ตอนที่ 4 พาน้องไปเรียน 1

มันคงเป็นเรื่องปกติเพราะพิมพ์แพรกับพินิจสนิทสนมกันมาก แต่วันนี้มันไม่ปกติเพราะพินิจเกิดอาการแปลกๆ กับเต้านมโตๆ ที่เบียดท่อนแขนของเขา และดูเหมือนว่ายัยน้องจะไม่รู้ตัว

“เอ่อ…” เต้านมอวบหยุ่นกำลังทำให้ลมหายใจของพี่ชาย คนโตติดขัด ความรู้สึกกำลังบีบรัดไปทั่วร่างนั้นบอกแต่เพียง ว่า…พิมพ์แพรไม่ใช่น้อง

“เฮียอึ้งทำไม ไม่สะดวกใจเหรอคะ งั้นไม่เป็นไรค่ะ ไป กับเฮียสองได้” ว่าแล้วแม่จอมยุ่งก็ผละไปหาพุฒิพงศ์พี่ชายคน รองแทน

“เดี๋ยวพู่” พินิจคว้าข้อมือเล็กของพิมพ์แพรเอาไว้ “เฮียจะไป

ส่ง”

“สะดวกใจหรือเปล่าคะ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะเฮีย” พิมพ์แพรออกอาการเกรงใจ

“เต็มใจที่สุด ขึ้นรถสิ” พินิจเปิดประตูให้

พัฒนะหรี่ตามองผ่านกระจกรถเห็นพิมพ์แพรขึ้นรถพินิจขบ กราม แต่จะให้กระชากลากเธอมาซ้อนท้ายไปด้วยก็ไม่ใช่เขา ฝั่ง พิมพ์แพรคาดว่าพัฒนะจะมารั้งเธอกลับก็ได้แต่ผิดหวัง พี่ชายสุด ที่รักสตาร์ทเครื่องยนต์เสียงดังแล้วขับออกไป

“รถเป็นอะไรหรือพู่ กลับมาเฮียจะช่วยดูให้” พินิจอาสา
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเฮียหนึ่ง แค่พู่ขี้เกียจขับรถเอง อันนี้เป็น เรื่องจริงค่ะ” เธอสารภาพเพราะไม่อยากโกหกพินิจ

“อ้าว…งั้นเฮียไปส่งพู่ทุกวันก็ได้นะ ถึงจะไปคนละทางแต่เฮีย เข้างานสายได้”

“ค่ะ พี่รู้ว่าเฮียหนึ่งเป็นผู้บริหารที่ไม่ชอบเข้างานแต่เช้า” เธอ ค่อนขอด พินิจหัวเราะเก้อๆ

“แล้วจะไปด้วยไหมล่ะ ประหยัดน้ำมันแถมไม่ต้องเหนื่อยขับ รถด้วยนะ เป็นนักศึกษายังไม่ได้ทำงานต้องช่วยพ่อแม่ประหยัด เงินนะรู้มั้ย”

“แหม…เฮียล่ะก็ พูดซะเห็นภาพเลย เอาเป็นว่าขอบคุณนะ คะ แต่พี่ไม่ชอบรอใคร เกิดเฮียมีประชุมหรือมีนัดลูกค้าสำคัญ ก็ขี้เกียจรอค่ะ”

“เหรอ”

พินิจนิ่งไปสักพัก เขาลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพิมพ์ แพร ก่อนจะเผลอกดสายตามองเนินอกที่ดันชุดนักศึกษาออกมา เด่นชัด สัดส่วนของน้องน้อยช่างยั่วน้ำลายจริงๆ ให้ตายสิ

“เอ่อ…พี่มีแฟนหรือยัง”

“หืม? ถามทำไมคะเฮียหนึ่ง พู่ยังเรียนไม่จบเลย” ประโยค สุดท้ายพิมพ์แพรตอบโดยหันหน้าหนี

“พี่สวยนะ บอกตรงๆ เลยว่าสเปกเฮีย” ไม่คิดว่าจะต้อง สารภาพความในใจกับน้องแบบนี้ พินิจเพียงแค่หลุดปากออกไปตามที่ใจคิดเท่านั้นเอง

“จริงหรือคะ สเปกเฮียหนึ่งนะคะ” คนฟังหัวเราะไม่ คิดอะไร นอกจากคิดว่าพี่ชายใหญ่ชอบแกล้งเธออยู่เรื่อย

“จริงๆ นะพี่ เฮียพูดเรื่องจริง เราไม่ใช่พี่น้องคลานตามกัน มา ไม่มีอะไรผิด”

เมื่อได้ยินเสียงจริงจังขึ้น พิมพ์แพรก็หันไปมองพินิจเต็ม สองตา เธอเบิกตากว้างกว่าปกติ ไม่มีเสียงหัวเราะคิกคักเหมือน ถูกใจ ในใจได้แต่ร้องว่าพินิจกำลังแกล้งเธอ ไม่ใช่ความจริงเสีย หน่อย

“เฮียพูดจริงนะ ผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้งอ่อนไม่ขาวจั๊วะ แต่ไม่ รูปร่างเหมือนนาฬิกาทราย อุปนิสัยใจคอแบบพู่ นี่เลยผู้หญิงที่ เฮียตามหา บ้าสิน่า! ทำไมเฮียเพิ่งมองเห็นว

“เฮีย!! เฮียหนึ่งคะ!! เฮียตัวร้อนแล้วลืมกินยาหรือเปล่า” มือ บางแตะหลังมือเข้ากับหน้าผากพี่ชาย

“ตัวไม่ร้อนหรอกนะ เป็นแฟนเฮียมั้ย” พินิจจู่โจมเร็วมาก ชนิดด้านได้อายอด พอรู้ใจปุ๊บก็ไม่ลังเลที่จะสารภาพ ความรู้สึก ใช่มันเด่นชัด แต่เรื่องของความรักก็เป็นอีกเรื่อง

“เฮียหนึ่ง! ฮะ…เฮียพูดจริงหรือคะ เฮียรู้รึเปล่าว่าพ่อแม่เรา ต้องไม่พอใจ”

“ทำไม ในเมื่อเราไม่ได้เกิดจากแม่เดียวกัน ทำไมถึงผิด ทําไมต้องไม่ชอบ”
“เฮ้อออ พู่ก็บอกไม่ได้” ที่จริงเธอไม่แน่ใจในเรื่องนี้เท่าไหร่ หรอก แต่คิดว่าพ่อแม่ต้องไม่ชอบแน่ๆ แต่หลังจากวันนี้เฮียต้อง ไปหาหมอหน่อยนะ ว่าเฮียผิดปกติมากเกินไป

“พี่จะว่าเฮียบ้าหรือไง นี่เฮียจริงจังนะนี่”

“เอ่อ…” พิมพ์แพรขยับตัว จังหวะนั้นพินิจก็จอดรถเข้าข้าง

ทาง

“งั้นเฮียจะทำให้รู้ว่าเฮียจริงจังแค่ไหน และเฮียจะให้ เข้าใจเสียที ไม่มีอะไรที่เราจะทำร่วมกันแล้วต้องผิดในแง่ของศีล ธรรม”

ว่าแล้วพินิจก็เหนี่ยวรั้งต้นคอระหงของพิมพ์แพรเข้ามาใกล้ เรียวปากหนาจูบริมฝีปากสีกุหลาบสด กลีบปากอวบอิ่มสั่นเครือ อยู่ใต้เรียวปากที่แนบเข้าหาอย่างจาบจ้วง

“อื้อ!!” วูบหนึ่งพิมพ์แพรมีความยินดีที่เธอกลายเป็นที่ ต้องการของพี่ชาย ทั้งเฮียหนึ่งและเฮียสาม แต่คนหลังนี่ใจจริง แล้วเขารู้สึกอย่างไรก็ยังไม่รู้ ส่วนความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขานั้น ไม่ต้องบอก เพราะมันชัดเจนและชัดมานานแล้วด้วย

ท่ามกลางสภาพจราจรหนาแน่น แต่การเดินรถไม่ติดขัด มากเท่าบางวัน ภายในรถคันโก้ราคาแพง ปากของชายหนุ่ม แนบสนิทกับเรียวปากนุ่ม มือของเขากำลังเคลื่อนขึ้นไปวางทาบ ทรวงอก

อารมณ์พาไป คืออาการในตอนนี้ของพินิจและพิมพ์แพร
น้องสาวหลับตาพริ้มเคลิ้มไปกับสัมผัสจากฝ่ามือใหญ่ของพี่ ชาย ทว่าภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิทนั้นบังเกิดเงาร่างสูงใหญ่ ของพี่ชายเล็ก สัมผัสจากฝ่ามือนั้นจึงทำให้เธอเคลิบเคลิ้ม หัวใจ เต้นรุนแรงหนักหน่วง ลมหายใจถี่กระชั้น

“ปริ๊นๆ” เสียงแตรรถดังแทรกเข้ามา เต้าทรวงที่กำลัง กระเพื่อมจากการหอบหายใจเกร็งค้าง พิมพ์แพรกระถดตัวถอย หลังหนี

“เฮียไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะเฮียตั้งใจ

หลังจากรถคันงามเคลื่อนตัวต่อไป หลังจากภายในรถมีแต่ ความเงียบงัน พินิจก็หาจังหวะโพล่งขึ้น