ตอนที่ 7 ประวัติ

โล่หนหลานสะกดจิตไม่ดี แต่ว่าถูกสะกดจิต โดยไม่รู้ตัว หากจะ ให้เจาะตำราเล่มนี้ก็จะทำให้ไม่ฉีมงงแล้วจะทำให้เขาตื่นได้

เกิดว่าไม่ตื่นขึ้นมาตัวนางต้องตายแน่! โล่หวินหลานไม่รู้จะ ทำยังไงจะไปหาคัมภีร์เล่มนี้มาจากไหนตอนนี้จะไปทำขึ้นมาใหม่ ก็คงไม่ทันแล้วเพราะไม่มีสิ่งได้สั่งให้คนไปค้นจวนหลินอ๋องแล้ว

ไม่มีหมิงเหลือบไปมองโล่หวินหลานเห็นนางสีหน้า เคร่งเครียดถึงแม้จะพยายามข่มเอาไว้แต่ว่าก็รอดสายตาเขาไป ไม่พ้น ไม่มีหมิงแอบยิ้มแห้งในใจที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็มีช่วงเวลาที่ หวาดกลัวเหมือนกัน

โล่หวินหลานคิดว่าเวลา ในตอนนี้เดินช้ามากทุกวินาทีทุกนาที มันทรมานมากสวรรค์ให้โอกาสนางได้ข้ามภพมานางไม่อยาก ตายไปง่ายๆ แบบนี้ โหวินหลานกำลังคิดหาวิธีรับมืออยู่ก็ได้ ยืนทหารที่ไปค้นจวนอ๋องกลับมารายงานว่า

“ทูลฝ่าบาทพบคัมภีร์ในห้องนอนของหลินอ๋องพะยะค่ะ”ทหาร ยกตำราขึ้นถวายทันทีรับมาแล้วยื่นให้กับโม่มีสิ่ง

โล่หวินหลานคิดว่าตัวนางฟังผิดค้นเจอคัมภีร์จริงๆหรอ?

ไม่มีสิงเห็นหน้าตำราเขียนว่าคัมภีร์ทานตะวันจากนั้นก็เปิด เข้าไปด้านใน ด้านในเขียนไว้ว่าผู้ที่ฝึกวิชานี้ต้องตอนของตัวเอง

โม่สิงโยนคัมภีร์เล่มนั้นทิ้งไปข้างๆ ไม่ดีจากนั้นก็ด่าว่า “เจ้า เตรฐานทำไมข้าถึงได้มีลูกชายไม่เอาไหนอย่างเจ้าให้ทหารกัก บริเวณหลินอ๋องไว้ในจวนไม่มีคำสั่งฟ้า ห้ามเขาออกจากจานเด็ด ขาด”

ไม่มีสิงโกรธมากหยามเกียรติพี่น้องของตัวเองไม่พอ ยังฝึก วิชาประหลาดอีกเขารู้สึกว่าลูกชายของเขาทำให้เขาอับอายเสีย หน้ามาก

พระสนมเอกตอนเฟยกับฮ่องเฮาคิดอยากจะช่วยพูดให้กับโม่ ทั้งคู่กำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยิน ไม่มีสิ่งหันมาต่อว่าพวกนางว่า “ดูลูกชายตัวดีของเจ้า เจ้าเลี้ยงลูกยังไงพวกเจ้าออกไปให้พ้น หน้าข้าเดี๋ยวนี้ ใครกล้าขอร้องแทนหลินอ๋องข้าจะปลดนางซะ”

พระสนมเอกตอนเฟยกับฮ่องเฮาหน้าเสียไปรู้ว่าโม่สิงโกรธ มากจริงๆ ก็เลยไม่กล้าพูดอะไรอีกทำได้แค่กลับออกไป

ภายในตำาหนักเหลือเพียง ไม่มีหมิงกับโล่หวินหลานสองคน

สายตาของ โม่ฉีสิงรู้สึกเสียใจติดค้างลูกชายคนนี้ของเขา มาก หมิงเอ๋อข้า……. โม่ฉีสิงหยุดพูดไปคิดอยากจะพูดอะไรแต่ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

เขาถอนหายใจแล้วหันไปพูดกับโล่หวินหลานว่า “เจ้าดูแล ท่านอ๋องให้ดี”

โล่หวินหลานพยักหน้าแล้วรับคำว่า “เพคะหม่อมฉันทราบ

แล้ว”

โม่ฉีสิงนั่งลงบนเก้าอี้มังกรอย่างหมดแรงแล้วพูดว่า “พวกเจ้า กลับไปเถอะ

ไม่มีหมิงคำนับแล้วพูดว่า “หม่อมฉันทูลลา”จากนั้นก็ถูกคน หามออกไปจากตำหนัก เหวินรับเดินเข้ามาพยุง โล่หวั่นหลานที่ คุกเข่าจนปวดเข่าไปหมด ทั้งคู่ออกจากประตูวังไป

ในรถม้าโล่หวินหลานกำลังคิดว่าทำไมถึงได้มีคัมภีร์ ทานตะวันโผล่ขึ้นมาได้ก็เลยถามไม่มีหมิงไปว่า “เฮ้ คัมภีร์เล่มนั้น เป็นฝีมือเจ้าหรอ?” เรื่องนี้นอกจากไม่มีหมิงแล้วโล่หวั่นหลานนัก ไม่ออกจริงๆ ว่าจะเป็นใคร

ไม่มีหมิงพูดว่า “ข้าฟังไม่เข้าใจ

โล่หวินหลานยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าแกล้งต่อไปเถอะ ข้ามองออก ถึงแม้เจ้าจะเดินไม่ได้แต่ในใจของเจ้ารู้ดีทุกอย่าง เจ้าบอกว่าเจ้า มันคนไร้ประโยชน์แต่จริงๆเจ้ามันซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้

โม่ หมิงจ้องไปที่นางในใจคิดว่าที่เขาช่วยหรือว่าเขาจะคิด ผิด? เมื่อคืนที่ไม่หวั่นหลานพูดกับโม่ เขาจำได้เขาก็เลยแอบ ท่าตาราขึ้นมาเล่มหนึ่งตามที่นางบอกจากนั้นก็เขียนประโยคที่ นางพูดนั้นลงไป

ที่เขาทำอย่างนั้นแค่เพื่อเอาไว้วันนี้ ในวังหลวงตาม สถานการณ์คือเขาชนะแต่ว่าเพราะเหตุนี้มันถือเป็นการส่งสารท้า รบไปยังฮ่องเฮากับพระสนมเอกตอนเฟยอย่างเป็นทางการไป

แล้ว “ถึงแม้คราวนี้เจ้าจะรอดไปได้แต่ว่าทางข้างหน้ายังมีอันตราย รออยู่อีกเยอะฮ่องเฮากับพระสนมเอกตอนเฟยไม่มีทางปล่อยเจ้า ไปแน่ยังมีเงินอ๋องอีก” ไม่มีหมิงเน้นหนักมากที่คำว่าเป็นอ๋อง

โล่หวินหลานชะงักไปวันนี้นางพูดเรื่องที่หลินอ๋องหยามเกียรติ หนึ่งอ๋องมันทําให้ฮ่องเฮากับพระสนมเอกตอนเฟยจับจ้องมาที่ นาง ผู้หญิงในวังหลวงสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือการใช้อุบายแต่ยังดีที่ นางดูซีรีย์วังหลังมาเยอะนางคิดจะลองสัมผัสดูเองสักครั้ง

“พวกเขาคิดจะลงมือกับข้าจริงก็คือคิดลงมือกับเจ้า พวกเขา เป็นศัตรูของเราดังนั้นต่อไปเราต้องร่วมมือกัน โล่หวั่นหลาน แสดงท่าทางอย่างมีอุดมการณ์

โม่ หมิงพูดว่า “เจ้าคิดได้ไงว่าข้าจะร่วมมือกับเจ้า เจ้าจะเป็น จะตายไม่เกี่ยวอะไรกับข้าขอแค่เจ้าอย่าทำให้ข้าเดือดร้อนก็พอ

โล่หวินหลานสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดกับเขาแทบจะอกแตก ตาย โล่หวินหลานพูดว่า “ถ้ามันทำให้ท่านอ๋องเดือดร้อนมาก ขนาดนั้นก็รบกวนท่านอ๋องเขียนใบหย่าให้ข้าเถอะปล่อยข้าไป ท่องยุทธภพออกรักษาผู้คนแบบนี้ดีกว่า

โม่หมิงตะลึงไปผู้หญิงคนนี้ขอใบหย่าจากเขา หรือว่านาง ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ถูกหย่านั้นเป็นการหยามเกียรติมากแล้วไม่มี หน้าที่จะมีชีวิตต่อไปอีก นางบอกว่าจะท่องยุทธภพออกรักษา ผู้คนหรอ?