ตอนที่ 10 เมียงอน
10
เมียงอน
สุดเขตเผชิญหน้ากับสีหนาถหลังจากหมอชัยชนะกลับไป เด็กหนุ่มกำลังจะเดินหนีแต่หนุ่มใหญ่วัยมากกว่าถึง 17 ปีเรียก เอาไว้
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน
“ทำไมคุณไม่ขึ้นไปดูพี่ดอกรัก” ก่อนหน้านี้สุดเขตแอบฟัง บทสนทนาระหว่างคุณหมอชัยชนะกับสุดปรารถนา เขาเห็นพี่สาว เป็นลมแต่เห็นพี่เขยตัวเองดูแลอยู่แล้วก็เลยไม่เป็นห่วง
“ดอกรักฟื้นแล้ว เธอบอกว่าอยากนอน ฉันก็เลยลงมานี่”
“คุณอย่าถือสาพี่สาวผมเลยนะ พี่ดอกรักเป็นคนซื่อ”
“ดอกรักเป็นเมียฉัน ถ้าเธอท้องก็ต้องท้องกับฉัน ถ้าเธอยัง ไม่ท้องอีกไม่นานก็จะท้องเอง ทำไมนายถึงมองว่าฉันจะถือสา อะไรดอกรัก”
“พี่สาวผมเป็นคนขี้เกรงใจ ถ้าอะไรที่ไม่ใช่ของเธอ เธอจะไม่
เอา”
“ฉันเป็นสมบัติโดยชอบธรรมของดอกรักแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ว่าแต่นี่นายจะไปลาออกเหรอ”
“ครับ”
“สุดเขต เรื่องของณัฐชาฉันอยากจะขอ
เด็กหนุ่มชะงักเท้า เพราะไม่คิดว่าจะมีใครรู้เรื่องลับๆ ของ ณัฐชา เขาจึงค่อนข้างตกใจมาก ร่างเด็กหนุ่มวัย 18 หันขวับจ้อง มองเจ้าของไร่รูปงามด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“ไม่ต้องตกใจ ฉันไม่โทษนาย
“คุณสิงห์!”
“เรื่องของนุ่นควรจะเก็บเป็นความลับต่อไปแบบนี้ มันไม่มี ทางแก้ไขได้ ไม่มีหมอที่ไหนรักษานั้นได้นอกจากตัวเค้าเอง
“ผม…สงสารคุณนุ่น”
“ฉันยิ่งกว่านายมาก เพราะสงสารไงก็เลยจําต้องปล่อย”
“แล้วคุณไม่คิดหรือว่าคุณนุ่นอาจจะ…ติดโรค”
“เพราะกลัว ฉันจึงต้องคุยกับนายนี่ไง วิธีเดียวที่จะช่วยนุ่น ได้คือปล่อยให้เขาทำตามต้องการกับคนที่เห็นว่าสมควรเท่านั้น ฉันเลยอยากจะขอร้องนาย
“ผมเข้าใจแล้ว เพราะผมเป็นน้องพี่ดอกรักใช่มั้ย”
“ใช่” สีหนาถยอมรับ
เขามองไม่เห็นทางรักษาณัฐซานอกจากทางนี้ ถ้ามีใครสักคน ตอบสนองความต้องการอันมากมายของเธอได้ทุกเวลา และอยู่ ในกรอบที่วางไว้ก็คงดี ยอมรับว่าเป็นกังวลเรื่องคนงานไม่น้อยเพราะเท่าที่รู้มาณัฐชายุ่งเกี่ยวข้องแวะกับคนงานหลายคน แต่ หลังๆ ดินเป็นคนเดียวที่หยุดณัฐชาไว้ได้ จนกระทั่งมาเจอสุดเขต
เขารู้ว่าเรือนร่างที่กำลังเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ของสุดเขตเป็นที่ โปรดปรานของณัฐชามาก อีกทั้งเด็กหนุ่มอย่างสุดเขตคงตอบ สนองณัฐชาไปได้อีกนาน
“ฉันขอนายแค่เรื่องนี้ ช่วยดูแลนั่นแทนฉันด้วยได้มั้ย หรือ ถ้านายต้องการอะไรแลกเปลี่ยนที่ไม่ใช่เรื่องพี่สาวนาย เพราะ สำหรับดอกรักแล้ว ฉันทำให้ได้ทุกอย่างโดยไม่จำเป็นต้องขอ
“ผมขอแค่ให้คุณรักพี่ดอกรักแบบนี้ไปนานๆ ผมต้องการแค่ นี้แหละครับ”
“ได้ ฉันสัญญา”
สีหนาถตบบ่าสุดเขต แล้วเด็กหนุ่มก็เดินจากไป แค่นี้สีห นาถก็เบาใจไปได้เปราะเรื่องของณัฐชาเขารู้มานานแล้วแต่ทำ เป็นไม่รู้เพราะไม่อยากให้ณัฐชาต้องอายไปมากกว่านี้ สิ่งที่เป็นก็ น่าอายมากเกินพออยู่แล้ว ไม่อยากให้มีอะไรทับถมความวิปริตที่ น่าสงสารของเธออีก
สิ่งที่คนเป็นพี่อย่างเขาทำให้ได้ก็มีแค่พยายามช่วยเก็บ ความลับนี้เอาไว้ เขาเรียกคนงานหญิงที่ทำงานร่วมกันมานาน หลายสิบปี เป็นคนงานเก่าแก่อายุเกิน 50 แล้วทุกคนมาพูดคุย ขอร้องให้ดึงคนงานทุกคนไม่ว่าชายหญิงอยู่ห่างณัฐชา ไม่ใช่ เพราะรังเกียจ แต่เพราะโรคที่ณัฐชาเป็นจะไม่สามารถควบคุม อารมณ์ของตัวเองได้ และไม่ว่าจะเป็นสถานที่ไหนๆ ณัฐชาจะหยุดไม่ได้เมื่ออารมณ์นั้นบังเกิด
ดังนั้นทางแก้คือกันทุกคนออกห่างในระยะที่ไม่มีใครมอง เห็น ซึ่งมันก็ยากพอสมควร เขาจึงวางแผนส่งดินไปให้ณัฐชา เพราะดินเป็นคนหนุ่มที่ยังโสด ไม่มีแฟน ไม่มีห่วง ไม่มีภาระ และ เป็นผู้ชายอีกคนที่สีหนาถไว้ใจ
ทว่า….แผนนี้เกิดขึ้น โดยที่ดินไม่รู้
สีหนาถก็หวัง หวังว่าจะมีใครสักคนสามารถรักษาณัฐชาให้ หายขาดได้
“นายครับนาย ไอ้นัทมันปวดท้องครับ”
“แล้วโทร.ตามหมอหรือยัง”
“ยังครับ ถามใครๆ ก็ไม่มีเบอร์หมอ”
“เออๆ ของแบบนี้จดจำกันให้ดีนะ เกิดฉุกเฉินขึ้นมาแบบนี้ คนเจ็บก็แย่กันพอดี” ร่างสูงบ่นอุบ เรื่องสุขภาพคนงานเป็นเรื่อง สำคัญที่ต้องดูแลไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เขากดมือถือหาหมอ ประจำไร่ สองเท้าก็ก้าวย่างอย่างเร่งรีบ ถ้าไอ้นัทมันเป็นไส้ติ่ง อักเสบจะรอช้าไม่ได้
“หมอสน ผมนายสิงห์ คนงานของผมปวดท้องหนัก” สีห นาถรีบบอกหมอ พอหมอสนรับคำเขาก็แทบวิ่งไปดูไอ้นัท
สุดปรารถนาตื่นขึ้นมาพร้อมทำจมูกฟุดฟิด เธอได้กลิ่นสี อ่อนๆ อบอวลอยู่ภายในห้อง แต่ไม่มากขนาดแสบจมูก เธอมอง หาเขาก็ไม่เห็นจึงลุกขึ้นน้ำตาไหลรินเป็นทาง เธอกำลังอดสู้กับความสะเพร่าป่าเบื่อของตัวเอง มันทำให้ต้องหน้าแตกหมอไม่ รับเย็บ เขาเองก็คงไม่พอใจเหมือนกัน ราวกับว่าเธอพยายาม ยัดเยียดลูกในท้องให้เขา ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้ท้อง
น่าอายจริงๆ ป่านนี้เขาคงหัวเราะเยาะเธอไม่เลิก
ร่างอวบอิ่มปาดน้ำตาออกจากแก้ม พาตัวเองออกไปจาก ห้องนอนกว้างตกแต่งเรียบหรูดูดี ย่องลงบันไดไม่เห็นใครสักคน ก็ยิ่งใจแป้ว เขาทิ้งเธอไว้คนเดียวในบ้านแสดงว่าเธอก็คงหมด ค่าสําหรับเขาจริงๆ
ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้ต้องกลั้นสะอื้นแล้วออกไปจาก บ้านหลังงาม สุดปรารถนาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ทนดูใครสมน้ำ หน้า ไม่ทนมองคนหัวเราะเยาะไม่โทษใครนอกจากตัวเอง ถ้าฟัง หมอให้จบ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
เท้าบางๆ เดินไปเรื่อยๆ สายตามองหาน้องชายแต่ไม่เจอ ช่างเถอะ สุดเขตก็คงเป็นอีกคนที่รอเยาะเย้ยความเป๋อเหลือของ เธอ ปล่อยเขาไว้ที่นี่แหละ เดี๋ยวไม่เจอก็ตามกลับไปเอง
ว่าแต่…เธอจะกลับยังไง?
เปิ้นๆๆ” เสียงแตรรถบีบใส่ทำให้เธอหันไปมองอย่างตกใจ เธอจํารถได้ รถคันโก้ของสีหนาถ
ชายหนุ่มในรถขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นร่างอิ่มคุ้นตาเดินอยู่ สุด ปรารถนามาทำอะไรตรงนี้ แล้วนั่นเธอกำลังจะไปไหน เขาบีบ แตรแต่ดูเหมือนจะทำให้เธอยิ่งก้าวเร็วขึ้นเรื่อยๆ
“ดอกรัก นั่นเธอจะไปไหน” รถเคลื่อนมาอยู่ในระนาบ เดียวกัน แล้วเคลื่อนตามเธอไปติดๆ คนในรถตะโกนถามออกไป
“…” สุดปรารถนาไม่ตอบ เวลานี้จะมองหน้าเขายังไง น่า อายเหลือเกิน
“ดอกรัก หยุดเดิน”
ไม่ว่าเขาจะสั่งอะไร เธอจะไม่หยุด เรื่องอะไรจะทนมองหน้า เขา แหงล่ะ เขาต้องหัวเราะเยาะเธอแน่ ยัยบ้าน้องอย่างเธอคิด ได้ไงว่าจะท้อง แค่ครั้งเดียวจะท้องได้ไง
กรี๊ดดด เธอมันบ้าไปเอง
“สุดปรารถนา” ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเข้มจัด สีห นาถกำลังโมโหกับความไร้เหตุผลของเด็กสาวคนนี้ มีอะไรทำไม ไม่คุยกันดีๆ ทำแบบนี้มันเด็กมีปัญหาใดๆ
“บ้าเอ๊ย! เธออยากลองดีกับฉันใช่มั้ย”
สีหนาถขับรถจอดปาดหน้าเธอ เรียกว่าอีกนิดเดียวเธอก็เดิน ชนแล้วถ้าหยุดไม่ทัน ร่างสูงลงมาจากรถหน้าตาเอาเรื่อง
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมายืดอกรัก จะไปไหนทำไมไม่บอก เธอกล้า ขัดคำสั่งฉันเหรอ”
“อย่ายุ่งกับหนูเลยค่ะ แค่นี้หนูก็รู้สึกแย่มากแล้ว” พูดแล้ว พาล ปัดมือหนาออกจากแขนสุดแรง
“นี่เธอ!” สีหนาถฉุนกึก เด็กเกิดบ้าอะไรขึ้นมา เกือบจะตวาดใส่ถ้าไม่เห็นน้ำตาไหลผ่านแก้ม “ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไร เธอ บอกฉันสิ” ใจรุ่มๆ คิดว่าอาจจะมีใครทำให้เสียใจถึงกับ น้ำตาร่วง
“ปล่อยหนู หนูจะกลับไปอยู่บ้าน” เธอปัดป้องไม่ฟังเสียง เหมือนเด็กดื้อคนหนึ่ง
“ทำไม ฉันไม่มีทางยอมให้เธอไปไหนเด็ดขาด ถ้าไม่ยอม บอกมาดีๆ”
“คุณจะให้หนูอยู่ต่อไปทำไมคะ ในเมื่อความจริงแล้วคุณไม่ ต้องรับผิดชอบลูกในท้อง หนูไม่ได้ท้อง ทำไมคุณต้องให้หนูพูด อีก ไม่รู้หรือไงว่าหนูอาย ปล่อยให้หนูกลับบ้านก็จบแล้วค่ะ”
“ง่ายจริงนะ ฉันเสียเวลาพาเธอมานี่ แล้วยังต้องยอมปล่อย เธอไปด้วยเหตุผลที่เง่านี้อีกหรือไง ให้ตายเถอะดอกรัก เธอนี่มัน ช่าง…”
“คุณกำลังจะว่าหนูปัญญาอ่อนใช่มั้ย ใช่ หนูยอมรับ หนูไม่ ฟังหมอให้จบแล้วคิดแบบคนปัญญาอ่อนว่าตัวเองท้อง ก็ปล่อย หนูไปสิ หนูไม่จำเป็นต้องหาพ่อให้ลูกแล้วนี่
ร่างอิ่มถูกรั้งเข้ามาใกล้ สีหนาถส่ายหัวอยากจะบ้าตาย เขามองออก รู้ว่าเธอยอมทอดกายให้เพราะอะไร แต่เขาก็ยอม เพราะรักเธอ อยากได้เธอ อยากแต่งงานกับเธอจริงๆ การได้เจอ เธออีกครั้งมันเกิดขึ้นโดยไม่รู้ล่วงหน้า ก็ไม่ได้เตรียมตัวเตรียม พร้อมรับเธอมาอยู่ด้วย มันฉุกละหุกแต่เขาก็พยายามทำให้มัน ลงตัว
“ทําไมคิดอย่างนั้นเด็กโง่
“คุณไม่ได้ต้องการหนูเป็นแม่พันธุ์ คุณต้องการให้หนูเป็น เครื่องระบายอารมณ์ อย่าปฏิเสธเลย ไม่งั้นคุณจะให้หนูอยู่บ้าน เล็กตั้งแต่แรกหรือไง”
“เอ่อ…” สีหนาถพยายามหาเหตุผลที่จะไม่ทำร้ายหัวใจสุด ปรารถนามากไปกว่านี้ เธอดูเปราะบางกว่าที่คิดไว้มาก
“ห้องนอนฉันเพิ่งจัดเสร็จเมื่อเช้า ก่อนที่เธอจะมาฉันต้อง นอนที่โซฟารับแขก ถ้าเธอยังจมูกดีคงได้กลิ่นสีตอนฟื้นขึ้นมา บ้าง”
จริงแฮะ เธอได้กลิ่นสีจริงๆ
“ฉันก็เลยต้องให้เธอพักบ้านเล็ก
“แล้วทำไมคุณไม่นอนที่บ้านเล็กกับหนูทั้งคืน” ถามประสา คนซื่อที่กำลังงอน งอนไปทุกเรื่องที่เขาทำ น้อยใจไปเสียทุก อย่างในตอนนี้
“ก็เตียงมันเล็ก แล้วฉันตัวใหญ่กว่าเธอมาก อีกอย่างเธอก็ เจ็บ ถ้าฉันนอนด้วยทั้งคืน เธอคิดว่าฉันจะนอนเฉยๆ ได้ไหม”
หญิงสาวกดหน้าลงด้วยความอาย
“มองหน้าฉัน สบตาฉัน แล้วเธอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
สุดปรารถนาเงยหน้าขึ้น น้ำตาค่อยๆ เหือดแห้งไปแล้ว ขอบ ตายังคงแดง ริมฝีปากนั้นสั่นระริก
“ที่ฉันทำไปทั้งหมด ไม่ใช่เพราะเธอท้อง ที่ฉันบ้าและดีใจ แทบคลั่งที่เจอเธอเพราะรัก ฉันรักเธอได้ยินมั้ยดอกรัก ไม่ใช่เพ ราะความงี่เง่าที่เธอพยายามยัดเยียดให้ฉัน
“หนูไม่ได้บอกว่าคุณงี่เง่าซะหน่อย
“การกระทำที่เธอคิดว่าฉันเป็นนั่นไง มันคือผู้ชาย เจ้าคน หนึ่งซึ่งไม่ใช่ฉัน”
“คุณรักหนูจริงๆ เหรอคะ เราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน
“ฉันรู้จักเธอทั่วทุกตารางนิ้ว หัวใจของฉันมันบอกต้องการ แต่เธอเท่านั้นดอกรัก”
คำสารภาพหมดเปลือกของผู้ชายตรงหน้าทำให้หัวใจของ เธอพองโต กระนั้นดวงหน้าหวานใสก็ยังไม่คลายทิ้งตึง
“แล้วคุณนุ่นล่ะคะ หนูมองออกว่าเธอชอบคุณ”
ใครๆ ก็มองออก
“นุ่นเป็นเพียงน้อง ฉันบอกเธอได้แค่นี้ ฉันกับนุ่นไม่มีทาง เป็นผัวเมียกันได้ แต่เธอกับฉันเราเป็นผัวเมียกันมานานหลาย เดือนแล้วนะ แล้วนี่อะไร เธอไม่คิดจะบอกอะไรฉันบ้างเลยเหรอ”
สีหนาถหวังจะได้ยินคำบอกรักจากเธอบ้าง เห็นสีหน้าบึ้งตึง ก็ใจแป้วกลัวจะเป็นรักข้างเดียวให้เจ็บปวดใจ ทว่าสุดปรารถนา ก็ยิ้มกว้างแล้ว โถมร่างใส่เขา
“หนูรักคุณค่ะ มันอาจจะเร็วมากไปหน่อย แต่หนูก็มั่นใจว่ารักคุณเข้าแล้วล่ะค่ะ”
“เฮ้อ…อย่าทำแบบนี้อีกนะที่รัก ฉันใจหายหมดเลย”
“เดี๋ยวหนูปลอบใจนะคะ” กลายเป็นการออดอ้อนออเซาะ ด้วยร่างอวบอิ่มเบียดกระแซะ เงยหน้ารับเรียวปากสีเข้มที่กดลง อย่างรวดเร็วตามคำสั่งของหัวใจ
“ห้องนอนเรานะ”
“ที่อื่นได้มั้ยคะ หนูติดใจแบบกลางแจ้ง”
“เซี้ยวจังเมียจ๋า” สีหนาถบีบปลายจมูกเล็กๆ โยกเข้าไปมา “แต่ผัวก็ชอบนะ กลิ่นธรรมชาติกับกลิ่นร่องกุหลาบของเธอ ฉัน ชอบทั้งสองอย่าง”
“แล้วเราจะไปมีความสุขที่ไหนกันดีคะ”
“ก่อนอื่นคงต้องจดทะเบียนสมรสกันก่อน ฉันไม่ไว้ใจเธอ เดี๋ยวเธอหนีอีกล่ะก็ฉันแย่แน่
ร่างอิ่มถูกประครองขึ้นรถ สีหนาถคว้าต้นคอเล็กดึงเข้าหา ตัวแล้วมอบจูบหวานๆ ให้เธออย่างหิวโหย
“ดูซิว่าระหว่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
สีหนาถพูดทิ้งท้ายก็ขับรถออกไปจากจุดนั้น สุดปรารถนา อมยิ้มน้อยๆ ในหัวกำลังหาเรื่องที่ทำให้เธอกับเขาเร้าใจไปด้วย กัน ความเชี่ยว ความแก่นแก้ว จะสร้างอะไรให้ตื่นเต้นหลังจาก เซ็นชื่อจดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ