6

Chapter 6

“ไม่ใช่สตอค่ะ เพื่อนเขาล้อเล่นน่ะค่ะ” ติรกาญจน์แคนยิ้มให้ พนักงาน อีกฝ่ายพยักหน้าเดินถอยห่างออกไปอย่างสุภาพ

“อาเดซชิมอันนี้สิคะ แซ่บอย่าบอกใครเลยค่ะ ผัดเผ็ด สตอ งสด” คนตกหันไปเน้นคำว่า “สะตอ” ใส่ตรกาญจน์

“อาจารย์สอนเศรษฐศาสตร์เหรอครับ” วิษณุเอ่ยถาม รู้สึกว่า แฟนใหม่ของอดีตคนรักภาษีดีกว่าตนเยอะ เป็นอีกครั้งที่เขารู้สึก เสียดาย ใยไหมจับใจ เห็นท่าทีเอาอกเอาใจนั้นแล้วเขาแทบทน ไม่ไหว ใยไหมกอดแขนของดนุเดชตักอาหารให้ หล่อนไม่เคย ทําแบบนี้กับเขา เธอหวงเนื้อหวงตัวกับเขาเสมอ ให้มากสุดแค่ จับมือเท่านั้น

“ครับ” ดนุเดชตอบรับเสียงสุภาพ เขามองเด็กหนุ่มที่อายุห่าง กันหลายปีด้วยสายตาเรียบเฉย วิษณุหลบสายตาไม่กล้าสู้แรง ตาสีเทาเข้มคู่คมนั้น

“อาเดชคะ แกงไตปลารสชาติแซ่บถึงทรวงค่ะ ร้านนี้อร่อยมาก นะคะ หอมด้วยไม่คาว” เธอตักมาจ่อที่ปากของเขาก่อนจะยิ้ม หวานส่งไปให้เขาอ้าปากรับมาเคี้ยวเบาๆ ด้วยกิริยาสุภาพ เรียบร้อย

“ตักแกงไตปลาให้เราบ้างไหม” คนเผลอตัวลืมสถานะของตัวเองเอ่ยขึ้น ติรกาญจน์หันขวับไปมองตาเขียว แต่ใยไหมยิ้ม หวานส่งให้คนทั้งสอง

“อ้าว… นั่นเพื่อนในห้องเราหรือเปล่า” ใยไหมพูดขึ้นก่อนจะ ตักแกงไตปลาผสมพริกเม็ดใหญ่พร้อมพริกไทยสดที่ตกแต่งมา ในจานขึ้นมาตรงหน้าคนที่หันไปด้านหลัง ดนุเดชมองนิ่ง เธอหัน ไปยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เขา

“อ้าปากสิ เดี๋ยวเราป้อน” พอวิษณุหันมาใยไหมก็รีบพูด ทันที

“ไม่ต้องหรอก ฉันป้อนเอง” ติรกาญจน์ดึงซ้อนจากมือของใย ไหมไปถือเอาไว้ก่อนจะป้อนแฟนหนุ่ม

“อร่อยไหมจ๊ะ” ใยไหมมีอีกฉายาคือแสบสะท้านทรวง คนที่ อ้าปากรับด้วยรอยยิ้มหุบยิ้มแทบไม่ทัน ชะงักก่อนจะคายทิ้งโดย หลบไปคาย ใส่กระดาษทิชชูอีกด้าน หยิบน้ำมาดื่มเป่าปากไปมา ด้วยความเผ็ด

วิษณุมองคนตรงหน้า เธอฉีกยิ้มยิงฟันซี่สวยที่เรียงตัวกันเป็น ระเบียบส่งมาให้เขา

“เผ็ดเหรอ? แบบนี้ก็แพ้อาเดชสิคะ อาเดชนะกินพริกเผ็ดๆ ได้ เป็นก๋ๆ เลยนะ” คนปั้นน้ำเป็นตัวกอดแขนของเขาเอาไว้ ดนุเดช รู้สึกได้ถึงแขนแกร่งของเขาที่ถูไถอยู่กับอกอวบอิ่มของเธอ เขา กระแอมเบาๆ นั่งตัวตรงเล็กน้อย

วิษณุหน้าแดงก่ำเพราะทั้งเผ็ดทั้งเสียหน้า ยิ่งเห็นอาการเอาอก เอาใจเขายิ่งรู้สึกหึงหวงอย่างบอกไม่ถูก มือของตรกาญจน์ที่ล้วงเข้ามาใต้โต๊ะกระชากมือของวิษณุเต็มแรง เขาหน้าเสียเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาดุวับของแฟนสาว

“เราสองคนขอตัวกลับก่อนนะคะพอดีมีธุระ

เธอทนนั่งเห็นผู้ชายสองคนสนอกสนใจแต่ใยไหมไม่ได้อีกต่อ ไปแล้ว

“จ้ะ ฉันเข้าใจเธอดี มันเป็นปกติที่เธอจะรีบไปโดยที่ไม่ต้อง ช่วยหารหรือแซร์ค่าอาหาร ไปเถอะจ้ะกาญจน์ ฉันทำบุญให้หมา แมวอดอยากมากกว่านี้อีก” ใยไหมตอกกลับจนอีกฝ่ายหน้าม่าน

“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ พวกคุณไปเถอะ” ดนุเดชพูดขึ้นสอง หนุ่มสาวจึงรีบเดินจากไปในทันที

“ยังอาลัยอาวรณ์เขาอยู่อีกเหรอ” ดนุเดชเอ่ยถามเด็กสาว

“เปล่าค่ะ แต่เกลียดคนหน้าไหว้หลังหลอก” เธอถอนใจพรืด ไม่ใช่คนที่พออกหักแล้วต้องร้องไห้ฟูมฟาย เธอค่อนข้างเข้มแข็ง เหมือนอย่างที่อรสาพูดจริงๆ นั่นแหละ

“ดีแล้ว เป็นแฟนกับอาแล้ว ห้ามคิดถึงผู้ชายคนอื่น

“แน่ะ! เป็นแฟนกันหลอกๆ เท่านั้นเอง”

“อาไม่เคยทำอะไรหลอกๆ ทำจริงทุกอย่าง” เธออึ้งไปแต่คิด ว่าเขาคงพูดเพื่ออยากเอาชนะเท่านั้น หลังจากรับประทานอาหาร เสร็จสิ้นเขาก็ไปส่งเธอที่บ้าน ดนุเดชเข้าไปไหว้บิดามารดาของ เธอด้วย ทั้งๆ ที่เธอห้ามก็ไม่ฟัง
“อาเป็นคนมีมารยาท ประโยคของเขาทำเธอหน้างอเล็กน้อย แต่ประโยคถัดมาของดนุเดชทำให้เธอสำลักน้ำเย็นๆ ที่สาวใช้ ยกมา ให้ดื่ม น้ำแทบพ่นออกจากปาก

“ผมจะขอคุณพี่ทั้งสองคบกับใยไหมครับ เราตกลงเป็นแฟน กันแล้ว” ดูเหมือนบิดามารดาของเธอจะใบหน้าเหลอหลาไป เหมือนกัน ตกใจน่ะสีมีผู้ชายมาขอคบบุตรสาว ก่อนที่บิดาจะ หัวเราะชอบใจ

“เออ… ตรงดี เข้าตามตรอกออกตามประตู

เฮ้ย! ใยไหมอุทานในใจ เขาเอาจริงเหรอนี่ เธอไม่ได้คิดจะ จริงใจกับเขาสักหน่อย อย่ามาทำแบบนี้นะ

“ถ้าคุณพี่ทั้งสองอนุญาตผมก็ขอมารับมาส่งใยไหมไป มหาวิทยาลัยนะครับ เพราะเธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่ผมสอน หนังสืออยู่”

“ดีเลยๆ จะได้มีคนดูแล” บิดามารดายิ้มแย้มยินดี ใยไหมอ้า ปากหวอ ดูเหมือนดนุเดชถูกคอกับบิดามารดาของเธอเหลือเกิน

“ไหมไปส่งอาเดช ลูก” มารดาเป็นคนออกปาก เธอได้แต่นั่ง เม้มปากครุ่นคิดอะไรให้วุ่นไปหมด

“ค่ะ” เธอรับคำเพราะต้องไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องนี่แหละ

“อาเดชไปพูดแบบนั้นกับคุณพ่อคุณแม่ได้ยังไงกันคะ” เธอ เดินมาดักหน้าเขาสีหน้าวุ่นวายไปหมด

“ทำไมล่ะ คบกันก็ต้องบอกผู้ใหญ่ อาไม่ชอบแอบคบกับใครหรอกนะ โตๆ กันแล้ว

“แต่ มันไม่ใช่ไงนี่คะอาเดช” เธอพยายามจะอธิบายก็ต้องอ้า ปากค้างเมื่อโดนหอมแก้ม

“เหนื่อยมาทั้งวันแล้วอากลับก่อนนะ หอมแก้มราตรีสวัสดิ์แล้ว

ไม่ต้องฝันถึงอาหรอกนะครับ แค่คิดถึงก็พอ”

ตาแก่นี่ยังไง มาพูดอะไรแบบนี้ เธอยกมือขึ้นลูบแก้มตัวเองทิ้ง นิ้วตัวเองไปมาจนแทบหลุด

“ไปอาบน้ำได้แล้ว แก้มเหนียวแถมยังมีกลิ่นตุๆ อีกด้วย”

“อาเดช” เธออ้าปากค้างมองตามร่างสูงของเขาที่เดินไปขึ้น รถเพื่อขับกลับบ้านตาโต เธอกระทืบเท้าไปมาชี้นิ้วตามร่างของ เขาไปเพราะว่าไม่ออก

หนอย… มาหาว่าเธอแก้มเหนียว

เกลียดที่สุด !!!

พอถึงห้องนอนเสียงข้อความไลน์ก็ดังขึ้น เธอเปิดดูปรากฏว่า มีคนแอดไลน์มาใหม่ ดูดีๆ เป็นดนุเดชนั่นเอง

เธอรับแอ็ดเปิดอ่านข้อความของเขา

“พรุ่งนี้มารับเจ็ดโมงครึ่งนะครับ

“อาเดชมีไลน์ของไหมได้ยังไงกัน
“อาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเราอย่าลืมสิ” เธอเม้มปากเมื่ออ่าน ข้อความ

“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ” เขาพิมพ์ข้อความไล่ให้เธอไปอาบน้ำ

เธอส่งสติ๊กเกอร์แลบลิ้นใส่เขา ก่อนจะย่นจมูก ใส่โทรศัพท์ ดนุเดชมองโทรศัพท์แล้วอมยิ้มก่อนจะเดินไปอาบน้ำ เขาต้อง ทํางานต่อเตรียมการสอนในวันพรุ่งนี้

ใยไหมคิดว่าเธอไม่ได้อยากรอเขาหรอกนะ แต่แอบชะเง้อคอ รอเสียไม่ได้ เขาขับรถมาจอดหน้าบ้านเปิดประตูลงมาจากรถ เธอก็เดินไปหาขาแทบพันกัน มันแปลกตรงที่เธอไม่ได้เป็นแฟน กับดนุเดชจริงจังแต่กลับเขิน ที่กับวิษณไม่เคยเห็นรู้สึกแบบนี้มา ก่อน แค่รู้สึกดีๆ ด้วยคล้ายเพื่อนมากกว่า

“อาเดชหอมแก้มไหมทำไม” เธอถามอย่างตกใจพอขึ้นมานั่ง บนรถก็โดนหอมแก้มฟอดใหญ่

“คิดถึงแฟน”

“อาเดช”

“ครับ”

“พูดอะไรแบบนั้น”

“พูดเรื่องจริง”

“ไม่จริง” เธอเถียง

“เถียงอา รู้ใจอารี” เขาออกรถหันมายกยิ้มมุมปาก
“เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ แค่เล่นๆ”

“ก็บอกว่าเอาจริงๆ ต่อจากนี้ไปต้องทำตัวเหมือนเป็นแฟนกัน นะ”

“ในมหาวิทยาลัยน่ะเหรอคะ คนจะมองไม่ดีน่ะสิ”

“โตแล้ว ไม่ใช่เด็กเสียหน่อย บรรลุนิติภาวะแล้วไม่ใช่เหรอ” เธอกัดปากตัวเองเมื่อฟังเขา

ดนุเดชขับรถอย่างระมัดระวัง จนเธอนึกชื่นชมการขับรถของ เขา เธอเองเสียอีกที่ขับรถเร็ว

“รถของเราอาโทรตามช่างให้แล้วนะ เดี๋ยวเปลี่ยนยางเสร็จก็ คงใช้ได้”

“ขอบคุณค่ะ”

“แต่อาไม่อยากให้แฟนขับรถเอง อาไปรับไปส่งดีกว่า”

“ไหมว่าไหมขับรถเองดีกว่าค่ะ”

“ไม่อยากไปไหนมาไหนกับคนแก่

“ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อย” เขาเงียบไปไม่ตอบอะไรอีก เธอ เองก็เกรงใจเขาเลยไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงด้วยอีก ดนุเดชอีกมุม หนึ่งเขาก็สุขุมลุ่มลึก แถมยังดุเข้มเสียด้วย สมกับเป็นอาจารย์