ตอนที่ 1-1 ฉ…1

ตอน 1 ฉันเฝ้าวอนขอพบปาฏิหาริย์

ตัวร้ายแรกที่รัก

ตัวฉัน ก่อนจะต้องใช้ชีวิตแสนน่าเบื่อและยุ่งยาก

ในฐานะนักเรียนที่ฉันได้เล่าเรียน ในฐานะบุคคลของ สังคมที่ฉันทำงาน เมื่อได้เริ่มทำงานเต็มตัว ฉันรู้ตัวแล้วว่าเวลา ไม่คอยท่ามันตามไล่ล่าชีวิต จากนั้นชีวิตก็เริ่มยุ่งยากและน่า เบื่อยิ่งขึ้น

ฉันตื่น ในตอนเช้าเพื่อออกไปทำงานตั้งแต่เช้าจด ท่า แบบนี้ซ้ำไปมา ฉันใช้ชีวิตอย่างงุนงงและมันก็เริ่มทำให้รู้สึก ปวดหัว การอ่านนิยายบนโลกออนไลน์ในช่วงเวลาก่อนนอน ตอนทําอาหาร หรือขณะทานอาหารฝีมือตนเอง ถึงมันจะเป็น แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ แต่มันก็คือความสุขเพียงอย่างเดียวที่ฉันหา ได้

อยู่มาวันหนึ่ง ฉันพบนิยายเรื่องสั้นบนเว็บไซต์

เรื่องราวเกี่ยวกับนางเอกที่เอาชนะนางร้ายชื่อรอนย่า นาง พยายามแย่งชิงคู่หมั้นของรอนย่ามาเป็นของตน เพราะอยากรู้ ตอนจบ ฉันจึงยังคงอ่านมันต่อ

นางเอกคือบุตรสาวของขุนนางระดับบารอน (1) ทว่านางร้ายเป็นลูกสาวของขุนนางระดับเคานต์ (1) การชิงดีชิงเด่นแสน อำมหิตของพวกนางได้เริ่มขึ้นแล้วและยังไม่ถึงจุดสิ้นสุด แน่นอน นางร้ายย่อมนิสัยไม่ดี ทว่านางเอกย่อมนิสัยแข็งแกร่ง และสามารถยืนหยัดต่อสู้ชีวิตของนางร้ายกลับตาลปัตร เพราะ การกระทำที่แสนร้ายกาจส่งผลให้คู่หมั้นต้องถอยห่าง แต่ขณะ นั้นนางเอกได้พบกับเส้นใยแห่งพรหมลิขิต นำพาให้เจอกับรัก แท้ ทว่ารักแท้ของนางก็คือคู่หมั้นของรอนย่านางร้ายในเรื่อง

เมื่ออ่านจนจบ ฉันเป็นตัวอย่างสงสัยโดยไม่รู้ตัว นิยาย เรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างมากบนโลกออนไลน์ แต่ฉันไม่รู้สึก เช่นนั้น เรื่องราวทั้งหมดมันก็แค่การเอาชนะแก้แค้นกันไปมา ซึ่งตอกย้ำว่าผลลัพธ์ที่ได้คือความเหนื่อยใจก็เท่านั้น

ฉันคิดว่าจุดจบควรจะสงบสุขกว่านี้ ทว่านิยายอาจไม่เร้า อารมณ์ เมื่อคิดเรื่องนี้มากขึ้นมันก็ยิ่งทำให้ปวดหัวและไม่ชอบ เอาเสียเลย

จิตใต้สำนึกได้เลือนหาย ทันใดนั้นฉันคิด จุดจบของฉันจะ เป็นเช่นนั้นไม่ได้หรือ

ช่างเถอะ

ตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนลุกขึ้นไม่ไหวด้วยซ้ำ

ฉันใช้ชีวิตอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อคิดย้อนกลับไป ชีวิตมันช่างโหดร้าย ส่วนใหญ่ชีวิตฉันมักจะเป็นทุกข์ และมี ความสุขบ้างเล็กน้อย ถ้าได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ก็คงอยากใช้ชีวิต ที่เรียบง่าย ใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเ
… ชีวิตแสนเรียบง่าย

ขณะที่โอบกอดคำภาวนา ฉันก็ได้เกิดใหม่ นี่… นี่ฉันอยู่ ในโลกนิยายเรื่องนั้น เรื่องที่อ่านก่อนที่ฉันจะตาย

ตอนนี้ฉันกลายเป็น รอนย่า กาวิเซล่า นางร้ายในเรื่อง เธอเป็นลูกสาวของท่านเคานต์

ผมสีเงินเปล่งประกายพร้อมกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลช่าง เข้ากับสีผม ครั้งแรกที่ฉันเห็นตนเองในกระจกแล้วพบกับ ใบหน้าแปลกตาของสาวตะวันตก ราวกับฝันไป นี่ไม่ใช่ตัวฉัน จนขณะนี้ก็ยังรู้สึกประหลาดใจและยากที่จะยอมรับ

ตระกูลของฉันเป็นตระกูลขุนนางที่มีอำนาจและชื่อเสียง ทำหน้าที่ “ปกครองเมืองหลวงฝั่งใต้

พี่ชายของฉันย่อมเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งหัวหน้า ครอบครัวอย่างมิต้องสงสัย ทว่าในฐานะที่เป็นหนึ่งในสมาชิก ของตระกูลท่านเคานต์ ฉันเลยได้รับการศึกษาหลากหลาย แขนงก่อนที่จะรู้ตัว

การขี่ม้าและเต้นรำเป็นเรื่องจำเป็นไม่ต่างอะไรกับการรู้ กฎระเบียบและมารยาทในสกุลชั้นสูง มันถูกปลูกฝังเอาไว้ใน หัวของฉันแล้ว

สิ่งแรกที่ทำได้คือการยอมรับว่าตนเกิดในครอบครัว ขุนนางชั้นสูง และต้องพยายามเรียนรู้อย่างหนัก ทว่าตอนนี้ฉัน ยังเด็ก การเรียนรู้ไปอย่างช้า ๆ คงเป็นความคิดที่ดี ก็แค่ ต้องการใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย
เมื่อตอนที่อายุครบเจ็ดขวบ ฉันตัดสินใจจะคุยเรื่องนี้กับ

ท่านแม่…

เพียะ!

ฝ่ามือของเธอกระแทกที่ใบหน้าฉันอย่างจัง เหลือเพียง เด็กตัวน้อยทรุดลงบนพรมสีแดง

ทำไมเป็นคนเกียจคร้านเช่นนี้ เจ้าใช่ลูกสาวข้าจริง หรือ!?” เมื่อถูกดุด่าจากท่านแม่ ฉันรู้สึกกลัวสุดขีด ท่านพี่ที่อายุ มากกว่าราวห้าปี จ้องมองด้วยสายตาดูหมิ่นเหยียดหยาม

ดังนั้น การเป็นผู้สูงศักดิ์ย่อมหมายความว่า ฉันไม่ สามารถเล่นเป็นเด็กได้ เวลาทั้งหมดจำเป็นต้องใช้เพื่อเรียนรู้ ทว่าการพักผ่อนที่สำคัญมิใช่หรือ….

แต่ฉัน… ฉันไม่ต้องการใช้ชีวิตเช่นนี้ มันมีแตกต่างจาก ชีวิตก่อนหน้าเลย คงจะดีกว่าถ้าฉันไม่ใช่หญิงผู้สูงศักดิ์ และหนี ออกจากบ้านหลังนี้เสีย

สิ่งที่หยุดความคิดนั้นไว้ คือความจริงที่ว่าฉันยังเป็นเด็ก น้อยที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ และท่านก็ใจดี รักและเอ็นดู ฉันมาก ขณะที่ท่านแม่และท่านที่ไม่เคยให้ความอบอุ่นแก่ฉัน เลย

หลังจากที่ท่านย่าจากไปเพราะโรคภัย ท่านตัดสินใจส่ง มอบอำนาจทั้งหมดให้แก่ท่านพ่อ จากนั้นท่านก็เริ่มใช้ชีวิต อย่างสันโดษ ทว่าก็ยังมีอำนาจและอิทธิพลต่อพวกขุนนาง
ท่านมาเยี่ยมอยู่บ้างเป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่ท่านมาชั้น เรียนมักจบโดยเร็ว และฉันจะได้ใช้เวลาว่างนั้นพักผ่อนกับท่าน นี่คงเป็นช่วงเวลาที่แสนสงบสุขเดียวในชีวิตอันวุ่นวาย

อืม มันคงจะดีถ้าฉันได้ร้องไห้ในอ้อมกอดของท่าน และ ขอไปใช้ชีวิตที่แสนสงบสุขกับท่าน ฉันคิดเช่นนั้นเมื่อตอนอายุ เก้าขวบ แต่แล้วการหมั้นหมายก็ได้เกิดขึ้น เพื่อประโยชน์ของ ทั้งสองครอบครัว พ่อแม่ของสองฝ่ายตัดสินใจให้มีการ แต่งงานเกิดขึ้น พระอนุชาของกษัตริย์ได้รับตำแหน่งเป็นท่านด ยุก ถึงอำนาจไม่อาจเทียบเท่าผู้ครองแผ่นดิน ทว่านี่ก็เป็น หนทางที่ดีที่สุดในการเข้าถึงราชวงศ์ การหมั้นหมายกับ ลูกชายของท่านดยุก มิใช่หนทางการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับ ท่านปู่แต่อย่างใด

ชไนเดอร์อายุพอกันกับฉัน ตระกูลซีโอแลนด์คาดหวังว่า ในอนาคตอันใกล้นี้ฉันจะเติบโตอย่างสง่างาม สิ่งที่ทำได้ใน ตอนนี้คือยิ้มอย่างสุภาพและตั้งใจฟัง

สรุปคือ ฉันต้องเป็นกุลสตรีที่ดีเพื่อยืนเคียงข้างเขา ทว่า สำหรับอีกฝ่าย ฉันเป็นเพียงเครื่องประดับชิ้นหนึ่ง เพื่อทำตาม ความคาดหวังนี้ฉันจึงต้องฝึกฝนและเรียนรู้ให้หนักขึ้น

ขณะนั้น ฉันเห็นแต่ความมืดมิดแสนหดหู่ใจ ทว่ามันก็สม แล้วที่เป็นโลกแห่งเทพนิยาย เมื่อโตขึ้น เราก็คงจะไปเรียนใน โรงเรียนเดียวกัน แล้วล้มเลิกการหมั้นหมายนี่เสีย

ใช่ ถ้าฉันยอมรับโชคชะตานี้ได้ ฉันจะเป็นอิสระ
เมื่อการหมั้นหมายนี้ถูกยกเลิก ฉันคงถูกขับไล่ออกจาก โรงเรียนและตระกูลขุนนางกาวิเซล่า จนกว่าจะถึงตอนนั้น ฉัน จำเป็นต้องหารือเรื่องสำคัญนี้กับท่านเสียก่อนที่จะเริ่ม แผนการ… หลังจากนั้นฉันจะได้ใช้ชีวิตอันแสนเรียบง่าย

ตามเนื้อเรื่องนิยาย การถอนหมั้นจะเกิดขึ้นตอนฉันอายุ สิบหกปี นั่นหมายความว่าฉันจะต้องทนทุกข์ไปจนถึงอายุสิบ หกเท่านั้น ถ้าฉันอดทนได้ถึงตอนนั้น… เมื่อถึงตอนนั้น… ฉันจะ ได้เป็นตัวของตัวเองเสียที

ภายในนาฬิกาทรายแสนธรรมดา มีอัญมณีสีเขียวมรกต แพรวพราวเม็ดเล็กดั่งทรายไหลหล่นลงมายังส่วนล่างของ

นาฬิกา

ถ้าฉันอดทนทุกอย่างจะดีขึ้นจริงหรือ? เจ็ดปีมันช่างนาน นัก จะต้องหมุนนาฬิกาทรายอีกกี่ครั้งกัน แล้วจะต้องใช้ทราย เยอะเพียงใดเพื่อใช้นับเวลาทั้งเจ็ดปี

ฉันคิดขณะจ้องมองเม็ดอัญมณีสีเขียวมรกตที่เปล่ง ประกายอยู่ในนาฬิกาทราย… ช่างเสียเวลายิ่งนัก…

แทนที่จะต้องอดทนจนถึงเจ็ดปี ฉันควรทำให้การถอน หมั้นมาถึงเร็วขึ้นคงดีกว่า

นี่มันเหมือนนิยายที่ฉันเคยอ่านในชาติที่แล้ว เรื่องราว เกี่ยวกับตัวเอกที่เกิดใหม่ในร่างของนางร้ายในนิยาย และ พยายามจะเปลี่ยนโชคชะตาของตน

ถ้าเป็นไปได้ ฉันคงมีหวังที่จะได้ใช้ชีวิตแสนสงบสุขหลังจากการถอนหมั้น ทว่าคงยากเย็นกว่าจะสำเร็จ ถึงอย่างนั้นฉัน ควรทำตัวให้เหมือนตัวเอกในนิยายที่เคยอ่าน เพื่อทำให้ใน เตอร์รังเกียจ ใช่ ฉันควรทำเช่นนั้น

ในวันแรกที่ฉันได้พบกับชไนเตอร์ จู่ ๆ เขาก็พูดสิ่งที่ไม่

คาดคิดออกมา “ถึงแม้ว่าการแต่งงานอย่างจำเป็นในครั้งนี้จะมาจากการ

ตัดสินใจของพ่อแม่เท่านั้น แต่ขาก็อยากตกหลุมรักเจ้าอย่าง แท้จริง เราช่วยกันสร้างความรักนี้ด้วยกันเถิด

เด็กหนุ่มมีสีหน้าจริงจังและแสดงท่าที่เสมือนผู้ใหญ่ เขา

ยื่นมือออกมา

คำพูดและการกระทำของเขาทำให้ประหลาดใจ เขา ต้องการอะไรกัน มิใช่แค่ต้องการให้ฉันเป็นเพียงเครื่องประดับ หรือ?

ฉันมองเข้าไปนัยน์ตาของเขา เพื่อค้นหาความประสงค์

ที่แท้จริง และแล้วฉันก็ต้องยิ้มออกมา

อืม นี่ไม่ใช่เรื่องโกหก เขาไม่ได้มองว่าฉันเป็นเพียงผล

ประโยชน์ทางการเมือง ทว่าเขามองฉันด้วยความรักอย่าง

แท้จริง

…หรือว่า โชคชะตาของฉันอาจแตกต่างจากตัวเอกใน

นิยายที่เคยอ่านนะ

ถ้าเป็นเช่นนั้น ในตอนจบคงจะบริบูรณ์ ฉันกลายเป็นภรรยาที่แสนวิเศษและคู่รักที่หวานชื่น

ในขณะกำลังนึกถึงภาพอนาคตที่ชไนเดอร์หลงรักฉัน มัน ทำให้รู้สึกว่าฉันควรจะมีชีวิตที่สูงส่งเช่นนั้น และแล้วความหวัง ก็ได้เริ่มก่อตัวขึ้น

ฉันต้องการพักผ่อน