ตอนที่ 2 พี่ชายของฟู /1

2

พี่ชายของฟู

ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น

กลายเป็นคนใจเย็นอย่างพัฒนะที่มองหาตัวพิมพ์แพรไม่ วางตา เขาไม่อยากบุกขึ้นไปถึงห้องนอนของเธอ มันมากเกินไป แต่บางทีก็คิดว่าทนไม่ไหว เขาจะสนองตอบน้องสาวตัวดีให้หา ยกระสัน ไม่ดูถูกเธอนะ แต่มาทำให้อยากแล้วจากไปก็ไม่ควร เหมือนกัน

ร่างสูงที่ชะเง้อชะแง้มองหาใครบางคน ทำให้กลิ่นแก้วอด ปากไม่ไหวต้องทักออกไปอย่างคนปากไว

“คุณสามกำลังมองหาคุณพู่หรือคะ”

“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้มั้ย”

ความฉุนเฉียวนั้นทำให้สาวใช้หน้าสลด แต่ก็เพียงครู่เดียว เพราะหลังจากนั้นกลิ่นแก้วก็ยิ้มบางๆ

“ขึ้นไปหาเธอที่ห้องสิคะ”

“ฉันบอกเธอว่าไงกลิ่นแก้ว ผ่านมาไม่กี่นาทีเธอความจำ เสื่อมแล้วหรือ”

“กุ้งไม่ได้เอาเรื่องนี้ไปบอกใครนี่คะคุณสาม กุ้งเพียงแต่คุยกับคุณสามเท่านั้น”

“ฟังนะ ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของฉัน โดยเฉพาะนี่มัน เรื่องส่วนตัวของเจ้านาย ลูกจ้างอย่างเธอไม่ควรยุ่งถ้าไม่อยาก ตกงาน”

พัฒนะหน้าก่อนเดินหนี ยิ่งกลิ่นแก้วพูดเขาก็ยิ่งหงุดหงิด งุ่นง่าน อยากขึ้นไปกดน้องสาวตัวดีถึงบนเตียง แต่… ใช่มันมีแต่ แม้จะไม่ใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกัน แต่บุคคลภายนอกรู้แค่ว่า เธอกับเขาเป็นพี่น้องกัน

กลิ่นแก้วมองตามหลังพัฒนะไปสุดสายตา แววตาคู่นั้นเต็ม ไปด้วยอารมณ์อันหลากหลาย ทว่าอารมณ์หนึ่งที่สูงลิบแวววับอยู่ เต็มเปี่ยมก็คือความพอใจ

ยิ่งเห็นพัฒนะกระเหี้ยนกระหือรืออยากเข้าหาพิมพ์แพรมาก

เท่าไหร่ กลิ่นแก้วก็ยิ่งพึงพอใจในตัวเขามากเท่านั้น

พินิจ หรือเฮียหนึ่งวัย 38 ปี จอดรถสปอร์ตหรูสีขาว เขาแทบ ขยี้สายตาเมื่อเห็นพิมพ์แพรในชุดนอนบางเฉียบ เธอยืนอยู่ตรง ระเบียงชั้นบนนอกห้องนอน ตรงนั้นมีไฟส่องสว่างที่ทำให้เขาเห็น ร่างใต้ชุดนอนนั่นเต็มสองตา

“ยัยใส่ชุดนอนมายืนตากลมทำไมตรงนี้” เขาพูดกับตัว เองแล้วลงจากรถ จะเดินไปที่บ้านหลังเล็กเหมือนถูกมนตร์สะกด

“นั่นเฮียจะไปไหน” พุฒิพงศ์ หรือเฮียสองวัย 35 ปี สวมกางเกงนอนเปลือยอกกว้างในมือมีแก้วซาอุ่นๆ ทักพี่ชายทันที

“นายมายืนจิบชาเอาตอน 3 ทุ่มนี่นะ แล้วจิบตรงนี้ด้วย? ใน บ้านไม่มีที่ว่างให้นายนั่งเลยหรือไง” พินิจคิดว่าพุฒิพงศ์คงจะ เห็นพิมพ์แพรเหมือนที่เขาเห็น

“ตรงนี้ลมมันเย็น เฮียจะให้ผมไปจิบชาในบ้านร้อนๆ ทำไม กัน รับลม รับอากาศบริสุทธิ์กับรสชาติของชาดีๆ ไม่ดีกว่าหรือ เฮีย”

“แน่ใจเหรอว่าแค่จิบชา”

“อือฮี แล้วเฮียล่ะจะเดินไปไหน”

“ก็…ฉันรู้ว่าแม่กับพ่อพากันไปดินเนอร์ กว่าจะกลับก็คงดึกๆ เลยคิดว่าบ้านเล็กอยู่ยังไง

“ใคร? พี่น่ะเหรอ โอ๊ย! เฮียไม่ต้องห่วงมันหรอก มันดูแล ตัวเองได้”

“ฉันไม่ได้ห่วง แค่เห็นว่าบ้านปิดไฟมืด

“มืดตรงไหนเฮีย” พุฒิพงศ์พยักเพยิดไปในบ้านเล็กซึ่งเปิด ไฟสว่างจ้า สองหนุ่มจึงเห็นพิมพ์แพรเดินไปมาอยู่ในห้องรับแขก ชั้นล่าง หาใช่นอกระเบียงเหมือนที่พินิจเห็นแล้ว

“นั่นไงฟู มันอยู่ดีและคงกำลังจะนอนแล้ว” พุฒิพงศ์บอกพี่ ชาย “เข้าบ้านเราเถอะพี่ ปล่อยมันไว้นั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก แล้วคล้องแขนพี่ชายเข้าบ้าน
พินิจเดินตามแรงเหนี่ยวรั้งของน้องชายไปด้วยความ เสียดายที่ไม่ได้เห็นพิมพ์แพร่ในระยะใกล้ เพิ่งรู้ว่าน้องโตเป็น สาวเต็มวัยแล้วก็วันนี้นี่เอง

ไอ้สอง ไอ้มารผจญ!!

พัฒนะออกมาจากความมืด มองฝ่าพุ่มไม้เตี้ยๆ เข้าไปในบ้าน หลังเล็ก คนในนั้นก็เหมือนจะรู้ใจมายืนริมหน้าต่างที่มองเข้าไป เห็นเรือนร่าง ในชุดนอนบางๆ เธอยกมือขึ้นปิดม่าน แต่แล้วมือ นั้นก็หยุดชะงัก

พิมพ์แพรเห็นเงาคนหลังพุ่มไม้จึงชะงัก เมื่อเพ่งมองจนมั่นใจ แล้วว่าใช่เฮียสาม เธอจึงปล่อยผ่าน ให้ทิ้งตัวลงดังเดิม ใบหน้า ยามนี้สุดแสนจะเซ็กซี่ มือบางตวัดปลายผมยาวสยายไปด้าน หลังไม่ให้มีอะไรมาเกะกะบดบังเนินอก

ดวงตาสองคู่สบกัน ปลายนิ้วเล็กๆ ปัดผ่านยอดกันเป็นวง เล็กๆ อยู่ใต้ผ้าบาง นิ้วมือทั้งสิบเคล้นเต้านมตัวเอง ริมฝีปากอิ่ม ขบกัน ดวงตากลมโตหรี่ลงเหลือเล็กเรียว

พัฒนะกดมือลงบนเป้ากางเกง ตัวตนขยายเหยียดเพียงเห็น ท่าทางเซ็กซี่นั้น เขาขยับไปจนชิดริมรั้ว เธอเหลียวซ้ายมองขวา แล้วออกมานอกบ้าน ทั้งคู่ยืนห่างกันแค่รั้วเตี้ยกัน

“เฮียมายืนอะไรอยู่ตรงนี้คะ”

“ดูคน”

“เห็นแล้ว…เฮียเป็นยังไงบ้างคะ
“อยากรู้ต้องคล่า”

“คลตรงนี้แล้วจะมีเราแค่สองคนหรือไงคะ”

“ใช้แค่มือ ใครจะเห็นว่าเราทำอะไรกัน

ตรงนี้ค่อนข้างมืด พิมพ์แพรก็ตัวเตี้ยกว่าเขาหลายนิ้ว ร่างกายเขาน่าจะช่วยบดบังความต้องการเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น

ตื่นเต้นเหลือเกิน แค่คิดนะนี่แล้วถ้าทำจริงๆ จะตื่นเต้นขนาด

ไหน

พิมพ์แพรลดมือลงต่ำ รั้วไม้ระแนงทาสีขาวมีระยะห่างแต่ละ เสาประมาณ 2.5 นิ้ว มันแคบแต่ก็ไม่มากจนเกินไป พัฒนะเบียด เป้ากางเกงนูนๆ กับร่องไม้ ให้มือของน้องได้ลูบไล้จับต้อง

“แข็งจัง ใหญ่กว่าที่คิด” เธอยกมืออีกข้างปิดปากเมื่อหลุด

ความจริงในใจซึ่งเขาไม่เคยรู้

“นานเท่าไหร่แล้ว”