ตอนที่ 8 เรื่…13

ตอนที่ 8 เรื่องราวของทหารรับจ้างอมนุษย์

“รอนา! ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วยที่เมื่อวานรีบออกไปจาก ร้าน โดยไม่ได้บอกลา” เจ้าของร้านเครื่องประดับได้กล่าว ขอโทษด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

เมื่อคิดย้อนไป… เมื่อวานนี้ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาออกไปจาก ร้านตอนไหน และไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใดพวกเขาถึงรีบออก จากร้านไป หลังจากที่เขาได้พูดขอโทษฉันเมื่อสักครู่นี้ทำให้ฉัน ตระหนักได้ว่าเมื่อวานพวกเขารีบออกไปจากร้านจริง ๆ และนั่น ทำให้ฉันต้องถามออกไปว่า…

“หรือเป็นเพราะว่าอมนุษย์ตนนั้นเข้ามาในร้านหรือ?”

“ใช่! ถ้าหากเขาเข้ามาในร้านด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง ใคร จะรู้ว่าเขาทําอะไรได้บ้าง” ชายเจ้าของร้านขายเครื่องประดับ กล่าว

“จะให้พูดไป… รอนย่า พวกเขาอาจจับตาดูเจ้านะ เจ้าควร ซื้อเครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้ายมาติดที่ร้านเสีย” ลูกค้าขาย ท่านอื่นพยายามแนะนำฉัน

“ที่ร้านของข้าก็แขวนเครื่องรางชนิดนี้อยู่เช่นกัน” ชาย เจ้าของร้านขายเครื่องประดับพูดเสริม
มันคือเหตุผลที่สัตว์ร้ายทุกตน แม้แต่มนุษย์ครึ่งสุนัข จิ้งจอกก็ไม่สามารถเข้าไปในร้านอื่น ๆ ได้

เครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้าย” ด้วยชื่อของมันมีคำว่า เสน่ห์ขับไล่สัตว์ร้าย แปลว่ามันจะช่วยให้สัตว์ร้ายชนิดใด เลยเข้าใกล้สถานที่ที่มีเครื่องรางนี้อยู่ และมันคงจะส่งผลต่อ อมนุษย์ด้วยเช่นกัน

พวกเขาไม่ชอบพวกอมนุษย์เสียจริง…

ข่าวลือที่ว่าพวกอมนุษย์สามารถฉีกมนุษย์ธรรมดาออกได้ เป็นชิ้น ๆ นั่นไม่สมเหตุสมผลเสียเลย…. เพราะว่าอมนุษย์ตน เมื่อวานที่ฉันได้พบเจอ เขามิได้น่ากลัวอย่างที่ทุกคนพูด เมื่อฉัน เหม่อลอยคิดถึงแต่เรื่องนี้อยู่นาน ทันใดนั้นก็มีลูกค้าเรียกสติ ของฉันให้กลับมา

“นี่! รอน เจ้าฟังข้าอยู่หรือไม่!?

ดูเหมือนว่าเขากำลังพูดบางอย่างขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด ฉันขอโทษลูกค้าผู้นั้นในทันทีเพราะฉันไม่ได้ฟังที่เขาพูด จาก นั้นเขาจึงยิ้มอย่างแห้ง ๆ เป็นการตอบรับคำขอโทษนั้น

“ถึงอย่างไรก็เถอะ เจ้าควรจะระวังตัวและอยู่ให้ห่างจาก พวกทหารรับจ้างอมนุษย์พวกนั้น

“ทะ… ทหารรับจ้างอมนุษย์?

ฉันสับสนงุนงงกับคำพูดที่ลูกค้าทุกคนได้อธิบายให้ฉันฟัง

เมืองคอนกาซ่าเป็นเมืองที่อยู่ห่างไกลจากเมืองหลวงและอยู่ติดกับประเทศเพื่อนบ้านที่เป็นทวีปค่อนข้างใหญ่ ผู้คนใน ประเทศเพื่อนมันจะมีนิสัยป่าเถื่อนดุร้าย ซึ่งเส้นทางในการ มายังเมืองคอมกาซ่านี้มักมีโจรและการปล้นสะดมกันอยู่บ่อย ครั้ง ฉันเคยเรียนประวัติของเมืองนี้ ณ ตอนที่ยังศึกษาอยู่ที่ สถาบันเช่นกัน ทว่าฉันไม่เคยรู้เลยว่ามีทหารรับจ้างอมนุษย์ ด้วย

“ทหารรับจ้างอมนุษย์พวกนี้เป็นทหารคอยรับใช้ขุนนางที่ น่าเชื่อถือท่านหนึ่ง ต้องขอบคุณพวกเขานะ ความปลอยภัยใน เมืองนี้ถึงได้ดีเช่นนี้ แต่ถึงอย่างนั้น….

“ทหารรับจ้าง… พวกเขาป่าเถื่อน… โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทหารรับจ้างอมนุษย์กลุ่มนี้

“ใช่ ถูกต้อง! พวกเขานิสัยแย่!

ทหารรับจ้างอมนุษย์กลุ่มนี้ นั่นหมายความว่าที่นี่มิได้มี อมนุษย์คนเดียวนั้นหรอ….

เมื่อคิดถึงทหารรับจ้างอมนุษย์ชื่อกลุ่มโมฟูนี้… ตัวและ ใบหน้าของฉันสั่นคลอนและร้อนผ่าวขึ้นมาเพราะความกลัว

อมนุษย์ตนที่ฉันเจอเมื่อวานนี้เป็นลูกครึ่งสุนัขจิ้งจอก และ ฉันรู้สึกตื่นเต้นและอยากรู้ว่าอมนุษย์ตัวอื่นเป็นสัตว์ชนิดใด

ทว่าเมื่อพวกเขาพูดถึงอมนุษย์เหล่านั้น สีหน้าของลูกค้า ได้เปลี่ยนเป็นบูดบึงกันทุกคน
“พะ..พวกเขาใช้ชีวิตอยู่ในป่าเสมือนเป็นเจ้าของป่า

“วิบัติโดยแท้!”

“ดังนั้นพวกเขาเป็นเหมือนภัยอันตรายของทุกคน ทุกร้าน ค้าในเมืองนี้ต่างต่อต้านและขับไล่พวกเขาด้วยการซื้อ เครื่องรางเสน่ห์ขับไล่สัตว์ป่ามาแขวนเอาไว้ เพราะมันสามารถ ปกป้องมนุษย์ธรรมดาอย่างพวกเรามีให้ข้องเกี่ยวหรือได้รับ อันตรายจากอมนุษย์ที่ดุร้ายพวกนั้น และเจ้าก็ควรซื้อมันมาติด ในร้านด้วยเช่นกันนะรอนย่า… ป้องกันไว้เสียก่อนมักเป็นการ

“ใช่! มันคงจะแย่มากถ้ารอนย่าได้รับอันตราย!”

ฉันเอียงหัวอย่างสงสัยและสับสนในทันทีที่ได้ยินคำพูด ของพวกเขา

ฉันจะกีดกันไม่ให้พวกเขาเข้ามาในร้านได้อย่างไรในเมื่อ พวกเขามิได้ทำอันใดผิดหรือทำร้ายฉันเลย อย่างน้อยอมนุษย์ ตนที่มาในร้านของฉันเมื่อวานนี้เขาก็มิได้ทำอันใดอย่างที่พวก ลูกค้าพูด แถมเขายังจ่ายฉันด้วยเหรียญทองที่มีมูลค่าสูงอีก ด้วยและยังบอกอีกด้วยว่าจะกลับมายังร้านของฉันอีก ฉันควร จะให้บริหารเขาอย่างดีกว่าเก่าในครั้งต่อไปที่เขามายังร้าน กาแฟเสียด้วยซ้ำ

ลูกค้าขายทุกคนมองมายังฉันด้วยสายตาเป็นห่วงและ กังวล เพราะฉันมิได้ให้ความสนใจกับคำแนะนำหรือซื้อ เครื่องรางของพวกเขา
“ข้าจะพยายาม

“ไม่สิ เดี๋ยวข้าจะไปซื้อเครื่องรางนั้นมาติดเสีย

เมื่อสงครามของลูกค้าหนุ่มและอมนุษย์ได้ก่อตัวขึ้น ฉันรู้ ในทันทีว่าฉันมีปัญหาครั้งใหญ่เสียแล้ว

ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดถึงวิธีการรับมือกับสถานการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนี้ ทันใดนั้น…

กริ๊ง กริ๊ง!!

เสียงกระดิ่งที่ฉันติดมันเอาไว้ที่หน้าประตูทางเข้าก็ได้ดัง ก้องขึ้นมาทันใด ทำให้ฉันรู้ว่ากำลังมีลูกค้าคนใหม่เดินเข้ามา ในร้าน เมื่อมองตรงไปที่ประตูก็พบว่า…

แนะน่าตัวละคร

1. เซ เขาคือสิงโตตัวสีดำและเป็นหัวหน้าฝูง เขาเป็นคนไม่ ค่อยพูด มีนิสัยไม่ชอบสุงสิงกับผู้อื่น ซื่อตรง พูดเหมือนขวานผ่า ซากและเป็นคนที่เข้มงวดถึงขั้นแข็งกระด้าง

2. ซีน่า เขาคือสุนัขจิ้งจอกตัวสีเขียว เขาเป็นคนที่ฉลาด หลักแหลมและชอบพูดจารวมถึงเข้าสังคมกับผู้อื่น เขาใส่ใจ รายละเอียดของผู้อื่น มีความเป็นทางการและมารยาทสูง อีก ทั้งยังพูดคุยได้สบายหูร่าเริงและเป็นผู้บรรยายที่ดี

3. ยูลสะ เขาคือเสือชีต้าตัวสีขาว ถ้าเขาเป็นมนุษย์เขาคง จัดอยู่ในประเภทคนที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบและเพียบพร้อม การพูดจาของเขาธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือโดดเด่นออกมา ดังนั้นเขาจึงไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่

4. เซ เขาคือหมาป่าตัวสีน้ำเงินเขาค่อนข้างที่จะมีความ เป็นสัตว์ป่าสูง การพูดจาของเค้าค่อนข้างที่จะสบายๆ ซึ่งการ พูดจานี้มีความใกล้เคียงกับมูลสะเล็กน้อย ทว่าเขาหยาบคายก ว่ายูลสะมาก และได้โปรดอย่าจำชื่อเซกับซิเซสลับกันหละ