ตอนที่ 5-1 ร้…8

ตอนที่ 5 : ร้านกาแฟสำราญรมย์

ความโล่งใจที่ฉันเป็นอยู่ในขณะนี้ทำให้ฉันกินอาหาร อร่อยมากขึ้น โดยปกติเวลานี้ฉันคงจะต้องเดินทางไปเรียน ทว่าฉันไม่ได้เป็นนักเรียนอีกต่อไปแล้ว

หลังจากจัดการอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ได้เริ่ม ทําเค้กช็อคโกแลต เนื่องจากเพิ่งเริ่มเปิดร้านกาแฟ ดังนั้นของ หวานที่ควรทำขายคือเค้กไข่และเค้กช็อคโกแลต

การเพิ่มรายการอาหารในร้านควรมาจากการพิจารณา ความต้องการของลูกค้า หรือคงเป็นความคิดที่ดีที่จะมีรายการ ขนมไม่ซ้ำกันสักวัน

หลังจากอบเค้กช็อคโกแลตเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาจัดเตรียม วัตถุดิบสําหรับทำแซนวิช เพราะความสามารถของฉันจึงจัด เตรียมทุกอย่างได้รวดเร็ว ฉันฮัมเพลงไปมาขณะจัดเตรียมของ เพื่อการเปิดตัวร้านกาแฟ

“ใช่สิ ฉันคิดว่านี่ก็ต้องท่านะ…

ฉันเดินดูรอบร้านเพื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

หรือยัง

นาฬิกาทรายสีมรกตของท่านปู่ตั้งไว้ด้านข้างของ โต๊ะต้อนรับลูกค้า เมื่อฉันเหลือบไปเห็น ฉันก็ได้เดินตรงเข้าไปเพื่อ พลิกมันอย่างไม่ตื่นเต้นอะไร ขณะที่ฉันมองทรายหลั่งไหลลงสู่ ด้านล่างของนาฬิกา ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าตนลืมนำป้ายโฆษณา ร้านออกไปตั้ง ฉันจึงได้รีบเปิดประตูระเบียง และก้าวออกไป สองสามก้าวเพื่อตรวจสอบว่าระเบียงสะอาดดีแล้วหรือยัง จาก นั้นฉันก็หยิบป้ายโฆษณาออกมาแขวน

ร้านกาแฟ ชื่อ สําราญรมย์

ร้านกาแฟสําราญรมย์

เมื่อฉันมองไปยังตึกร้านกาแฟนี้ ฉันรู้สึกภูมิใจขึ้นมาทันที

“ขอโทษนะคะ ร้านเปิดหรือยังเอ่ย?”

ดูเหมือนว่าลูกค้าคนแรกที่ฉันต้องจดจำได้ปรากฏกายขึ้น แล้ว ฉันกลับมามีสติและรีบหันไปหาลูกค้าคนนั้น หญิงสาวตรง หน้าฉันยิ้มอย่างอ่อนหวานออกมา

“เปิดแล้ว ! ยินดีต้องรับเจ้าค่ะ”

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา

โชคดีที่กิจการร้านกาแฟสำราญรมย์ดำเนินไปได้ดี

ดูเหมือนว่ากาแฟและแซนวิชเป็นสินค้าที่ส่งเสริมการขาย ได้ดีมาก ผลลัพธ์ออกมายอดเยี่ยม ทว่าจริง ๆ แล้ว… ฉันกำลัง

มีปัญหาใหญ่อยู่

“รอนย่า ชอกาแฟอีกแก้ว!
“ได้! กำลังทําแล้วเจ้าค่ะ”

“ซอนย่า เค้กวันนี้ช่างอร่อยเหลือเกิน ข้าขอเพิ่มอีกชิ้น

“ได้ รอสักครู่เจ้าค่ะ!”

“ขอโทษนะครับ ขอกาแฟมอคค่าเพิ่มอีกสองแก้ว

“ได้เจ้าค่ะ!”

ทุกวันนี้ฉันรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความยุ่งวุ่นวาย… แต่ถึง อย่างนั้นฉันก็มีความสุขและยิ้มไม่หยุดเลย

นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดเลยจริง ๆ ฉันไม่คิดว่าการเปิด

ร้านกาแฟจะเป็นงานที่หนักหน่วง มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้ ลูกค้า ควรจะผลัดกันเข้าออกร้านแล้วฉันควรมีเวลามากมายเพื่อเล่น กับแมวมิใช่หรือ? หรือที่ร้านควรจะมีเค้กและกาแฟเหลือใน ตอนเย็น และฉันควรจะได้แนะนำให้ลูกค้าซื้อไปทานที่บ้านมิใช่ หรือ? แม้ว่าฉันจะเตรียมกล่องและแก้วเพื่อใส่เค้กและกาแฟ สำหรับรับกลับบ้านไว้อย่างดีเพียงใด ทว่าทุกวันนี้ก็ไม่มีเค้ก หรือกาแฟเหลือพอให้ลูกค้าสั่งกลับบ้านเลยแม้แต่ชิ้นเดียว นอกจากนี้ฉันยังยุ่งเกินกว่าจะแนะนำลูกค้าให้ซื้อกลับบ้านเสีย ด้วยซ้ำ

ลูกค้าหลั่งไหลเข้ามาในร้านอย่างต่อเนื่อง ฉันไม่มีเวลา ว่างแม้แต่เดินไปลูบหัวแมวเสียด้วยซ้ำ ที่จริงแล้วก็ไม่มีแมว เฉียดมาในร้านแม้แต่ตัวเดียว
สรุปคือ ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะพักผ่อนเสียด้วยซ้ำ

“ขอบคุณที่รอนะเจ้าคะ…

ฉันนำเค้กและกาแฟที่ยังเหลืออยู่ออกมา เช่นเดียวกับ กาแฟมอคค่าสองแก้วบนโต๊ะ ลูกค้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่เรียกหาฉัน

“พูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ก็… รอนย่า เมื่อไหร่เจ้าจะไปเยี่ยมร้าน

ของข้า?”

“อืม อาจเร็ว ๆ นี้ อย่างที่เห็น ร้านข้าค่อนข้างจะยุ่ง… ช้า

ขออภัยนะเจ้าคะ…”

ฉันปฏิเสธข้อเสนอของลูกค้าคนที่เรียกหาฉันอย่างนุ่ม

นวล เขาคนนั้นคือผู้จัดการร้านอาหาร

“ว้า… ถึงแม้ว่าข้าจะให้บริการเจ้าฟรีหนะหรือ

บอกแล้วไง… ฉันยังขนาดนี้จะไปได้อย่างไร ขณะที่ฉัน พยายามกลืนคำพูดเหล่านั้นลงไปแล้วส่งยิ้มให้อย่างผู้สูงศักดิ์ ทันใดนั้นฉันถูกเรียกหาจากลูกค้าท่านอื่น

“มาที่ร้านขายเครื่องประดับ ข้าจะมอบส่วนลดให้แก่เจ้า โอ้แล้วก็ขอกาแฟอีกแก้วด้วย..”

“ต้องขออภัย ช่วงนี้ข้ายังไม่มีความคิดที่จะซื้อเครื่อง ประดับเพิ่ม โปรดรอกาแฟอีกสักครู่นะเจ้าคะ

“นี่… รอนย่า ข้าเคยบอกว่าจะพาเจ้าเดินดูรอบเมือง เจ้า อยากจะไปตอนไหนหรือ? แล้วขาขอแซนด์วิชเพิ่มอีกสักชิ้นได้ หรือไม่?
“ขอบคุณสำหรับข้อเสนอที่แสนวิเศษนี้นะเจ้าคะ ทว่าช่วงนี้ ข้าช่างยุ่งเหลือเกิน… และมันช่างยากเย็นที่จะหาเวลาว่างเพื่อ ออกไปเที่ยวเล่นรอบเมืองกับท่าน… ได้โปรดรอแซนด์วิชอีกสัก ครู ข้าจะไปเอามาให้นะเจ้าคะ

“ผู้จัดการรอนย่า ขอกาแฟลาเต้เพิ่มอีกสักถ้วย! และข้าขอ นัดบอดเจ้าออกไปเที่ยวได้หรือไม่?”

“หือ… ขออภัยที่บนรายการไม่มีอาหารชื่อนัดบอดอยู่ใน นั้น ทว่าข้าจะไปชงกาแฟลาเต้ให้ท่านเดี๋ยวนี้เจ้าคะ

พวกเขาอยากโดนฉันสาดน้ำร้อนใส่หรืออย่างไร…

นี่คือความคิดของฉันเมื่อต้องพบเจอกับปัญหาและต้อง จัดการกับพวกลูกค้าหนุ่ม… ฉันเหนื่อยล้ากับเรื่องนี้เสียจริง

ฉันรู้ว่าฉันมีเสน่ห์มากแค่ไหน ทว่าตั้งแต่ฉันหมั้นหมา ยกับชไนเดอร์จนถึงตอนนี้ ผู้ชายส่วนมากก็ไม่มีโอกาสได้เข้า ใกล้ฉันเลย