี้ วันที่มีรถกระบะขับ

“จริงของไอ้เข้ม ถ้าไม่ได้นายรับเราเข้าทำงาน ก็คงไม่มี เมียไม่มีลูก เพราะคนคุกอย่างเราคงไม่มีใครมอง” ไอ้ซินเป็นอีก คนที่เชื่อฟังทุกคำบัญชาของสีหนาถเหมือนเป็นเจ้าชีวิต
“แล้วมึงล่ะไอ้เทา ไอ้ยาว พวกมึงไม่รู้จักบุญคุณหรือไง”

“เฮ้ย! กูไม่ได้บอก กูก็แค่ถามพวกมึงดู

“นั่นสิ กูก็เกรงนายและไม่คิดจะขโมยของหวงของนาย หรอกวะ” ไอ้ยาวสมทบไอ้เทา

“อย่ามีปัญหากับนายเป็นดีที่สุดกูจะบอกพวกมึงให้ ที่นี่อยู่ มาก่อนใคร นายเป็นยังไงย่อมรู้ดีกว่าใครเพื่อน พอแล้วขี้เกียจ พูดไปนอนดีกว่า” ว่าแล้วไอ้เข้มก็เดินอ้าวไปยังบ้านพักคนงานที่ สร้างติดๆ กันเรียงแถว

คำพูดของไอ้เข้มไม่มีใครคัดค้านเพราะเห็นด้วยทุกประการ สีหนาถเป็นคนจริง คนคุกที่ว่าร้ายเลี้ยงไม่เชื่อง สีหนาถนั้นร้ายก ว่าหลายเท่าตัวนัก ไม่งั้นคงจะไม่สามารถคุมคนคุกนับร้อยคน หรอก

ภายในบ้านพักหลังเล็ก

“พี่ดอกรักกลับบ้านเราเถอะ” สุดเขตจับมือพี่สาวหมายจะ

ดึงรั้งให้ลุกขึ้น

“นายไม่มีสิทธิ์จะพาเมียฉันไปไหนทั้งนั้น” สีหนาถเอ่ย เขา ยืนขวางประตูเอาไว้กอดอกมองนิ่งมาที่สุดเขต

“คุณใหญ่คับฟ้ามาจากไหน ก็ไม่มีสิทธิ์กักขัง ยังพี่สาวผมแบบ
“เขต คุณสิงห์ไม่ได้กักขังพี่ พี่เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่” สุด ปรารถนาบอกน้องวางมือบนหลังมือของน้องแทน

“เพื่ออะไรหรือพี่ เขารักพี่เหรอ ถ้ารักแล้วทำไมให้พี่มาอยู่ บ้านหลังเล็กแค่นี้ล่ะ เป็นถึงเจ้าของไร่บ้านช่องต้องใหญ่โต บ้าน เล็กแบบนี้คือบ้านเมียเก็บ พี่ดอกรักหัวอ่อนตามเล่ห์เหลี่ยมใคร ไม่ทันหรอก”

“นายไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า ถ้าอยากมาหาพี่สาวนาย ทำได้ แต่นายจะพาดอกรักไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าฉันไม่อนุญาต

สุดปรารถนามองสีหนาถสลับกับสุดเขต เธอกังวลเหลือเกิน กลัวว่าสุดเขตจะทำตามใจตัวเอง เธอรู้จักน้องชายดี ส่วนสีหนาถ เธอก็หวั่นใจกับสถานะที่เขามอบให้ สุดเขตอาจจะพูดถูก คนรัก กันคงไม่พามาอยู่แยกต่างหากแบบนี้ แต่คงไปขอร้องอยู่บ้าน ใหญ่ด้วยก็ไม่ได้ เธอไม่กล้าขนาดนั้น นอกเสียจากทำให้สีนาถ หลงรักและเปิดใจกว้างรับเธอเข้าบ้านเอง

“พอเถอะค่ะ คุณสิงห์ไปนอนเถอะนะคะ เดี๋ยวหนูจะคุยกับ น้องเอง”

สีหนาถหรี่ตาลง เขาไม่ไว้ใจสุดเขตกลัวไอ้หมอนี่จะบ้าระห่ำ พานางฟ้าของเขากลับบ้าน แต่เมื่อสบตาสุดปรารถนาแล้ว เขา เชื่อว่าเธอจะไม่มีทางไปไหน อะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้นมัน บอกว่าเขาคือคนที่เธอต้องการ

“ก็ได้ พรุ่งนี้เช้าฉันหวังว่าเราจะได้เจอกันนะดอกรัก” “ค่ะคุณสิงห์ ถ้าหนูจะไป หนูจะบอกคุณเป็นคนแรกค่ะ
ถ้าความพยายามของเธอไม่เป็นผล เธอจะไป

สุดเขตคว้ามือพี่สาวได้ก็เดินไปเปิดประตู หากทว่าคนเป็นพี่ ผลักประตูปิดแล้วล็อกเสร็จสรรพ

“ทำไมพี่ดอกรักอยากอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่บอกว่ารักพี่ดอกรัก บอก แต่พี่เป็นเมีย เมียภาษาอะไรมาแยกออกมาอยู่แบบนี้

“พี่ต้องอยู่”

“ทำไม พี่รักเขามากหรือไง ไปรักเขาตอนไหน เมื่อไหร่ ทำไม เขตไม่เคยรู้” เพราะปกติแล้วสองพี่น้องไม่มีอะไรปิดบังกัน ยกเว้นก็แต่เรื่องไม่ดีที่จำเป็นต้องทำเพื่อความอยู่รอด

“พูดไปเขตก็ไม่เข้าใจหรอก นอนเถอะ หรือหิวอะไรมั้ย” เธอ ลืมไปว่าสุดเขตเพิ่งมาถึงก็คงจะหิวแน่ๆ

“แล้วเขามีอะไรให้พี่กินบ้างล่ะ เขาเลี้ยงดูพี่ยังไง ในนี้ไม่เห็นมี

อะไรให้กิน”

“ก๊อกๆ ขอโทษค่ะ” มีเสียงเคาะประตูแล้วก็ตามด้วยเสียง เรียกของผู้หญิง สุดปรารถนาเดินไปเปิดประตู

“นายสิงห์ให้เอาอาหารมาให้ค่ะ” คงจะเป็นสาวใช้ในบ้าน ใหญ่ สุดปรารถนาเอ่ยขอบคุณแล้วหลีกทางให้สาวใช้นำถาด อาหารเข้าไปวางข้างใน “ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็โทร.เรียกพี่ปุ่นนะ คะ พี่เป็นแม่ครัวบ้านนาย นายสั่งไว้ว่าถ้าคุณต้องการอะไรให้ บอกพี่ค่ะ”

“แล้วเขาไปไหนเสียล่ะ นี่หรือการดูแล แบบนี้นี่ดีแล้วใช่มั้ย”
“ไม่เอาน่าสุดเขต” พี่สาวน้องชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะ หันไปขอบคุณสาวใช้ที่มีนามว่าปืนอีกครั้ง “ขอบคุณพี่ปุ่นมาก ค่ะ” เมื่อปิดประตูลงอีกครั้ง เธอก็เดินไปดูอาหารเป็นอาหารแบบ เดียวกับที่เธอกิน มีกระดาษแผ่นเล็กเขียนเบอร์โทรศัพท์ของปืน วางไว้

“นี่เขตยิ่งงงนะว่าเขาเลี้ยงพี่สาวเขตไว้แบบไหน ปากกว่าแต่ มือก็หยิบซ้อนมาตักอาหารเข้าปากด้วยความหิว “กินเสร็จแล้ว เขตจะพาพี่ดอกรักกลับบ้านเรา เขตไม่ให้พี่ดอกรักอยู่ที่นี่หรอก”

“เขต” เธอถอนใจยาว “พี่กลับไม่ได้ พี่ยังไปไหนไม่ได้ “ทำไมล่ะพี่ ที่นี่มันเล็กกว่าห้องเช่าเราอีกนะ”

ห้องเช่าของเธอกับน้องกว้าง 32 ตารางเมตร ซึ่งบ้านหลังนี้ เล็กกว่านิดหน่อย

“เขตฟังพี่นะ” สุดปรารถนาตัดสินใจบอกน้อง ยังไงเสียลูกใน ท้องเธอก็เป็นหลานของสุดเขต สักวันน้องชายของเธอต้องรู้ “พี่ ท้อง”

“หา!!! พี่ว่าอะไรนะ พี่ท้องงั้นเหรอ” สุดเขตตกใจส่งเสียงดัง

“พี่ท้องกับนายคนนั้นเหรอ ได้ไง เมื่อไหร่ ก็พี่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ วัน เดียวจะท้องได้ไง บอกเขตมาพท้องกับใคร

“เรื่องมันยาวนะเขต เขตไม่จำเป็นต้องรู้ว่าพี่ท้องได้ไง เขตแค่รู้ ไว้ว่าพี่จะต้องหาพ่อของลูกให้ได้ ชีวิตเรามันบัดซบมามากแล้วนะเขต พี่ไม่ยอมให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อหรอก”

สุดเขตมือไม้อ่อน

“นี่หมายความว่า…พี่ดอกรัก…จะจับเจ้าของไร่เพลินตะวันงั้น เหรอพี่”

“จะว่างั้นก็ใช่ ฟังพี่ให้ดีนะเขต พี่ไม่เคยนอนกับใครนอกจาก เขา แล้วเขาก็ไม่ต้องถามมากเพราะพี่ขี้เกียจตอบ จำไว้ว่าพี่จะไป จากที่นี่ไม่ได้ ตราบใดที่พี่ยังทำไม่สำเร็จ ตราบใดที่พี่ยังหาพ่อ ให้ลูกไม่ได้ พี่จะไม่ไปไหน

แต่ถ้าเธอถูกเขาปฏิเสธ

เธอจะไป!

“ให้ตายสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ดอกรัก จะให้เขต โง่แบบนี้ไปอีก นานแค่ไหน” สุดเขตโวยวาย

“เขตไม่ได้โง่ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ กินซะ แล้วก็ไปอาบน้ำจะได้ นอนพักเสียที ง่วงมากแล้ว”

เมื่อกลัวว่าน้องจะลุกขึ้นมาตั้งคำถามที่เธอตอบไม่ได้ สุด ปรารถนาจะตัดบทด้วยการล้มตัวนอนหันหลังให้ สุดเขตเห็นพี่ สาวทำแบบนั้นก็ถอนใจ ในเมื่อคนเป็นพี่ไม่อยากบอก จะง้าง ปากให้พูดไปก็เท่านั้น สุดเขตรู้จักพี่สาวตัวเองดี สุดปรารถนาหัว อ่อนก็จริงแต่ถ้าบทจะแข็ง เธอก็แข็งขึ้นมาเหมือนแท่นปูนเลย เขียว

อาหารมื้อนี้ของสุดเขตจะว่าอร่อยก็ไม่เชิง เขากินมันพร้อมกับความสงสัยและค่อนข้างทุกข์ใจพอสมควร กินให้อิ่มแล้วนอน พรุ่งนี้ค่อยออกไปดูในไร่ ถ้าเห็นท่าไม่ดีค่อยมาเจรจาหว่านล้อม พี่สาวอีกครั้ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ