ตอนที่ 2 พี่ชายของฟู /1

“คะ?” เมื่อเธองง มือน้อยก็คล้ายจะถอยห่างจากมังกรยักษ์

“อย่า…เอา…ออก” เสียงของเขาขาดๆ หายๆ ดูติดขัด

ชอบกล

“เฮียถามว่าอะไรนะคะ

“พู่แอบมองเป้ากางเกงเฮียมานานเท่าไหร่แล้ว

“เฮียสาม!! ถามอะไรก็ไม่รู้” เธออาย แต่คำตอบของเธอนั่น คือสิ่งที่ที่เขาอยากรู้

“อายทำไมถ้าใจเราตรงกัน อยากจับตัวเป็นๆ ไหมล่ะ”

พิมพ์แพรเบิกตากว้างมองซ้ายมองขวากลัวจะมีใครอยู่

แถวๆ นี้เหมือนเมื่อตอนเย็น

“อยากค่ะ” เธอกัดริมฝีปากตอบไปเบาๆ

“ล้วงเลย”

หญิงสาวกลืนน้ำลาย ทำใจกล้าสอดมือเข้าไปในร่องไม้เพื่อ ล้วงลึกไปในขอบกางเกงนอนยางยืด

“เฮียไม่ใส่กางเกงในเหรอคะ”

“ก็มันใหญ่ขนาดนี้ ใส่ก็อึดอัดน่ะสิ” พูดชวนหัวเราะ แต่พิมพ์ แพรก็แค่ยิ้มหน้าแดง มือยังคลท่อนเนื้อในกางเกงต่อไปเหมือนเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจ

“ทีหลังหาเสื้อคลุมทับอีกตัวนะ อย่าใส่แบบนี้เดินไปเดินมา ตาคมกวาดมองเต้านมอวบอัด ปลายกันดันตัวพุ่งเห็นได้ชัด

“นี่มันบ้านพู่”

“บ้านฟู แต่คนอื่นมองเห็น

“ไม่เชื่อหรอก ใครจะตาดีขนาดเห็น

“ก็นมใหญ่ขนาดนี้ หัวนมก็ไม่เล็ก เสื้อขาวอยู่ใกล้ไฟแทบจะ โปร่งบาง เฮียยังเห็นแล้วคนอื่นจะไม่เห็นได้ไงกัน

“เฮียสามอะ วันนี้เฮียพูดมากไปหน่อยนะคะ เพราะปกติเขา จะพูดกับเธอน้อยมาก วันนึงคุยกันไม่เกินสิบประโยคเลยด้วยมั้ง

“เอาไว้ถ้ามีโอกาส เฮียจะเลิกคุยกับพี่

“เฮียโกรธพี่เหรอคะ” เธอตกใจ

“เฮียจะลูบๆ คลำๆ คลึงๆ ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด ตอนนี้ก็ อยากคลำ แต่ทำไม่ได้เดี๋ยวเฮียหนึ่งเฮียสองจะตาที่มองเห็น

พิมพ์แพรดึงมือออกเมื่อเห็นพินิจเดินออกมาจากบ้าน

“ฟูเข้าบ้านก่อนนะเฮีย” เธอบอก คงจะไม่ดีถ้ามัวแต่ยืนให้

เฮียหนึ่งทักทายตอนนี้

“ฝันถึงเฮียด้วยนะฟู” พัฒนะบอกสั้นๆ แล้วหันหลังขวับเดิน กลับเข้าบ้านก่อนที่พี่ชายใหญ่จะถามโน่นนี่มากมาย
คืนนั้นพิมพ์แพรนอนหลับฝันดีกว่าทุกๆ วัน ตลอดเวลาเธอ ได้แต่ลอบมองเขาด้วยแววตาของหญิงสาวที่ต้องการชายหนุ่ม ได้แต่หึงหวงอยู่ในใจ ได้แต่มองร่างกายสูงใหญ่โดยเฉพาะอก กว้างที่มีแต่กล้ามเนื้อนั้น ทุกๆ เช้าเฮียสามจะวิ่งออกกำลังกาย โดยใส่เสื้อกล้ามสีขาวมีผ้าขนหนูพาดคอ นั่นคือต้นเหตุที่ทำให้ คนขี้เกียจออกกําลังกายอย่างเธอต้องตื่นแต่เช้ามืดเพื่อออกไป วิ่งกับเขา

ไม่ได้นัดแนะอะไรกันหรอกนะ แค่วิ่งตาม วิ่งไปห่างๆ บาง ครั้งเขาเห็นก็เลิกคิ้วให้เลิกคิ้วเท่านั้นจริงๆ แต่บางครั้งแม้จะเห็น ก็ทำเหมือนไม่เห็นเล่นเอาเธอใจแป้วไปเหมือนกัน วันนี้สงสัยเฮีย จะถอดวิญญาณซาตานออกจากร่าง ถึงเข้าหาเธอก่อนและจับ เนื้อต้องตัวมากกว่าความเป็นพี่เป็นน้อง

พิมพ์แพรนอนหลับฝันดี แน่นอนในฝันของเธอมีเขา รอยยิ้ม และสัมผัสชวนให้ละลายติดตามไปถึงในฝัน

ไม่แปลกถ้าพิมพ์แพรจะนอนบิดกายไปมาจนชายกระโปรง ชุดนอนเลิกขึ้นไปถึงเอวคอด ก็เธอฝันว่าเขาขึ้นมาบนเตียง ถลก ชุดนอนขึ้นแล้วลูบคลำเนินนางอวบสวย นิ้วเรียวแต่ใหญ่กดลึก ตรงกลางท้องร่อง แหวกกลีบพูๆ เข้าไปขยี้ติ่งกระสัน

“อ๊ะ เฮีย!

“ก๊อกๆๆๆ พู่ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะลูก”

พิมพ์แพรสะดุ้งตัวตื่น ยกมือลูบหน้าตาชั้นเหงื่อ ราวกับฝัน ร้ายแต่ไม่ใช่ เธอเสียเหงื่อเพราะฝันดี ร่างอิ่มสลัดชุดนอนออกตัวคว้าผ้าตัวเดินห้องน้ำอย่างเร่งรีบ

วันนี้หน้าบ้านเธอมีรถจอดอยู่ถึง คัน นักศึกษาสาวกำลัง จะขึ้นรถญี่ปุ่นคู่ใจพอเห็นรถคุ้นตาจอดอยู่นอกรั้วเดินไปดู รถ สปอร์ตของรถ SUV คันโตของเฮียสอง และรถ บิ๊กไบค์

พวกจอดรถหน้าบ้านเธอทำไมกัน?

“เฮีย” เธอเคาะกระจกรถเฮียซึ่งจอดหน้าประตูรั้วเลย พอกระจกลดลง เฮียหนึ่งส่งหล่อๆ เหมือนปกติ

“ไปเรียนเฮียไหมพู่”

ไปเองค่ะ นานคะ

พิมพ์แพรปฏิเสธก่อนจะเดินไปเคาะกระจกรถคัน

สอง ซึ่งรถของเฮีย

จอดเรียงตามลำดับการเกิดก่อน!

แล้วเฮียมารถใครเหรอคะ”

พุฒิพงศ์ยักหลิ่วตาเธอตามปกติวิสัย

“รอจะไป

“เฮียๆ บ้ากันไปแล้วหรือไงเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่ ไปพู่มหาลัย” ก่อนจะส่ายหน้า ไปเองกว่าค่ะ ไม่ อยากรบกวนเซีย อีกอย่างงานของเฮียสองอยู่คนละทางกับมหา’ลัยพู่ด้วย” เธอตัดบท โบกไม้โบกมือแล้วเดินเลยไปดูรถ คันสุดท้าย

“เฮียสาม อย่าบอกนะคะว่ามารอพี่อีกคน” เธอทักขึ้นก่อน

ในขณะที่พัฒนะกำลังส่องกระจกดูผิวหน้าที่มีไรเคราขึ้นเขียว จางๆ

“เปล่า”

“อ้าว…แล้วเฮียมาจอดรถทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ ทำไมไม่ไป

ทํางาน”

“ก็รอดูว่าเธอจะไปเรียนยังไง” พัฒนะตอบสั้นๆ

“พู่ก็ขับรถไปเองเหมือนปกติค่ะ คงไม่ไปกับใครนอกจากว่า…”