ตอนที่ 12 เจ้าออกไป

“ข้าแล้วเจ้าออกไปก่อนเถอะ” น้ำเสียงของไม่มีหญิงปกติ

เหวินพยักหน้าแล้วก็ออกไปในห้องหนังสือเงียบลงไม่หมิง หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านแต่ในใจของเขามันไม่สงบไม่รู้ทำไมถึงได้ มีอารมณ์โกรธ ไม่มีหมิงควบคุมมันไม่ได้

เขาปิดหนังสือบนโต๊ะอย่างแรงแล้วใช้หมัดทุบลงไปที่โต๊ะหลัง จากนั้นก็นั่งในห้องหนังสือมืดๆไม่นอนทั้งคืน

งานของร้านไม้ไม่เลวเลยโล่หวินหลานสั่งทำเก้าอี้สองวันก็ เสร็จแล้วส่งมาให้ที่จวน

เหวินเห็นเก้าอี้ตัวนี้แปลกๆ ก็นึกสนใจเห็นโล่หวินหลาน กำลังยุ่งอยู่กับการประกอบชิ้นส่วนก็ถามว่า “พระชายาท่าน กำลังทําอะไรอยู่?”

โล่หวินหลานยิ้มแปลกๆ ตอนที่นางออกแบบรถเข็นคันนี้นาง ได้ออกแบบช่องใส่อาวุธลับด้วย ตอนที่สั่งทำนางไม่ได้บอกกับ ช่างไม้แต่เผื่อพื้นที่เอาไว้ใส่อาวุธลับอยู่แล้ว

เรื่องของพวกกลไกโล่หวินหลานพอชำนาญอยู่บ้างเวลาว่าง นางมักจะฝึกเล่นบ่อยๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเอามาใช้ในสมัย โบราณได้

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว” โล่หวินหลานเอาอาวุธลับที่ตัวเองทำไว้มา อาบผงพิษเอาไว้จากนั้นก็ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วก็เป็นรถนี้ ไปที่เรือนของ ไม่มีหมิ่งพร้อมกับเยาวิน

ไม่มีหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้เขากำลังคุยอยู่กับ ฉินหมิ่นทั้งสองเห็นไล่หวินหลานเข็นรถเข้ามาก็รู้สึกตกใจ

สายตาของ ไม่มีหมิงมองไปที่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ของ โล่หวินหลาน ในใจก็รู้สึกหวั่นไหวสองวันมานี่เขาข่มใจไม่ไป หานางแต่ก็รู้ความเคลื่อนไหวของนางจากปากของเหวิน

“เจ้ามาทําอะไรที่นี่?” ไม่มีหญิงหันหน้ากลับไปเหมือนไม่อยาก จะสนิทด้วย

โล่หวินหลานไม่ได้สนใจเขา เดินเข้าไปแล้วพูดว่า “ไม่มีหมิง ข้าเอาของขวัญมาให้เจ้า เจ้าไปลองดูสิ พูดจบก็มองไปที่ฉินหมิ่น แล้วพูดว่า “เจ้าอุ้มท่านอ๋องไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้น” นางเชื่อว่าของ ขวัญของนางจะต้องทำให้ไม่มีหมิงตะลึง

ฉินหยื่นมองไปที่เย่หวินเห็นเข่หวินพยักหน้า เขามองไปที่ไม่ หมิงเห็น ไม่หมิงไม่ได้ปฏิเสธฉินหยื่นก็โค้งตัวลงไปอุ้ม ไม่มีหม งมาที่เก้าอี้

โล่หวินหลานเดินไปบอกเขาว่า “ตรงนี้สามารถควบคุม ทิศทางของรถเข็นได้จะเดินหน้าถอยหลังทำได้หมดยังมีตรงนี้ข้า ซ่อนอาวุธลับไว้ให้เจ้าด้วยแค่เจ้าจับไปที่กลไกตรงนี้มันก็จะยิ่ง เข็มพิษออกมา” โล่หวินหลานกดไปที่กลไกเข็มพิษเล่มหนึ่งก็พุ่ง ออกมา

มือของ ไม่มีหมิงสัมผัสถูกกลไกเก้าอี้ตัวนี้เขาตะลึงกับมันมาก เขาทำตามที่โล่หวินหลานบอกลองดูมันเดินไปทั่วได้จริงๆ ไม่มีหมิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากจนบอกไม่ถูก ขาทั้งสองข้างของ เขาพิการมาเป็นสิบปีไปไหนมาไหนก็ต้องพึ่งคนอื่นตลอดวันนี้ได้ เก้าอี้ตัวนี้มาต่อไปเขาก็สามารถไปไหนมาไหนได้เอง

“นี่เป็นยาถอนพิษของเข็มพิษในกลไก” โล่หวั่นหลานพูดแล้วก็ ยีนขวดยายัดไปในมือของเขา

ไม่มีหมิงจับขวดยาไว้ในมือเหมือนมีน้ำมาชโลมจิตใจ

“เจ้าออกแบบเองหรอ?” ไม่มีหมิงเงยหน้าไปมองโล่หวั่นหลาน

นางรู้อยู่แล้วว่าไม่มีหมิงต้องตะลึง มันเรียกว่ารถเข็นมันมีไว้ สําหรับคนที่เดินไม่สะดวกเจ้าชอบไหม?”

โม่หมิงจับไปที่เก้าอี้แล้วถามว่า “วันนั้นที่เจ้าออกจากจวนไป เพื่อทําเก้าอี้ตัวนี้ให้ข้าหรอ?”

โล่หวินหลานมองไปที่เย่หวินเห็นเหวินก้มหน้าในใจก็รู้ทันที ว่าที่แท้เหวินไม่ได้บอกเขาเก้าอี้ตัวนี้ถือเป็นของขวัญขอบคุณที่ ท่านอ๋องช่วยข้าเรื่องคัมภีร์ทานตะวัน หวังว่าท่านอ๋องจะถูกใจ โล่หวินหลานทำท่าทางเหมือนชาวยุทธ์

สิบปีแล้วนอกจากคนรอบตัวที่เขาไว้ใจไม่มีใครดีอย่างนี้กับ เขามาก่อนแม้แต่พ่อของเขาเองก็ห่างเหินตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวถูกคนดูถูกเยาะเย้ยหลายปีมานี้ ใน ใจของเขาทรมานมากเขาโดดเดี่ยวมาตลอดตอนนี้ในใจของเขา

มันรู้สึกหวั่นไหวมากๆ

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก วันนั้นเขาก็รู้สึกว่าชีวิตเขา มันสว่างไสวขึ้น ขอบใจ” ไม่มีหมิงไม่พูดขอบคุณใครมาสิบปี แล้ว

วันนี้ได้ยิน ไม่มีหมิงพูดคำว่าขอบใจทั้งเหวินทั้งฉินหมิ่นรวม ถึงเยเพิ่งที่ซ่อนตัวอยู่ต่างก็รู้สึกตะลึงพวกเขารู้สึกว่าพระชายาคน นี้จะทำให้ท่านอ๋องของพวกเขาออกจากความทุกข์ทรมานได้ ท่านอ๋องของพวกเขาจะกลับมามีความสุขอีกครั้ง

โล่หวินหลานไม่ได้คิดว่าไม่มีหมิงจะพูดขอบคุณนางใน สายตาของ โล่หวินหลาน ไม่มีหมิงคือคนที่ฝันร้ายหนักมากจน ทำให้นิสัยของเขาเปลี่ยนไป เขาเย็นชาไม่เข้าใกล้ใครแต่ว่าลึกๆ แล้วทุกคนก็ต้องการความอบอุ่นความรู้สึกที่ได้รับการปกป้อง ด้วยกันทั้งนั้น

ค่าขอบคุณของเขามันทําให้โล่หวั่นหลานรู้สึกเขินนางพูดว่า “ถ้างั้นข้าไปก่อนนะเจ้าก็ลองฝึกใช้ดูนะ” พูดจบก็รีบเดินออกไป

เย่หวินตามโล่หวินหลานออกไป ฉันหยื่นมองพวกนางเดินไป ไกลแล้วก็เดินไปพูดว่า “ท่านอ๋อง ดูท่าท่านได้พระชายาที่ดีมาก เลยแหละ”

โม่หญิงมองดูที่ขวดยาในมือ ฐานะของโล่หวินหลานเขา ยืนยันแล้วนางไม่ใช่สายลับนางเป็นคนมีจิตใจที่ต้องการช่วยเขา จริงๆ

จริงๆแล้วเขาไม่ได้สงสัยในตัวนางนานแล้ว แต่ว่าเขาไม่รู้ จริงๆว่าตัวเขาจะสามารถปกป้องนางได้ไหมจะสามารถมอบทุก สิ่งให้นางได้หรือเปล่ารวมถึงความสุขในอนาคตด้วย? สายตา ของเขากังวลมาก