ตอนที่ 9 แปลง…14

ตอนที่ 9 แปลงกาย

เมืองแสนห่างไกลจากเมืองหลวงอย่างเมืองตอมกาซ่าที่มี ทหารรับจ้างอมนุษย์อันแข็งแกร่งคอยปกป้องเมืองอยู่ อมนุษย์ ที่มีความสามารถในการแปลงร่างเป็นมนุษย์ตั้งแต่กำเนิด พวก เขาเป็นสัตว์ที่เดินได้ด้วยสองขาเหมือนมนุษย์ ครึ่งคนครึ่งสัตว์ ป่า เนื่องจากพวกเขามีความสามารถและความแข็งแกร่ง จึง ทำให้มนุษย์ธรรมดาที่อาศัยอยู่ที่เมืองดอมกาซ่าหวาดกลัว จนถึงขนาดถ้าพวกเขาเหลือบไปเห็นชุดเครื่องแบบสีดำที่บ่ง บอกได้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้คือทหารรับจ้างอมนุษย์ พวกเขาจะรีบ หนีทันที

“หัวหน้าครับวันนี้เราจะไปที่ร้านกาแฟสำราญรมย์ใช่หรือ

ไม่?”

น่า… อมนุษย์ลูกครึ่งสุนัขจิ้งจอกขนสีเขียวพูดขณะกำลัง เดิน ขนของเค้าปริวไสวพร้อมกับใบหูที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขา เป็นสุนัขจิ้งจอก ห่างสีเขียวของเขาเหยียดยาว โบกสะบัดแกว่ง ไปมา เขาได้หันไปถามคนที่เดินอยู่ด้านข้างอย่างใจจดใจจ่อ

“เจ้าได้ใช่ไหมเรื่องร้านกาแฟที่ข้าพูดให้ฟังเมื่อคืน ได้หรือไม่?”

เชคือคนที่ตัวสูงกว่าซีน่า เชคืออมนุษย์ลูกครึ่งสิงโต ขนของเขาเป็นสีดำมีลักษณะเหมือนสิงโต เชเดินต่อไปโดยมิต อบคำถามใดของซีน่า ทว่าน่าก็ไม่ได้สนใจอะไรและพยายาม พูดต่อไป

“กาแฟลาเต้ที่ข้าซื้อกลับไปให้ไม่อร่อยหรือ? ร้านกาแฟ แห่งนั้นดำเนินกิจการด้วยหญิงสาวตัวคนเดียว ผู้ที่มีข่าวลือว่า หน้าตาสวยดั่งเทพธิดาในนิยายเพ้อฝันยังไงเล่า และนางมาอยู่ ที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ถึงแม้ว่านางจะได้รับการสนับสนุนเงิน ทุนเปิดร้านมาจากบางคนที่ร่ำรวยแต่นางจะต้องเป็นเป้าหมาย ของพวกโจรเป็นแน่ เพราะหญิงสาวที่อยู่คนเดียวมีหรือจะรอด สายตาพวกโจรไปได้

เมืองแสนห่างไกลแห่งนี้มีผู้คนมากมายที่ได้รับความ ประสงค์ร้ายจากคนของประเทศเพื่อนบ้านที่ลักลอบเข้าเมือง อย่างผิดกฎหมาย

แต่ถึงอย่างนั้น ตรงเขตชานเมืองของเมืองดอมกาซ่านี้ มี ผู้คนมากมายมักร่ำรวยมาจากการเปิดร้านค้า ถึงแม้ว่าเงินที่ เก็บมาทั้งหมดของรอนาจะถูกใช้ไปในตอนซื้อและตกแต่ง ร้านกาแฟนี้เสียหมดแล้ว ทว่าทุกคนก็ทราบดีว่าหญิงสาวที่ขยัน ขันแข็งอย่างรอนาจะสามารถหาเงินมาทดแทนส่วนที่ใช้ไปได้ หลายเท่าตามที่นางต้องการ

“เราถูกต่อต้านจากร้านค้าต่าง ๆ ในเมืองมาเสียนาน แล้ว จะเป็นอะไรไปถ้าพวกเราจะไปนั่งกินอาหารในร้านกาแฟที่มีขับ ไล่เรา
จากนั้นเซได้หันหน้าไปหาที่น่าอย่างช้า ๆ เพื่อแสดงความ

“ข้าต้องการเนื้อสัตว์… เซพูดด้วยน้ำเสียงโทน

“ที่นั่นมีเนื้อย่าง ทว่าเป็นร้านกาแฟที่ขายเครื่องดื่มและ ขนมหวานเท่านั้น” ซีน่าตอบอย่างใจเย็น

เซผู้แสนหิวโหยเนื้อย่างได้แต่ยักไหล่และตอบน่าไปว่า

“ร้านนั่นมันอยู่ตรงไหนเล่า?”

ดูเหมือนว่าเขาจะตกลงไปเยือนยังร้านกาแฟสำราญรมย์ เสียแล้ว น่าคอยบอกทางอยู่ไม่ห่าง ทว่าทันใดนั้นก็มีเสียดัง มาจากด้านหลัง…

“เฮ! พวกเจ้าจะไปเมืองเซดริกหรือ? พวกเจ้าลืมข้าอยู่ตรง

เสียงของคนผู้นั้นมิใช่ใครอื่น เขาคือมูลสะอมนุษย์ลูกครึ่ง เสือชีต้า ขนของเขาขาวเหมือหิมะและมีลักษณะเหมือนเสือ

“ข้าขอไปด้วย จะดีสักแค่ไหนกันนะที่จะได้เจอหญิงสาว เสียที!” การพูดสวนออกมานี้คงเป็นใครมิได้นอกจากเซอ มนุษย์ลูกครึ่งหมาป่า หูสีฟ้าของเขากระตุกอย่างต่อเนื่อง

“ทว่ามีแต่หญิงสาวหลงใหลในตัวข้านะ เจ้าอิจฉาไหม เล่า?” ยูลสะหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งจนต้องกุมท้อง

เห็น
เมืองเขตรักคือเมืองที่อยู่ใกล้กับเมืองคอมกาซ่า ทว่าเมื่อ เทียบกันแล้วเมืองเซดริกมีชีวิตชีวาและเฟื่องฟูกว่าเมืองตอนกา ข่ามาก ซึ่งผู้คนนิยมไปที่เมืองเซดริกกัน เมื่อครั้งที่กลุ่มทหารโม นี้ไปเยือนเมืองเซดริก หญิงสาวจำนวนมากมักจะเข้าหาและ ชื่นชมมูลสะเพราะเขาหล่อเหล่าเหมือนชายที่สมบูรณ์แบบ ทว่า ผู้คนในเมืองเซดริกไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของพวกเขาเลย แต่ถ้า หากมีใครสักคนรู้ว่าพวกเขาเป็นทหารรับจ้างอมนุษย์ละก็ พวก เขาคงวิ่งหนีกันในทันที ดังนั้นทูลสะมักจะแปลงกายเป็นมนุษย์ เวลาเข้าเมืองเซดริกนั่นเอง

“วันนี้พวกเรากำลังจะไปร้านกาแฟชื่อดัง” ซีน่าพูดโดย เมินเฉยต่อความยุ่งยากที่เกิดขึ้นระหว่างยูลสะและซิเซ

“อ๋อ… ร้านกาแฟแห่งใหม่นั้นหนะหรือ กาแฟอร่อยหรือ? ใช่ร้านที่มีหญิงสาวที่สวยดั่งเทพธิดาดูแลกิจการคนเดียวใช่ หรือไม่? แล้วทำไมพวกเราต้องไปลาดตระเวนที่นั่น? ร้านนั้น คนไปเยอะมิใช่หรือ? พวกเราต้องแปลงการหรือไม่?” คำถาม มากมายออกมาจากปากของยูลสะ ทว่าน่าตอบอย่างชัดถ้อย ดค่าว่า…

“ข้าไปที่นั่นโดยมิได้แปลงกายเป็นมนุษย์

“โอ้! พวกลูกค้าในร้านไม่วิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิงหรือ!? ยูลสะไม่ได้ถามแต่เป็นคำถามจากเซผู้ที่กำลังระเบิดเสียง หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

ถ้าหากพวกเขาแปลงกายเป็นมนุษย์ธรรมดาพร้อมซ่อนและห่างแสนเหยียดยาวของพวกเขาสะ ผู้คนธรรมดาก็คงไม่มี ใคร รู้ว่า… ที่จริงแล้วพวกเขาคืออมนุษย์ แต่ถ้าหากว่าหูและ ห่างของพวกเขาเผอิญเด้งออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ผู้คนก็จะจำได้ ทันทีว่าพวกเขาคือ อมนุษย์แสนน่ากลัว ยิ่งน่ากลัวกว่ามาก เมื่อตอนพวกเขาอยู่ในร่างสัตว์ป่าแล้วเดินด้วยสองขาเหมือน มนุษย์ ทว่าผู้คนในเมืองคอมกาซ่าทุกคนต่างจำพวกเขาได้ แม่นไม่ว่าจะอยู่ในร่างใด

“ไปกันเถิด ร้านนั้นชื่ออะไรหรือ?” เซถามขึ้นมา

“ร้านกาแฟสำเริญ… ไม่ใช่…ฉันขอคิดสักครู่

“อ๋อ! ชื่อร้านกาแฟสำราญรมย์” คนที่ตอบชื่อร้านคือมูล สะพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า เขาถามที่น่าต่อว่า…..

“นางสวยดั่งเทพธิดาจริงหรือไม่ เหมือนดั่งในข่าวลือหรือ

“ข่าวลือนั่นจริงหรือไม่!?

“เมื่อนางเห็นร่างอมนุษย์ของเจ้านางร้องไห้ออกมาเลย

หรือไม่?”

“นางแค่… แปลกใจนิดหน่อย

“รู้แล้ว! อย่างนั้นพวกเราต้องซ่อนหูและเก็บหางนะ! โอ้ อย! เจ็บจัง” ยูลสะแสดงอาการเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อพยายาม พับหูของตนลงไปพร้อมกับสะบัดหาง

“ทว่า… นางไม่กลัวข้าแม้แต่น้อย” น่าพูดเบา ๆ แต่ยลสะ

ไม่?”ไม่ได้ยิน

“เอาละ ทุกอย่างในร้านล้วนดีหมดรวมถึงอาหารก็อร่อย เรารีบไปกันเถิดก่อนจะต้องถึงเวลาไปทำงานใช่หรือไม่?” เซ พูดก่อนที่ยูลสะจะอ้าปากพูดเสียอีก

“ข้าหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว ที่นั่นมีเนื้อย่างใช่หรือไม่?”

“ไม่ ไม่มี”

“แล้วจะให้ข้าทำยังไงเล่า ข้าช่างหัวเสียเหลือเกิน… เช ร้องครวญครางเพราะความหิว เขาตบไปที่ท้องของตนเอง

“ข้าแค่หวังว่าจะได้ผ่อนคลาย… จนกว่าพวกเราจะถูกขับ ไล่ออกจากร้านแห่งนั้น” เสียงกระซิบเบา ๆ ของยูลสะที่ไม่มี ใครได้ยินเพราะถูกลมพัดผ่าน

หลังจากที่เดินไปสักพักพวกเขาก็พบกับร้านกาแฟแห่งนั้น

ร้านกาแฟดูเรียบร้อยเป็นระเบียบ ป้ายด้านหน้าร้านเขียน ว่า เปิด อมนุษย์ทุกคนเดินเข้าไปในร้านยกเว้นเซที่ยืนมองอยู่ หน้าประตูทางเข้าร้าน

ภายในร้านกาแฟสำราญรมย์มีลูกค้าอยู่มากมาย เมื่อ พวกเขาเหลือบไปเห็นการปรากฏตัวของอมนุษย์ทั้งหมด สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ใบหน้าเริ่มต เสียวพร้อมลุกขึ้นวางเงินค่าอาหารและเครื่องดื่มที่ตัวเองต้อง จ่ายเอาไว้ที่โต๊ะแล้วเตรียมตัวออกจากร้านในทันที โดยการ เดินออกจากร้านของพวกเขานั้นระมัดระวังอมนุษย์อย่างมากพวกเขาไม่แม้แต่จะเฉียดเข้าใกล้พวกอมนุษย์เสียด้วยซ้ำ

และเหลือแค่หญิงสาวคนเดียวที่อยู่ในร้าน

คนนั้นคือ… หญิงเจ้าของร้านกาแฟสำราญรมย์

หญิงผู้นี้ยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะต้อนรับ นางช่างสวยเสียจริง…. ผมของนางเป็นสีเงินราวกับทองคำขาวถักเปียแล้วพาดอยู่ที่ ไหล่ข้างหนึ่ง นางสวมชุดสีฟ้าสบายตา โดยสวมผ้ากันเปื้อนสี ขาวทับอยู่… ชุดนี้มันช่างเรียบง่าย แต่เมื่อนางใส่แล้วมันกลาย เป็นชุดที่ดูสวยงามเหลือเกิน

ดวงตาสีฟ้าของหญิงผู้นี้เบิกกว้างและแข็งทื่อ ทว่านางก็

ค่อย ๆ เผยยิ้มสดใสออกมา

“ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะ”

นี่คือรอยยิ้มที่มาจากหัวใจของนางโดยแท้จริงที่ยินดีตอน

รับ อมนุษย์