ตอนที่ 3 พี่ชายน้องสาว 3

“เฮียไม่โกรธนะ เฮียเข้าใจใช่มั้ยว่า…”

“พอเถอะ กลับบ้านแล้วขึ้นห้องนอนซะก่อนจะมีใครออก มาเห็น เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเราแย่แน่

น้องสาวพยายามจ้องเข้าไปในแววตาของพี่ชาย อยากรู้ อารมณ์ของเขาจะดีหรือร้าย แต่ทว่าสายตาคู่นั้นมีแต่ความว่าง เปล่า มันทำให้เธอผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

“งั้น….ราตรีสวัสดิ์นะคะเฮียสาม

พิมพ์แพรเดินกลับบ้านเงียบๆ ในขณะที่พัฒนะถอยหลังไป ยืนพิงตัวบ้าน เขามองยัยน้องสาวคนสวยจนกระทั่งไฟในบ้านชั้น ล่างดับพรีม ร่างสูงที่ยืนเงียบๆ ก็เป่าปากหรือ

“ไม่ได้ปลดปล่อยก็แย่หน่อยนะคะ”

กลิ่นแก้วมาแอบดูเขากับพิมพ์แพรอีกแล้ว พัฒนะไม่พอใจที่ มีสาวใช้จอมจุ้นจ้านแบบนี้

“อยากตกงานนักใช่มั้ย” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นเข้ม บ่ง บอกความไม่พอใจเต็มเปี่ยม กลิ่นแก้วรู้อยู่แล้วว่าต้องเจอแบบนี้ แต่เธอไม่สน

“อยากปลดปล่อยไหมล่ะคะ กุ้งช่วยคุณได้นะ”

“สาระแนน่ะ”
วาจาหยาบๆ นั้นหาได้ทำให้กลิ่นแก้วถอยหนีไม่

“ยอมรับค่ะ กุ้งหวังดีหรอกนะคะ รู้ว่าคืนนี้คุณต้องช่วยตัว เองแน่ๆ ถ้ามีคนช่วยคุณก็ไม่ลำบากกว่าจะข่มตาหลับนี่คะ มัน ทรมานแค่ไหนก็น่าจะรู้

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระซะที น่ารำคาญชะมัด”

พัฒนะบอกปัดแล้วเดินหนี หากทว่ากลิ่นแก้วก็ไม่ใช่คนที่ทิ้ง โอกาสไปอย่างง่ายๆ เหมือนกัน เธอเข้าไปขวางหน้าก่อนจะส่ง มือลูบคลเป้ากางเกงที่ยังลุงไม่เลิก ริมฝีปากนั้นห่อเล็กคล้าย ตกใจกับขนาดท่อนเนื้อของเขา ทั้งใหญ่และยาวแถมยังแข็งไม่ เลิกแบบนี้จะให้เธอปล่อยให้หลุดลอย เมินเสียเถอะ

“เอามือ…ออกไปเดี๋ยวนี้!”

ถ้าในยามปกติ พัฒนะจะไม่ตกหลุมพรางของผู้หญิงคนไหน ง่ายๆ ต่อให้สวยหยาดฟ้ามาดินแค่ไหน ถ้าไม่ก็คือไม่ แต่ นี่…อารมณ์ที่มีให้พิมพ์แพรยังไม่ลดน้อยถอยลงไป ความกำหนัด ยังค้างเติ่งอยู่บนต้นไม้ ฝ่ามือของกลิ่นแก้วจึงมีความสามารถไม่ น้อย

ลมหายใจของพัฒนะติดขัด กลิ่นแก้วรู้จึงขึ้นมือไว้แม้ว่าเขา จะพยายามดึงมือเธอออกขนาดไหน

“แข็งขนาดนี้ปวดแย่เลย”

“ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันก็เลือก

“แล้วกุ้งมีอะไรด้อยกว่าคุณพู่ตรงไหนคะ”
กลิ่นแก้วแหวกเสื้อนอนออกจากกัน เธออวดหน้าอกหน้าใจ ขนาดพอดีมือที่ประดับด้วยเม็ดยอดสีเข้ม เธอขาวกว่าพิมพ์แพร แต่ไม่อวบอิ่มเท่า หน้าอกเล็กกว่า เอวเล็กกว่า สะโพกงอนพอ ประมาณ ตอนนี้แววตาของพัฒนะเริ่มเปลี่ยนไป กวาดมองไปทั่ว ร่างนั้นเหมือนประเมินราคาค่าตัว

“นมกุ้งไม่เล็กนะคะ เห็นมั้ย ยิ่งตรงนี้ เธอจับมือใหญ่ล้วง เข้าไปใต้กางเกงนอนขาสามส่วนของตนเพื่อให้สัมผัสอวัยวะ สืบพันธุ์ที่พร้อมจะอ้ารับตัวตนของเขา

“อย่า!” แม้เสียงนั้นจะเข้มแต่ก็ยังสั่น ให้จับได้ พัฒนะกัดฟัน กรอด แม้ว่าเขาจะเป็นคนช่างเลือก แต่เมื่อผู้หญิง ให้ท่ากันขนาด นี้จะถอยก็เสียเชิงชาย

“ถ้าอยากให้กุ้งหยุด ให้กุ้งช่วยสิคะ”

พัฒนะเห็นเงาแว่บๆ ตรงหน้าต่างห้องนอนของพิมพ์แพรซึ่ง อยู่ด้านนี้ พิมพ์แพรกำลังแอบดูเขากับกลิ่นแก้ว ยัยน้องน้อยคง คิดเตลิดไปไกลเลยสินะ รอยยิ้มมาดร้ายปรากฏบนริมฝีปาก ใบหน้าคมเข้มกดลงอย่างครุ่นคิด เขาเปลี่ยนมาเป็นจับมือคนใช้ สาวจอมร่านแล้วดึงมือนั้นเข้าไปในกางเกงนอน

“อ้ววว เปลี่ยนใจแล้วสินะคะคุณสาม

“อยากทําอะไรก็ทำ ใช้มือเท่านั้น”

แม้จะขัดใจกลิ่นแก้วที่อยากลิ้มรสชาติท่อนเนื้อของพัฒนะ จนน้ำลายสอมานาน หากแต่ก็ยังดีกว่าถูกไล่ไปห่างๆ อาจจะยังมี กำแพงสูงใหญ่ขวางกั้น เธอจะทำลายกำแพงนั้นเพื่อดันตัวเองเมียเจ้าของบ้าน เป็นสะใภ้ของตระกูลผู้คั่งนี้ได้

มือบางกรอบท่อนชายอวบใหญ่ วาดลีลาเท่าที่ของเธอ จะทำได้ มันยังคงแข็งขันท่าจะเหี่ยวเฉาง่ายถ้าได้ปลด ปล่อย กลิ่นแก้วไม่หรอกสาเหตุที่ทำให้เขาสงบเธอ แต่เป็นห้องนอนนั่นต่างหาก

แววตาของพัฒนะมีแต่ไฟ ที่พร้อมจะแผดเผาเต็มไป ด้วยเล่ห์เหลี่ยม สัญชาตญาณของนักล่าทำทุกทางให้ เหยื่อติดกับ

พิมพ์แพรยืนกำหมัดแน่นอยู่หลังม่าน เธอโกรธและแค้น สุดใจของเธอ ร่างอิ่มทนมองไม่ไหวสะบัดผ้าภาพสีหน้าที่เต็มด้วยความสุข

“บ้าที่สุด บ้าๆ ไอ้เฮียสามบ้า ตอแหลฮ้ย”

เมื่อเห็นพี่ชายเดินเข้าบ้าน เธอก็กระแทกส้นเท้าขึ้นเตียง นอน ร่างอวบนั้นนั่งชันเข่าอยู่บนเตียง กำลังคิดกับ

“ไม่เฮียนอกใจพู่เด็ดขาด!

พัฒนะไม่แปลกใจวันจันทร์แบบนี้ หยุดวีคเอนด์เขาไม่อยู่บ้านเพื่อหลบ หน้าเธอ ไม่หนี แต่มันคือการหลอกล่อต่างหาก
“วันนี้พี่จะไปเรียนพร้อมเฮีย” เธอบอกความต้องการ

“รถพู่ล่ะ”

“…เสีย” เธอคิดก่อนตอบ “เฮียถามทำไม ถามเหมือนไม่ อยากให้ฟูไปด้วย” และตีรวนเอาแต่ใจ

“ก็ปกติเฮียเห็น ชอบขับรถไปเอง ทำไม เฮียผิดด้วยเหรอที่

ถาม”

“ถ้าเฮียไม่อยากให้ไปด้วยก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่จะขอให้ เฮียหนึ่งไปส่งเอง” ว่าแล้วคนตีรวนแสนงอนก็เดินไปหาพินิจที่ กำลังจะขึ้นรถคันงาม

“อรุณสวัสดิ์พู่” พินิจทักทาย

“เฮียหนึ่งไปส่งพู่ที่มหา’ลัยได้ไหมคะ พอดีรถพู่เสียน่ะ” ไม่ ถามเปล่า ยังเกาะแขนพี่ชายคนโตอย่างประจบ